Το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τελείωσε αφήνοντάς μου τις καλύτερες εντυπώσεις αλλά και την χειρότερη δυνατή επίγευση.* Πριν από κάθε προβολή έπαιζαν δύο σποτάκια: ένα του χορηγού, Cosmote TV, και στο άλλο μια σύνθεση εικόνων με ζώα στοχεύοντας να ευαισθητοποιήσουν το κοινό για την κακοποίηση και εκμετάλλευση που βιώνουν ως αποτελέσμα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Στο σποτ του χορηγού έδειχνε μια καρέκλα του σκηνοθέτη σε διάφορα σημεία της πόλης, και καλά το σινεμά πάει παντού, έτσι, ένα από τα σημεία που πήγε το σινεμά ήταν και η Βαρβάκειος όπου δίπλα στην καρέκλα σκηνοθέτη βλέπουμε έναν χασάπη να τεμαχίζει ένα ζώο, χωρίς κάποιος να φωνάξει «Cut!», τι κάνουμε εδώ, είστε σοβαροί; Άμα έχεις διαφημιστικό τιμ που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει , μην φοβάσαι τίποτα. Μπορεί «Όλα [να] είναι έμπνευση» όπως ήταν το μότο του Φεστιβάλ, απλώς η πραγματικότητα απέδειξε ότι η έμπνευση δεν είναι για όλους.
«Να ονομάσω την άποψη ετούτη σοφή ή ανόητη; αν είναι πράγματι σοφή, έχει κάτι που φαίνεται ανόητο, αν είναι πράγματι ανόητη, τότε φαίνεται να έχει κάποια λογική». -- Μόμπι Ντικ