Βράδυ Παρασκεύης, παρουσίαση βιβλίου στη μικρή μας πόλη. Την ίδια ώρα παίζει η Πανάθα στην Ευρωλίγκα. Τι δίλημμα! Ταυτόχρονα να καίγομαι γιατί έχω ποντάρει και τρία ευρώ στην υπουργοποίηση της Λυδίας Κονιόρδου στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Πολιτισμός ή αθλητισμός; Δεν ήξερα σε ποιο γήπεδο να παίξω μπάλα. Τελικά επέλεξα την παρουσίαση – αν ήταν τόσο βαρετή όσο οφείλουν να είναι όλες οι παρουσιάσεις βιβλίου, σκέφτηκα, θα προλάβω το ημίχρονο του Πανάθα. Για στάσου, τι βιβλίο παρουσιάζεται; Νεανική λογοτεχνία; Καλά, παίζει να προλάβω και το δεύτερο δεκάλεπτο! Δυο παρατάσεις αργότερα δεν σκεφτόμουν καθόλου τον Πανάθα (που έχασε γαμώ την τρέλα μου, τώρα το συνειδητοποιώ!) και είχα κολλήσει σε όσα θαυμαστά άκουσα στην πιο ενδιαφέρουσα παρουσίαση βιβλίου που έγινε ποτέ.
Άραγε πόσοι από μας που αγανακτήσαμε (δικαίως) με την καταστροφή της Παλμύρας, γνωρίζουμε για την μεγάλη επιχείρηση απόκρυψης των αγαλμάτων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, που στήθηκε την ίδια στιμγή με την κήρυξη του πολέμου το 1940; Αν κρίνω από τις απορίες στα πρόσωπα και μερικές πρόχειρες δειγματοληψίες, πολλοί λίγοι. Γιατί μας αποκρύπτεται τόσο συστηματικά αυτή η ηρωική Απόκρυψη; Η συγγραφέας (που και η ίδια την αγνοούσε, όπως ομολόγησε) αποφάσιζει να γράψει μια ιστορία γι' αυτήν, έχοντας ως ηρωίδα μια έφηβη κοπέλα που μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στο μουσείο. Θα σκεφτόταν κάποιος (πονηρός) ενήλικας ότι αρκεί που έγινε γνωστό το ιστορικό πλαίσιο και αυτή η απίθανη ιστορία, για να ψαχτεί περισσότερο σε πιο “σοβαρά” βιβλία και πηγές. Ποιος ο λόγος να διαβάσουμε ένα “νεανικό βιβλίο” – παιδιά είμαστε;
Εγώ, κατά την διάρκεια της παρουσίασης σκεφτόμουν πονηρά – να κοιτάξω στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου αν υπάρχει βιβλιογραφία και πηγές και να αγοράσω σοβαρές μελέτες επί του θέματος. Η συγγραφέας όμως με έπεισε να αγοράσω το βιβλίο της. Μαγκιά της! Είπε πως προτιμά να γράφει βιβλία με ήρωες παιδιά και εφήβους, γιατί εκείνοι μπορούν να γίνουν συναρπαστικοί λογοτεχνικοί χαρακτήρες. Ακόμα και αν δεν γνωρίζουν όσα οι ενήλικες, μπορούν να συναισθανθούν τα ίδια ή και περισσότερα, με έναν παράξενα μυστηριακό τρόπο. Μπορούν επίσης να γίνουν απίστευτα σκληροί και απίστευτα τρυφεροί μέσα σε λίγα λεπτά. Και όταν ένας συγγραφέας έχει καταλάβει τόσο καλά τους αναγνώστες του, είναι σίγουρο ότι θα γράψει και ένα βιβλίο που θα αγαπήσουν και οι ενήλικες. Αν κάτι μισούν τα παιδιά στα βιβλία, είναι να τους ακολουθεί στις ελεύθερες ώρες τους ένας βλακώδης και επίμονος εξωσχολικός διδακτισμός! Και στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν υπάρχει ίχνος αυτού. Η συγγραφέας μιλάει για τα πιο σύγχρονα θέματα που απασχολούν όλους μας, με έναν τρόπο διακριτικό και ουσιώδη. Η Αγγελίνα, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι ένα κορίτσι με ενάμιση χέρι – το ένα της χέρι κάτω από τον αγκώνα είναι μερικώς σχηματισμένο. Με μία εκπληκτική μεταφορά που δεν συναντώ συχνά, όταν πρέπει να μιλήσουμε για την διαφορετικότητα και την ανεκτικότητα απέναντί της, η συγγραφέας ταυτίζει τα σπουδαία αγάλματα μεν διαμελισμένα/ ακέφαλα/κουλά δε, με τους ανθρώπους που είναι όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους. Όπως έχουμε μάθει (ή προσπαθούμε) να θαυμάζουμε ένα άγαλμα για την ομορφιά και την χάρη του, την στάση του σώματός του ή την “κινησή” του, παρότι ίσως να μην είναι αρτιμελές, έτσι θα έπρεπε να θαυμάζουμε και τους ανθρώπους.
