ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Δυο χρόνια τώρα ποντάρουμε στην πανδημία και χαΐρι δεν είδαμε. Όπως συμβαίνει και στα καζίνα, οι πολλοί δεν ξέρουν την τύφλα τους (ενώ ισχυρίζονται ότι είναι ειδικοί!) και επιπλέον ποντάρουν διαρκώς στην τύχη τους (που σπανίως είναι καλή) ενώ οι λίγοι που ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι, ποντάρουν πάντα στους άλλους – και την άγνοιά τους. Στη θεωρία παιγνίων όλοι καλοί είμαστε (θεωρητικά πάντα), στην πράξη δεν μας βγαίνουν τα νούμερα – απόψε τουλάχιστον ποντάρετε πάνω από τις 35000, σίγουρα κερδίζει (τις εντυπώσεις). […] «26. Επειδή το σύνολο των νούμερων της ρουλέτας είναι το 666, ο διαβόητος δαιμονικός αριθμός του Θηρίου της Αποκαλύψεως, μερικοί, όπως ο Χ.Ψ., τον εξορκίζουν με τον σταυρό, που αποτελείται από την μεσαία κολόνα και την τραβέρσα 10-11-12. Εάν τα στοιχήματά του είναι επί μακρόν ανεπιτυχή, ενισχύει την οριζόντια δοκό του σταυρού με την τραβέρσα 13-14-15∙ και, εάν πάλι εξακολουθήσει να χάνει, κάνει τον σταυρό του και φεύγει!    Όταν κερδίζει, κάνει τον στα...

    Χιούμορ; Γίναμε τώρα! Θα μπορούσε έτσι μικρή και περιεκτική να ήταν όλη η ανάρτηση και να τελείωνε εδώ αναίμακτα και αγέλαστα. Αλλά πρέπει να πούμε δυο λόγια παραπάνω γιατί όλοι σας έχετε χιούμορ, σωστά; Το χιούμορ είναι σαν την γνώμη, όλοι έχουν από ένα. Και όλοι έχουν το καλύτερο από όλους τους άλλους, δεν χωράει αμφιβολία. Στη θεωρία πάντα, γιατί στην πράξη, γελάνε και οι πέτρες! Η κάθε χρονιά οφείλει να κλείνει με χιούμορ, η νέα επιβάλλεται να ξεκινάει με τέτοιο, η ζωή να το ακολουθεί πατώντας στα ξέγνοιαστα βήματά του, ακόμα και ο κόσμος να τελειώνει με εκείνο∙ αν κάπου σε όλη αυτή την διαδρομή τα βρίσκει και με την λογοτεχνία, ακόμα καλύτερα. Μας αξίζει γαμώτο να γελάμε σαν μικρά παιδιά, πίνοντας παράλληλα και πολύ νερό – το χιούμορ είναι δώρο . «Τα παιδιά, υποστηρίζει ο Φρόιντ, δεν διαθέτουν καμία αίσθηση του κωμικού, αλλά είναι πιθανό να τα μπερδεύει με τον συγγραφέα ενός διαβόητου και καθόλου αστείου βιβλίου με τίτλο Το ευφυολόγημα και η σχέση του με το ασυνείδητο...

  Αφήνοντας μόλις ένα βιβλίο που περιέγραφε ολοζώντανα μια Ευρώπη απολύτως παραδομένη στην καταστροφή , προετοίμαζα απροβλημάτισμος την λοξή πορεία μου σε άλλες καλλιτεχνικές διαδρομές, χωρίς να έχω ιδέα γιατί μου συμβαίνει αυτό τόσο φυσικά . Μήπως τελικά είμαι παραπάνω ευρωπαίος από ό,τι πιστεύω; Ο Τζορτζ Στάινερ με αυτό το λαμπρό δόκιμιό του ήρθε να μας αναστήσει την απονεκρωμένη σκέψη μας με 5 εύστοχα bullets #διπλής και #τριπλής. «Αλλά μετά από μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στην εις βάθος έρευνα, ο Λέο Στράους, εξίσου εμβριθής γνώστης του Ταλμούδ και του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Μαϊμονίδη, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρξει ικανοποιητικός συμβιβασμός ανάμεσα στις έσχατες επιταγές του φιλοσοφικού-επιστημονικού λόγου, όπως αυτές διατυπώνονται στην ελληνική κληρονομιά μας, και στις επιταγές της πίστης και της αποκάλυψης, όπως αυτές κηρύσσονται στη Τορά. Ο συγκρητισμός, όσο ιδιοφυής και αν είναι, θα έιναι πάντα ελαττωματικός. Επομένως, η “ιδέα της Ευρώπης” είνα...

  Αν δεν ήταν Λάρσον δεν πρόκειται να έβαζα το χέρι μου στην τσέπη για να πάρω βιβλίο με τόσο αδιάφορο τίτλο – ίσως να το έκανα για δοκίμιο, με επιφύλαξη πάντα. Με τίτλο «Οι μέρες που έχτισαν την Ιστορία»… δεν πουλάς, για να το πούμε με τα λόγια της εκδοτικής πιάτσας. Αναζήτησα μέσα στο βιβλίο τον πρωτότυπο τίτλο γιατί είχα απορία πώς ο ευφυής Λάρσον χρησιμοποίησε τέτοιον άθλιο τίτλο· το «The splendid and the vil l e» [sic] έγινε αυτό που έγινε. Χωρίς και ο ίδιος ο Λάρσον να στοχεύει στην απολυτή πρωτοτυπία με την επιλογή των τίτλων του, τουλάχιστον πάντοτε διατηρεί μια υποδόρια νότα ειρωνείας που ενισχύεται και από την ακόλουθη ανάγνωση των εκπληκτικών βιβλίων του. Οι μεταφράσεις των τίτλων προγενέστερων βιβλίων του διατηρούσαν αυτή την ειρωνεία, εδώ όμως παραδόθηκε αμαχητί. Ας το έκαναν «Μεγαλοπρέπεια και αθλιότητα», «Ο εξαίσιος και ο άξεστος» η έστω, «Ο Λόρδος και ο Αλήτης» όπως προτείνει χιουμοριστικά το παρόν μπλογκ. Τέλος πάντων, σύμφωνα και με το κλισέ, χάθηκε μια μάχη αλλά ...

