Θα καταφέρει η συγγραφέας να ανεβάσει τον τοίχο της γραφής ή θα πέσει και θα την πλακώσει; Χάρη στις ψήφους των περισσοτερών βιβλιοφιλικών μπλογκς αλλά και στην συντονισμένη προσπάθεια της επίσημης κριτικής επιτροπής, όλα δείχνουν πως θα καταφέρει να περάσει στην επόμενη φάση. Όλα αυτά όμως θα τα δούμε αμέσως μετά τις διαφημίσεις. Μείνετε συντονισμένοι και κατεβάστε και το ανάλογο app για να ψηφίσετε. Οι πραγματικοί κριτές είστε εσείς!
Όταν ένα τέτοιο βιβλίο βρίσκεται στον αναγνωστικό του οίστρο και δεκάδες αναγνώστες περιμένουν να το διαβάσουν, πρέπει να είσαι προσεκτικός στο πώς θα εκφραστείς για να μην χαλάσεις την γλυκιά αναμονή τους. Θα το πω λοιπόν, όσο πιο διακριτικά μπορώ: σκυλοβαρέθηκα. Κάθε δέκα σελίδες περίπου, μια σταγόνα πλήξης γλιστρούσε από το ζαρωμένο μου μέτωπο. Για ένα σχετικά μικρού σχήματος βιβλίο 100 σελίδων, μέτρησα 9 σταγόνες πλήξης. Έσπασα το ατομικό μου ρεκόρ!
Δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά αυτό είναι το μικρότερο κακό. Εξάλλου, ποτέ δεν βαριέμαι να μην καταλαβαίνω (άλλωστε, πόσα και πόσα τέτοια «ακατανόητα» βιβλία δεν έχω διαβάσει και απολαύσει ολοκληρωτικά;), αλλά, καταλαβαίνω πότε βαριέμαι! Όσες περγαμηνές κι αν φέρουν ένας συγγραφέας και τα βιβλία του, δεν πρόκειται να χαριστώ στην αναγνωστική πλήξη (ακόμα και αν είναι ο Τζόυς, πράγμα απίθανο, αφού ο Τζόυς δεν γράφει βαρετά. Απλώς θέλω να σας καταστήσω σαφή την σχέση «περγαμηνές-πλήξη»).
Δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά αυτό είναι το μικρότερο κακό. Εξάλλου, ποτέ δεν βαριέμαι να μην καταλαβαίνω (άλλωστε, πόσα και πόσα τέτοια «ακατανόητα» βιβλία δεν έχω διαβάσει και απολαύσει ολοκληρωτικά;), αλλά, καταλαβαίνω πότε βαριέμαι! Όσες περγαμηνές κι αν φέρουν ένας συγγραφέας και τα βιβλία του, δεν πρόκειται να χαριστώ στην αναγνωστική πλήξη (ακόμα και αν είναι ο Τζόυς, πράγμα απίθανο, αφού ο Τζόυς δεν γράφει βαρετά. Απλώς θέλω να σας καταστήσω σαφή την σχέση «περγαμηνές-πλήξη»).
 |
| Πορταίτο της Κλαρίσε Λισπέκτορ φιλοτεχνημένο από τον Τζόρτζιο Ντε Κίρικο |
Κατά μία προσφιλή μου συνήθεια, ξεκίνησα το βιβλίο από την (ιδιαιτέρως εκτενή και εντυπωσιακή) εργοβιογραφία της Λισπέκτορ. Μια χαρά ξεκίνημα, διόλου βαρετό. Μετά, άρχισα να ιδρώνω και να στάζω. Γιατί, άραγε, γαμώτο μου; Μήπως επιδεικνύομαι πολύ... ελλισπέκτορ* απενάντι στην αξία της; Πολλοί αναγνώστες ισχυρίζονται ότι αμέσως μετά την πρώτη ανάγνωση, το διάβασαν με έξαψη και μία δεύτερη. Θεέ μου, καλύτερα βγάλτε μου τα νύχια!
Η Λισπέκτορ επινοεί έναν άντρα συγγραφέα που επινοεί με την σειρά του μια ιστορία για μια φτώχη και νέα κοπέλα που είναι αδιάφορη για την ζωή της. Ο συγγραφέας (επινόηση της Λισπέκτορ) διανθίζει το βιβλίο που γράφει με δικές του σκέψεις για τις συγγραφικές του προσπάθειες, επιτυχίες ή αποτυχίες. Παράλληλα, συχνά πυκνά μας πληροφορεί ότι στην ουσία γράφει μια βαρετή και άχαρη ιστορία – εδώ της βγάζω το καπέλο! Μια ιδιοφυής (κατά τους κριτικούς) συγγραφέας καταφέρνει να γράψει μέσα από ένα συγγραφικό της υποκατάστατο, ένα βαρετό βιβλίο. Όμως, αλλάζει η ουσία σε όλο αυτό; Στο τέλος δε θα έχει γραφτεί ένα βαρετό βιβλίο;; Τα νεύρα μου!
