What's up, Doc?

Αφού είδα κι απόειδα μερικά αξιόλογα (και μη) ντοκιμαντέρ στο 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είπα να τα βάλω εδώ για να τα δείτε και σεις μέσα από τα δικά μου μπιρμπιλωτά μάτια! Είναι τα ποστ που έχω βάλει ήδη στο facebook με κάποιες ίσως μικροπροσθήκες/μικροαλλαγές. Μιλήστε μου και σεις για ντοκιμαντέρ που είδατε και σας άρεσαν ή σας εκνεύρισαν. Μιλήστε για τις συνήθως ηλίθιες ερωτήσεις του κοινού. Μιλήστε για την ψηλομύτικη συμπεριφορά του Φεστιβάλ. Μιλήστε! Οι απόψεις που παρατίθενται είναι άκρως υποκειμενικές και ουδεμία σχέση έχουν με την αντικειμενικότητα.  

«What she said: The Art of Pauline Kael»

Αγάπησα παθιασμένα την Pauline Kael! Νιώθω ότι είδα το ντοκιμαντέρ της χρονιάς. Η Πωλίν Κέιλ υπήρξε επιδραστικότατη κριτικός κινηματογράφου στην Αμερική τις δεκαετίες '50 με '80. Αιχμηρότατη αλλά με διεισδυτική ματιά έκανε άνω κάτω όλον τον κινηματογραφικό κόσμο. Ο Γκρέγκορι Πεκ την έψαχνε να την σαπίσει στο ξύλο, ο Ρίντλει Σκοτ την μισούσε επειδή του κατέστρεψε(!) την ταινία του «Blade Runner», εκείνη βρήκε αφόρητα βαρετή την «Χιροσίμα, αγάπη μου» (μπράβο ρε συ Πωλίν, και εγώ το ίδιο ένιωσα αλλά όπου το είπα με πήραν με τις πέτρες!), εκτίμησε όμως την ταινία «Μπόνι & Κλαιντ» που όλοι οι άλλοι πάσχιζαν να της δώσουν την χαριστική βολή ή το «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» που είχε προκαλέσει σάλο όταν προβλήθηκε.

Συνήθως λένε ότι ένας κριτικός είναι ένας αποτυχημένος δημιουργός αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Μπορεί κάποια πρώιμα σενάρια της Πωλίν Κέιλ να ήταν όντως άνευρα και να τα εγκατέλειψε νωρίς, όμως στον χώρο της κριτικής έδωσε νέα πνοή που έλειπε εκείνη την εποχή. Μακριά από τον στείρο ακαδημαϊσμό («που αν ένας σπουδαίος κριτικός πει ότι η τάδε ταινία έχει ως θέμα το Ολοκαύτωμα, τότε το κοινό θα πειστεί ότι αυτό είναι το θέμα του, ακόμα και αν δεν είναι!»), εκείνη προτιμούσε να γράφει κριτικές με «προτάσεις που αναπνέουν», γεμάτες χιούμορ, κυνισμό, και απίστευτη υποκειμενικότητα. Αφουγκραζόταν τις αντιδράσεις του κοινού στα σινεμά που πήγαινε (και τις ενσωμάτωνε ως αίσθηση στα κείμενά της), ξεφυσούσε ανυπόμονα με τις ηλιθιότητες ή εκστασιαζόταν φανερά με όσα της άρεσαν. 

Αν κάποιοι ίσως ακόμα αναρωτιέστε τι σόι περσόνα είναι αυτός ο «Μαραμπού» και γιατί γράφει έτσι άλλοκοτα τα κείμενά του στο μπλογκ, καθίστε να δείτε αυτό το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ. Και μιας και το αναφέρω, μην περιμένετε άδικα καμιά ταπεινότητα από μέρους μου στο μέλλον, σε ό,τι αφορά τις απόψεις μου για την λογοτεχνία. Γιατί είναι απίστευτα διασκεδαστικό να είσαι υποκειμενικός και σκέφτομαι να συνεχίσω σε αυτόν τον «λασπώδη» δρόμο. Όταν κάποιος μάτσο άντρας, κατά δήλωσή της, την ρώτησε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή «Καλά όλα αυτά που λες για τις άλλες ταινίες, αλλά αν είχες τα αρχίδια, ας γύρναγες και συ ταινίες πρώτα και μετά να έκρινες»... εκείνη του απάντησε αποστομωτικά «Δεν χρειάζεται να γεννήσω πρώτα ένα, για να καταλάβω αν το αυγό είναι νόστιμο»!! Αφιερωμένο σε όλες τις «κότες» της κριτικής! 

Ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα να σημειώσω κατά την διάρκεια της προβολής που έκανα νόημα προς τον τεχνικό να πατήσει το pause αλλά με αγνοούσε, γαμώτο. Όταν κάποτε είδε το 9ωρο(!) ντοκιμαντέρ «Shoah» με μαρτυρίες από το Ολοκαύτωμα το βρήκε εξαντλητικά βαρετό και τόλμησε να το πει. Όταν της την πέσαν όλοι οι άλλοι, εκείνη είπε το προφανές αλλά και τόσο τολμηρό, ότι το (όποιο) θέμα δεν είναι ικανό να εξιλεώσει μία κακή ταινία. Αγαπούσε και τα b-movies και τα trash, γιατί θεωρούσε ότι ακόμα και αν αυτά δεν στοχεύουν σε αυτό που ονομάζουμε «υψηλή τέχνη», διακρίνονται εντούτοις για την αρτιότητα και την ποιότητά τους, και δικαίως (πρέπει να) αξιώνουν την προσοχή μας. Αχ αγάπη μου...

Όσοι έχετε εμπιστοσύνη στις αναζωογονητικές δυνάμεις της υποκειμενικότητάς σας, δείτε το. Οι υπόλοιποι, απευθυνθείτε στους κατά τόπους χλιαρούς σας μέντορες.

What i said! 

«Escher, journey into infinity»

Ένα άλλο καταπληκτικό ντοκιμαντέρ είναι εκείνο για τον Ολλανδό χαράκτη M.C. Escher, «Escher, journey into infinity». Απίστευτο ταλέντο που συναρπάζει με τις δημιουργίες του ακόμα και σήμερα. Το ντοκιμαντέρ είναι άρτια δομημένο, βάζοντας τον «Έσερ» σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση να μας λέει για την ζωή του, με χιούμορ και τρυφερότητα. Κάθε λέξη πηγάζει από τα χιλιάδες γράμματα που έστελνε (ήταν δεινός επιστολογράφος όπως και ο Βαν Γκογκ, κάτι που επισήμανε και ο σκηνοθέτης) και τίποτα εκεί μέσα δεν είναι αν-έσερο! 

Λατρεύω ιδιαιτέρως αυτές τις ασπρόμαυρες δημιουργίες που έγιναν αντικείμενο θαυμασμού από την χίπικη δεκαετία του 60 (ο ίδιος ο Μικ Τζάγκερ έγραψε στον Έσερ για να πάρει την άδεια να χρησιμοποιήσει πίνακά του σε έναν δίσκο) όπου χρωματίστηκαν με δεκάδες έντονα ψυχεδελικά χρώματα και ο ίδιος ο Έσερ δήλωνε επ' αυτού: «Τα έργα μου βασίζονται στη σκέψη και τον ορθολογισμό, απορώ τι τους βρίσκουν οι μουσικοί, και τι σχέση μπορεί να έχουν με τα ναρκωτικά». Μεταξύ μας, Έσερ, καθώς τα κοιτάμε κάπως μας έρχονται στο μυαλό τα ναρκωτικά!

Η φωνή του Έσερ ανήκει στον εκπληκτικό Στήβεν Φράι ο οποίος απογειώνει πραγματικά το ντοκιμαντέρ. Βέβαια, γίναμε και μάρτυρες των καίριων ερωτήσεων που νιώθει ότι πρέπει να απευθύνει το κοινό προς τους δημιουργούς, όπου ένας κύριος αφού εγκωμίασε την επιλογή του Φράι, ρώτησε αδίστακτα τον σκηνοθέτη, «Πώς καταφέρατε να τον κλείσετε για τον ρόλο του αφηγητή;», με τον κεραυνοβολημένο δημιουργό να απαντά ελαφρώς απορημένος και αμήχανος, «Τον πήρα τηλέφωνο»!