    Ψόφια πράγματα το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης – τουλάχιστον οι επιλογές μου – αλλά μόλις είδα ότι θα προβληθεί «Η εξουσία του σκύλου», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Σάβατζ, ήξερα ότι θα ρεφάρω γιατί κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Και έτσι έγινε, η ταινία δεν με απογοήτευσε και μου θύμισε πόσο είχα αγαπήσει εκείνο το βιβλίο. Μια παραγωγή του Νέτφλιξ που θα είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα από την 1 Δεκεμβρίου ώστε να προλάβει να κάνει τον κύκλο της στις αίθουσες, με τον Κάμπερμπατς στον ρόλο του Φιλ, τον σωσία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στον ρόλο του Τζορτζ και την ωραία Κίρστεν Ντανστ ως Ρόουζ. Η ταινία, όπως και το βιβλίο, σε πολλούς θα φανούν αργά, αδιάφορα και αλλόκοτα, λόγω του περιεχομένου αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για αριστοτεχνικές δημιουργίες με βάθος. Αντιγράφω εδώ το κείμενο που είχα γράψει στο «Διαβάζοντας» για να θυμάμαι ότι εκείνη η ανάγνωση μετράει ακόμα μέσα μου· σπάνιο, ομολογουμένως.

    Δεν χρειάζεσαι ισχυρά δόντια για να καταναλώσεις την λογοτεχνία του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου μήτε γερό στομάχι για να την αντέξεις. Ίσως μόνο ευαίσθητο ουρανίσκο, για την λεπτή επίγευση. Η λογοτεχνία του είναι ηλιόλουστη αλλά με κάτι παγερό εντός της· μια μνήμη που δαγκώνει, ένα παρελθόν που σε κατασπαράζει, μια κατάσταση που σου χαμογελάει ειρωνικά. Έχει τέτοια η ζωή . Κάθε διήγημα διαρκεί όσο και ένα σωστό βούρτσισμα δοντιών σύμφωνα με τους ειδικούς, περίπου 2 λεπτά. Αλλά η φρεσκάδα τους θα μείνει λίγο παραπάνω. Το πρωί η ωραία αίσθηση θα χαθεί αλλά αυτή η αναπόφευκτη και περιοδική εξασθένιση ποτέ δεν απέκλεισε κανέναν από το να τα βουρτσίσει ξανά. Αν οι οδοντόκρεμες ήταν άγευστες, άχρωμες και άοσμες, δεν θα πλέναμε τα δόντια μας – το ίδιο ισχύει και για την λογοτεχνία.

  «Όοοολαα, θέλω να τα ξέρω όλα, όχι επειδή είμαι κουτσομπόλα» τραγουδούσε η Παναγιωτοπούλου και μας θυμίζει ότι το κουτσομπολιό δεν είναι προνόμιο του χωριού πια, δεν έχει καν την πρωτοκαθεδρία εδώ που τα λέμε – εξάλλου ποιο χωριό έχει έξι πατώματα, ζήτημα να έχει έξι κατοίκους. Εμάς όμως δεν μας ενδιαφέρει τόσο η ζωή μέσα στα κτήρια – για αυτό, υπάρχει το facebook και τα τοιαύτα, ξεκατινιαζόσαστε μια χαρά και μόνοι σας, χωρίς εξωτερική υποστήριξη – αλλά περισσότερο η ζωή ανάμεσα στα κτήρια . Η εθνική μας κουτσομπόλα Τατιάνα, επι-μένοντας στα προάστια, αυτές τις άνευρες και κατά περιπτώσεις νεκρές ζώνες κατοικιών, χάνει πολύ υλικό το οποίο αναλαμβάνουν απρόθυμα να αναπληρώσουν διάφοροι παρατρεχάμενοι υφιστάμενοι που ζουν για τρεις και εξήντα σε κάτι χαμόσπιτα πολυσύχναστων συνοικιών. «Οι ζωντανές πόλεις, επομένως, δηλαδή εκείνες στις οποίες οι άνθρωποι μπορούν να αλληλεπιδρούν ο ένας με τον άλλο, είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσες επειδή είναι πλούσιες σε εμπειρίες, σε αντίθεση με τις ...

    Είμαστε γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Τέλος. Αυτά στην αρχή, βέβαια. Γιατί μετά, ανάθεμα την ώρα που βρέθηκες μπροστά μου. Αυτή η σχέση των σχέσεων όμως, μπορεί κάλλιστα να επεκταθεί και στα βιβλία. Μόνο που σε μένα λειτούργησε αντίστροφα· ανάθεμα την ώρα που βρέθηκε μπροστά μου, είπα για αυτό το βιβλίο, μου το δάνεισαν επειδή δεν άρεσε (ωραίο προμόσιον), ήθελα από την άλλη να δω και την ταινία του Κάουφμαν , ας πάει στα κομμάτια, θα το ξεκινήσω, με την σκέψη ήδη από την αρχή να βάλω ένα τέλος όταν δω ότι δεν τραβάει το πράγμα. Αλλά, γαμώτο, τραβούσε. Για ελάχιστους αναγνώστες αυτό θα είναι το βιβλίο της ζωής τους, σύμφωνοι. Κι όμως. «Είναι εντυπωσιακό. Όταν βλέπεις κάποιον με τους γονείς του, αποδεικνύεται απτά ότι όλοι είμαστε αποτέλεσμα σύνθεσης» . Όπως ακριβώς και τα αξιανάγνωστα βιβλία, τα συγγραφικά παιδιά των δημιουργών τους – ξεράστε με την ησυχία σας και ελάτε πίσω. Μείνετέ μου πιστοί! Σας αγαπώ !

