Αποδοχή cookies

«Ευτυχώς, αν θέλει κάποιος να βρει μεστές απόψεις για καλά βιβλία, υπάρχουν ήδη πολύ αξιόλογα βιβλιοφιλικά μπλογκ, όπως το κορυφαίο, του Librofilo ή το αγαπημένο του, του Μαραμπού». Να ξέρετε ότι όταν μου δίνουν γλυκό, έστω και σε μορφή βιβλίου, το αποδέχομαι αμέσως. Επίσης, να ξέρετε ότι ενίοτε μπορεί να γράφω για βιβλία που δεν έχω διαβάσει, όλοι το κάνουμε αυτό, απλώς οι περισσότεροι εντελώς αποτυχημένα, αλλά ποτέ δεν γράφω για βιβλίο που δεν μου άρεσε προφασιζόμενος το αντίστροφο∙ όλοι το κάνετε και αυτό, απλώς οι περισσότεροι εντελώς αποτυχημένα. Το βιβλίο είναι δώρο της συγγραφέα, καλής διαδικτυακής φίλης, και η άποψή μου για αυτό ολότελα υποκειμενική – ξέρω, απανωτά σοκ! – και ουδεμία σχέση έχει με την αντικειμενική κριτική που από καιρό θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο κριτικής, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Από το να μασήσω τα λόγια μου, θα προτιμήσω τα μπισκότα. «Όχι πως δεν ήταν επηρεασμένος και από το ιστολόγιο «Πιπέρι και σπασμένες γραμμές» με τις λαχταριστές αναρτήσεις σχετικά με το βιβλίο, αφού εξαιτίας του Μαραμπού θα κινούσε γη και ουρανό να αναζητήσει τη «Βιογραφία» του Ρίτσαρντ Έλμαν σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλειο». Γλείψε, γλείψε, κάτι θα μείνει – χέι, άγνωστε χ συγγραφέα, σε σένανε μιλάω! 

 

Κρίνοντας από την διανοητική μου κατάσταση των αρκετών τελευταίων μηνών, το ότι κατάφερα να διαβάσω απερίσπαστος ένα ολόκληρο βιβλίο, είναι ένα μεγάλο κέρδος∙ και αυτό πρέπει να πιστωθεί στην ικανότητα της συγγραφέα. Κάθε βιβλίο όμως, όπως και ένα εργοστάσιο που φτιάχνει μπισκότα, ενδεχομένως έχει αδυναμίες που εντοπίζονται στα στάδια παραγωγής ή σε εκείνα του ποιοτικού ελέγχου ή προσπαθούν να καμουφλαριστούν και να κοροϊδέψουν τους αναγνώστες-καταναλωτές. Η τελική γεύση ανήκει στον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά και σε κάποιους μπορεί να ξινίζει και σε άλλους να βρωμάει. Με την εκφυλισμένη γεύση μου που πλέον έχει αλλοιωθεί μετά από εκατοντάδες αναγνώσεις – άλλοι το ονομάζουν αφελώς εκλέπτυνση – εκείνο που μου ξίνισε είναι η τόση επιμονή με τα βιβλία και τις σχετικές αναφορές. Κάποτε που πίστευα και εγώ ότι μπορώ να γράψω λογοτεχνία, αυτές οι αναφορές γέμιζαν το μυαλό μου και το σώμα του άγραφου ακόμα (και ευτυχώς) βιβλίου μου – αλλά νομίζω ότι δεν έχουν τελείως άδικο εκείνοι οι γκουρού των συγγραφικών συμβουλών που λένε ότι αυτές οι βιβλιοφιλικές αναφορές μοιάζουν με παιδική ασθένεια που καλό είναι να αντιμετωπίζεται εγκαίρως και αποτελεσματικά. Γιατί αν έχεις περάσει ανεμοβλογιά μικρός, φροντίζεις να μην δεις ποτέ ένα μελλοντικό σου κείμενο να ταλαιπωρείται από έρπη ζωστήρα. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι η Κατερίνα Μάγνη χρησιμοποιεί όλες αυτές τις αναφορές με διακριτικό τρόπο και τόνο. Αλλά σίγουρα θα τις ήθελα λιγότερες, μιας και όταν ξεφεύγει από αυτές, παίρνει τους αναγνώστες μαζί της, γιατί ο αναγνώστης όσο γνώστης και αν είναι, θέλει να πάει κάπου που δεν έχει πάει, και εγώ χάρηκα που περιηγήθηκα σε σκέψεις της επιστημολογίας και στον παράξενο κόσμο ενός χημικού μηχανικού. 