Με αφορμή αυτό το βιβλίο, επαλήθευσα κάτι που τον τελευταίο καιρό αρχίζει να με ενοχλεί πολύ. Οι συγγραφείς που χρησιμοποιούν... την τέχνη της γραφής ή τους συγγραφείς ως χαρακτήρες, μέσα στα βιβλία τους, καταφέρνουν να καταστρέφουν το ενδιαφέρον μιας μερίδας των αναγνωστών τους (που είναι και οι περισσότεροι), ικανοποιώντας μόνο εκείνους που φέρουν το «μικρόβιο» της συγγραφής και στο τέλος, την ίδια τους την ματαιοδοξία. Σε παλιότερους συγγραφείς αυτό είχε μια γοητεία που πλέον αρχίζει να ξεφτίζει. Ή, όταν γίνεται, οι συγγραφείς πρέπει να το πετυχαίνουν με τόσο παιγνιώδη και χιουμοριστικό τρόπο που να μην θεωρείται πια (η τέχνη της γραφής) ως μια πράξη μυστικισμού που αφήνει την πλειοψηφία απ' έξω. Η Λισπέκτορ δε ξέρω κατά πόσο το κατάφερε αυτό με τον εμβόλιμο συγγραφέα, αλλά σίγουρα αυτό που επιδείνωσε την κατάσταση, ήταν η έλλειψη χιούμορ στο βιβλίο της. Ακόμα και ο Κάφκα (με τον οποίο γίνεται μια σύνδεση με την γραφή της Λισπέκτορ) μέσα στην μεγαλύτερη θλίψη του, διατηρούσε ένα δαιμόνιο χιούμορ που ήταν πάντοτε φανερό είτε μέσω της πλοκής είτε μέσω της γραφής. Εδώ απουσίαζε, εντείνοντας την βαρεμάρα. Φευ!
Αλλά γι' αυτό δεν έχουμε τα επίμετρα; Για να κατανοούμε τα ακατανόητα; Η Έλεν Σιξού μέσα σε μόλις 20 σελίδες επιμέτρου καταφέρνει να γίνει πιο ακατανόητη από την Λισπέκτορ. Υπάρχουν κάποια φωτεινά ψήγματα ερμηνείας, τα οποία όμως δεν κατάφεραν να με πείσουν. Εντούτοις, και η γραφή της Λισπέκτορ περιέχει κάποια θραύσματα ποιητικών εκλάμψεων, από τα οποία δεν θα αντιγράψω κανένα εδώ – δεν πρέπει δυο τρεις όμορφες φράσεις να σας αποπροσανατολίσουν από το να δείτε το βαρετό της όλης ιστορίας. Ο μεταφραστής, Μάριος Χατζηπροκοπίου (σε ένα δικό του ολιγοσέλιδο επίμετρο), αναφέρεται στην «ξενότητα» της γραφής της (ακόμα και εντός της ίδιας της γλώσσας της) όπως αυτή έχει καταγραφεί από κριτικούς και μη. [...] Σύμφωνα με τον Μόσερ, «η επιλογή αλλόκοτων λέξεων, παράξενης σύνταξης και η αδιαφορία της για την υπαγωγή στους κανόνες της γραμματικής, παράγουν προτάσεις – συχνά θραύσματα προτάσεων – που τείνουν προς την αφαίρεση χωρίς να γίνονται αφηρημένες. Ο σκοπός της, μυστικιστικός και καλλιτεχνικός ταυτότοχρονα, ήταν να αναρρυθμίσει τη συμβατική χρήση της γλώσσας, προκειμένου να ανακαλύψει το νόημα, χωρίς ποτέ να την απορρίψει ολότελα». Μια γλαφυρή γενικότητα που μπορεί να ταιριάξει, σε χίλιους δυο άλλους συγγραφείς που, δόξα τω Θεώ, δεν είναι βαρετοί! Η μετάφραση είναι πολύ αξιόλογη και γίνεται εύκολα εκτιμητέα παρά την αποστροφή μου για το περιεχόμενο του λογοτεχνικού κειμένου. Μία ένσταση έχω σχετικά με την αναφορά της λέξης «κλίση» ως «κλήση». Στην εργοβιογραφία αναφέρεται ότι η συγγραφέας διαθέτει «ταλέντο και κλήση» ενώ και στο κυρίως μέρος, κάπου αναφέρεται ότι, η νεαρή ηρωίδα είναι «μια γυναίκα χωρίς κλήση»... τσέκαρε το κινητό της;; Τουλάχιστον γέλασα μ' αυτά και με κείνα. Θέλει προσοχή όμως, γιατί κάτι τέτοια μπορεί να χαλάσουν την απόλαυση ενός κειμένου. Μήπως να πέρναμε την επιμέλεια του κειμένου λίγο πιο σοβαρά (να, είδατε πώς διαστρεβλώνεται αίφνης το νόημα της φράσης!);
