Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Αντίδωρο 3



 
«Ο άνθρωπος δεν νοιάζεται να ζήσει καλά αλλά να ζήσει πολύ. Ωστόσο, ενώ όλοι μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους την ευτυχία του ευ ζην, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί στον εαυτό του τη μακροζωία». Αυτός ο φαινομενικά απλός αφορισμός του Σενέκα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και να οικειοποιηθεί από κάθε ηλίθιο συγγραφικό φληνάφημα που πουλάει ξινισμένη αισιοδοξία και προωθείται από τον μόνιμο πρεσβευτή θετικής ενέργειας της χώρας, Θέμη Γεωργαντά, και λοιπούς παρατρεχάμενους. Αλλά είναι πολύ βαθύτερος από ό,τι νομίζετε αρχικά, και αυτό ακριβώς τον ξεχωρίζει από τα προαναφερθέντα φληναφήματα· το βάθος. Γιατί δεν αρκεί να μιλάς στα πουλιά και στα δέντρα να τραγουδάς, ή να λες «Αξίζω, αξίζω, αξίζω» στον καθρέφτη κάθε πρωί πριν πλύνεις τα δόντια σου, ρισκάροντας επικίνδυνα να σου επιστρέψει μια μούτζα. Αν σας τα έλεγε αυτά κανένας ειδικός επιστήμονας στον οποίο απευθυνθήκατε για βοήθεια, πιθανότατα να ζητούσατε τα λεφτά σας πίσω, ενώ όταν τα βλέπετε τυπωμένα σε φτηνό χαρτί πετάτε τα εικοσάευρα με ενθουσιασμό. Αυτό είναι το πρώτο και πιο σημαντικό self test στο οποίο υποβάλλεστε εν αγνοία σας καθημερινά και μαντέψτε… βγαίνετε πάντα αρνητικοί!
 
Λατρεύω τους αφορισμούς και ετούτο το μπλογκ χρωστάει την ύπαρξή του σε έναν τέτοιον. Πετυχημένοι ή μη, κυνικοί ή λιγότερο κυνικοί, σύντομοι ή εκτενείς, οι αφορισμοί είναι η χαρά προσωποποιημένη για μένα. Θα αποδεικνυόμουν ένας απαισιόδοξος αν έπαυα να τους διαβάζω! Πάντα έψαχνα έναν αφορισμό που να συνοψίζει την αγάπη που τους τρέφω και τον εντόπισα στον Καρλ Κράους, ο αφορισμός του οποίου ανθολογείται και στην παρούσα συλλογή: «Ένας αφορισμός είναι είτε η μισή αλήθεια είτε μιάμιση αλήθεια». Μοιάζει να εννοεί (κάθε αφορισμός) λιγότερα και περισσότερα ταυτόχρονα κάθε φορά, και χρειάζεται να τον διαβάσεις πολλές φορές και να το απολαύσεις περισσότερες, καθώς υποσκάπτει διαρκώς τις σταθερές σου και την επισφαλή αλήθεια σου. Ωστόσο, εκείνο που με συναρπάζει σε αυτούς δεν είναι τόσο οι μισοκρυμμένες αλήθειες τους όσο τα ερείπια της γλώσσας (η φράση αυτή είναι απόρροια όσων διάβασα στην εισαγωγή και δεν αξιώνει πνευματικά δικαιώματα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους σας δεκάδες φορές, όπως και τα έργα του Τζορτζ Όργουελ από τους διορατικούς εκδότες της χώρας μας!), μια γλώσσα που βρίσκεται διαρκώς σε σύγκρουση, όπως τόσο ωραία το έθεσε στην «αφοριστική» εισαγωγή του ο Roland Jaccard, ανθολόγος του εν λόγω βιβλίου, και εμπνευστής κυνικοτήτων και ο ίδιος. 
 

