Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πώς πέρασες τη μέρα σου; - (2 μ.μ.)

 
Αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα κεφάλαια του Οδυσσέα αλλά και από τα πιο ενδιαφέροντα. Βρισκόμαστε στην Εθνική Βιβλιοθήκη όπου λαμβάνει χώρα μια ιδιωτική συζήτηση για την ζωή και το έργο του Σαίξπηρ. Οι συνομιλητές του Στέφανου (υπαρκτά πρόσωπα, κατά την προσφιλή τακτική του Τζόυς) υποστηρίζουν ότι το έργο ένος ποιητή/συγγραφέα (θα έπρεπε να) είναι ασύνδετο με τη ζωή του, σαν να είναι ξέχωρο από την «ποταπή» ζωή που το γέννησε.
 
[...] Εννοώ όταν διαβάζουμε την ποίηση του Βασιλιά Ληρ τι μας νοιάζει πώς έζησε ο ποιητής; (...) Κρυφοκοιτάζοντας και σκαλίζοντας μέσα στο αναπαυτήριο το κουτσομπολιό της ημέρας, τα μεθύσια του ποιητή, τα χρέη του ποιητή. Εμείς έχουμε τον Βασιλιά Ληρ και είναι αθάνατος.
 
Ο Στέφανος με επιμονή και σταθερότητα προσπαθεί να αναπτύξει την θεωρία του ότι ο καλλιτέχνης δεν βρίσκεται έξω από το έργο του αλλά κρύβεται μέσα σε αυτό, σε σπαράγματα, μεταμορφώσεις, συγκαλύψεις, όμως πάντα παρών.
 
[...] Όπως εμείς, ή η μητέρα Ντάνα, υφαίνουμε και ξευφαίνουμε τα σώματά μας, είπε ο Στέφανος, από μέρα σε μέρα, με τα μόρια μας να πηγαινοέρχονται πέρα-δώθε, έτσι και ο καλλιτέχνης συνθέτει και αποσυνθέτει την εικόνα του.
 

 
Για έναν αμύητο αναγνώστη στα έργα και τη ζωή του Σαίξπηρ, το κεφάλαιο στην αρχή φαίνεται πολύ δυσνόητο. Παρουσιάζονται διάφορα γεγονότα από τη ζωή του, εικασίες των μελετητών του, αποσπάσματα από τα έργα του και απαιτείται αρκετή υπομονή μέχρι να αναδυθεί η υπέροχη ιδέα του Τζόυς. Ο Τζόυς εξαπολύει ένα κατηγορώ στο λογοτεχνικό κατεστημένο της εποχής του (αφήνοντάς τους να εκτεθούν μέσα από τα λεγόμενά τους – είναι υπαρκτά πρόσωπα, μην ξεχνιέστε) και αναδεικνύει το δικό του λογοτεχνικό μανιφέστο που φέρνει στην επιφάνεια τον άνθρωπο-καλλιτέχνη, εκείνον που τίποτα ανθρώπινο δεν του είναι ξένο, όσο κοινό και ποταπό και να θεωρείται, εκείνον που με τη ζωή του χαλυβδώνει το έργο του και το αντίστροφο. Σε ένα υπέροχο απόσπασμα που στην αρχή θα νομίζετε ότι αναφέρεται στον Χριστό (σύμφωνα με τον Έλμαν, ο Τζους συχνά ταύτιζε τον εαυτό του με τον Χριστό ή τον Παρνέλ, ως άνθρωπος προδομένος δηλαδή) αλλά στην πορεία θα διαπιστώσετε ότι αναφέρεται στον ίδιο τον Τζόυς, ο Μέγας Ιρλανδός μάς αποδεικνύει ότι με την συγγραφή του Οδυσσέα έκανε πράξη την λογοτεχνική του θεωρία!
 