Ωραίος είναι ο μύθος που συντροφεύει την συγγραφέα, αλλά η ουσία δεν αλλάζει και πολύ. Σε μια συνέντευξη που προβλήθηκε (κατ' απαίτησή της) μετά τον θάνατό της, όταν ο δημοσιογράφος την ρωτά «Γιατί γράφετε», εκείνη απαντά «Εσείς, γιατί πίνετε νερό;» Εξισώνει την ανάγκη για γραφή με την ανάγκη για νερό. Αχ, τι γλυκό! Όμως να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πίνουν νερό όταν έχουν ήδη αρχίσει να αφυδατώνονται, άλλοι για να διατηρούν μια γαργαλιστική ευεξία στον οργανισμό τους, και κάποιοι ενώ έχουν ήδη γεμάτη την κύστη τους και πιέζονται να παν να κατουρήσουν. Μικροπεριπτώσεις που πάντα όμως κάνουν την μεγάλη διαφορά. Άντε, θα σας βάλω ένα απόσπασμα του βιβλίου. Διάλεξα ένα που η Λισπέκτορ μιλάει μέσω του επινοημένου συγγραφέα. Επιστρέφοντας σ' εμένα: αυτό που είναι να γράψω δεν μπορούν να το απορροφήσουν μυαλά ιδιαιτέρως απαιτητικά και άπληστα για λούστρο. Γιατί αυτό που θα λέω θα είναι μόνο γυμνό. (Και βαρετό). Ένα απόσπασμα που αν και είναι πολύ στην αρχή, δεν κατάφερε να με προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή. Όσο και αν η ίδια η συγγραφέας (ενδεχομεως) το λέει ειρωνευόμενη, (αυστηρά) κατά την γνώμη μου, είναι η μόνη αλήθεια του βιβλίου. Ανακεφαλαιώντας, θα έλεγα ότι διαθέτει μια ενδιαφέρουσα «φωνή», η σκηνική της παρουσία είναι τέλεια (είναι κουκλάρα!) και φαίνεται να έχει δουλέψει την τεχνική της. Όμως, δεν καταφέρνει να κομίσει κάτι νέο στο είδος και καταλήγει σε άχαρες λεκτικές μιμητικές αναπαραστάσεις – από μένα, ένα Όχι.
Υ.Γ. 2666 *Φαντάστηκα ότι σημαίνει κάτι σαν έλλειψη σεβασμού, υποβοηθούμενος από την ηχητική αποτύπωση του -ισπέκτ, που ίσως φέρνει στο μυαλό την λέξη «respect». Να, κάτι τέτοιες λεκτικές μαλακίες φαντασιώνομαι, γι' αυτό δε θα γίνω ποτέ συγγραφέας!
Τι θάψιμο ήτο αυτό, αγαπητέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την εισαγωγική παράγραφο μέχρι το τέλος καταφέρατε να με ξενερώσετε για ένα βιβλίο που έχω πρώτο στη wish list. Το διαβατήριο για να θέλω να το διαβάσω ήταν το "Κοντά στην άγρια καρδιά", βιβλίο ιδιαίτερο. Ή του ύψους ή του βάθους, χωρίς ενδιάμεσα.
Όμως παραδέχομαι ότι το θάψιμό σας είχε και τα επιχειρήματά του, από αστεία έως σοβαρά και, ω ναι, με έξυπνο χιούμορ διατυπωμένα.
Αναρωτιέμαι αν κάνατε επιμέλεια του κειμένου σας. (Τι κακία!) Σήμερα βρήκα αρκετές αβλεψίες, τονικές και άλλες, κάτι ασυνήθιστο στα γραπτά σας. Η πιο σοβαρή: "Μήπως να πέρναμε την επιμέλεια του κειμένου λίγο πιο σοβαρά;" (Εκείνο το "πΕ'ρναμε" γιατί μου έβγαλε το μάτι;)
Δεν ξέρω αν έχει σχέση με τον παιχνιώδη τρόπο σας ή με τη βιασύνη να "τη σπάσετε" στους λογής διαφημιστές του βιβλίου.
Όπως και να 'χει, κάνατε (πάλι) μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση. Πλην ιντριγκαδόρικη. Τώρα θέλω να διαβάσω το βιβλίο για έναν λόγο ακόμα: για να δω μήπως έχετε δίκιο, αφού ήδη σπείρατε αμφιβολίες στην επικείμενη αγορά μου.
ΥΓ. Η τιμωρία στις κακίες μου ήρθε όχι εξ ουρανού αλλά εκ κουζίνας:
ξέχασα το κέικ στο φούρνο και ψιλοάρπαξε.