Είδε όλους αυτούς που δεν είχαν πόδια να στέκονται ολόρθοι, είδε όλους αυτούς που δεν κεφάλια να της χαμογελούν και όλους αυτούς που δεν είχαν χέρια να της γνέφουν «καλώς όρισες» μέσα στο νεφέλωμα, που πλέον ήταν ακόμα πιο φωτεινό και πολύχρωμο.
Κι ήταν η πρώτη φορά που εκείνο το κορίτσι ένιωσε πως ανήκε κάπου. Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που δεν την πείραξε που δεν είχε και εκείνη δυο κανονικά χέρια όπως οι συνηθισμένοι άνθρωποι.
Αντίθετα, σχεδόν χάρηκε.
Με την ίδια διακριτικότητα, η Αγγελική Δαρλάση μιλάει και για την προσφυγιά (η μητέρα της Αγγελίνας ξέφυγε από την Μικρασιατική Καταστροφή), την ανάγκη των ανθρώπων ακόμα και στον πιο βίαιο ξεριζωμό να πιαστούν άπο τα αντικείμενα που θα τους θυμίζουν τον κόσμο που γκρεμίζεται εμπρός τους, όπως η επιμόνη της μικρής αδερφής της Αγγελίνας να πάρει μαζί κάτι γυάλινα χαζοπαιχνιδιά που επιτρεπόταν να παίζεις με αυτά όταν γινόσουν έξι χρονών, αρκετά μεγάλη για να τα χειριστείς σωστά – όμως ο θάνατος παραμονεύει ήδη στην πόρτα, και η μικρή μόλις έχει κλείσει τα έξι της χρόνια και πάνω που ήταν έτοιμη να απολαύσει τα παιχνίδια της, έπρεπε να φύγει κακήν κακώς, η εύθραστη παιδική της ηλικία κινδύνευε να σπάσει για πάντα! Το βιβλίο συγκινεί συχνά αλλά ποτέ δεν γίνεται μελό. Όσοι διαβάσετε το βιβλίο θα περάσετε ωραία με τις περιπέτειες της Αγγελίνας και του αλητάκου φίλου της, Τίκο, με τα γυαλιά πατομπούκαλα, μόνιμου συντρόφου της στους χλευασμούς που δέχονταν από τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Του Τίκο, που ήταν αποφασισμένος να σώσει την ομορφιά, την ομορφιά που εκείνος έβλεπε στην καθημερινότητά του, κλέβοντας τα όμορφα ακροκέραμα των σπιτιών της Αθήνας και θάβοντάς τα για να γλυτώσουν από τους Ναζί.
«Γιατί να πολεμούν οι άνθρωποι; Γιατί πρέπει να γίνονται πόλεμοι; Γιατί υπάρχει πόλεμος;» ρώτησε το κορίτσι με ειλικρινή απορία ένα από τα αγάλματα.
Εκείνη τη νύχτα κανένα τους δε μίλησε.
Παρέμειναν ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα.