Όπως δήλωνε και ένας στην ταινία, όσο προχωρά ο αιώνας μας και ο κόσμος γίνεται πιο πολύπλοκος, τα έργα του Έσερ θα επανεκτιμηθούν και θα αποκτήσουν μεγαλύτερη αξία και σημασία για όλους μας. Το πιστεύω. 

«Djamilia»

Το ντοκιμαντέρ «Djamilia (=Τζαμίλια)» με κέρδισε περισσότερο με την ιδιαίτερη τεχνοτροπία του. Έρχεται από το Κιργιστάν ή καλύτερα ταξιδεύει εμάς προς τα εκεί και στην ασφυκτική παράδοση που θέλει τις γυναίκες να παντρεύονται συνήθως πριν τα 17 τους τον πρώτο άντρα που θα τις κοιτάξει ή θα τις κλέψει «με κλειστά μάτια». Χιλιοειπωμένο θέμα θα μου πείτε, αλλά αξίζει να ειπωθεί και άλλες φορές, νεσπά; 

Ο πυρήνας της ταινίας περιστρέφεται γύρω από την Τζαμίλια, την ηρωίδα του βιβλίου του Αιτμάτοβ (http://www.biblionet.gr/bo…/42951/Aitmatov,_Chingiz/Τζαμιλιά) όπου πλέον έγινε κάτι σαν συλλογικό ασυνείδητο για τις γυναίκες εκείνων των περιοχών. Η Τζαμίλια, όταν ο άντρας της φεύγει για τον πόλεμο, αρνείται να τον περιμένει ή να περιμένει το ειδοποιητήριο του θανάτου του, ύστερα έναν χρόνο πένθους και μετά να παντρευτεί τον μικρότερο αδερφό του, όπως προστάζει η μακραίωνη παράδοση, αρνείται όλα αυτά λοιπόν και ακολουθεί την καρδιά της και τον εραστή της Ντανιάρ. Οι μαρτυρίες των γυναικών στο ντοκιμαντέρ έχουν ως άξονα την Τζαμίλια, αν έπραξε σωστά, αν εκείνες θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο, αν τελικά θα το κάνουν, κλπ. 

Το εντυπωσιακό του ντοκιμαντέρ για μένα, είναι η κινηματογράφηση, εκείνα τα σταθερά πιξελιασμένα θολά πλάνα (δεν ξέρω πώς να τα περιγράψω, θα καταλάβετε στις φωτογραφίες) που μοιάζουν περισσότερο με πίνακες ζωγραφικής, και πίσω από τα ακίνητα ή ελαφρώς κινούμενα πρόσωπα και σώματα των γυναικών ξεδιπλώνεται άλλοτε η χειμαρρώδης και άλλοτε η διστακτική μαρτυρία τους. Νιώθεις ότι θα σε ζαλίσουν στην αρχή αλλά μόλις τα συνηθίσεις είναι υπέροχα. Η μαυρομαλλούσα «Μπελούτσι» εξιδανικεύει το πρότυπο της Τζαμίλια και έχει συνεχή περάσματα στην ταινία. 

Σε αντίθεση, φερ' ειπείν με τη θέση που έχουν οι γυναίκες σε κάποιες αραβικές χώρες και θα προκαλούσε αισθήματα οργής στον δυτικό θεατή, στην περίπτωση της «Τζαμίλια» τα πράγματα δίνονται πιο χαμηλόφωνα και ωραιοποιημένα (χάρη στα ζωγραφικά πλάνα), όχι ως υπεκφυγή αλλά ως υπενθύμιση του πόσο ύπουλα δουλεύει η παράδοση και για τις ίδιες τις γυναίκες που την επωμίζονται καθ' ολοκληρίαν. Οι 6 στις 10 γυναίκες που έδειχνε το ντοκιμαντέρ ήταν πανέμορφες και με λακάκια (εντυπωσιακή ποσόστωση λακακίων το Κιργιστάν!) καθώς και μορφωμένες, κάνοντας ακόμα πιο δυσβάσταχτη την εντύπωση για το πόσο διαβρωτικά λειτουργεί η παράδοση.