Αναμφιβόλως, η Ώρα του αστεριού είναι ένα βιβλίο που έχει τις αρετές του. Είναι τεχνικά αρτιότατο, η συγγραφέας είναι σπουδαία και συγκαταλέγεται στους κορυφαίους εκπροσώπους του μοντερνισμού; μεταμοντερνισμού; ή δε ξέρω και γω πού αλλού. Αλλά, είναι βαρετό. Για να σας δώσω να καταλάβετε, μοιάζει με ψιλοαρπαγμένο κέικ! Η συνταγή εκτελεσμένη σωστά, τα υλικά πρώτης ποιότητας, όμως μια αβλεψία στον χρόνο το κατέστησε «βαρετό». Κέικ μεν, βαρετό δε! Καλή όρεξη παρεμπιπτόντως, ρίξτε λίγο άχνη ζάχαρη και θα στρώσει :)
ΔιαγραφήΕδώ, σας πιάνω αδιάβαστη!! Το «πέρναμε» αντί του σωστού «παίρναμε» ήταν ένα λογοπαίγνιο για να δείξω πόσο απαραίτητη είναι η επιμέλεια στα κείμενα. Γι' αυτό και έβαλα την παρένθεση αμέσως μετά, για να γίνει σαφές. Στην αρχή σκέφτηκα να το γράψω χωρίς επεξήγηση, αλλά μάλλον θα θεωρούνταν απλή ανορθογραφία και θα περνούσε απαρατήρητο. Βέβαια, δεν ήθελα να το προδώσω ούτε με αποσιωπητικά, να γράψω δηλαδή, «Μήπως να... πέρναμε την επιμέλεια κλπ», θα ήταν πολύ φανερό λογοπαίγνιο για τους έξυπνους αναγνώστες του μπλογκ! Απορώ πώς σας ξέφυγε. Μήπως δεν ήταν σωστά εκτελεσμένο από μέρους μου; :(
Τα διαβάζω δέκα φορές και πάλι βρίσκω λάθη. Εκνευρίζομαι κάθε φορά. Ας πούμε, μόλις την δημοσιεύω, παρατηρώ στην τελευταία παράγραφο ότι αντί για «ενδεχομένως» έγραψα «ενδεχομεως», γιατί δεν πατήθηκε ο καταραμένος τόνος! Τώρα αν υπάρχουν τονικές αβλεψίες θα ήθελα να μου τις υποδείξετε για να προσέχω την άλλη φορά (μην με κάνετε να ξαναδιαβάσω το κείμενό μου, βαριέμαι και εγώ με αυτά που γράφω, μη νομίζετε!). Και γενικώς, οποιαδήποτε γραμματική η συντακτική υπόδειξη είναι καλοδεχούμενη, αλλιώς θα μείνω σκράπας και θα φταίτε και εσείς γι' αυτό.
Υ.Γ. Ευχαριστώ για τα κομπλιμέντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη νομίζετε ότι έχω και πολύ υψηλό άι κιου.
Μήπως να πέρναμε την επιμέλεια του κειμένου λίγο πιο σοβαρά (να, είδατε πώς διαστρεβλώνεται αίφνης το νόημα της φράσης!);
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το νόημα -άλλο πράγμα το παίρνω, άλλο το περνώ- δεν διαστρεβλώνεται καθόλου εδώ, επειδή βοηθάει ο τόνος. Απλώς, έπρεπε να δοθεί έμφαση στο (ορθογραφικό) λάθος. Κατά τη γνώμη μου πάντα.
[Μὲ ρωτάει ὁ καιρὸς
Ἀπὸ ποὺ θέλω νὰ περάσει
ποῦ ἀκριβῶς τονίζομαι
στὸ γέρνω ἢ στὸ γερνώ. ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ]
Συχωρέστε μου την επαγγελματική διαστροφή με τα λάθη, στην περίπτωσή σας ψιλοαβλεψίες, που είναι:
1η παράγραφος: περισσοτερών βιβλιοφιλικών μπλογκς
Κάτω από τη φωτογραφία: απενάντι στην αξία της
*ιστορία για μια φτώχη
Επίμετρο Χατζηπροκοπίου: ταυτό(το)χρονα
Κάτω από το (ενδεχομεως): Ανακεφαλαιώ-νο-ντας
Πω πω, χαμός γίνεται, χαχα!!
ΔιαγραφήΛοιπόν, σχετικά με την «επίμαχη» αβλεψία πρέπει να παραδεχτώ ότι έχετε δίκιο. Το άι κιου σας μια χαρά υψηλό είναι! Όταν ήμουν έτοιμος να δημοσιεύσω την ανάρτηση σκέφτηκα ακριβώς αυτό, ότι δεν διαστρεβλώνεται το νόημα γιατί αλλάζει ο τόνος -- «παίρναμε» και «περνάμε». Ενώ στις λέξεις «κλίση»/«κλήση» ο τόνος παραμένει και στις δυο στη παραλήγουσα. Όμως βαρέθηκα να σκεφτώ κάτι καλύτερο και έτσι το άφησα όπως το είχα φτιάξει εξ αρχής.
