Η ανατομία της μελαγχολίας

Αν κάποιος σου έλεγε, «Δείχνεις λίγο μελαγχολικός σήμερα», μέχρι που θα το έπαιρνες και για κομπλιμέντο! Αντί αυτού, αν σου έλεγε, «Δείχνεις κάπως καταθλιπτικός σήμερα», θα του έριχνες ένα βλοσυρό βλέμμα και μπορεί και να τον έβριζες ακόμη, αν η κατατονία δεν είχε καταλάβει υπό την εξουσία της τις εναλλαγές των διαθέσεών σου. Μελαγχολία και κατάθλιψη είναι το ίδιο πρόσωπο που ακούει σε δυο ονόματα, το Ευγενία έγινε Τζένη και το Τερψιχόρη έγινε Έρση, εσύ θα διαλέξεις ποιο σου ταιριάζει καλύτερα.

Yoga Master

Ο Άρθουρ Καίσλερ είναι μεγάλος διανοούμενος και μυθιστοριογράφος – με μοιρασμένες ισομερώς αυτές τις ιδιότητες. Ωστόσο, αναπόφευκτα, αναδύονται και οι αναγνωστικές προτιμήσεις. Ψιλοβαριέμαι «Το Μηδέν και το Άπειρο» αλλά λατρεύω «Κολ-γκερλς» (oops, awkward!). Αυτό που μου την δίνει πιο πολύ είναι ότι οι περισσότερες εκδόσεις που κυκλοφορούν είναι κάτι άθλιες, σαφρακιασμένες, από την εποχή της Κόκκινης Επανάστασης. Τόσο ζωντανό περιεχόμενο σε τόσο άθλιο περιτύλιγμα – κατά κόρον, σήμερα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, δείτε γύρω σας τι εκδίδεται! Ίσως κάποια από τα άρθρα του να είναι ελαφρώς παρωχημένα πλέον, δεν μπορείς όμως να αγνοήσεις την δύναμη του μυαλού, την διαρκή πρόθεση να επεκταθεί, να κατανοήσει χωρίς να δικαιολογήσει, να καγχάσει με τις πλάνες του, όπως το θέτει και ο ίδιος ο Καίσλερ σε μια παρομοίωση για τον άνεμο, «το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να ταξιδεύει ακόμη περισσότερο συνειδητά και ακόμη λιγότερο πρόθυμα». Διαβάστε τον, θα ανοίξει τα τσάκρα σας.

Στόμα έχεις, φωνή έχεις, ούρλιαξε!

 

Επιστημονική φαντασία δεν διαβάζω αρκετή· συνήθως την ζω μέσω των συναναστροφών μου με τον δημόσιο τομέα της χώρας και των υποψήφιων εργοδοτών μου που κατά πλειοψηφία προέρχονται από άλλον πλανήτη! Δεν σας κρύβω όμως ότι την γουστάρω πολύ αυτή την λογοτεχνία (όπως και τις ταινίες), είναι τρελή και προκλητική. Και πάντα επίκαιρη, γαμώτο. Να, όπως τώρα, μέρες Σεπτεμβρίου όπου εκαντοντάδες γονείς αφού πήραν την δύσκολη απόφαση να μην εμβολιάσουν τα παιδιά τους, καλούνται να πάρουν μια ακόμα πιο δύσκολη απόφαση και να αποφασίσουν αν θα απαλλάξουν ή όχι τα παιδιά από το μάθημα των θρησκευτικών που πρόκειται να τα εμβιολιάσει με δογματισμό και προκατάληψη. Δεν θα βρείτε τίποτα πιο ταιριαστό για την περίσταση από το εξαιρετικό «Πουλί του θανάτου» του Χάρλαν Έλλισον. «Και ως αποχαιρετιστήριο χτύπημα, μια νέα εκδοχή της Γενέσεως που προωθεί την αντίληψη ότι το φίδι ήταν ο καλός της ιστορίας κι ότι πήρε κακές κριτικές μόνο και μόνο επειδή το δελτίο Τύπου το έγραψε ο ίδιος ο Θεός».

Δεν πας για ψάρεμα;

Ο Όσκαρ Ουάιλντ υπήρξε πρώιμος αναγνωστικός μου έρωτας. Τον λάτρεψα περισσότερο για τις αιχμηρές του κυνικές παρατηρήσεις παρά για τα γραπτά του. Η φράση του «Κυνικός είναι αυτός που γνωρίζει την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα» είναι από τις πλέον αγαπημένες μου – έτσι όπως την βλέπετε διατυπωμένη, όμως· έχω δει και άλλες ελληνικές εκδοχές της και δεν μου άρεσαν όσο η σαφήνεια και η παιγνιώδης διάθεση της παραπάνω διατύπωσης. Τα γραπτά του συνεχίζουν να ακτινοβολούν την γοητεία τους πάνω στους αναγνώστες αν και περιορίζονται στα στενά όρια του κινήματος του Αισθητισμού, όμως, είναι ακριβώς αυτές οι (ακριβείς) ρήσεις του που με ιμπεριαλιστική διάθεση διαπερνούν και προσπερνούν τον κυνικό αιώνα μας. «Είμαι τόσο έξυπνος, που μερικές φορές δεν καταλαβαίνω λέξη απ’ όσα λέω»!