«Introduzione all' oscuro»

Το ντοκιμαντέρ «Introduzione all' oscuro (=Εισαγωγή στο σκοτάδι)» με τράβηξε αρχικά με το θέμα του αλλά στην πορεία αποδείχθηκε και εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο σημαντικό για μένα, σε κάτι ιδιαζόντως μπερνχαντικό. [ΠΡΟΣΟΧΗ: Όσοι δεν γνωρίζετε τι εστί λογοτεχνία του Τόμας Μπέρνχαρντ, αγνοήστε ετούτο το κείμενο και ενδεχομένως αγνοήστε και το ίδιο το ντοκιμαντέρ]. Μέχρι χθες δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να γίνει μια ταινία/ντοκιμαντέρ με μπερνχαρντικές αναφορές. Τώρα έχω. 

Σίγουρα βοηθάει η ίδια η πόλη, η Βιέννη. Όπου ένας άντρας την επισκέπτεται γεμάτος θλίψη για να τιμήσει την μνήμη ενός εκκεντρικού φίλου του που πέθανε πρόσφατα. Εκεί, μέσα από μια σειρά εκκεντρικοτήτων προσπαθεί να αναγεννήσει την χαμένη πλέον σχέση του με τον καλό του φίλο, σε μια καθόλα σύγχρονη (και βραδύνοη, θα πρόσθετε ο Μπέρνχαρντ) μεγαλούπολη. Ο εκκεντρικός φίλος δεν χρησιμοποιούσε ποτέ e-mail, έγραφε πάντα με το χέρι, έκλεβε μικρά αντικείμενα από τα βιεννέζικα καφέ, φορούσε ένα κοστούμι από τέλειο ύφασμα για πάντα μέχρι να μην το δέχονται πλέον στο καθαριστήριο, κλπ. Με μια ανάλογη εκκεντρική παρέλαση ο σκηνοθέτης προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την μνήμη του Χανς Κουρκ. 

Χαρακτηριστική μπερνχαρντική αναφορά είναι η επίσκεψη στα νεκροταφεία. Θα μου πείτε σε μια ταινία που ασχολείται με το πένθος είναι αναμενόμενη μια τέτοια σκηνή. Σαφώς, αλλά η κάπως παρατεταμένη και ιδιαίτερη σκηνή άρχισε να με ψυλλιάζει (θετικά). Βρήκα και άλλες μικρές μπερνχαρντικές αναφορές με μία χαρακτηριστικά σχοινοτενή και άκρως διασκεδαστική αναφορά, που από μνήμης έλεγε πάνω κάτω το εξής: «... όλοι οι πατεράδες είναι μαλάκες και έτσι και οι γιοι τους γίνονται μαλάκες και με την σειρά τους θα γίνουν και εκείνοι μαλάκες πατεράδες που θα γεννήσουν μαλάκες γιους και εκείνοι ξανά θα γίνουν μαλάκες πατεράδες με μαλάκες γιους... ώσπου θα φτάσει η στιγμή ο γιος να λέει στον πατέρα "Father, call me, bye!" ενώ αυτό που θα ήθελε να του πει είναι "Father, fuck you, goodbye"!» Πόσο Μπέρνχαρντ

Αφού αν υπήρχαν οι συντελεστές στην αίθουσα, μάλλον θα ήταν η δική μου ηλίθια ερώτηση που θα εκπροσωπούσε επάξια το κοινό. «Κύριε σκηνοθέτα, επειδή έχω διαβάσει πολύ Μπέρνχαρντ, διακρίνω πάρα πολλά μοτίβα στην ταινία σας, μήπως κάνατε και έναν συγκαλυμμένο φόρο τιμής στον Τόμας Μπέρνχαρντ μαζί με εκείνο του φίλου σας;»... με το εφιαλτικό σενάριο ο σκηνοθέτης να μου απαντούσε «Μπέρνχαρντ; Ποιος είναι αυτός;». Ευχαριστώ Θεέ μου που με γλύτωσες από τόση ντροπή! Όσοι αγαπάτε τον Μπέρνχαρντ ελπίζω να μην απογοητευτείτε από την ελαφρώς αστήρικτη ερμηνεία μου. Οι υπόλοιποι, ούτως ή άλλως, θα απογοητευτείτε από το ντοκιμαντέρ.