  Οι πιο συνηθισμένοι απατεώνες στην Ελλάδα συνήθως ενδύονται τους υδραυλικούς που ζητάνε 55 ευρώ για μια τρόμπα στο καζανάκι και δεν μπορείς και να τους πεις «Χέσε με ρε μάστορα» γιατί μετά πώς θα τραβήξεις καζανάκι; Στη λογοτεχνία από την άλλη, το να χαρακτηρίσεις για οποιονδήποτε λόγο τον Χέρμαν Μέλβιλ απάτη , το κάνεις μόνο αν εξυπηρετεί την πλοκή! «Γιατί οι πιο τερατώδεις απ’ όλους τους υποκριτές είναι αυτοί ακριβώς οι κερδοσκόποι: υποκριτές δι’ αντιστροφής της πραγματικότητας· υποκριτές στην παρουσίαση των πραγμάτων ως σκοτεινών αντί φωτεινών· ψυχές που ευημερούν χρησιμοποιώντας όχι τη δυστυχία, αλλά το μύθευμα της δυστυχίας· δάσκαλοι της αισχρής τέχνης τού να κατασκευάζεις δυστυχία· κίβδηλοι Ιερεμίες· νόθοι Ηράκλειτοι που, μόλις η πένθιμη μέρα περάσει, επιστρέφουν, σαν απατηλοί Λάζαροι ανάμεσα στους επαίτες, για να ευφρανθούν με τα κέρδη που απέκτησαν από τα προσποιητά έλκη της κεφαλής τους – φαύλοι κερδοσκόποι!» . Θα με αναγκάσετε να κατέβω πορεία στον Λευκό Πύργο όλοι εσεί...

  Οργιάζουν οι φήμες ότι δεν μπορώ να τελειώσω τον «Μεγάλο απατεώνα» του Χέρμαν Μέλβιλ παρά τον χαμό που έκανα μέχρι να βγει αλλά δεν είναι αλήθεια. Η πλοκή του είναι πολύπλοκη (see what I did there?), η δουλειά πολύπλοκη, η ζωή πολύπλοκη – μόνο ο ιός είναι απλή… γρίπη. Κοντοζυγώνω όμως, λίγη υπομονή, μην πιστεύετε στα fake news· τουλάχιστον όχι σε εκείνα που δεν αξίζουν τον κόπο! Το βιβλίο του Φάντε ήταν το δώρο μιας φίλης για ένα λειψό γεύμα που πληρώσαμε χρυσάφι. Το διάβασα βουλιμικά με την επιθυμία να αποδειχθεί το γλυκό που θα καλύψει ομοιόμορφα όλη την πίκρα. Μήπως όμως λειτούργησε τελικά, ως ένα ορεκτικό, λειψό και αυτό, που άργησε να σερβιριστεί;

  Ίσως και θεόρατη, γιατί όχι; Εκκινώντας από τις «Αόρατες Πόλεις» – βιβλίο που ψιλοβαριέμαι και έχω παρατήσει δις, συγγνώμη Καλβίνο – και συγκεκριμένα τη Διομίρα , περιμένοντας και στο ΚΤΕΛ κανένα μισάωρο γιατί ο οδηγός είχε πεταχτεί για καφέ, ο Σπύρος Γλύκας ξεκινάει το ταξίδι εντός και εκτός των ορίων της επιστημονικής φαντασίας. «Του φαινόταν αστείο αλλά και συνάμα τραγικό ότι πέντε οικογένειες – πόσα άτομα άραγε να τις αποτελούν, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μακρινών συγγενών τους; – ευθύνονταν ουσιαστικά για τη μερική καταστροφή της Γης πριν από δυόμιση αιώνες. Κι αυτές οι ίδιες ήταν εκείνες που έβαλαν τα θεμέλια για την ανασυγκρότηση των πάντων, για να φτάσουμε σήμερα σε έναν πλανήτη με δεκατέσσερις επαρχίες και πρωτεύουσα τη μοναδική πόλη που παρέμενε εκτός θόλων. Σ’ αυτήν την πόλη βασίλευε ακόμα η οικογενειοκρατία» #Μαραμπού_δε_γμσαι; Όλες οι ουτοπίες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστοπία, όμως, είναι δυστοπία με τον δικό της μοναδικό τρόπο! 

    Ακόμα δεν έχω απομυθοποιήσει τον Τζέημς Τζόυς, κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό, όλοι απομυθοποιούνται στο τέλος, και ο εαυτός μας μαζί – απλώς η σειρά απομυθοποίησης καθορίζει και την επιτυχή ή μη έκβαση του μυστήριου ετούτου πειράματος για το οποίο ελάχιστες οδηγίες χρήσεως έχουν γραφτεί· φρόντισε τουλάχιστον να απομυθοποιηθείς πρώτος, δες το και λίγο εγωιστικά! Έτσι, συνεχίζω να διαβάζω με ευχαρίστηση και θαυμασμό πράγματα για τον Τζόυς, συν τοις άλλοις επιμένω να αγαπώ την ιρλανδική και την ιταλική λογοτεχνία, μην με ρωτάτε τι και πώς, απλώς συμβαίνει· εξάλλου, Έλληνας είμαι, υπήρχε περίπτωση να μου αρέσει η ελληνική λογοτεχνία; «Οι Ιρλανδοί, καταδικασμένοι να εκφράζονται σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική τους, τη σφράγισαν με το πνεύμα τους και ανταγωνίστηκαν άλλες πολιτισμένες χώρες για τη δόξα. Αυτό ονομάστηκε τελικά αγγλική λογοτεχνία. Ο Σάμιουελ Μπέκετ, χρόνια αργότερα, υπήρξε ακόμη πιο εύγλωττος. Είπε ότι η Καθολική Εκκλησία και η αγγλική κυριαρχία “γαμήσανε ...