Όλα τα άλλα που επισημαίνετε δεν τα είδα καν! Αφού και τώρα που ψάχνω δύσκολα τα εντοπίζω. Επειδή πληκτρολογώ γρήγορα και σκέφτομαι γρηγορότερα(!) συμβαίνει αυτό. Τι νομίζατε δηλαδή, ότι... δεν γίνονται αυτά εδώ; :p
Φυσικά, δεν πρόκειται να διορθώσω τίποτα, αναρχία στην επιμέλεια, γιατί κάθε φορά που επεξεργάζομαι μια δημοσιευμένη ανάρτηση, γίνονται όλα άνω κάτω (τελεία)
Υ.Γ. Η πάθηση μου έχει γίνει και αντικείμενο επιστημονικής έρευνας αλλά για όσο καιρό θα γράφω σωστά το πρώτο και το τελευταίο γράμμα μιας λέξης (τα δυνατά μου σημεία!), δε θα χρειαστεί να υποστώ λοβοτομή. (http://perierga.gr/2011/10/%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AD-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%82/)
Είχα διαβάσει και παλιότερα με άνεση κάποιο αντίστοιχο κείμενο, που επιβεβαιώνει την κοινή μας πάθηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθέσω επίσης ότι επειδή ουδείς ...άσφαλτος (ή χωματόδρομος), κι εγώ κάνω πολλά λάθη, που όταν τα ανακαλύπτω εκ των υστέρων, κουφαίνομαι.
Κοινή γαρ η τύχη.
Εννοείται ότι όλοι κάνουμε μικρολαθάκια στην γραφή, αλλά όταν ένα κείμενο που θέλει να είναι προσεγμένο και επιπροσθέτως ζητά από μένα 12 ευρώ, δεν μπορεί να μπερδεύει την «κλίση» με την «κλήση» γιατί και εγώ με τη σειρά μου μπορεί να μπερδέψω την «κριτική» με την «κρητική» και να ξεστομίσω καμιά πικρόχολη μαντινάδα!
ΔιαγραφήΥ.Γ. Είδατε; Τώρα το είπα καλύτερα το λογοπαίγνιο, μαθαίνω από τα λάθη μου :p
Μια χαρά τα λέτε γενικώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμώνω κι εγώ με λάθη όπως κλίση-κλήση. Είναι απαράδεκτα και συχνά έχουν σχέση μ ό ν ο με την επιμέλεια. Έχει συμβεί να διορθώνουν το σωστό, επειδή χωρίς να το έχουν ελέγξει, το θεωρούν λάθος.
Αφού το "ξε-τινάξατε" το κείμενο μου κάνει εντύπωση που δεν επισημάνατε το "επιμέτρου". Είναι σαφής ο κανόνας της Γραμματικής για το πότε κατεβαίνει ο τόνος στη Γενική πτώση.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα chessman.
ΔιαγραφήΛοιπόν, η λέξη «επιμέτρου» ήταν ηθελημένη από μέρους μου -- βέβαια, με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις... πώς να πιστέψεις -- γιατί θεώρησα ότι ακούγεται (και κατ' επάκταση «βλέπεται») πιο εύηχη (γι' αυτό δεν ενοχλήθηκαν τα αυτιά και τα μάτια της Rosa Mund). Το «επίμετρου» φρενάρει κάπως τη ροή του κειμένου, το «επιμέτρου» όχι τόσο.
Παίρνω κάτι τέτοιες ελευθερίες γιατί γράφω στο μπλογκ μου και κανείς δε θα επιμεληθεί τα κείμενα πέρα από μένα. Φυσικά χαίρομαι όταν κάποιος μού λέει από μόνος του ότι αυτό δεν ταιριάζει καλά, εκείνο γράφεται έτσι κλπ (παρόλα αυτά, πολλοί διστάζουμε να επισημάνουμε ένα ορθογραφικό λάθος από φόβο μην φανούμε αγενείς, όπως συμβαίνει με το μαρούλι που κολλάει στα δόντια κάποιου και τον αφήνουμε να διασχίσει την μισή πόλη με δαύτο!).
Επίσης, να πω ότι χρησιμοποιώ την γλώσσα εντελώς με το ένστικτο (και με μια δόση αισθητικής απεικόνισης), δε θυμάμαι γραμματικούς κανόνες (ωστόσο, πάντα ψάχνω κάτι όταν αμφιταλαντεύομαι). Έτσι λοιπόν, συνήθως γράφω «πορτραίτο» αντί του σωστότερου «πορτρέτο» και άλλα παρόμοια.
