ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Θα μπορούσε ο Στέφανος Ξενάκης να είναι ο Στέφανος Δαίδαλος του σήμερα; Ή να το αλλάξω κάπως για να ’χουμε καλό ρώτημα: θα μπορούσε ο Τζέημς Τζόυς (μαζί και οι όποιες καλλιτεχνικές μεταμορφώσεις του) να γίνει ένας motivational speaker της σημερινής εποχής; Κανείς πλέον (αν υποθέσουμε ότι μπορούσε κάποτε) δεν διαβάζει τον «Οδυσσέα». Δεν μπορεί να αντέξει ότι αυτό το βιβλίο τον περιγράφει, ακόμα και σήμερα ή και περισσότερο σήμερα, τόσο καλά παρά την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Του αφιερώνει μία μέρα τον χρόνο, την σημερινή (παρόλο που άλλαξε η μέρα, το blogger έμεινε σταθερά πίσω!), και μετά τον στέλνει αδιάβαστο. Αν κάποιος όμως του σερβίρει για πρωινό όμορφες φράσεις με γαρνιτ ούρα υπέροχα σκίτσα, τότε μπορεί να νιώσει στιγμιαία χαρά και να βελάζει σαν ανέφελο πρόβατο στα λιβάδια του χρόνου. 

Σε λιγότερο από μια εβδομάδα είναι οι Ευρωεκλογές 2024, που για τους περισσότερους Έλληνες ίσως θεωρούνται κάπως δεύτερες – σαν την Conference League που κέρδισε πρόσφατα ο Ολυμπιακός – αλλά ακόμα και εδώ πάλι θα βρεθούν κάποιοι που θα αναφωνήσουν όλο αγανάκτηση Καλύτερα να μου κοπεί το χέρι! Πόσα κομμένα χέρια μέσα στα χρόνια. Άραγε να υπάρχουν κάποιοι μετανοούντες που ν’ αναζητούν – έστω και μεταφορικά – το κομμένο χέρι τους ή αυτά τα συναντάμε μόνο στα βιβλία; «Δεν είναι χέρι μαύρου, το δικό σου χέρι είναι, που απλώς μαύρισε με τον καιρό» . Ακόμα για εκλογές μιλάω; Έλεος. Με καταψηφίζω και αν χρειαστεί προχωράω και σε επανακαταμέτρηση. «Ο Χριστός και η Παναγία! Μια βαλίτσα γεμάτη χέρια! Τι γίνεται εδώ;»

  Καθίστε γιατί δεν κάθεστε. Όχι, δεν αναφέρομαι στον αποψινό ευρωπαϊκό τελικό στο μπάσκετ όπου ο Παναθηναϊκός θα σκοτώσει την Ρεάλ Μαδρίτης και θα κατακτήσει το έβδομο τρόπαιό του, αλλά στον πειραματικά μυθιστορηματικό θάνατο του Ιρλανδού ζωγράφου Φράνσις Μπέικον που έλαβε χώρα σε μια κλινική της Μαδρίτης το 1992 και παρουσιάζεται μέσα από την γραφή του Μαξ Πόρτερ σε μια πολύ πρόσφατη έκδοση – δεν έχει κλείσει ούτε τα εννιάμερα – που κυκλοφόρησε από το «Σαιξπηρικόν». Μου αρέσει η ζωγραφική του Μπέικον, ζωγραφίζει ιδιαιτέρως παράξενα για να τον αγνοήσω. Επίσης κάποτε είχα σκεφτεί να αγοράσω την βιογραφία του , τώρα ίσως το κάνω, παρόλο που γενικά είμαι πολύ εκλεκτικός με τις συγγένειες των άλλων! Τέλος πάντων, ας μπούμε στο ψητό. «Απομακρύνετε κάθε παλιά κλανιά από τη μέση, είμαι ένας γαμημένος καλλιτέχνης και προσπαθώ να πω μια ιστορία» .

Τελείωσε και η Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, αυτή που 20 χρόνια τώρα ονειρεύεται ότι είναι διεθνής και επιστρέψαμε αισίως και εμείς στους αναγνωστικούς μας εφιάλτες, σ’ αυτούς που αγοράστηκαν πρόσφατα και σε όσους έχουν από καιρό αγοραστεί, σχεδόν κανείς τους όμως ξοφλημένος, πάντοτε ανοιχτοί λογαριασμοί. Τα ίδια πάνω κάτω λέμε και για την ζωή, πρέπει να είναι συνεχώς ανοιχτός λογαριασμός, όσο αναλώνεται σε ύπνο και όνειρα είναι ξοφλημένη υπόθεση. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και μην ακούς τις σειρήνες που λένε « Shut your eyes and see ». «Τι συμβαίνει όμως αν η λογική της μέρας δεν μπορεί να συλλάβει συνολικά ένα βίωμα σε μιαν άλλη συνειδησιακή κατάσταση;» Ο Τζόυς φαίνεται ότι είχε συλλάβει από νωρίς αυτόν τον σχετικισμό γι’ αυτό αφιέρωσε τόσα χρόνια για να μπορέσει να μιλήσει στη γλώσσα των ονείρων∙ κάτι που οι τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν. «Η πιο έντονη περίοδος της ζωής μας αρχίζει μόλις σβήσουμε το φως και πέσουμε για ύπνο» ! Ξυπνάτε, ζώα!

Άρθουρ Καίσλερ∙ δύναμη! ΠΑΜ(Ε) . Είναι για σένα, ό,τι τύπος αναγνώστη κι αν είσαι.   Η ευγενική του ψυχή συμπορεύεται με την συγγραφική του δεινότητα και την εντυπωσιακή ευφυΐα και προσφέρει λογική και ευαισθησία σε ίσες δόσεις. Όταν διάβασα τα « Ρολόγια εν πλω» (μην ξεχαστείτε, σε λίγες ώρες γυρίζουμε τα ρολόγια μας μια ώρα μπροστά, εκεί δηλαδή που βρίσκομαι εγώ σε σύγκριση με τους περισσότερους κριτικούς στην Ελλάδα!!), με τις ανελέητες επιστημονικές κόντρες μεταξύ αστρονόμων και ωρολογοποιών, θυμήθηκα το ωραίο βιβλίο του Καίσλερ και το κείμενο που είχα γράψει παλιότερα και είχε δημοσιευτεί στο μπλογκ «Διαβάζοντας» . Το μεταφέρω εδώ αυτούσιο γιατί δεν γουστάρω καθόλου να το επιμεληθώ, όπως κάνουν και οι περισσότεροι εκδότες με τα βιβλία που βγάζουν. Η γνώμη μου για το «Μηδέν και το άπειρο» συνεχίζει να ισχύει, αν και θα μετρίαζα κάπως την εριστική μου διάθεση. Όπως και να ’χει όμως, και επιστημονικά μιλώντας πάντα, καλύτερα να μην μου πηγαίνω κόντρα!