Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2021

A portrait of the artist as a young woman

    Στο τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που είδαμε στις αίθουσες , είχα παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ για την Ούρσουλα Λε Γκεν και το έργο της. Πριν από αυτό, προβλήθηκε σφήνα ένα 15λεπτό ντοκιμαντέρ που κατέληξα να το θυμάμαι περισσότερο από εκείνο της Λε Γκεν και ίσως να είναι αυτό που μπορώ να ανακαλέσω πρώτο και με ευκολία από εκείνο το Φεστιβάλ. Λεγόταν Gloria’s call και μεταξύ άλλων αλλά πρωτίστως μιλούσε για την καλλιτεχνική μορφή της Λεονόρα Κάρινγκτον. Γνώριζα και εκτιμούσα την ζωγραφική της αλλά ήξερα ελάχιστα για την ζωή της και την συγγραφική της δουλειά. Ιρλανδή στην καταγωγή, από νωρίς πάλεψε να ξεφύγει από τα δίχτυα της οικογένειας, της θρησκείας και της πατρίδας, και να αναζητήσει στην εξορία την καλλιτεχνική της απελευθέρωση. «Δεν είχα χρόνο να γίνω η μούσα κανενός… Ήμουν πολύ απασχολημένη με το να επαναστατήσω εναντίον της οικογένειάς μου, και να μάθω τον τρόπο να Υπάρχω ως καλλιτέχνης» .

Μετακίνηση 6

  Να είσαι Ελβετός συγγραφέας σε καιρό καραντίνας είναι κάπως δύσκολο· οι σοκολάτες τους πολύ ακριβές, τα ρολόγια τους για να χαζεύεις ασκόπως τα δευτερόλεπτα να περνούν απλησίαστα και το μόνο που σου μένει να κάνεις για να μην τρελαθείς είναι να γυρίζεις τις νύχτες (πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας) και να χορεύεις στις άδειες χιονοδρομικές πίστες. Μετακίνηση 6, λοιπόν. Τι, μόνο εμείς θα τρέχουμε στον Χορτιάτη να δούμε το χιόνι, έχουν και οι Ελβετοί δικαίωμα στην ευτυχία. Δεν θα τον τρελάνετε εσείς! Ο Βάλζερ πριν πει το θεϊκό ότι «εκεί βρισκόταν όχι για να γράφει αλλά για να είναι τρελός» πρόλαβε και έγραψε κάποια ωραία πραγματάκια. Το βιβλία του χαλαρά κάνουν περίπατο ανάμεσα στα υπόλοιπα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. «Η ακρίβειά μου αποτελούσε πραγματικό αριστούργημα. Και είναι γνωστό πόσο σπάνια είναι τα αριστουργήματα».

Η Σοφία και οι αρσενικοί

  Άθελά του, ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης με αυτή την ανθολόγηση παλιότερων διηγημάτων του που εκτείνονται σε μια χρονική περίοδο από το 2005 έως το 2017, μοιάζει να προλαβαίνει τις πρόσφατες εξελίξεις με την Σοφία Μπεκατώρου. Με ηρωίδες γυναίκες και γυναικείες παρουσίες, στο προσκήνιο ή και στο παρασκήνιο, συνθέτει κάποια αξιοπρόσεκτα διηγήματα που εμένα προσωπικά με καταγοήτευσαν στην πλειονότητά τους. Ο Τζαμιώτης είναι ένας συγγραφέας που μιλάει με την δουλειά του και δεν αναλώνεται σε φανφάρες και γλειψίματα όπως κάνουν άλλοι «καταξιωμένοι» συνάδελφοί του· και αυτό το είχα προσέξει από καιρό και το είχα εκτιμήσει. Έτυχε πρόσφατα να μου το χαρίσει ο αδερφός μου και χάρηκα που βρήκα μέσα εκεί μια γραφή με σοβαρότητα και βάθος. Ευτυχώς, συγγραφικά, δεν είναι από εκείνα τα παραδοσιακά αρσενικά παλαιάς κοπής σαν στομωμένη και σκουριασμένη κρητική μαχαίρα, γιατί όπου ακούτε για παραδοσιακό αρσενικό είναι δεδομένο ότι πρόκειται για μεγάλη φόλα!