Αυτός ο Οποίος εγέννησε τον Εαυτόν Του, μεσάζων του Αγίου Πνεύματος, και ο Ίδιος έπεμψε Εαυτόν, Λυτρωτής, μεταξύ Εαυτού και των άλλων, ο Οποίος, κακομεταχειρισθείς υπό των φίλων Του, γυμνωθείς και μαστιγωθείς, εκαρφώθη ως νυχτερίς επί της θυρός της σιταποθήκης, επείνασε επί του δέντρου του σταυρού, ο Οποίος αφήκε τον Εαυτόν του να ταφεί, ανεστηθή, κατήλθεν εις την κόλασιν, ανήλθεν εις τους ουρανούς και εκεί ταύτα τα χίλια εννιακόσια έτη καθήμενος εκ δεξιών του Ίδιου του Εαυτού Του, αλλά θα επανέλθει την εσχάτην ημέραν ίνα κρίνει ζώντας και νεκρούς όταν άπαντες οι ζώντες θα είναι ήδη νεκροί.
 
Σταδιακά, ο Στέφανος απογοητεύεται από τις άκαιρες παρεμβάσεις των συνομιλητών του και του σταθερού χλευαστή του Μπακ Μάλλιγκαν, και όταν στο τέλος τον ρωτούν αν όντως πιστεύει στην θεωρία που τους ανέλυσε, εκείνος απαντά χωρίς σκέψη «όχι». Ωστοσο, ο αναγνώστης έχει προλάβει να καταλάβει ότι παρά την άτονη άρνηση του Στέφανου, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
 
[...] Κάθε ζωή είναι πολλές μέρες, μέρα τη μέρα. Περπατάμε μέσα από τους εαυτούς μας, συναντώντας ληστές, φαντάσματα, γίγαντες, γέρους, νέους, συζύγους, χήρες, ομοφυλόφιλους, αλλά πάντα συναντώντας τους εαυτούς μας
 

 
Σε αυτό το κεφάλαιο γίνεται περισσότερο ευκρινές, απ' ό,τι σε όλα τα προηγούμενα, ότι ο Μπλουμ είναι η ώριμη εκδοχή του Στέφανου. Όσοι έχουν διαβάσει τα πρώιμα έργα του Τζόυς (Στήβεν ο Ήρωας και Το πορτραίτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία) γνωρίζουν ότι η περσόνα του Στέφανου είναι ο ίδιος ο συγγραφέας. Από την Βιογραφία του Έλμαν μαθαίνουμε ότι και ο Μπλούμ αποτελεί ένα ώριμο alter ego του Τζόυς. Οι δύο εκδοχές του Τζόυς απέχουν πολλά χρόνια μεταξύ τους όμως μέσα στον Οδυσσέα συνυπάρχουν αρμονικά. Η φράση «καθήμενος εκ δεξιών του Ίδιου του Εαυτού Του» είναι αρκετά ενδεικτική – προφέρεται από τον Στέφανο ο οποίος καθήμενος εκ δεξιών αποτελεί τον «γιο» του «πατέρα» Εαυτού Του (δηλαδή της ώριμης εκδοχής). Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται και από διάφορες ενδείξεις των προηγούμενων κεφαλαίων που δείχνουν ότι ο Στέφανος αντιμετωπίζει τον Μπλουμ ως τον πνευματικό του πατέρα. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, γίνεται πιο διακριτή η σχέση γιατί καθώς αναπτύσσεται η ανάλυση για τον Σαίξπηρ ο χλευαστής Μάλλιγκαν σε κάποιο σημείο ειρωνεύεται αυτά που λέει ο Στέφανος με την εξής φράση: Ο ίδιος του ο εαυτός πατέρας του εαυτού του, είπε μέσα του ο Μάλλινγκανγιος. Και λίγο παρακάτω, ο ίδιος ο Στέφανος λέει (και πιστεύει κιόλας)
 
[...] Το αγόρι της πρώτης πράξης είναι ο ώριμος άντρας της πέμπτης πράξης. Όλα σε όλα. (...) Αυτός βρήκε στον εξωτερικό κόσμο ως πραγματικότητα αυτό που ήταν στον εσωτερικό του κόσμο ως δυνατότητα
 