  Όλοι είμαστε για τον γιατρό, ας μην αυταπατώμεθα. Εγώ ας πούμε με μια πρόχειρη διάγνωση είμαι για τον οφθαλμίατρο και τον λογοθεραπευτή (αν όχι και για κάποιον πιο… ακραίο) γιατί όταν μου έδωσαν το βιβλίο να το τσεκάρω αν μου αρέσει, διάβασα στο εξώφυλλο Ford Madox Ford και λέω, θέλω να τον διαβάσω αυτόν τον συγγραφέα, ευκαιρία είναι – και έτσι το πήρα, 50 ευρώ!! (Μην με ρωτήσει κανείς στα σοβαρά αν το πήρα όντως 50 ευρώ γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να τον παραπέμψω σε αστείατρο ). Παραδόξως, και αντίθετα με ό, τι συμβαίνει συχνά με αρκετές επισκέψεις μας σε γιατρούς, δεν το μετάνιωσα καθόλου. Για την ακρίβεια, έπαθα πλάκα aka ακτινογραφία… ας με σταματήσει κάποιος, έλεος κάπου! «Ό,τι είναι πιθανό να συμβεί είναι συνήθως και αναπόφευκτο. Υπερασπίζομαι την κανονικότητα κάθε αλλοίωσης στην οποία είναι επιρρεπής η σάρκα, την κανονικότητα κάθε αρρώστιας, κάθε ακρωτηριασμού. Προκαλώ οποιονδήποτε θέτει σε αμφισβήτηση τη νοημοσύνη μου, θεωρώντας ότι αυτό που λέω είναι νοσηρό, να ...

  Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι υπάρχει προσβλητικός τίτλος βιβλίου (προκλητικός, έστω) μέχρι χθες που ανέβασα στο facebook ένα απόσπασμα του βιβλίου «Ο γατούλης πέθανε». Μα είναι τίτλος αυτός; Ντροπή και αίσχος! Ποιοι φιλόζωοι διαβάζουν τέτοια κατάπτυστα βιβλία; Οι αντιδράσεις παίζει να ήταν ηπιότερες αν ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Θάνατος στις γάτες». Τι να πεις, μερικοί άνθρωποι γουστάρουν να απολαμβάνουν περισσότερο το αφήγημά τους από ό,τι το αφήγημα του Ξαβιέ ντε Μουλέν. Ας είναι, θα πορευτούμε μαζί τους μέχρι να πεθάνουν· ή να πεθάνουμε πρώτοι. «Η συντροφιά μιας γάτας είναι καλύτερη από ένα βιβλίο αυτοβοήθειας γραμμένο από κάποιο κυνικό κόπανο» . Παραποίησα λίγο τον τίτλο ενός τέτοιου βιβλίου αυτοβοήθειας για τις ανάγκες της ανάρτησης. Γιατί όσο και αν θεωρείτε τον θάνατο προσβολή, εκείνος χέστηκε. Και περισσότερο χέστηκαν διάφοροι συγγραφείς αν θεωρείτε τους τίτλους τους προσβλητικούς. Ακόμα και ο «Σπινόζα (που) γαμάει τον Χέγκελ» είναι μια χαρά τίτλος, αν και εφ’ όσον ο δεύτ...

  Ακυρώθηκε και το «1ο Συνέδριο Γονιμότητας», γιατί τους πήγατε γαμιώντας, και σας είπα, να είστε λίγο ανεκτικοί, τους τρομάξατε, και χάθηκε όλη η διασκέδαση – η ουσία λίγο πολύ ήταν ήδη διατυπωμένη εδώ και χρόνια από τον George Carlin . Δεν έχεις ακόμα παιδί; Δεν πειράζει, μπορείς πάντα να διαβάσεις ένα καλό παιδικό βιβλίο χαϊδεύοντας τη γάτα σου, και αν κάποιοι σε κακοχαρακτιρίσουν για αυτό, πίεσέ την λίγο να βάλει τα κλάματα, τι πιο απλό! Η διαφορετικότητα τείνει να γίνει μια έννοια όμοια, άχρωμη και αδιάφορη μέσα από την βλακώδη πολυχρησία της, όπως γίνεται και με την λέξη «αριστούργημα» στα βιβλία· και εκεί, το μόνο που χρειάζεται είναι βαθιά κατανόηση. Δεν σου φταίει το βιβλίο για την έλλειψή της – το κατανοείς αυτό, έτσι; «Άρχιζα να βγάζω τις ετικέτες από τα κάδρα και να κοιτάζω μόνο τον πίνακα» . Η διαφορετικότητα είναι τόσο συνυφασμένη με την ύπαρξή μας που δεν χρειάζεται καν να μνημονεύεται. Απλώς είναι μια διαδικασία εσωτερικής καύσης , δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ψ...

  Έχω προκατάληψη με την λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και συνήθως κρατάω ομπρέλα γιατί τις περισσότερες φορές που έπιασα βιβλία τους μετά από λίγο έριχνα κάτι χασμουρητά ωσάν να είχα στόμα κροκόδειλου. Μετρημένες οι εξαιρέσεις. Ετούτο το βιβλιαράκι εδώ μου το πρότεινε η βιβλιοπώλισσά μου και επειδή είχε μόνο φράγκα εφτά (με την ισοτιμία βγαίνει περίπου έντεκα ευρώ) είπα να το αγοράσω. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Σπανίως παρασύρομαι από τις προτάσεις των άλλων. Ξέρω καλά πια ότι αρκεί μια ματιά για να επιλέξω ή να απορρίψω ένα βιβλίο ό,τι και αν μου πουν οι άλλοι. Αλίμονο σε αυτούς που διαλέγουν βιβλία μέσα από τα αλλήθωρα μάτια τρίτων. Από την άλλη, ενίοτε χρειάζεται να θρέφεις και τις προκαταλήψεις των άλλων, Αστείος φαίνεται αυτός, ειρωνικός και αλλόκοτος, ας του πλασάρουμε αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο – το μεροκάματο να βγαίνει, παιδιά. «Βιοπορίζομαι από τις προκαταλήψεις των άλλων. Δεν βγάζω πολλά κι η δουλειά είναι αρκετά σκληρή» .