Η βαθιά θεματική του βιβλίου είναι αναμφίβολα η ανάδειξη αυτής της σπουδαίας ιστορίας της Απόκρυψης, καθώς και η σημαντικότητα που παίζει η μνήμη και η ομορφιά στις ζωές των ανθρώπων («Να θυμάσαι. Να βλέπεις με όσο πιο ορθάνοιχτα μάτια μπορείς τα όσα γίνονται εδώ. Τα όσα έχεις δει κι έχεις μάθει εδώ. Τα όσα έχεις ζήσει εδώ. Να θυμάσαι. Είναι πολύ σημαντικό. Για τις μέρες που θα έρθουν. Για τα χρόνια που θα έρθουν. Όσο δύσκολα και να είναι. Να είσαι από αυτούς που θα θυμούνται. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε»). Η συγγραφέας είχε πει στην παρουσίαση ότι όσα περνάμε κατά καιρούς εξηγούνται όλα, αρκεί να τα θυμόμαστε και να τα συζητάμε χωρίς υστερίες. Στο υστερόγραφο θα αφήσω διάφορες πηγές για όποιον θέλει να ψάξει περισσότερο την ιστορία. Θα κάνω εδώ μια ξεχωριστή μνεία στην Σέμνη Καρούζου (που συμμετέχει και στο βιβλίο), έφορο αρχαιοτήτων εκείνη την εποχή στο μουσείο, που μαζί με τον άντρα της, Χρήστο Καρούζο, συντόνιζαν το θάψιμο των αγαλμάτων και ήταν οι μόνοι Έλληνες αρχαιολόγοι που ζήτησαν να διαγραφούν από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών – μια τολμηρότατη πράξη αντίστασης που θα μπορούσε να επισύρει τον θάνατό τους αν δεν επενέβαιναν οι Γερμανοί συνάλδεφοί τους.
Η συγγραφέας ζει στην Αθήνα και μάλλον θα συνεχίσει τις παρουσιάσεις της εκεί. Έμαθα ότι σε κάθε παρουσίαση ζητά να μιλήσει ένας αρχαιολόγος που θα ζωντανέψει το ιστορικό πλαίσιο και ένας φιλόλογος που θα αναλύσει το κείμενο και τις αντιδράσεις των παιδιών όταν το διαβάζουν στην τάξη (προχθές αναφέρθηκε πως ένας μαθητής που έχει μαθησιακές δυσκολίες και ταλαιπωρείται όταν διαβάζει, ζήτησε να του δοθεί ένα αντίτυπο του βιβλίου και το διάβασε μέσα σε τρεις μέρες!). Η συγγραφέας, από την μεριά της, θα σας μιλήσει για τις προσωπικές της ιστορίες με τα αγάλματα της παιδικής της ηλικίας. Η έκδοση του Μεταίχμιου είναι πολύ καλή, με πρόλογο της Άλκης Ζέη και ένα εκπληκτικό εξώφυλλο που φέρνει στο μυαλό σκακιστικά μοτίβα, που προσωπικά αδυνατώ να αγνοήσω. Αν μάθετε ότι κάνει παρουσίαση κοντά σας μην την χάσετε. Ακόμα και αν παίζει ο Πανάθας!
Όση ώρα παρακολουθούσα την παρουσίαση κλωθογύριζε στο μυαλό μου ένας στίχος από το ποίημα “Κίχλη” του Γιώργου Σεφέρη, “Τ' αγάλματα είναι στο μουσείο” (ήταν και ο τίτλος μιας εκπομπής στο Τρίτο Πρόγραμμα που αγαπούσα και άκουγα συχνά) και σκεφτόμουν πόσο ταιριαστός είναι, χωρίς να ξέρω με ποια αφορμή γράφτηκε από τον ποιητή. Όταν μπήκαν οι Γερμανοί εισβολείς στο μουσείο και ρώτησαν πού είναι τ' αγάλματα, δέχτηκαν την διφορούμενη απάντηση, “Μα εκεί που βρίσκονταν πάντα. Στο χώμα”! Αργότερα όταν αγόρασα το βιβλίο είδα με έκπληξη ότι φέρει ως προμετωπίδα ένα δίστιχο από την “Κίχλη”, μια-δυο γραμμές κάτω από την φράση που μου είχε σφηνωθεί στο μυαλό, “...γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς. Τ' αγάλματα λυγίζουν αλαφριά”. Ωστόσο, ήδη εγώ είχα προλάβει να σχηματίσω την εικόνα ενός εκκωφαντικά άδειου μουσείου, με τους αφανείς ήρωές του να στέκονται απέναντι στην πολεμική μηχανή και με μια φωνή που πολλαπλασιαζόταν σαν κραυγή από την περιρρέουσα κενότητα, να διακηρύττουν με τόλμη την πάσα αλήθεια: τ' αγάλματα είναι στο μουσείο.