 
[…] «Μπορούμε να φανταστούμε έναν ηδονιστή, έναν μυστικιστή ή έναν απελπισμένο από έρωτα, έναν κυνικό όμως ποτέ. Και τούτο διότι ο κυνισμός δεν συνιστά ούτε φιλοσοφία, ούτε ηθική, ούτε κάποιο γνώρισμα του χαρακτήρα, αλλά μια ορισμένη συγκρουσιακή σχέση με τη γλώσσα, μια διαρκώς ενεργή, ρητορικά δεινή – στις περισσότερες περιπτώσεις – καχυποψία απέναντι στις λέξεις και στην ιδεολογία που τις έχει επιμολύνει. (…) Πρόκειται για μια μακρά και αργή διαδικασία αυτοχειρίας ενός έλλογου όντος που, στρέφοντας ενάντια στον εαυτό του το όπλο της γλώσσας, απεργάζεται ακατάπαυστα λεκτικές επιθέσεις ενάντια στον ίδιο τον λόγο».  
 
«Το λεξικό του απόλυτου κυνισμού» είναι μια αλφαβητική καταγραφή αφορισμών για το καθετί, για όλα ή για τίποτα (αναλόγως αν είστε αισιόδοξος ή ευφυής), κυρίως Γάλλων, και ελάχιστων γυναικών· αλλά αυτό στην ουσία δεν λέει τίποτα για την τέχνη των αφορισμών. Κάποιους αφορισμούς θα νομίζετε ότι τους έγραψε κάποιος άλλος, και ίσως έτσι να είναι, δεν μπορώ να επαληθεύσω την αξιοπιστία της ανθολογίας. Και δεν με νοιάζει κιόλας, εσάς; Όμως αυτό που με νοιάζει και θέλω να το πω είναι ότι όσους αφορισμούς κι αν έχω διαβάσει, σαν του Λίχτενμπεργκ δεν έχει! Απευθύνομαι λοιπόν σε όλους τους εκδότες, να αποκηρύξουν την έκδοση ενός ακόμα βιβλίου του Όργουελ παρόλο που δεν έχει πνευματικά δικαιώματα και να προκηρύξουν μια συγκεντρωτική έκδοση των αφορισμών του Λίχτενμπεργκ που τουλάχιστον εκείνος υπήρξε δικαιωματικά πνευματώδης! Η μετάφραση της Ρούλας Τσιτούρη είναι καλή, κινητική και όχι κυνική. Η έκδοση συμπληρώνεται και με ένα επίμετρο του Jules Lemaitre που αναλύει εντελώς κυνικά τους τρόπους για να γράψεις πετυχημένους αφορισμούς – όμως όσοι δοκιμάσατε να φτιάξετε banana bread στην καραντίνα, γνωρίζετε ήδη ότι η γνώση της συνταγής πολλές φορές δεν φτάνει για να χορτάσει καν εσάς, πόσο μάλλον τους άλλους! Το ψυχεδελικό σχέδιο του εξωφύλλου είναι του Takeshi (του γνωστού;!) Kitaoka, ενώ εντός του βιβλίου υπάρχουν διάσπαρτα σχέδια του Roland Topor με σκοπό να συντροφεύουν τους αφορισμούς των άλλων, και περισσότερο, υποθέτουμε, τους δικούς του. Η συνολική έκδοση του «Ποταμού» είναι κομψότατη και μέχρι να σας λυπηθεί ο Ξενάκης και να σας κάνει κανένα δώρο, μπορείτε να κάνετε ετούτο το βιβλίο δώρο εσείς στον εαυτό σας.

 

ΤΕΣΤ (ΕΥΦΥΙΑΣ) 

Τα τεστ ευφυΐας αποδεικνύουν ένα μόνο πράγμα: το πόσο χαμηλή ιδέα έχουμε για την ευφυΐα.Albert Jacquard



ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ

Όποιος δεν είναι κομμουνιστής στα είκοσί του δεν έχει καρδιά· όποιος όμως εξακολουθεί να είναι στα σαράντα του δεν έχει μυαλό.George Bernand Shaw