Η ταύτιση του Τζόυς με τον Σαίξπηρ γίνεται καθόλη τη διάρκεια του κεφαλαίου, προσφέροντας σε πολλά αποσπάσματα μια γοητευτική διφορούμενη σημασία αλλά και μια απολαυστική παραπλάνηση του νου. Μου άρεσε πολύ η φράση, Γουίλλιαμ Σαίξπηρ και σία, εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Ο μεταφραστής μάς θυμίζει την συνάφεια που έχει η παραπάνω φράση με το γεγονός ότι ο Οδυσσέας εκδόθηκε το 1922 από το βιβλιοπωλείο της Σύλβια Μπητς, Shakespeare & Co. Άραγε ο Τζόυς πρόσθεσε αυτή την φράση επίτηδες λίγο πριν εκδοθεί το βιβλίο (ξέραμε ότι έκανε συνεχείς διορθώσεις στα έργα του) ή μήπως πρέπει να αναζητήσουμε το νόημά της κάπου αλλού, κάπου που αδυνατούμε να αντιληφθούμε; Σύμπτωση ή όχι, παραμένει ωστόσο μία εντυπωσιακή αναφορά για τον σημερινό αναγνώστη!
 
Πού είναι ο αδελφός σου; Στη Στέγη των Φαρμακοποιών. Η ακονόπετρά μου. Αυτός, ύστερα ο Κράνλυ, ο Μάλλιγκαν: τώρα αυτοί. Λόγια, λόγια. Μα πράξε. Πράξε τον λόγο. Λοιδορούν για να σε δοκιμάσουν. Πράξε. Παίξε.
 
Σε αυτό το απόσπασμα υπερτονίζεται η σχέση που είχε ο Τζόυς με τον αδελφό του Στανίσλαο, μέσα από την θαυμάσια μεταφορά του λόγου που χρησιμοποιεί: η ακονόπετρά μου. Μέσα σε αυτή την λέξη κρύβεται και μια ενδόμυχη υποτίμηση προς τον αδελφό του, για την οποία αναφέρθηκα σχετικά στην προηγούμενη ανάρτηση. Γιατί, η ακονόπετρα «παίρνει ζωή» και γίνεται χρήσιμη μόνο εξ αντανακλάσεως, είναι ετερόφωτη, μετά, είναι απλώς ένα άχρηστο βάρος! Ο Κράνλυ για τον οποίον γίνεται λόγος πιο πάνω (και σε κάνα δυο ακόμα σημεία του Οδυσσέα) είναι ο πιστός φίλος του Στέφανου Δαίδαλου στο Πορτραίτο του καλλιτέχνη – εδώ, την θέση του παίρνει ο Μάλλιγκαν, για τον οποίον ο Στέφανος δεν επιφυλάσσει την ίδια αφοσίωση που έδειχνε στον Κράνλυ. 
 
Η «Σκύλλα και Χάρυβδις» είναι μια ελεγεία αφιερωμένη στον Σαίξπηρ. Αν έχετε βιβλία του στην βιβλιοθήκη σας, θα ανατρέξετε αμέσως σε αυτά. Αν όχι, θα πάτε να τα αγοράσετε. Μετά τον Θεό ο Σαίξπηρ είναι ο μεγαλύτερος δημιουργός. Και φαντάζεστε την συνέχεια της φράσης, έτσι; Μετά τον Σαίξπηρ ο Τζόυς είναι ο μεγαλύτερος δημιουργός! Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην λογοτεχνία, την απαιτητική και την ζωογόνα, την δυσνόητη και την θεόπνευστη. Κάθε γνήσιος αναγνώστης θα αναγνωρίσει εκεί τον εαυτό του και θα σκύψει πάνω της με ευλάβεια. Μην φοβάστε, μεγαλοφυίες μου, για όσα λάθη διαπράττετε καθώς προσπαθείτε να ερμηνεύσετε το βιβλίο του Τζόυς. Εξάλλου, ένας μεγαλοφυής δεν κάνει λάθη. Τα λάθη του είναι ηθελημένα και είναι οι πύλες της ανακάλυψης. Θαρσείν χρη!

Σχόλια

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!