  Η αιώνια συζήτηση γύρω από τον Σελίν μου θυμίζει κάτι ταμπέλες σε διάφορα χιπστερομάγαζα του τύπου «Αν είσαι ομοφοβικός, ρατσιστής ή θρησκόληπτος, μην μπαίνεις στο μαγαζί μου!» (αν διαλέγεις πελάτες, σύντομα θα είσαι ο τελευταίος που θα μπαίνεις στο μαγαζί σου) ή κάτι προφίλ στα σόσιαλ μίντια, «Παρακαλώ κάντε μου την χάρη να αυτοδιαγραφείτε!» (εσύ κάνε μας την χάρη!) και κάτι τέτοια σαχλά. Ο κόσμος γίνεται κάπως πιο πολύπλοκος μετά τα πέντε και όσο και αν φωνάζουμε τη μαμά μας να έρθει να μας σκουπίσει στην τουαλέτα δεν πρόκειται να το κάνει – όταν γίνουμε εικοσιπέντε ίσως καταφέρουμε και την μεταπείσουμε. Από την τοξική αισιοδοξία που κατακλύζει όλο και περισσότερο την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα προτιμώ απερίφραστα την αισιόδοξη τοξικότητα ενός Σελίν. Αισιόδοξη; Ναι. Γιατί πριν μάθεις τι μπορείς να γίνεις πρέπει να μάθεις πρώτα τι είσαι. Άνθρωπος – 70% νερό (ορίστε, ακόμα και ένας φασίστας όπως ο Σελίν βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο) και 30% σκατά, οκ. «Ο Εβραίος αποτελείται από 8...

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερ...

  Κατ’ αρχάς, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό, κάθε βιβλίο στα ελληνικά που ενισχύει (με την ευρεία έννοια) την σκακιστική βιβλιογραφία είναι απολύτως καλοδεχούμενο. Καθότι όμως θεωρώ την γάτα την πιο σύντομη μεταφορά της ευτυχίας και το σκάκι την συντομότερη μεταφορά της ζωής, διαψεύστηκα ως προς το δεύτερο και ένιωσα σαν γυάλινο στολίδι σε ψηλό ράφι που αναπόφευκτα θα θρυμματιστεί χάρη στο ευτυχισμένο παιχνίδι ενός αιλουροειδούς. Ο υπότιτλος του βιβλίου, «Ο κόσμος σε 64 τετράγωνα» με γέμισε τεράστιες προσδοκίες που δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ· αν αντί για αυτόν, έγραφε «Ένας κόσμος σε 64 τετράγωνα» τα πράγματα θα ήταν πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου. «Ωστόσο, μένει να δούμε κατά πόσο είναι εφικτή η μεταφορά στοιχείων από το παιχνίδι στην πραγματική ζωή, διότι, παρ’ όλη την πολυπλοκότητά του, το σκάκι είναι κάτι εξαιρετικά απλό από δύο απόψεις: υπάρχουν λίγοι και σαφώς διατυπωμένοι κανόνες, και υπάρχουν μόνο τρεις δυνατές εκβάσεις μιας παρτίδας. Κανένα άλλο πεδίο δράσης στον κοινωνικό κόσμο δεν δ...

  Το Πάσχα έχει μόλις τελειώσει, η εστίαση ανοίγει σήμερα (ακόμα πεινάτε ρε λιγούρια;) και δεν υπάρχει καλύτερος συγγραφέας να ενώσει αυτές τις δύο καταστάσεις από τον Χέρμαν Μέλβιλ – αφ’ ενός γιατί είναι ό,τι πιο κοντινό σε θεό έχουμε αυτή την στιγμή, τώρα θα με πιστέψουν ευτυχώς και τα ζώα , ( «Γιατί, πραγματικά, αν το λεξικό αυτό που βασίζεται πάνω στην Αγία Γραφή είχε γίνει πιο πλατιά γνωστό κι αγαπητό, θα μπορούσε κανείς με λιγότερη δυσκολία να προσδιορίσει και κατονομάσει “φαινόμενα” ανθρώπων. Μα όπως έχουν τα πράγματα πρέπει μοιραία να στραφούμε προς άλλες αυθεντίες που δεν έχουν καμιά σχέση ή επαφή με το βιβλικό στοιχείο» ), αφ’ ετέρου ο λόγος του σε ξεθολώνει αυτόματα από όλες τις παραισθήσεις σου σε αντίθεση με τις τρεις νοθευμένες βότκες που θα έχεις πιει ως τις 19:45! Προσωπικά περίμενα τόσο καιρό να απολαύσω έναν «νέο» Μέλβιλ όπως οι περισσότεροι περιμένατε να απολαύσετε τον φρέντο εσπρέσο σας μέτριο με στέβια και σιρόπι παπάγιας – για τον Θεό! – και μετά μου λέτε ότι ...

  Ήθελα να γράψω από τους πρώτους για το βιβλίο του Άρνο Σμιτ για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω αυτόν τον τίτλο στην ανάρτηση· γιατί τίποτα δεν μπορεί να με κινητοποιήσει καλύτερα ( «...μα σε τι ακρότητες μπορεί να παρασύρει τον ρήτορα η γλωσσική ευχέρειά του!» ) από ένα λογοπαίγνιο! Επιπροσθέτως, ήταν και μια καλή ευκαιρία να αναφερθώ ξανά σε αυτή την σειρά που για μένα αποτελεί μακράν την καλύτερη του 21ου αιώνα. Τώρα θα μου πείτε, έχει καμιά σχέση ο Σμιτ με το «Black Mirror»; Με μια γρήγορη ματιά, όχι. Όσο όμως κλωθογύριζα τα επεισόδια στο μυαλό μου, θυμήθηκα ένα συγκεκριμένο με τίτλο «Metalhead» , κάπως αδικημένο από τους θεατές της σειράς, αλλά για μένα ένα από τα καλύτερα. Κάποιες πρώτες συγκρίσεις με το επεισόδιο είναι παραπάνω από εμφανείς. Από εκεί και πέρα, η ίδια η σειρά έχει μία σκωπτικότητα που σε σημεία μοιάζει επίτηδες άτεχνη και τραβηγμένη , μία αυτοϋπονόμευση, έναν εναργή αντισυμβατισμό και όλα αυτά, και περισσότερα, τηρουμένων των αναλογιών, τα βρήκα και στο βιβλίο ...