ΜΙΣΟΣ

Αν μισείτε κάποιον, αφήστε τον να ζήσει. – Γιαπωνέζικη παροιμία



ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΌΤΗΤΑ  

Ο διαχρονικός μύθος του χαμένου παραδείσου μας αναγκάζει να αντιστρέφουμε την χρονολογική σειρά και να θεωρούμε τη δημιουργικότητα και τη φαντασία παιδικές αρετές. Κι όμως, αρκεί να παρατηρήσουμε πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά μεταξύ τους για να εννοήσουμε σε βάθος τα στοιχεία που τα διέπουν: ο κομφορμισμός, η αυταρχικότητα, η αλαζονεία, η πλεονεξία και η προδοσία. Το πνεύμα της ελευθερίας δεν είναι ποτέ έμφυτο, αλλά κατακτάται. Αναπαριστά τον απώτατο βαθμό ψυχικής ωριμότητας στην οποία δεν φτάνει κανείς παρά μόνο κατά περίπτωση, εκεί γύρω στα εξήντα.Michel Thevoz

 



ΙΝΤΕΛΙΓΚΕΝΤΣΙΑ 

Ελίτ που αντισταθμίζει τη λογοτεχνική της άγνοια με μια γενικευμένη ασχετοσύνη.Georges Elgozy



ΠΡΟΣΒΟΛΗ

Μακάριοι όσοι δέχτηκαν προσβολές και από τη μία και από την άλλη όχθη, διότι έτσι μπόρεσαν να πλεύσουν ήσυχοι στη μέση του μεγάλου ποταμού, όπου το ρεύμα είναι πιο δυνατό και ο αέρας πιο δροσερός.Isabelle Adjani



ΥΠΑΡΞΗ

Στα είκοσί του, κανείς προσποιείται ότι βιώνει το δράμα της ύπαρξης, διότι έτσι επιτάσσει η μόδα. Στα πενήντα του το κρύβει, διότι το φέρει βαρέως.Francois Bott



ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ

Όταν έφτασαν οι Λευκοί στην Αφρική, εμείς είχαμε τη γη και εκείνοι είχαν τη Βίβλο. Μας έμαθαν να προσευχόμαστε με κλειστά τα μάτια: όταν τα ανοίξαμε, εκείνοι είχαν τη γη και εμείς τη Βίβλο.Jomo Kenyatta



ΜΟΥΣΕΙΟ
Επισήμως αναγνωρισμένος σκουπιδότοπος.George Henein



ΤΑΞΙΔΙ

Τα ταξίδια είναι το ανάλαφρο κομμάτι της ζωής των σοβαρών ανθρώπων και, αντιστρόφως, το σοβαρό κομμάτι της ζωής των ανάλαφρων.Linda Le



ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ

Ειλικρινής; Γράφω ώστε αυτό που ήταν αληθές να πάψει να είναι.Henri Michaux 

 


Υ.Γ 2666   Από όλα τα γράμματα της αλφαβήτου, δεν βρέθηκε αφορισμός για το Ωμέγα αλλά δεν ήθελα να μείνει παραπονεμένο και θα προσπαθήσω να επανορθώσω.

ΩΝΣΓ

Από όσους ανθολογούνται εκείνος που μου τράβηξε έντονα την προσοχή είναι ο Georges Henein και φυσικά είναι αμετάφραστος στην γλώσσα μου. Την γκρεμίζεις συθέμελα ή δεν την γκρεμίζεις;Μαραμπού

Σχόλια

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Το Δώρο

Θα μπορούσε ο Στέφανος Ξενάκης να είναι ο Στέφανος Δαίδαλος του σήμερα; Ή να το αλλάξω κάπως για να ’χουμε καλό ρώτημα: θα μπορούσε ο Τζέημς Τζόυς (μαζί και οι όποιες καλλιτεχνικές μεταμορφώσεις του) να γίνει ένας motivational speaker της σημερινής εποχής; Κανείς πλέον (αν υποθέσουμε ότι μπορούσε κάποτε) δεν διαβάζει τον «Οδυσσέα». Δεν μπορεί να αντέξει ότι αυτό το βιβλίο τον περιγράφει, ακόμα και σήμερα ή και περισσότερο σήμερα, τόσο καλά παρά την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Του αφιερώνει μία μέρα τον χρόνο, την σημερινή (παρόλο που άλλαξε η μέρα, το blogger έμεινε σταθερά πίσω!), και μετά τον στέλνει αδιάβαστο. Αν κάποιος όμως του σερβίρει για πρωινό όμορφες φράσεις με γαρνιτ ούρα υπέροχα σκίτσα, τότε μπορεί να νιώσει στιγμιαία χαρά και να βελάζει σαν ανέφελο πρόβατο στα λιβάδια του χρόνου. 

