Unboxing

 

 

Αν δεν είστε κάποιος 13χρονος εκατομμυριούχος youtuber το πιθανότερο που πρόκειται να κάνετε unboxing θα είναι καμιά ψεκασμένη μαλακία από Κίνα όπως αποφλοιωτής αυγών ή κορονοϊός κατασκευασμένος σε άθλια εργαστήρια με απάνθρωπες συνθήκες εργασίας· άντε, το πολύ πολύ αν σταθείτε τυχεροί, να κάνετε και unboxing μια από τις περιορισμένες ελληνικές εκδόσεις έργων του Όργουελ – μέχρι εκεί όμως. Εντούτοις, όσοι είστε συστηματικοί αναγνώστες σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι νιώθετε μια έξαψη για δικούς σας ανεξήγητους λόγους κάθε φορά που ανοίγετε ένα πακέτο με βιβλία· ή πάλι, αν έχετε γλυτώσει τη ρήξη σπονδύλων από συνεχείς μα αναπόφευκτες μετακομίσεις, θα έχετε διαπιστώσει ότι το να αποσυσκευάζεις την ίδια σου την βιβλιοθήκη, μοιάζει σαν να επαναπρογραμματίζεις την ίδια σου την ζωή. Σαν να σας κάνουν reboot στο τσιπάκι, ένα πράγμα!
 

Σε αυτό το μικρό δοκίμιο, πιάνουμε τον Μπένγιαμιν στα πράσα καθώς αποσυσκευάζει την βιβλιοθήκη του – και αφού εμένα δεν μου αρέσει γενικά ο Μπένγιαμιν, πιστεύετε ότι θα μου αρέσει η βιβλιοθήκη του; Σε αυτό το σημείο, χωρίς να με έχει ρωτήσει κανένας, θέλω να πω γιατί δεν μου αρέσει ο Μπένγιαμιν. Βασικά, καληνύχτα μου, δεν ξέρω γιατί. Είναι ένας στοχαστής που κάποια από αυτά που λέει θα έπρεπε να μου αρέσουν. Κάτι απροσδιόριστο όμως με χαλάει. Είναι μια φιγούρα του μεσοπολέμου που νιώθω ότι έχει εγκλωβιστεί αμετάκλητα εντός της, σε ένα χωροχρονικό ασυνεχές, που δεν μπορεί να με φτάσει. Στο μυαλό μου, μπορώ να τον συγκρίνω με την φιγούρα του Τσβάιχ, έναν συγγραφέα που λάτρεψα παλιότερα αλλά δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω γιατί ανήκει και εκείνος πλέον στο ίδιο ασυνεχές με τον Μπένγιαμιν, ας τα βρουν μεταξύ τους. Αυτό βέβαια δεν αποδεικνύει κανένα έλλειμμα αξίας, μόνο την κοντόφθαλμη οπτική μου. «Τον συλλέκτη τον κατανοούμε μόλις εκλείψει το είδος του».
 

Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να θεωρηθώ βιβλιοσυλλέκτης αλλά κάποιες υβριδικές τάσεις τις έχω αναγνωρίσει και στον οργανισμό μου. Έτσι αυτό το σύντομο βιβλιαράκι μίλησε όμορφα μέσα μου, σχεδόν το χάρηκα. Ελάχιστη απέχθεια προς αυτό το, απροσδιόριστα ενοχλητικό για μένα, ύφος του συγγραφέα δεν στάθηκε ικανή να μου στερήσει τον αναστοχασμό πάνω στις καίριες παρατηρήσεις του. Ωστόσο, καθώς το διάβαζα, αποσυσκεύασα από την μνήμη μου, μία πολύ μακρινή ανάγνωση ενός ακόμα σπουδαίου στοχαστή που μιλούσε για το ίδιο πάθος αλλά… με περισσότερο πάθος. Όπως και να’ χει βιβλία και γνώμες γύρω από αυτά είναι καλό να συλλέγει κανείς, διαβάστε λοιπόν και τα δύο και αποφασίστε μόνοι σας. Μην νοιάζεστε για μένα, εγώ συλλέγω αποτυχημένες κριτικές· και είμαι πολύ ικανοποιημένος από την προσπάθειά μου. 

 

[…] Ο γνήσιος συλλέκτης θεωρεί ως αναγέννηση ενός παλιού βιβλίου την απόκτησή του. Εδώ ακριβώς έγκειται η παιδικότητα η οποία, στην περίπτωση του συλλέκτη, συμφύρεται με το γεροντικό στοιχείο. Πράγματι, για την ανανέωση της ύπαρξης τα παιδιά διαθέτουν μια πολυσχιδή πρακτική ικανότητα, που ουδέποτε περιέρχεται σε αμηχανία. Στα παιδιά η συλλεκτική δραστηριότητα είναι απλώς μία από τις διαδικασίες ανανέωσης· άλλη διαδικασία είναι το χρωμάτισμα των αντικειμένων, μια άλλη το ψαλίδισμα ιχνογραφημένων μορφών, μια άλλη η αποτύπωση με τη μέθοδο της χαλκομανίας – όλη η κλίμακα των τρόπων της παιδικής οικειοποίησης, από την ψαύση ενός αντικειμένου έως την ονομασία του. Η ανανέωση του γηραιού κόσμου: ιδού η βαθύτερη εναρμόνιση της επιθυμίας του συλλέκτη να αποκτήσει νέα αντικείμενα· γι’ αυτό ο συλλέκτης παλαιών βιβλίων βρίσκεται πιο κοντά στην απαρχή της συλλεκτικής δραστηριότητας σε σύγκριση με εκείνον που προσηλώνει το ενδιαφέρον του στις νέες εκδόσεις για βιβλιόφιλους».