Υ.Γ. 2666 «Τα θαμμένα αγάλματα του πολέμου», Κώστας Πασχαλίδης
«Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο του 1940-1944», Βασίλειος Χ. Πετράκος
«Η απόκρυψη», Βασίλης Κοσμόπουλος, εκδόσεις Μένανδρος (η συγγραφέας λέει ότι όταν έγραφε τις σημειώσεις της, δηλαδή το 2015, το βιβλίο του Κοσμόπουλου ήταν υπό έκδοση. Ωστόσο, όσο και αν έψαξα δεν το βρήκα, μάλλον δεν έχει εκδοθεί ακόμα. Σίγουρα όμως ετοιμάζεται γιατί η έρευνα του Κοσμόπουλου κρατάει περίπου μια δεκαετία).
«Η ίδρυση, η ιστορία και οι περιπέτειες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, 130 χρόνια λειτουργίας σε μια διάλεξη», διάλεξη του Κώστα Πασχαλίδη.
Όοοοοχι μην μιλάς για μπάσκετ, ποδόσφαιρο κ βιβλίο... Πόσο καθόλου δεν ταιριάζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι τέλειο να διαβάζεις καλά παιδικά κ εφηβικά βιβλία;
Πώς φαίνεται ότι δεν είσαι Πανάθας :p
ΔιαγραφήΕμένα άλλο με ενδιαφέρει. Εσύ γνώριζες για την ιστορία της Απόκρυψης;
Να σου πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο πρέπει να ενταχθεί στην κατηγορία "νεανική λογοτεχνία". Είναι πάρα πολύ καλό και ακριβώς έτσι όπως είναι γραμμένο θα μπορούσε να θεωρήθει ένα βιβλίο ενηλίκων. Αν είχε ένα εξώφυλλο λιγότερο χρωματιστό που ας πούμε ότι το χρώμα παραπέμπει στην νεότητα, θα ήταν ένα καλό σύγχρονο βιβλίο ανεξαρτήτως κατηγορίας.
Ποιους εξυπηρετούν οι ταμπέλες "νεανική λογοτεχνία" κλπ; Δεν έχω καταλάβει. Χαίρομαι που το βιβλίο αυτό διαβάζεται από νέους αναγνώστες αλλά και εκνευρίζομαι ταυτόχρονα που έτσι όπως πλασσάρεται απομακρύνει ενδεχομένως τους ενήλικες αναγνώστες. Θέλω να πω, ότι για μένα τελικά δεν ήταν ένα καλό νεανικό βιβλίο αλλά, ένα καλό βιβλίο. Το έχεις διαβάσει;
Μπορεί να απομακρύνει άλλους, αλλά όχι εμένα! Επίσης, νομίζω ότι όλοι οι γονείς θα διάβαζαν ένα βιβλίο πριν το δωρίσουν στο παιδί τους! Ναι την ήξερα την ιστορία αλλά και το βιβλίο, δεν το έχω διαβάσει όμως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω ότι όλοι οι γονείς θα διάβαζαν ένα βιβλίο που θα δώριζαν στο παιδί τους που βρίσκεται στην εφηβεία (όπως ίσως έκαναν με τα παραμύθια όταν ήταν μικρότερο), απλώς θα έπαιρναν μερικές πληροφορίες γύρω από αυτό. Επίσης, πολλοί συγγενείς ίσως του το δώριζαν απλώς επειδή είναι... "νεανικό"!
