ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερ...

  Κατ’ αρχάς, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό, κάθε βιβλίο στα ελληνικά που ενισχύει (με την ευρεία έννοια) την σκακιστική βιβλιογραφία είναι απολύτως καλοδεχούμενο. Καθότι όμως θεωρώ την γάτα την πιο σύντομη μεταφορά της ευτυχίας και το σκάκι την συντομότερη μεταφορά της ζωής, διαψεύστηκα ως προς το δεύτερο και ένιωσα σαν γυάλινο στολίδι σε ψηλό ράφι που αναπόφευκτα θα θρυμματιστεί χάρη στο ευτυχισμένο παιχνίδι ενός αιλουροειδούς. Ο υπότιτλος του βιβλίου, «Ο κόσμος σε 64 τετράγωνα» με γέμισε τεράστιες προσδοκίες που δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ· αν αντί για αυτόν, έγραφε «Ένας κόσμος σε 64 τετράγωνα» τα πράγματα θα ήταν πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου. «Ωστόσο, μένει να δούμε κατά πόσο είναι εφικτή η μεταφορά στοιχείων από το παιχνίδι στην πραγματική ζωή, διότι, παρ’ όλη την πολυπλοκότητά του, το σκάκι είναι κάτι εξαιρετικά απλό από δύο απόψεις: υπάρχουν λίγοι και σαφώς διατυπωμένοι κανόνες, και υπάρχουν μόνο τρεις δυνατές εκβάσεις μιας παρτίδας. Κανένα άλλο πεδίο δράσης στον κοινωνικό κόσμο δεν δ...

  Το Πάσχα έχει μόλις τελειώσει, η εστίαση ανοίγει σήμερα (ακόμα πεινάτε ρε λιγούρια;) και δεν υπάρχει καλύτερος συγγραφέας να ενώσει αυτές τις δύο καταστάσεις από τον Χέρμαν Μέλβιλ – αφ’ ενός γιατί είναι ό,τι πιο κοντινό σε θεό έχουμε αυτή την στιγμή, τώρα θα με πιστέψουν ευτυχώς και τα ζώα , ( «Γιατί, πραγματικά, αν το λεξικό αυτό που βασίζεται πάνω στην Αγία Γραφή είχε γίνει πιο πλατιά γνωστό κι αγαπητό, θα μπορούσε κανείς με λιγότερη δυσκολία να προσδιορίσει και κατονομάσει “φαινόμενα” ανθρώπων. Μα όπως έχουν τα πράγματα πρέπει μοιραία να στραφούμε προς άλλες αυθεντίες που δεν έχουν καμιά σχέση ή επαφή με το βιβλικό στοιχείο» ), αφ’ ετέρου ο λόγος του σε ξεθολώνει αυτόματα από όλες τις παραισθήσεις σου σε αντίθεση με τις τρεις νοθευμένες βότκες που θα έχεις πιει ως τις 19:45! Προσωπικά περίμενα τόσο καιρό να απολαύσω έναν «νέο» Μέλβιλ όπως οι περισσότεροι περιμένατε να απολαύσετε τον φρέντο εσπρέσο σας μέτριο με στέβια και σιρόπι παπάγιας – για τον Θεό! – και μετά μου λέτε ότι ...