ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Είτε είσαι ο Alice Cooper είτε ο Big Alice είτε η εκπληπτική Milla Jovovich κάτω από την ομπρέλα των ταινιών φρανσάιζ «Resident Evil», το όνομα Alice δεν μπορεί πια να έχει παρά μόνο μία πηγή. Δεν μπορούμε πλέον να είμαστε σίγουροι αν ο Λιούις Κάρολ υπήρξε διαφθορέας αθώων κορασίδων που τις δελέαζε με λεκτικές καραμελίτσες κάτω από τα παραλίμνια δέντρα, αλλά αυτό που ξέρουμε είναι ότι έχει διαφθείρει την φαντασία εκατομμυρίων ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου. Και η φαντασία, όπως και το καλοκαίρι στην Ελλάδα, είναι ένα state of mind. «Μη με ζαλίζεις», είπε η Αλίκη κοιτώντας γύρω της και προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να δει από πού ερχότανε η φωνή· «αφού σ' αρέσουνε τόσο πολύ τα λογοπαίγνια, γιατί δεν κάνεις κανένα εσύ;»

Συχνά εμφανίζονται σε βιβλιοφιλικές ομάδες διάφορες αφελείς ερωτήσεις, «Ποιον λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να συναντήσετε;», «Με ποιον θα τα πίνατε σε ένα μπαρ;», «Ποιον θα θέλατε να γνωρίσετε στη μάνα σας;», κλπ, που δέχονται εξίσου αφελείς απαντήσεις. Ίσως, μια σωστότερη ερώτηση θα ήταν η εξής, «Ποιος λογοτεχνικός χαρακτήρας θα ήθελε να κάνει παρέα εσάς ;» (...) «Επειδή αυτό που είναι πραγματικότητα για τους ανθρώπους, για έναν λογοτεχνικό χαρακτήρα είναι παραίσθηση. Οι λογοτεχνικοί χαρακτήρες έχουν οράματα αληθινής ζωής – ονειρεύονται την πραγματικότητα και μετά χάνονται» . Κάπως έτσι θα σκέφτηκε και ο Αλφάου, την εποχή πριν τα σόσιαλ μίντια, αραχτός καθώς ήταν στο καφενείο των τρελών που συνήθιζε να ψαρεύει χαρακτήρες για τα βιβλία του και αναφώνησε ενθουσιασμένος... δεν κάνω μια τρέλα; Αν τυχόν είστε από εκείνους τους αναγνώστες που δεν μπορούν να καταλάβουν πώς γίνεται και χαμογελούν δύο στήθη τότε καλύτερα αποφύγετε αυτό το βιβλίο· δεν το λέω από κουλτουριάρικη υπεροψία μα από γν...