Έχει αρκετή πλάκα να βλέπεις τους άλλους να βγαίνουν απογοητευμένοι από την αίθουσα όταν εσύ απόλαυσες αυτό που είδες. Γίνομαι κομματάκι χαιρέκακος, συγγνώμη -- ελέω Μπέρνχαρντ! 

«The hidden side of animal transport»

Αφού σας άνοιξα την όρεξη με τα ντοκιμαντέρ, ήρθε η ώρα να σας την κλείσω κάπως. Το δυνατό ντοκιμαντέρ «The hidden side of animal transport (=Η κρυφή όψη της διακίνησης των ζώων)» έχει να κάνει με αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, με την κρυφή, αθέατη διακίνηση βοοειδών από την ΕΕ σε χώρες όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος, κ.α., όπου και οι νόμοι για την καλή διαβίωση των ζώων, σταματούν οριστικά στα σύνορα. Ο προβληματισμός του ντοκιμαντέρ έχει να κάνει με αυτό το ζήτημα, αν οι νόμοι της ΕΕ παύουν στα σύνορά της ή πρέπει να ισχύουν έως τον τελικό προορισμό των ζώων, όπως όριζε και η αρχική συμφωνία για την εξαγωγή τους. 

Η Τουρκία που έχει αυξήσει κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια την εισαγωγή βοοειδών από την ΕΕ, λόγω κάποιων γραφειοκρατικών προβλημάτων, κάθε καλοκαίρι γεμίζει με νταλίκες στα σύνορα, όπου τα στοιβαγμένα ζώα αργοπεθαίνουν αβοήθητα σε θερμοκρασίες κοντά 40 βαθμούς. Όσα επιζούν, φτάνουν στα σφαγεία εκεί όπου σφάζονται κατά το αμφιλεγόμενο έθιμο «χαλάλ», με ένα κοντό και λεπτό μαχαίρι, ανίκανο να κόψει το λαιμό του ζώου με την μία, αναγκάζοντάς το να υποφέρει πολλές φορές μέχρι να ξεψυχήσει. 

Στα λιμάνια της Αιγύπτου από την άλλη, με άθλιες επίσης συνθήκες για τα ζώα μέσα στα πλοία, εκείνα ξεφορτώνονται δεμένα από τον γερανό του πλοίου, στο ένα τους πόδι όπου το τεράστιο βάρος του ζώου θα τους προκαλέσει μοιραία εξάρθρωση, και όταν πλέον θα φτάσουν στα σφαγεία θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλάπλη βαναυσότητα και εν πολλοίς αχρείαστη, όπου θα τους βγάζουν τα μάτια, θα τους κόβουν τους τένοντες των ποδιών αναγκάζοντας τα ταυτόχρονα να περπατήσουν, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν πια, και άλλα τέτοια φρικώδη. Το σοκαριστικό είναι ότι στα σφαγεία της Αιγύπτου κυκλοφορούν μικρά παιδιά που καμαρώνουν τους πατεράδες τους και ενδεχομένως θα αναλάβουν στο μέλλον τον «σπουδαίο» ρόλο τους. 

Είναι αρκετά διαδεδομένο (χωρίς να ξέρω κατά πόσο ισχύει) ότι το ζώο που πεθαίνει με στρες μεταφέρει κάποιες τοξίνες στο κρέας του το οποίο θα φάμε εμείς. Αυτό που με εντυπωσίασε στο ντοκιμαντέρ είναι αυτά τα ζώα που αν δεν έχουν ήδη αρρωστήσει ή πεθάνει από την δίψα και την πείνα του μεγάλου ταδιξιού, αφού περάσουν όλα τα στρεσογόνα βασανιστήρια μέχρι να ξεψυχήσουν, πώς γίνεται μετά να φτάσουν με έναν τρόπο στο τραπέζι μας και τι γεύση θα έχουν για όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν την διαδρομή τους. 