Μην περιμένετε και πολλά από το τέλος του κόσμου

Κάθε Πρωτοχρονιά, αφού έχει αποσοβηθεί κατά ένα μέρος του ο προκαταρκτικός οικογενειακός όλεθρος, επιστήμονες βρίσκουν την ώρα να μας ενημερώσουν πόσα δευτερόλεπτα κινήθηκε μπροστά (μην τρέφετε αυταπάτες ακόμα και όταν σας λένε ότι κινήθηκε και προς τα πίσω) το Ρολόι της Αποκάλυψης – δεν τελειώνει άλλο αυτή η Ιστορία! Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από μικρά καταστροφικά τέλη, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της κυκλοφορίας, που σχεδόν πάντα είναι αδύνατο να αποτρέψεις και περισσότερο να αποφύγεις. Τι μένει στο τέλος, λοιπόν; Να τα απολαύσεις, μάλλον. Και ο πιο διασκεδαστικός τρόπος ήταν πάντοτε μέσω της τέχνης. «Με αυτά στο μυαλό της η κυρία Βαλασία έκλεινε τα μάτια της και παραδιδόταν στην αγκαλιά του ύπνου, γνωρίζοντας ότι το επόμενο πρωί, στις 05:30, θα ξυπνούσε από τον ήχο που θα παρήγαγε το ξυπνητήρι της, το οποίο της υπενθύμιζε σε καθημερινή βάση ότι η δημιουργία μιας καταστροφής είναι εξίσου σημαντική υπόθεση με την καταστροφή μιας δημιουργίας» . 

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερ...

Αποδοχή cookies

«Ευτυχώς, αν θέλει κάποιος να βρει μεστές απόψεις για καλά βιβλία, υπάρχουν ήδη πολύ αξιόλογα βιβλιοφιλικά μπλογκ, όπως το κορυφαίο, του Librofilo ή το αγαπημένο του, του Μαραμπού» . Να ξέρετε ότι όταν μου δίνουν γλυκό, έστω και σε μορφή βιβλίου, το αποδέχομαι αμέσως. Επίσης, να ξέρετε ότι ενίοτε μπορεί να γράφω για βιβλία που δεν έχω διαβάσει, όλοι το κάνουμε αυτό, απλώς οι περισσότεροι εντελώς αποτυχημένα, αλλά ποτέ δεν γράφω για βιβλίο που δεν μου άρεσε προφασιζόμενος το αντίστροφο∙ όλοι το κάνετε και αυτό, απλώς οι περισσότεροι εντελώς αποτυχημένα. Το βιβλίο είναι δώρο της συγγραφέα, καλής διαδικτυακής φίλης, και η άποψή μου για αυτό ολότελα υποκειμενική – ξέρω, απανωτά σοκ! – και ουδεμία σχέση έχει με την αντικειμενική κριτική που από καιρό θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο κριτικής, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Από το να μασήσω τα λόγια μου, θα προτιμήσω τα μπισκότα. «Όχι πως δεν ήταν επηρεασμένος και από το ιστολόγιο «Πιπέρι και σπασμένες γραμμές» με τις λαχταριστές αναρτήσεις σχετικά ...

Ο θάνατος σου πάει πολύ

Υπήρχε κάποτε εκείνη η σειρά ταινιών θρίλερ (νομίζω ακόμα υπάρχει, μα να μην ξέρουν πότε πρέπει να πεθαίνει μια ωραία ιδέα) με τον πιο εύστοχο, θεωρώ, ελληνικό τίτλο « Βλέπω τον θάνατό σου » όπου σε μία καθορισμένη λίστα ανθρώπων κάποιος έβλεπε το τελεσίδικο όραμα και έσπαγε την αλυσίδα θανάτου και το έργο τότε έπαιρνε τρομακτική κατεύθυνση. Χωρίς το σπλάτερ και με περισσότερη φαντασία και στοχασμό, η Μαρία Γιαγιάννου βλέπει τον θάνατό μας μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και συγκεκριμένα μέσα στο facebook – που είναι και το γηραιότερο μέσο, ok boomer! «Το νήπιο άκουσε την φράση “πρόσω ολοταχώς” ως “μπρος ολοταφώς”, ένα ολίσθημα που μαρτυρά την αμφισημία των πραγμάτων και της γλώσσας που τα αναπαριστά. Μπορεί εξίσου να σημαίνει “Μπρος όλο το φως” και “Μπρος όλα τάφος”» .