ΔιαγραφήΌπως και να'χει εντυπωσιάστηκα με την ιστορία και θα ψάξω και άλλες μελετές, δίχως μυθιστορηματική επικάλυψη. Να το διαβάσεις το βιβλίο, είναι υπέροχο.
Τέλος πάντων, εμένα μου αρέσουν πολύ τα νεανικά και δεν με απασχολεί που έχουν παιδικά εξώφυλλα η έχουν την ετικέτα νεανική βιβλιοθήκη! Συνεχίζω να θεωρώ ότι απευθύνονται και σε εμένα!
ΔιαγραφήΚαι καλά κάνεις! Αλλά κάποιους τους κρατούν μακριά (μέσα σε αυτούς και μένα) και είναι κρίμα γιατί από ό,τι κατάλαβα είναι αξιόλογα κείμενα. θα προσπαθήσω να αναθεωρήσω στο μέλλον :)
ΔιαγραφήΜπράβο Μαραμπού! Εξαιρετική παρουσίαση για ένα βιβλίο και μια ιστορία που αγνοούσα. Θα το πάρω οπωσδήποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφόσον διάβαζα από μικρή και μάλιστα δεν είχα τότε κάποια ιδιαίτερη αγάπη για την κλασική λογοτεχνία, έχω διαβάσει πολλά από τα βιβλία με την ταμπέλα νεανική λογοτεχνία και ορισμένα ήταν συγκλονιστικά. Μιλάμε για βιβλία που δεν έχω διαβάσει εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια και ακόμα τα θυμάμαι. Τότε πρωτοστατούσαν οι έξοχες σειρές του Πατάκη και του Καστανιώτη.
Ε.Γ.
Ευχαριστώ Ε.Γ.!
ΔιαγραφήΝαι πράγματι, κάποια σου μένουν ανεξίτηλα στην μνήμη. Εγώ θυμάμαι έντονα την αίσθηση που μου είχε αφήσει το βιβλίο της Κίρας Σίνου, "Το χέρι στο βυθό" (http://www.protoporia.gr/to-cheri-sto-vytho-p-47724.html). Αν διαβάζεις από μικρός σίγουρα θα πέσεις σε συγκλονιστικά "νεανικά" κείμενα που θα σε καθορίσουν και θα σε διαμορφώσουν.
Από την άλλη, κάθε συγγραφέας που καταπιάνεται με ανάλογα βιβλία πρέπει να διαθέτει πολύ ταλέντο. Οι έφηβοι αναγνώστες είναι από τους πιο απαιτητικούς και δε θα σου συγχωρήσουν τις προχειρότητες και τις ευκολίες.
Συμπτωματικά έβλεπα τον τελευταίο επιζώντα αρχαιολόγο Σπύρο Ιακωβίδη "Στα άκρα", που μιλούσε γι' αυτήν ακριβώς την ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://dai.ly/xumwsd
Ελληνικό άγαλμα
Με την αρωγή των ανθρώπων και άλλων στοιχείων ο χρόνος δούλεψε σκληρά πάνω του.
Πρώτα του πήρε τη μύτη, ύστερα τα γεννητικά όργανα,
στη συνέχεια, το ένα μετά το άλλο, τα δάχτυλα στα χέρια και τα πόδια,
με το πέρασμα των χρόνων τα μπράτσα, το ένα μετά το άλλο,
τον δεξιό μηρό, τον αριστερό μηρό,
την πλάτη και τους γοφούς, το κεφάλι και τους γλουτούς,
κι όλα αυτά που έπεσαν κάτω τα έκανε κομμάτια, τα έκανε παλιόπετρες, χαλίκι, άμμο.
Όταν πεθαίνουν μ’ αυτό τον τρόπο οι ζωντανοί, χύνεται αίμα πολύ σε κάθε χτύπημα.
Όμως τα μαρμάρινα αγάλματα πεθαίνουν λευκά και όχι πάντα εντελώς.
