ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

    Τα συστατικά σημειώματα είναι άχρηστα στις δουλειές· συνήθως φεύγεις από μια δουλειά βρίζοντας το παλιό αφεντικό και πηγαίνεις σε μια άλλη γλείφοντας το νέο. Δεν υπάρχει χρόνος για σύνταξη επιστολών ούτε και για σύνταξη, γενικώς. Στη λογοτεχνία, τα συστατικά σημειώματα λειτουργούν κάπως πιο αξιοκρατικά. Όταν ας πούμε θες να ανελιχθείς αναγνωστικά για πρώτη φορά στο επίπεδο του Τολστόι και το βιβλίο που επιλέγεις περιέχει δυο διηγήματα, όπου το πρώτο θεωρείται από τον Τζέημς Τζόυς το σπουδαιότερο που γράφτηκε ποτέ και το δεύτερο αναλύεται εκτενώς από τον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ στα δοκίμιά του για τη ρωσική λογοτεχνία , κατατάσσοντάς το κιόλας στο ίδιο επίπεδο με τα μεγάλα έργα του αν όχι και σε υψηλότερο, τότε είσαι σίγουρος ότι… η δουλειά έχει κλείσει! Πείτε μου πόσα λεφτά θα παίρνω καθαρά και ξεκινάω αμέσως το διάβασμα.

  Στη λογοτεχνία συμβαίνουν απ’ όλα. Συνήθως σημεία, μικροσκοπικά και αδιάφορα, που το λιγότερο βαρετό στα έργα τους είναι τα σημεία στίξης. Ενίοτε συμβαίνουν και τέρατα, που σχίζουν τον ουρανό στα δύο και τον καθιστούν επισφαλή να πέσει στο ψιλοάδειο κεφάλι σου και να μεταστοιχειώσει το μυαλό σου οριστικά. «Ήμουνα τώρα υποχρεωμένος ν’ ανταλλάξω χίμαιρες τεράστιας μεγαλοπρέπειας με γεγονότα μικρής αξίας» . Μη φοβού, δεν είσαι υποχρεωμένος, τουλάχιστον μέχρι ο Κούλης να περάσει το αντίστοιχο τερατώδες νομοσχέδιο στη Βουλή. Μέχρι λοιπόν η λογοτεχνία να ομογενοποιηθεί έχεις λίγο χρόνο ακόμα, εκμεταλλεύσου τον σωστά. Διαβάζοντας ας πούμε τον «Φρανκενστάιν» της Μαίρης Σέλλεϋ, το πρώτο σύγχρονο φάνταζι κατά την Λε Γκεν. Τι; Το έχεις διαβάσει ήδη – στα οκτώ σου; Έχεις δει και την ταινία στο παλιό καλό Mega; Και σειρές; Ε εντάξει τότε, σόρι, εσύ είσαι τέρας μορφώσεως!

    Σε εκείνο το φεστιβαλικό «ντουέτο» με τη Λεονόρα Κάρινγκτον για το οποίο έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση , η Ούρσουλα Λε Γκεν έκανε τα δικά της φανταστικά κόλπα. Αν και το δημιουργικό κομμάτι του ντοκιμαντέρ δεν με είχε ενθουσιάσει καθόλου, ήταν εκείνα τα κομμάτια αρχείου όπου η Λε Γκεν αποδείχθηκε ευφυέστατη και τρομερά διασκεδαστική, που με ξετρέλαναν. Μόλις είδα ότι εκδόθηκαν πρόσφατα κάποια από τα δοκίμιά της τα αγόρασα χωρίς δισταγμό. Οι βιβλιοπαρουσιάσεις και οι διαλέξεις στη χώρα μας στερούνται πρωτίστως φαντασίας. Ανέμπνευστες, χωρίς οργάνωση, πληκτικές. Στην Αμερική κάνουν συχνά διαλέξεις όπου μέσα στο πλήθος αυτών σίγουρα θα βρεις ενδιαφέρουσες φωνές που θα καθίσεις να τις ακούσεις εκστατικά. Εδώ, σε μας... ποιος να σου πει τι! Τα μεγέθη είναι απείρως μικρότερα και οι συγγραφείς σπανίως είναι ικανοί να κερδίσουν ένα ζωντανό κοινό – εδώ που τα λέμε καλά καλά δεν καταφέρνουν να το κερδίσουν μέσα από τα βιβλία τους. «Νομίζω ότι η φαντασία είναι το πιο χρήσιμο μεμ...