Βαρύ περιστατικό

Συγγραφείς με χιούμορ δεν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης, θεωρώ, από το αναγνωστικό κοινό. Ποιος ξέρει πόσα ελαττώματα πασχίζει να κρύψει πίσω από αυτό, θα σκέφτονται, και δεν μπορεί, κάποιο ελάττωμα θα έχει να κάνει σίγουρα και με την συγγραφή. Επίσης το χιούμορ αξιώνει ευφυΐα και το κοινό δεν θέλει να περνιέται για ηλίθιο. Ο Άμπροουζ Μπιρς με τις διάσημες σατιρικές ιστορίες του και τα σκωπτικά λήμματα θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας τέτοιος∙ καλός για να χαμογελάμε πού και πού, μας κάνει ενίοτε και τον έξυπνο, αλλά δεν πειράζει, καλή καρδιά. Ίσως να ήταν έτσι – αν και δεν συμμερίζομαι καθόλου αυτή την άποψη – αν δεν έγραφε τα διηγήματα από τις εμπειρίες του στον Αμερικανικό Εμφύλιο. Σκλάβος του για πάντα!    

Kinds of kindness

Τα περισσότερα μαγαζιά έχουν ήδη στολίσει με ελλειμματικό γούστο, οι κουραμπιέδες άρχισαν να ανταγωνίζονται τα μελομακάρονα – και τα δυο μαζί την Dubai chocolate –, η Black Friday με τις ασυναγώνιστες τιμές της θα κοντράρει στα ίσα την αληθινή ύπαρξη του ΑΙ Βασίλη, ο καιρός προσπαθεί να τα βρει με τον απορυθμισμένο θερμοστάτη του και γενικά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε. Και μέσα σε όλα αυτά, οι δημοσιογράφοι, οι αθλητές, η εκκλησία, τα ιδρύματα, οι πολιτικοί (που είναι για τα ιδρύματα) θα δείξουν το καλοσυνάτο πρόσωπό τους στους ταλαίπωρους ετούτου του κόσμου. Και μην ξεχνάμε, ότι κυρίως τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά – και για όλα εκείνα που γιόρταζε η πρόσφατη «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης των παιδιών». «Πάντοτε, τα Χριστούγεννα έβγαζαν στους ανθρώπους τον καλύτερο αλλά και τον χειρότερο εαυτό τους».    

Ασκήσεις μνήμης

  Τις ασκήσεις ύφους τις κατέκτησε σε βαθμό που λίγοι συγγραφείς φτάνουν , με τις ασκήσεις μνήμης όμως κανείς άνθρωπος δεν τα βγάζει εύκολα πέρα. Όλοι μας γράφουμε autofiction από 8 χρονών – Περιγράψτε μας τα πιο ωραία σας Χριστούγεννα – τα νεύρα μου! Το autofiction πλέον μοιάζει να είναι ένας ευφημισμός για να αποδεχόμαστε κάποιες συγγραφικές μετριότητες ως κάτι παραπάνω από αυτό που είναι. Είναι προσβολή να θεωρείς ότι ο Τζόυς ή ο Σελίν (που επιτέλους σε λίγες μέρες θα εκδοθεί το «Θάνατος επί πιστώσει»∙ Γκάλοπ: ποιο άργησε περισσότερο; Το Μετρό Θεσσαλονίκης ή το βιβλίο του Σελίν;) έγραψαν autofiction. Το ίδιο ισχύει και για τον Καλβίνο στη συγκεκριμένη συλλογή. Δεν θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε! «Μόνο πετώντας πράγματα μπορώ να βεβαιωθώ πως ακόμα δεν έχει πεταχτεί κάτι από μένα, κάτι που ίσως να μην είναι ούτε και θα είναι για πέταμα» .