Από το συγκεκριμένο απέμεινε ο κορμός
και μοιάζει τώρα με ανάσα, που κρατά κανείς με κόπο,
τώρα που οφείλει να συγκεντρώσει πάνω του
όλη την αξιοπρέπεια και τη χάρη των χαμένων κομματιών.
Και το καταφέρνει, το καταφέρνει ακόμα, καταφέρνει, σαγηνεύει,
σαγηνεύει και μένει –
κι εδώ πρέπει να γίνει μια εύφημη μνεία στο χρόνο
που διέκοψε τη δουλειά του κι ανέβαλε ένα μέρος της γι’ αργότερα.
Βισουάβα Σιμπόρσκα
Ναι, αναφέρθηκε μετά το πέρας της παρουσίασης, στα πηγαδάκια απέξω, ότι πριν κάτι μέρες είχε αυτήν την εκπομπή σε επανάληψη (εσείς εννοείτε ότι το είδατε μόνη σας σκαλίζοντας το διαδίκτυο; Τρελή σύμπτωση)! Εγώ δεν την είχα δει αλλιώς θα πήγαινα υποψιασμένος, αλλά δε με χάλασε καθόλου η έντονη έκπληξη που βίωσα! Ο Σπύρος Ιακωβίδης μιλάει και στο ολιγόλεπτο βίντεο που έβαλα στην ανάρτηση. θα την βρω και θα την δω την συνέντευξη.
ΔιαγραφήΑπίστευτο ποίημα! Έχετε ένα ποίημα (από τα καλύτερα) για κάθε περίσταση! Τι να πω; Μένω άφωνος. Έχετε κάποιο ποίημα γι' αυτούς που μένουν άφωνοι; :p
Εννοώ ότι είδα την εκπομπή τυχαία -από τις λίγες που παρακολουθώ.
ΔιαγραφήΑν θέλετε να τη δείτε ολόκληρη, δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε το σύνδεσμο -που σας έγραψα- και να τη βρείτε σε συνέχειες στο dailymotion.
Χαίρομαι που σας άρεσε το ποίημα. Πολύ.
Πάντα υπάρχει ένα ποίημα που σε περιμένει στη γωνία. Για όλα. Σημασία έχει να το δεις.
Είναι και ένας τρόπος για να σας δελεάσω.
ΕΝΕΟΣ...
μπροστά στην ελευθερία μου
μπροστά σε σελίδα λευκή
με μια πέτρα στο λαιμό
μπροστά στο μέλλον της δημόσιας σφαίρας
μπροστά στον βασιλεύοντα ήλιο (ή στο ρέκβιεμ μιας εποχής)
μπροστά στην αναβράζουσα Κτίση
σε μια εσωτερική επανάσταση
μέχρι να αρχίσουμε να ζούμε σε κύκλο
μπροστά στο θαύμα των χελιδονιών
μπροστά σε κάποιο νυχτερινό του Chopin
μπροστά σε ακίνητη γυναίκα που κάθεται σε μπαλκόνι, λίγο πριν αρχίσει μπόρα
μπροστά στην αιωνιότητα της ανάσας
μπροστά στην Κατάφαση που είμαι
με τον τρόπο που γλιτώνει η Ποίηση
μπροστά σε μια ανοιχτή πύλη
για όσους σπαρταριστοί κολύμπησαν
για τον Τάσο Λειβαδίτη
μπροστά στο χιόνι
γιατί δεν είχε γάλα
στη χωρητικότητα της αφηρημάδας
μπροστά στο δίλημμα κίνηση ή ακινησία;
μπροστά στην όραση
όταν ο φόβος χάνει τη λέξη του και το ανάποδο
στη φράση του Διονυσίου Σολωμού "...πρέπει η καρδιά να αισθανθεί ό,τι ο νους συνέλαβε"
στον ίσκιο της νίκης του Καρυωτάκη
μέσα στο μυαλό του Αστυάνακτα
στην αθιβολή του Ψαρονίκου
έξω απ' το κουτάκι
πριν να ξανακλειστώ στο ένα και ένα κάνουν δυο...