What a Loveday!

    Μια λαμπρή χειμωνιάτικη μέρα το σηκώνει το αστυνομικό της. Πολλοί γνωρίζετε ότι βαριέμαι τα αστυνομικά, ειδικά όπως γράφονται στις μέρες μας, συνονθύλευμα κακοχωνεμένων απόψεων με προκάλυμμα κάποια εγκληματική υπόθεση – καλύτερα πυροβολήστε με στο κεφάλι! Προτιμώ απερίφραστα εκείνα τα παλιά φινετσάτα κείμενα που βασίζονταν περισσότερο στην επαγωγική σκέψη και λιγότερο στην παραγωγική ηλιθιότητα. Για φέτος ο Σ.Μ.Ε.Δ. που έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν από εδώ και από εκεί , μας επανασυστήνει την επαγωγική σκέψη μέσω της Loveday Brooke ηρωίδας της Κάθριν Λουίζα Πέρκις, μπας και την βγάλουμε καθαρή και φέτος – δύσκολο βέβαια, γιατί 15 Ιανουαρίου μόλις και όλα πάνε ήδη κατά διαόλου σαν σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Unboxing

    Αν δεν είστε κάποιος 13χρονος εκατομμυριούχος youtuber το πιθανότερο που πρόκειται να κάνετε unboxing θα είναι καμιά ψεκασμένη μαλακία από Κίνα όπως αποφλοιωτής αυγών ή κορονοϊός κατασκευασμένος σε άθλια εργαστήρια με απάνθρωπες συνθήκες εργασίας· άντε, το πολύ πολύ αν σταθείτε τυχεροί, να κάνετε και unboxing μια από τις περιορισμένες ελληνικές εκδόσεις έργων του Όργουελ – μέχρι εκεί όμως. Εντούτοις, όσοι είστε συστηματικοί αναγνώστες σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι νιώθετε μια έξαψη για δικούς σας ανεξήγητους λόγους κάθε φορά που ανοίγετε ένα πακέτο με βιβλία· ή πάλι, αν έχετε γλυτώσει τη ρήξη σπονδύλων από συνεχείς μα αναπόφευκτες μετακομίσεις, θα έχετε διαπιστώσει ότι το να αποσυσκευάζεις την ίδια σου την βιβλιοθήκη, μοιάζει σαν να επαναπρογραμματίζεις την ίδια σου την ζωή. Σαν να σας κάνουν reboot στο τσιπάκι, ένα πράγμα!

Τι δεν καταλαβαίνεις;

    Γλωσσοκοπάνες, άνθρωποι που δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους, άλλοι που βγάζουν γλώσσα, κουτσομπολιό, αβούτηχτες γλώσσες λόγω εξαντλήσεως αποθεμάτων μυαλού, πολλά μπορεί να πει κάποιος στην προσπάθειά του να μην συνεννοηθεί με κανέναν. Γιατί η γλώσσα είναι επιτυχημένο όργανο αποξένωσης και μη επικοινωνίας χρόνια τώρα – «τα λέμε ρε», «να τα πούμε κάποια στιγμή», «τι λέει!», κλπ. Επίσης είναι και θαυμάσιο όργανο εξουσίας, μας τα έχει πει και ο Όργουελ αυτά. Μην είστε ζώα, μάθετε να αναγνωρίζετε τις παγίδες της! «Στη γλώσσα αυτή έχουν εκλείψει όλοι οι χρόνοι πλην του Μέλλοντος· στον τόπο αυτό γνωρίζουν μόνο τα μέλλοντα να συμβούν, ληξιπρόθεσμες αποφάσεις και μελλούμενη ευτυχία. Πότε-πότε κάθονται ο ένας πλάι στον άλλον σαν φοβισμένα παιδιά, και σιωπούν, επειδή συμβαίνουν πράγματα παράξενα, μυστηριώδη. Επιτέλους, αρχίζει ένας να μιλά διστακτικά. Τα πάντα μετατρέπονται σε πλεονεκτήματα· αύριο κιόλας θα είναι όλα καλύτερα. Αγκαλιάζονται, χαμογελούν ο ένας στον άλλον και κρεμούν τις ελπίδες τω