Υ.Γ. Σε μελλοντικά κείμενα μην διστάσετε να τα επιμεληθείτε, είστε πολύ καλοί!
It's only a blog after all. Δεν έγραψες και βιβλίο να μείνει έτσι τυπωμένο στους αιώνες. :-)
Διαγραφή@chessman:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι ούτε που το πρόσεξα.
Έχετε δίκιο: ο κανόνας λέει πως δεν κατεβαίνει ο τόνος στη γενική των σύνθετων ουσιαστικών, εκτός αν πρόκειται για λόγιας προέλευσης προπαροξύτονα ουδέτερα ουσιαστικά σε -ο, οπότε κατεβάζουν τον τόνο στην παραλήγουσα στη γενική ενικού και πληθυντικού:
π.χ.
το σύμφωνο, του συμφώνου, των συμφώνων.
Ίσως γι' αυτό δεν ενοχλήθηκαν τα μάτια μου, ούτε τα αυτιά μου.
Ωστόσο, σας ευχαριστώ που με βάλατε στη διαδικασία να το (ξανα)τσεκάρω.
Μα δεν ήταν στις προθέσεις μου να διορθώσω κανέναν, απλά μου δώσατε την αφορμή με όλες τις προηγούμενες παρατηρήσεις και μου χαρίσατε την πιθανότητα (που επιβεβαιώθηκε τελικά) να αντιμετωπίσω ηπιότερη οργή από τον Μαραμπού (είδατε τον υπαινιγμό για την αγένεια). Τρέμω ακόμα στην ιδέα να βρεθώ μόνος ένας ταπεινός chessman να κάνω υπόδειξη (οποιασδήποτε φύσεως) στον Μαραμπού. :-)
ΔιαγραφήΗ λέξη κλήση είναι μετάφραση του πορτογαλικού vocação, από το λατινικό vocare: καλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνδέεται και με την έννοια του θρησκευτικού καλέσματος.
Αν επρόκειται για κλίση (ροπή, τάση) θα αποδιδόταν πιθανότατα με τη λέξη inclinação, από το λατινικό inclinare: κλίνω.
Καλησπέρα σας.
ΔιαγραφήΕίστε ο μεταφραστής της Ώρας του Αστεριού ή κάποιος από τους επιμελητές; Ή ίσως έχετε διαβάσει το βιβλίο στην πρωτότυπη γλώσσα; Αλλιώς δεν αντιλαμβάνομαι την ουσία του σχολίου σας. Παρακαλώ διαφωτίστε με.
Απολαυστική η ανάλυσή σας (ή το θάψιμο). Δεν διάβασα το βιβλίο και τώρα μου έφυγε κάθε διάθεση να το διαβάσω. Μου πέρασε όμως απ' το μυαλό πως ίσως η "κλήση", να έχει σχέση με το "calling". Λέξη, την οποία χρησιμοποιούσαν παλαιότερα στα Αγγλικά για το επάγγελμα και είχε την έννοια πως είχες κάποια κλίση για ένα επάγγελμα, επομένως αυτή ήταν σαν ένα κάλεσμα για να το ακολουθήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω κανέναν σκοπό να σας αποτρέψω από την ανάγνωση του βιβλίου. Έγραψα αυτή την ανάρτηση (ελπίζω και με λίγα ψήγματα επιχειρημάτων) γιατί ενώ η συγγραφέας και το βιβλίο είχαν όλα τα εχέγγυα για να το λατρέψω, τελικά το βαρέθηκα θανάσιμα! Ψάχνω και γω να βρω γιατί συνέβη αυτό. Σε άλλους, άρεσε πολύ. Δώστε του μια ευκαιρία. Και εγώ θα δώσω στην συγγραφέα μια ευκαιρία, με έπεισε κάτα έναν παράδοξο τρόπο -- αν και, σε άλλες περιπτώσεις, αν έπληττα τόσο, δε θα ξανάπιανα βιβλία εκείνων των συγγραφέων.
ΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσα η άποψή σας για την «κλήση». Όμως στο βιβλίο, όταν αναφέρεται στην εργοβιογραφία ότι η συγγραφέας διέθετε «ταλέντο και κλήση», προφανώς ο σημερινός αναγνώστης καταλαβαίνει ότι ήθελε να γράψει «κλίση». Έτσι το αντιλήφθηκα και εγώ. Δε ξέρω τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους αυτοί που το έγραψαν.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας. Καλό απόγευμα.
Είμαι αναγνώστης του βιβλίου στο πρωτότυπο αλλά και, πλέον, στα νέα ελληνικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείτε το άνωθεν σχόλιό μου, σε συνδυασμό με αυτό της Κας Σταθοπούλου,
σχετικά με την απορία σας ως προς το ζήτημα κλίση/κλήση.