  «Ο άνθρωπος δεν νοιάζεται να ζήσει καλά αλλά να ζήσει πολύ. Ωστόσο, ενώ όλοι μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους την ευτυχία του ευ ζην, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί στον εαυτό του τη μακροζωία» . Αυτός ο φαινομενικά απλός αφορισμός του Σενέκα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και να οικειοποιηθεί από κάθε ηλίθιο συγγραφικό φληνάφημα που πουλάει ξινισμένη αισιοδοξία και προωθείται από τον μόνιμο πρεσβευτή θετικής ενέργειας της χώρας, Θέμη Γεωργαντά, και λοιπούς παρατρεχάμενους. Αλλά είναι πολύ βαθύτερος από ό,τι νομίζετε αρχικά, και αυτό ακριβώς τον ξεχωρίζει από τα προαναφερθέντα φληναφήματα· το βάθος. Γιατί δεν αρκεί να μιλάς στα πουλιά και στα δέντρα να τραγουδάς, ή να λες «Αξίζω, αξίζω, αξίζω» στον καθρέφτη κάθε πρωί πριν πλύνεις τα δόντια σου, ρισκάροντας επικίνδυνα να σου επιστρέψει μια μούτζα. Αν σας τα έλεγε αυτά κανένας ειδικός επιστήμονας στον οποίο απευθυνθήκατε για βοήθεια, πιθανότατα να ζητούσατε τα λεφτά σας πίσω, ενώ όταν τα βλέπετε τυπωμένα σε φτηνό χαρτί πετάτ...

  Τι, μόνο η Ελλάδα θα ζει τον μύθο της; Ναύλωσε τώρα το ταξίδι σου για μέσα Μαΐου που τα κρούσματα θα είναι μόλις 1000 ημερησίως και κάνε την επανάστασή σου τρώγοντας κιμά γαρίδας αντί για χοιρινό σουβλάκι – Υγεία, Ναύλα, Επανάσταση! «Όλα εδώ είναι περασμένα, αλλά την ίδια στιγμή παρόντα. Η Ιστορία εδώ έχει τη μορφή μιας τριπλής άρνησης. Μιας αμεριμνησίας την οποία η πόλη η ίδια μοιάζει να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά: δεν το θυμάμαι – δεν με αφορά – δεν το γνωρίζω» . Τα κρυφά σχολειά τελούν χρόνια υπό καταληψία και είναι κάπως αναμενόμενο να μπερδεύεις τον Γέρο του Μοριά με τον Νέγρο του Μοριά . Το να ζεις μόνο με τους μύθους είναι το ίδιο σκληρό όπως το να ζεις μόνο με την πραγματικότητα. Και δεν είναι σώνει και ντε απαραίτητο να διαλέξεις μια από τις δυο πλευρές. Μπούκωνε το μπισκότο σουπιάς και κάνε την πάπια. Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο στον απόηχο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από το 1821 και πολύ χάρηκα με την χρονική συγκυρία. Επίσης, ταυτίστηκα με μια σ...

Το να έχεις παιδί δεν φτάνει για να θεωρείσαι καλός γονιός· πάρτε για παράδειγμα τόσους και τόσους συγγραφείς που μας παινεύουν όπου σταθούν και βρεθούν τα πνευματικά τους παιδιά. 4-5 καλές φράσεις δεν θεωρούνται… αγέννητο βιβλίο! Σκοτώστε το να πάει στο διάολο, δεν θα χαθεί και ο πνευματικός κόσμος. Αν όμως το φέρετε στη ζωή και μάλιστα το προορίζετε για παιδιά αναγνώστες τότε φροντίστε να είναι πολύ καλό. Γιατί η αγορά παιδικού βιβλίου έχει δύο αντίθετους και ισχυρούς πόλους: επιτρέπει μεν την άκριτη συσσώρευση λεκτικού «πλούτου» με βιβλία που θα ευχαριστούσαν ιδιαιτέρως τον μικρό Γαργαντούα (βλέπε ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: «Πώς ο Γκρανγκουζιέ αναγνώρισε την θαυμαστή διάνοια του Γαργαντούα από την εφεύρεση ενός κωλοσφουγγιού» ) βυθίζοντας όμως τους δύστυχους γονείς σε μεγαλύτερα χρέη από εκείνα που προκαλεί η ετήσια προπαραγγελία του νέου τους iPhone, αλλά δεν πρέπει και να ξεχνάμε ότι ένα παιδί μπορεί να κάνει την πιο αδυσώπητη αρνητική κριτική σε ένα βιβλίο έτσι που δεν θα βρίσκεις λαγούμι ν...

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

    Τα συστατικά σημειώματα είναι άχρηστα στις δουλειές· συνήθως φεύγεις από μια δουλειά βρίζοντας το παλιό αφεντικό και πηγαίνεις σε μια άλλη γλείφοντας το νέο. Δεν υπάρχει χρόνος για σύνταξη επιστολών ούτε και για σύνταξη, γενικώς. Στη λογοτεχνία, τα συστατικά σημειώματα λειτουργούν κάπως πιο αξιοκρατικά. Όταν ας πούμε θες να ανελιχθείς αναγνωστικά για πρώτη φορά στο επίπεδο του Τολστόι και το βιβλίο που επιλέγεις περιέχει δυο διηγήματα, όπου το πρώτο θεωρείται από τον Τζέημς Τζόυς το σπουδαιότερο που γράφτηκε ποτέ και το δεύτερο αναλύεται εκτενώς από τον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ στα δοκίμιά του για τη ρωσική λογοτεχνία , κατατάσσοντάς το κιόλας στο ίδιο επίπεδο με τα μεγάλα έργα του αν όχι και σε υψηλότερο, τότε είσαι σίγουρος ότι… η δουλειά έχει κλείσει! Πείτε μου πόσα λεφτά θα παίρνω καθαρά και ξεκινάω αμέσως το διάβασμα.