Σημ. Είναι μ ό ν ο οι τίτλοι της ποιητικής συλλογής ΕΝΕΟΣ του Νικόλα Ευαντινού. Εμένα μου φάνηκαν ένα ποίημα από μόνοι τους. Σας τους καταθέτω λοιπόν, αφού πρώτα διάβασα ποιήματα επί ποιημάτων πάνω στο θέμα, για να καταλήξω σ’ αυτούς.
Πω πω, πόσο όμορφο! Θα το ζήλευε και ο ποιητής τους! Αν και όπως το βλέπω στην Πολιτεία (http://www.politeianet.gr/books/9789609476409-euantinos-nikolas-mandragoras-eneos-219033), μήπως αποτέλεσε εκουσίως για τον ποιητή ένα κρυπτικό επιπλέον ποίημα; Ποιος να ξέρει!
ΔιαγραφήΜου είναι εντελώς άγνωστοι οι ποιητές που αναφέρετε και χαίρομαι γιατί μου τους κάνετε γνωστούς. Δεν το έχω με την ποίηση, σας το έχω ξαναπεί, όμως απολαμβανώ όσα ποιήματα αφήνετε με κάθε αφορμή, δηλαδή με κάθε σχόλιό σας ή να πω καλύτερα με κάθε ανάσα σας;
Ευχαριστώ και πάλι!
Ελπίζοντας ότι με τις εμμονές μου δεν έχω καταντήσει φαιδρό πρόσωπο, ιδού επί του θέματός (και επί του ποιητού):
ΔιαγραφήΕνεός με τον τρόπο που γλιτώνει η Ποίηση
Υπάρχει
ένα χαλί στον αργαλειό του χρόνου
που παραμένει μονόχρωμο παρά τις επιδεξιότητες
μια σιωπή που ξεχειλίζει από τα χείλη του κολυμβητή όταν καλεί βοήθεια
ένα παιδί αόρατο κι αναμάρτητο
που χτενίζει τα μπερδεμένα μαλλιά των εραστών
Ποιος επιτέλους θα μιλήσει για αυτά,
ποιος θα ταΐσει την ανθρωπότητα που με κατοικεί;
Ίσως ο νεκρός που με κοιτά τόση ώρα επίμονα έξω από την κλειστή πόρτα.
Ίσως εκείνος, με την κατάμαυρη περιβολή, σκοτώσει την πείνα. Κρατά στο χέρι ματωμένο χαλινάρι. Γιατί από το στόμα του αλόγου του που κάποτε πετούσε, δεν σταματά να τρέχει το αίμα...
μασάει τα φτερά του.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΕΥΑΝΤΙΝΟΣ, Ενεός... Ποίηση, Μανδραγόρας 2012
ΥΓ. Εν κατακλείδι, μου αρέσουν πολλά ποιήματα, ανεξαρτήτως του ποιος τα έχει γράψει και πόσο γνωστός ή άγνωστος είναι.
Αυτό σας το αναγνωρίζω. Είστε μη προκατειλημμένη απέναντι στην προέλευση της ποίησης και έτσι καταφέρνετε να απολαμβάνετε μόνο τα καλύτερα κομμάτια αυτής! Εγώ, δε θα έλεγα ότι είμαι μη προκατειλημμένος με την λογοτεχνία (τουλάχιστον την ελληνική), το παλεύω όμως...
ΔιαγραφήΗ συγγραφέας έπεισε εσένα, εσύ κατάφερες εμένα... πάω να το αγοράσω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καθένας κάνει ό,τι μπορεί! :p
ΔιαγραφήΕλπίζω να μην διαψεύσω τις προσδοκίες σου, skorofido. Καλή συνέχεια.