Είναι πολύ πιο δίκαιο να εξάγεται έτοιμο κρέας από την ΕΕ (όπου η διαβίωση τους έχει βελτιωθεί πολύ), ο λόγος όμως που εξάγουν ζώντα ζώα είναι αφ' ενός οικονομικός αφ' ετέρου οι χώρες παραλαβής αξιώνουν το δικαίωμά τους να σφάξουν τα ζώα οι ίδιοι σύμφωνα με τα έθιμα και τις πρακτικές τους (οι θρησκευτικές ερμηνείες και παρερμηνείες, οφείλονται εν πολλοίς για τα βασανιστήρια των ζώων). Οι εικόνες είναι πολύ σκληρές και καλύτερα να μην σας βάλω καμία, ή έστω ρίξτε ένα γρήγορο βλέμμα... σε ένα βλέμμα που επιστρέφει πάνω σας. Μην σας πω και πώς φτάνουν τα πρόβατα από το Περθ της Αυστραλίας στα λιμάνια της Αιγύπτου, όπου το φορτίο που φτάνει...κάπως σώο είναι μόλις το 40%!

Ένα Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ όμως αξίζει κυρίως για αυτά εδώ τα ντοκιμαντέρ και όχι για την άλλη σαχλαμαρίτσα που είχα δει -- «The biggest little farm (=Η μεγαλύτερη μικροφάρμα του κόσμου)» -- όπου ένα καλιφορνέζικο ζευγάρι με «μενούνεια» αισιοδοξία και άγνοια καταφέρνει να φτιάξει μια πρότυπη φάρμα με παπάκια, γουρουνάκια, κοτούλες, και πλήθος ωραία δεντράκια. Ξεχνώντας όμως κάπου αλλού την ουσία, μιας και δεν μας δείχνει ούτε κατά διάνοια πόσο σισύφεια δουλειά είναι να είναι κάποιος αγρότης, ειδικά σε μια τόσο μεγάλη έκταση. Έχοντας παίξει κατά καιρούς σε μικρούς ρόλους τον «αγρότη», ξέρω τι σας λέω. Το κοινό όμως εκστασιάστηκε με τις γλυκούλικες χνουδωτές μπαλίτσες και το πόσο ωραίο θα ήταν να τρώμε τις δικές μας ντοματούλες. Πολλοί από αυτούς κάνουν ήδη σχέδια αποκέντρωσης! Χέστε με ρε παιδιά. 

Γυρνώντας στο κοινό της χθεσινής προβολής, να πω ότι δεν περίμενα να μείνουν τόσοι πολλοί ως το τέλος. Καλό αυτό. Μόλις τελείωσε, μια κυρία πίσω μου είπε με υφάκι στη φίλη της, «Έλα μωρέ με την προπαγάνδα, είτε τα σφάζουμε έτσι είτε αλλιώς, τι σημασία έχει... αφού θα τα σφάξουμε στο τέλος». Ναι κυρία μου, όπως και με τους φρονιμίτες, τι με αναισθησία τι χωρίς, ποιος νοιάζεται, αφού θα τους βγάλετε στο τέλος! Ζώον! Μπορεί το ζήτημα της κρεατοφαγίας να εγείρει πολλαπλά ζητήματα για την ανθρωπότητα, αλλά ο προβληματισμός του ντοκιμαντέρ αφορούσε την καλή διαβίωση του ζώου κατά την μεταφορά του για την σφαγή, και όχι για την ίδια την σφαγή (ως ηθικό πρόβλημα). 

Τέλος πάντων, αρκετά έγραψα, πάω να τσιμπήσω κάτι. Φάτε και σεις το κολατσιό σας, ένα τοστάκι με ζαμπόν, ίσως. Χωρίς τύψεις. 

Υ.Γ. 21 Σινεφίλ αναλγησία: Άργησα 9 λεπτά και δεν μου επέτρεψαν να μπω στην προβολή. Ενώ είχα βγάλει εισιτήριο. Σε ένα ντοκιμαντέρ για την βιομηχανική εκτροφή. Που θα ήταν τρεις και ο κούκος στην αίθουσα. Και οι μισοί θα αναγούλιαζαν σύντομα και θα αποχωρούσαν. Δεν ξέρω τι απάντηση θα δοθεί στο «Δίλημμα του σαρκοφάγου» αλλά ο σινεφίλ δεν έχει κανένα απολύτως δίλημμα, σταδιάλα εσείς και τα ντοκιμαντέρ σας!