Σημειωτέον ότι:
Οι φράσεις που "παραθέτετε" εντός εισαγωγικών είναι ανακριβείς. Δεν αντιστοιχούν στο βιβλίο, αλλά στη μνήμη σας.
Θα σας συμβούλευα να ελέγχετε τα κείμενα στα οποία αναφέρεστε, ώστε να μην τα παραφράζετε.
Παραθέτω στο τέλος του παρόντος σχολίου το απόσπασμα του εργοβιογραφικού σημειώματος
(στο οποίο η σύνδεση κλήσης-καλέσματος είναι ξεκάθαρη).
Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα ελέγξετε μόνος σας. Καλό σας απόγευμα.
"Η κλήση είναι διαφορετική από το ταλέντο.
Μπορεί κανείς να έχει κλήση και όχι ταλέντο − μπορεί να νιώθει το κάλεσμα και να μην ξέρει πώς να πορευτεί".
Πράγματι, οι φράσεις ήταν από μνήμης και κακώς τις έβαλα εντός εισαγωγικών. Δεν τις είχα σημειώσει με μολύβι και βαρέθηκα να τις ψάξω, αλλά είχαν εντυπωθεί τόσο έντονα στο μαυλό μου που τις παρέθεσα σίγουρος για το νοημά τους. Χαίρομαι λοιπόν που παραθέτετε αυτούσιο το απόσπασμα από την εργοβιογραφία, καθότι έχω ήδη χαρίσει το βιβλίο. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να το θεωρώ μια «λανθασμένη» πρόταση. «Ταλέντο και κλίση» είναι δυο λέξεις που πάνε μαζί στην ίδια πρόταση, δεν μπορώ να το δω διαφορετικά (τουλάχιστον όχι αν δεν συνοδεύεται από μια επεξηγηματική παραπομπή). Επίσης, η σύνδεση των λέξεων «κλήση» και «κάλεσμα» δεν είναι τόσο ξεκάθαρη στα δικά μου μάτια, όσο στα δικά σας που ξέρετε τις διάφορετικές ερμηνείες της λέξης στα ισπανικά, όσο και στα μάτια της κυρίας Σταθοπούλου που έδωσε την δική της ερμηνεία.
ΔιαγραφήΕγώ μπορώ να διαβάσω την φράση (και) ως εξής: «Μπορεί κανείς να έχει κλίση και όχι ταλέντο -- μπορεί να νιώθει το κάλέσμα και να μην ξέρει πώς να πορευτεί». Δηλαδή η λέξη «κάλεσμα» να μην έχει καμία σύνδεση με την προηγούμενη φράση. Γιατί, κάλλιστα κάποιος θα μπορούσε να έχει «κλίση» (μια τάση, στη γραφή) αλλά όχι «ταλέντο» (να εναρμονίσει, δηλαδή, όλα τα στοιχεία σε ένα άρτιο και αξιανάγνωστο σύνολο).
Σύμφωνα με την ερμηνεία την δική σας και της κυρίας Σταθοπούλου, και η άλλη φράση που παραθέτω (από μνήμης), «γυναίκα χωρίς κλήση» αποκτά πλέον διαφορετικό νόημα. Ωστόσο, θυμάμαι ότι σε άλλο μέρος του βιβλίου, πάλι σε σχέση με την ηρωίδα, αναφερόταν η λέξη «κλίση» σε απόσπασμα παρόμοιου ύφους (μην έχοντας πλέον το βιβλίο, δεν μπορώ να το τεκμηριώσω καλύτερα). Σίγουρα όμως υπήρχε η αναφορά στη λέξη «κλίση». Και τώρα σκέφτομαι ότι όλο αυτό το μπέρδεμα θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια επεξηγηματική παραπομπή. Τέλος πάντων, ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να αφήσετε αυτά τα διευκρινιστικά σχόλια και εγώ ζητώ συγγνώμη για τα «τσαπατσούλικα» αποσπάσματά μου. Καλή συνέχεια.
Υ.Γ. Εφ' όσον το διαβάσετε στα ισπανικά και στα ελληνικά, υποθέτω ότι λατρέψατε το συγκεκριμένο βιβλίο της Λισπέκτορ :)
Θα παραθέσω και τη φράση από το βιβλίο, καθότι συνεχίζετε ανηλεώς να παραφράζετε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αφού ακόμα και το να γίνει γυναίκα δεν έμοιαζε να συμπεριλαμβάνεται στην κλήση της."
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά τον διάλογό μας και αδυνατώ να τον συνεχίσω καθώς, σε πείσμα του διδακτισμού της γραφής σας και του διορθωτικού σας οίστρου, φαίνεται να αγνοείτε ακόμη και τα βασικά: την γλώσσα του πρωτοτύπου.