Καλημέρα Μαραμπού, πολύ ωραία η παρουσίασή σου,μ'έπεισες και θα το πάρω το βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα γύρισα από την Περσία όπου επισκεφτηκα την Περσέπολη κι άλλους αρχαιολογικούς χώρους. Ένα θαύμα, παντού. Υπάρχουν παραστάσεις με Έλληνες που τους αναγνωρίζεις αμέσως, με δώρα για τον Δαρείο, τα δώρα είναι βιβλία, μαλλί και αγγεία. Οι αρχές προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν τη αξία των χώρων αυτών και να προωθήσουν τις Ισλαμικές αρχαιότητες (εξαιρετικές επίσης). Ο κόσμος όμως αντιστέκεται σθεναρά και προφυλάσσει και αναστυλώνει και προστατεύει με κάθε τρόπο τις αρχαιότητες. Πριν 30 χρόνια όταν έγινε η Ισλαμική επανάσταση θέλησαν να γκρεμίσουν όλους αυτούς τους αρχαιολογικούς χώρους αλλά σύσσωμος ο λαός έκανε ένα ανθρώπινο τείχος μπροστά στος φαγάνες και όλα τα μηχανήματα καταστροφής και έτσι σώθηκαν. Μάλιστα την περασμένη Πέμπτη έγιναν γιορτές στο μαυσωλείο του Κύρου και η αστυνομία θέλησε να εμποδίσει αυτές τις δραστηριότητες, αλλά ο κόσμος ήταν τόσο πολύς που αναγκάστηκε να φύγει.Παντού τα ίδια συμβαίνουν!
Το ποίημα που παραθέτει η Ροζα εξαιρετικό δεν γνωρίζω την ποιήτρια αλλά θα ψάξω να μάθω.
Συγνώμη για την πολυλογία.
Σουμέλα
Καλημέρα "πολυλογού" Σουμέλα!
ΔιαγραφήΕξαιρετικά ενδιαφέροντα τα όσα αναφέρεις. Παντού τα ίδια συμβαίνουν, δυστυχώς και ευτυχώς -- δυστυχώς, γιατί κάποιοι δεν επιδεικνύουν ανεκτικότητα απέναντι σε έναν αλλοτινό πολιτισμό και προσπαθούν να επιβάλλουν τον (εξαιρετικό) δικό τους, και ευτυχώς, που υπάρχουν κάποιοι άλλοι που αντιλαμβάνονται την αξία της μνήμης και της ομορφιάς και την διατηρούν με κάθε κόστος. Καταστροφή και δημιουργία είναι συνυφασμένες έννοιες. Αυτή η φράση από το βιβλίο (που αναφέρω και στην ανάρτηση), "από ιστορίες στην Ιστορία", αποτελεί το επιμύθιο όλης της κουβέντας μας. Μακάρι να μπορούμε να χαιρόμαστε την ομορφιά από όπου κι αν προέρχεται! Σε χαιρετώ :)
Υ.Γ. Μα από πού τα ξεθάβει η ποιητική αρχαιολόγος Ρόζα;
Rosa Mund ευχαριστώ για την παραπομπή-παραίνεση που αφορούσε του βιβλίο μου...όντως υπήρχε πρόθεση ώστε οι τίτλοι των ποιημάτων να αποτελούν ποίημα...να 'σαι καλά....
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο το ποιημά σας με τους τίτλους. Η Rosa Mund το έπιασε αμέσως γιατί έχει "μάτι"! Θα αναζητήσω την συλλογή σας γιατί μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, παρόλο που δεν είναι η ποίηση το δυνατό μου σημείο. Χάρη στη Rosa, ξανά! Καλή συνέχεια και ευχαριστώ για το σχόλιο.
Διαγραφή@Νικόλας Ευαντινός:
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρά μου να σας ανακαλύψω. Και κυρίως, να μπω στο ...μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς-ποιητή, ως προς την παράθεση των τίτλων. Μου αρέσετε και παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη δουλειά σας.
Μια εξαιρετική ταινία πάνω στο ίδιο θέμα, δηλαδή στην σπουδαιότητα της διατήρησης της τέχνης, είναι το «Francofonia» με ομολογουμένως, ιδιαίτερα γοητευτική κινηματογράφηση. Μου το ανέφερε στο φβ φίλος/η και θέλω να τον/την ευχαριστώ από δω γιατί δε θυμάμαι ποιος/α είναι!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.imdb.com/title/tt3451720/?ref_=nv_sr_1