  Στη λογοτεχνία συμβαίνουν απ’ όλα. Συνήθως σημεία, μικροσκοπικά και αδιάφορα, που το λιγότερο βαρετό στα έργα τους είναι τα σημεία στίξης. Ενίοτε συμβαίνουν και τέρατα, που σχίζουν τον ουρανό στα δύο και τον καθιστούν επισφαλή να πέσει στο ψιλοάδειο κεφάλι σου και να μεταστοιχειώσει το μυαλό σου οριστικά. «Ήμουνα τώρα υποχρεωμένος ν’ ανταλλάξω χίμαιρες τεράστιας μεγαλοπρέπειας με γεγονότα μικρής αξίας» . Μη φοβού, δεν είσαι υποχρεωμένος, τουλάχιστον μέχρι ο Κούλης να περάσει το αντίστοιχο τερατώδες νομοσχέδιο στη Βουλή. Μέχρι λοιπόν η λογοτεχνία να ομογενοποιηθεί έχεις λίγο χρόνο ακόμα, εκμεταλλεύσου τον σωστά. Διαβάζοντας ας πούμε τον «Φρανκενστάιν» της Μαίρης Σέλλεϋ, το πρώτο σύγχρονο φάνταζι κατά την Λε Γκεν. Τι; Το έχεις διαβάσει ήδη – στα οκτώ σου; Έχεις δει και την ταινία στο παλιό καλό Mega; Και σειρές; Ε εντάξει τότε, σόρι, εσύ είσαι τέρας μορφώσεως!

    Σε εκείνο το φεστιβαλικό «ντουέτο» με τη Λεονόρα Κάρινγκτον για το οποίο έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση , η Ούρσουλα Λε Γκεν έκανε τα δικά της φανταστικά κόλπα. Αν και το δημιουργικό κομμάτι του ντοκιμαντέρ δεν με είχε ενθουσιάσει καθόλου, ήταν εκείνα τα κομμάτια αρχείου όπου η Λε Γκεν αποδείχθηκε ευφυέστατη και τρομερά διασκεδαστική, που με ξετρέλαναν. Μόλις είδα ότι εκδόθηκαν πρόσφατα κάποια από τα δοκίμιά της τα αγόρασα χωρίς δισταγμό. Οι βιβλιοπαρουσιάσεις και οι διαλέξεις στη χώρα μας στερούνται πρωτίστως φαντασίας. Ανέμπνευστες, χωρίς οργάνωση, πληκτικές. Στην Αμερική κάνουν συχνά διαλέξεις όπου μέσα στο πλήθος αυτών σίγουρα θα βρεις ενδιαφέρουσες φωνές που θα καθίσεις να τις ακούσεις εκστατικά. Εδώ, σε μας... ποιος να σου πει τι! Τα μεγέθη είναι απείρως μικρότερα και οι συγγραφείς σπανίως είναι ικανοί να κερδίσουν ένα ζωντανό κοινό – εδώ που τα λέμε καλά καλά δεν καταφέρνουν να το κερδίσουν μέσα από τα βιβλία τους. «Νομίζω ότι η φαντασία είναι το πιο χρήσιμο μεμ...

    Στο τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που είδαμε στις αίθουσες , είχα παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ για την Ούρσουλα Λε Γκεν και το έργο της. Πριν από αυτό, προβλήθηκε σφήνα ένα 15λεπτό ντοκιμαντέρ που κατέληξα να το θυμάμαι περισσότερο από εκείνο της Λε Γκεν και ίσως να είναι αυτό που μπορώ να ανακαλέσω πρώτο και με ευκολία από εκείνο το Φεστιβάλ. Λεγόταν Gloria’s call και μεταξύ άλλων αλλά πρωτίστως μιλούσε για την καλλιτεχνική μορφή της Λεονόρα Κάρινγκτον. Γνώριζα και εκτιμούσα την ζωγραφική της αλλά ήξερα ελάχιστα για την ζωή της και την συγγραφική της δουλειά. Ιρλανδή στην καταγωγή, από νωρίς πάλεψε να ξεφύγει από τα δίχτυα της οικογένειας, της θρησκείας και της πατρίδας, και να αναζητήσει στην εξορία την καλλιτεχνική της απελευθέρωση. «Δεν είχα χρόνο να γίνω η μούσα κανενός… Ήμουν πολύ απασχολημένη με το να επαναστατήσω εναντίον της οικογένειάς μου, και να μάθω τον τρόπο να Υπάρχω ως καλλιτέχνης» .

  Να είσαι Ελβετός συγγραφέας σε καιρό καραντίνας είναι κάπως δύσκολο· οι σοκολάτες τους πολύ ακριβές, τα ρολόγια τους για να χαζεύεις ασκόπως τα δευτερόλεπτα να περνούν απλησίαστα και το μόνο που σου μένει να κάνεις για να μην τρελαθείς είναι να γυρίζεις τις νύχτες (πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας) και να χορεύεις στις άδειες χιονοδρομικές πίστες. Μετακίνηση 6, λοιπόν. Τι, μόνο εμείς θα τρέχουμε στον Χορτιάτη να δούμε το χιόνι, έχουν και οι Ελβετοί δικαίωμα στην ευτυχία. Δεν θα τον τρελάνετε εσείς! Ο Βάλζερ πριν πει το θεϊκό ότι «εκεί βρισκόταν όχι για να γράφει αλλά για να είναι τρελός» πρόλαβε και έγραψε κάποια ωραία πραγματάκια. Το βιβλία του χαλαρά κάνουν περίπατο ανάμεσα στα υπόλοιπα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. «Η ακρίβειά μου αποτελούσε πραγματικό αριστούργημα. Και είναι γνωστό πόσο σπάνια είναι τα αριστουργήματα».