Η οποία δεν είναι βεβαίως τα ισπανικά.
Με τις ευχές μου για ένα καλό βράδυ, με λιγότερες βεβαιότητες
Στα πορτογαλικά, λοιπόν. Αν θεωρείτε ότι ο διάλογός μας κατακλύστηκε από τον διδακτισμό της γραφής μου, τότε μάλλον εσείς αγνοείτε τα βασικά.
ΔιαγραφήΗ προτροπή σας.. για λιγότερες βεβαιότητες, γίνεται στο πλαίσιο του διδακτισμού της δικής σας γραφής;
Αναμφισβήτητα, η χρήση της λέξης "κλήση" αντί για το "κάλεσμα" είναι εντελώς αδόκιμη αφού παραπέμπει έντονα στο τηλεφώνημα. Προφανώς ούτε η λέξη "κλίση" εκφράζει αυτό που εννοούσε η συγγραφέας. Γιατί όμως αφού θα μπορούσε εξαρχής ο μεταφραστής να γράψει "το κάλεσμα" και να τελειώνουμε, δεν το έκανε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ.Γ.
Έλα ντε! :) Και μένα το μυαλό πήγε αυτόματα στις τηλεφωνικές κλήσεις, γι' αυτό και ειρωνεύτηκα με το κινητό που δεν το τσέκαρε η ηρωίδα. Σίγουρα ήταν αστοχία του μεταφραστή. Ωραίο θα ήταν να άφηνε ένα σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση και να μας έλυνε τις όποιες απορίες.
ΔιαγραφήΠω πω ! Πας να ρίξεις ένα θαψιματάκι στα γρήγορα στο blog σου όπου νιώθεις άρχοντας, και ξαφνικά βρίσκεσαι να μαζεύεις "σφαλιάρες" από παντού. Εντυπωσιακό και διδακτικό συνάμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήChessman,
Διαγραφή«Πω πω ! Πας να ρίξεις ένα θαψιματάκι στα γρήγορα στο blog μου όπου νιώθω άρχοντας, και ξαφνικά (θα) βρίσκεσαι να μαζεύεις "σφαλιάρες" από παντού. Εντυπωσιακό και διδακτικό συνάμα.»
Αυτή τη φορά το επιμελήθηκα καταλλήλως, χωρίς τη βοήθεια του κοινού.
Χαίρετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας το βιβλίο της Λισπέκτορ, έκανα τις κάτωθι σκέψεις:
-Το βιβλίο αποτελεί μία επίμονη επίκληση στο συναίσθημα (χωρίς να καίγεται κιόλας), μα περισσότερο κερδίζει την αδιαφορία.
-Ίσως μία αυτοβιογραφία να ήταν περισσότερο ενδιαφέρουσα, παρά αυτός ο διπλός -επίτρεψε μου- εγκιβωτισμός.
-Μία άσχετη κλήση.
-Ένα σχεδόν επιδεικτικό επίμετρο, που δυστυχώς δεν κατάφερα να ακολουθήσω.
Έπειτα διάβασα το κείμενο σου: τούτο ονομάζεται αγαστή σύμπνοια, χαχα!
υ.γ. Όπως και να'χει, το σύνολο της έκδοσης είναι εξαιρετικό.
Αντώνης Μώρος
Καλησπέρα Αντώνη!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για την εκδήλωση συμπαράστασης, γιατί δεν βρήκα και πολλούς υποστηρικτές ύστερα από αυτή την ανάρτηση. Πράγματι, το σύνολο της έκδοσης αποπνέει μια απολαυστική αρμονία και χαίρομαι που το επισημαίνεις. Νομίζω ότι, παρόλη την πλήξη που μου προκάλεσε η ανάγνωση, θα δώσω μια ακόμα ευκαιρία στην Λισπέκτορ -- όμως, θα το σκεφτώ καλύτερα πριν το αγοράσω, θα είμαι αναπόφευκτα πιο καχύποπτος. Καλή συνέχεια, ας το ξεχάσουμε και ας πάμε σε άλλα, καλύτερα :)
Είχα πολύ καιρό να διαβάσω τέτοια πατάτα. Μιλάμε για τέτοια κοινότοπη μπουρδολογία που σχεδόν είχα κολλήσει και δεν μπορούσα να το αφήσω. Κρίμα που δεν υπογράμμισα τις διάφορες μεγαλοστομίες δήθεν ποιητικά δοσμένες για να τις παραθέσω. Πλέον δεν αντέχω καν να ανοίξω πάλι το βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ.Γ.
Μην το ξανανοίξεις και πεταχτούν οι μπούρδες έξω! :p Ας ελπίσουμε ότι θα περάσει πολύς καιρός πριν ξαναπέσουμε σε τόσο πληκτικό βιβλίο - επιστροφή στους κλασικούς για ανασυγκρότηση!
Διαγραφή