 

[…] «Αν αυτό που ένωνε την Αγγελική και τον Πέτρο, εκτός από το facebook, ήταν και η τρέλα ή και η ευφυία, θα έμενε αναπάντητο ερώτημα κι ας ήταν βέβαιη η Κατερίνα ότι μια μέρα θα γινόντουσαν ζευγάρι. Πάντως, το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο συντελεστής δόμησης της μύτης του Πέτρου ήταν 0,6.

Αχ, αυτή η μύτη. Ήταν αρκούντως σοβαρή υπόθεση. Ο Γκόγκολ έγραψε ολόκληρο βιβλίο για αυτήν, ο Πιραντέλλο ξεκίνησε το «Ένας, κανένας, εκατό χιλιάδες» με αφορμή τη μύτη του πρωταγωνιστή, ο Μασάντο ντε Ασσίς αναφέρθηκε στο κεφάλαιο 49 του βιβλίου του «Επιτάφιος για ένα μικρό νικητή» στην άκρη της μύτης. Η μύτη δεν είναι καθόλου ασήμαντο μέλος του σώματός μας. Μας υποδεικνύει πάντοτε τα όρια κατανόησης του εαυτού μας και των άλλων, ενώ η φράση «δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του» φημολογείται ότι έχει καθολική εφαρμογή». 

 

 

Στο πρώτο μέρος, ο φοιτητής Πέτρος τρώει χυλόπιτα από την Ξένια – κουράγιο Πετράν! – για την οποία επέλεξε το μάθημα της επιστημολογίας, για να την βλέπει τελικά να τον αγνοεί, και έτσι συζητάει σχεδόν αδιάκοπα για αυτήν, την επιστημολογία ντε, με τον κολλητό του Χαράλαμπο, για τις μεθόδους και τα όρια της γνώσης. Εντάξει, υπάρχουν και τέτοιοι φοιτητές, μην σοκάρεστε. Οι σελίδες αυτές είναι διαποτισμένες με χιούμορ και ανεμελιά, τα οποία μετριάζονται στο δεύτερο μέρος, ίσως για να συμβαδίζουν με την νέα ζωή του Πέτρου που δεν είναι και στα καλύτερά της. Πλέον, δουλεύει σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνει μπισκότα και από εκεί που ήταν αποκλειστικός υπεύθυνος εδώ και 4 χρόνια στο Τμήμα ποιοτικού ελέγχου ξαφνικά μεταβιβάζεται στη θέση του Τεχνικού διευθυντή, την στιγμή που μαθαίνει ότι το εργοστάσιο ξανασυνεργάζεται με τον προμηθευτή αλεύρων, που είχαν παύσει πριν από δυο χρόνια για παρατυπίες. Δεν μασάει όμως ο Πέτρος. Όπως ελπίζω να μην μασάει και η συγγραφέας του, που νομίζω έχει να προσφέρει ενδιαφέροντα πράγματα στη λογοτεχνία. Απορρίπτει τις δηθενιές, γράφει απλά, με χιούμορ και ευαισθησία, και αν περιορίσει τις πολλές βιβλιοφιλικές αναφορές, νομίζω θα τα πάμε καλά στο μέλλον – είναι θέμα χημείας. Κάποιες δομικές ανισορροπίες είναι περισσότερο θέμα φυσικής ή μαθηματικών. Τα υπόλοιπα είναι θέμα λογοτεχνίας. Με λίγα λόγια, πέρασε! 

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι» και μια προσεκτικότερη επιμέλεια κρίνεται απαραίτητη, γιατί έχουν ξεφύγει πραγματάκια, παρόλο που δείχνει προσεγμένη δουλειά. Ο τίτλος του βιβλίου, αν και έχει σχέση με το θέμα του (είναι επίσης παράξενος και αυτό μου αρέσει) και καταλαβαίνω γιατί επιλέχθηκε, νομίζω ότι το υποβιβάζει και του στερεί μια καλύτερη δυναμική∙ όπως και η επιλογή εξωφύλλου. 

 

[…] «Ίσως δεν είναι ισότιμοι ο συγγραφέας και ο αναγνώστης, αλλά είναι δύο ανθρώπινα πλάσματα που συμμετέχουν σε μια διεργασία αμφίδρομη. Κι έτσι ακόμη κι αν ο αναγνώστης έχει κακή ή διαστρεβλωμένη γνώμη για το βιβλίο του συγγραφέα, ο συγγραφέας θα πρέπει να σταματήσει ό,τι κάνει και να τον ακούσει».