  Άθελά του, ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης με αυτή την ανθολόγηση παλιότερων διηγημάτων του που εκτείνονται σε μια χρονική περίοδο από το 2005 έως το 2017, μοιάζει να προλαβαίνει τις πρόσφατες εξελίξεις με την Σοφία Μπεκατώρου. Με ηρωίδες γυναίκες και γυναικείες παρουσίες, στο προσκήνιο ή και στο παρασκήνιο, συνθέτει κάποια αξιοπρόσεκτα διηγήματα που εμένα προσωπικά με καταγοήτευσαν στην πλειονότητά τους. Ο Τζαμιώτης είναι ένας συγγραφέας που μιλάει με την δουλειά του και δεν αναλώνεται σε φανφάρες και γλειψίματα όπως κάνουν άλλοι «καταξιωμένοι» συνάδελφοί του· και αυτό το είχα προσέξει από καιρό και το είχα εκτιμήσει. Έτυχε πρόσφατα να μου το χαρίσει ο αδερφός μου και χάρηκα που βρήκα μέσα εκεί μια γραφή με σοβαρότητα και βάθος. Ευτυχώς, συγγραφικά, δεν είναι από εκείνα τα παραδοσιακά αρσενικά παλαιάς κοπής σαν στομωμένη και σκουριασμένη κρητική μαχαίρα, γιατί όπου ακούτε για παραδοσιακό αρσενικό είναι δεδομένο ότι πρόκειται για μεγάλη φόλα!

    Μια λαμπρή χειμωνιάτικη μέρα το σηκώνει το αστυνομικό της. Πολλοί γνωρίζετε ότι βαριέμαι τα αστυνομικά, ειδικά όπως γράφονται στις μέρες μας, συνονθύλευμα κακοχωνεμένων απόψεων με προκάλυμμα κάποια εγκληματική υπόθεση – καλύτερα πυροβολήστε με στο κεφάλι! Προτιμώ απερίφραστα εκείνα τα παλιά φινετσάτα κείμενα που βασίζονταν περισσότερο στην επαγωγική σκέψη και λιγότερο στην παραγωγική ηλιθιότητα. Για φέτος ο Σ.Μ.Ε.Δ. που έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν από εδώ και από εκεί , μας επανασυστήνει την επαγωγική σκέψη μέσω της Loveday Brooke ηρωίδας της Κάθριν Λουίζα Πέρκις, μπας και την βγάλουμε καθαρή και φέτος – δύσκολο βέβαια, γιατί 15 Ιανουαρίου μόλις και όλα πάνε ήδη κατά διαόλου σαν σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

    Αν δεν είστε κάποιος 13χρονος εκατομμυριούχος youtuber το πιθανότερο που πρόκειται να κάνετε unboxing θα είναι καμιά ψεκασμένη μαλακία από Κίνα όπως αποφλοιωτής αυγών ή κορονοϊός κατασκευασμένος σε άθλια εργαστήρια με απάνθρωπες συνθήκες εργασίας· άντε, το πολύ πολύ αν σταθείτε τυχεροί, να κάνετε και unboxing μια από τις περιορισμένες ελληνικές εκδόσεις έργων του Όργουελ – μέχρι εκεί όμως. Εντούτοις, όσοι είστε συστηματικοί αναγνώστες σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι νιώθετε μια έξαψη για δικούς σας ανεξήγητους λόγους κάθε φορά που ανοίγετε ένα πακέτο με βιβλία· ή πάλι, αν έχετε γλυτώσει τη ρήξη σπονδύλων από συνεχείς μα αναπόφευκτες μετακομίσεις, θα έχετε διαπιστώσει ότι το να αποσυσκευάζεις την ίδια σου την βιβλιοθήκη, μοιάζει σαν να επαναπρογραμματίζεις την ίδια σου την ζωή. Σαν να σας κάνουν reboot στο τσιπάκι, ένα πράγμα!

    Γλωσσοκοπάνες, άνθρωποι που δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους, άλλοι που βγάζουν γλώσσα, κουτσομπολιό, αβούτηχτες γλώσσες λόγω εξαντλήσεως αποθεμάτων μυαλού, πολλά μπορεί να πει κάποιος στην προσπάθειά του να μην συνεννοηθεί με κανέναν. Γιατί η γλώσσα είναι επιτυχημένο όργανο αποξένωσης και μη επικοινωνίας χρόνια τώρα – «τα λέμε ρε», «να τα πούμε κάποια στιγμή», «τι λέει!», κλπ. Επίσης είναι και θαυμάσιο όργανο εξουσίας, μας τα έχει πει και ο Όργουελ αυτά. Μην είστε ζώα, μάθετε να αναγνωρίζετε τις παγίδες της! «Στη γλώσσα αυτή έχουν εκλείψει όλοι οι χρόνοι πλην του Μέλλοντος· στον τόπο αυτό γνωρίζουν μόνο τα μέλλοντα να συμβούν, ληξιπρόθεσμες αποφάσεις και μελλούμενη ευτυχία. Πότε-πότε κάθονται ο ένας πλάι στον άλλον σαν φοβισμένα παιδιά, και σιωπούν, επειδή συμβαίνουν πράγματα παράξενα, μυστηριώδη. Επιτέλους, αρχίζει ένας να μιλά διστακτικά. Τα πάντα μετατρέπονται σε πλεονεκτήματα· αύριο κιόλας θα είναι όλα καλύτερα. Αγκαλιάζονται, χαμογελούν ο ένας στον άλλον και κρεμούν τις ε...