Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μη φας, έχουμε γλάρο!


Ξανανοίξαμε και σας περιμέναμε. Το αντίθετο ακριβώς από αυτό που έκανα εγώ με την «Αδηφαγία» τόσα χρόνια: δεν ξανάνοιξα το βιβλίο μετά την βραχύβια προσπάθειά μου και δεν περίμενα ότι θα έφτανε η ώρα που θα αναθεωρούσα. Μάλιστα, το είχα βάλει να κρατάει ψηλά την οθόνη του υπολογιστή μου, μαζί με την «στέρεη» (όταν πρόκειται για τεχνολογία) μετάφραση του Καψάσκη, και μερικά άλλα «τούβλα» – πάντα πίστευα ότι η λέξη «τούβλα» (όταν πρόκειται για βιβλία) έχει παραπάνω της μιας, σημασίες· στην προκειμένη περίπτωση με βοήθησαν να «χτίσω» το διαδικτυακό μου προφίλ!

Ο Βιτκίεβιτς λοιπόν, όπως σας έλεγα και εχθές (ή μάλλον, όπως ο ίδιος σας έλεγε), ανακατεύει αδίστακτα το υλικό του, θεοποιώντας ανελέητα τη μορφή και στέλνοντάς την στα ουράνια της εκζήτησης! Οι ιδέες και η φιλοσοφία όμως, κάθε άλλο παρά νεκρές είναι. Υπάρχουν λαμπρότατα δείγματα/δήγματα γραφής μέσα στο βιβλίο του που σε γραπώνουν από τον λαιμό. Η παράνοια της αφήγησης ωστόσο, τα κυκλώνει από παντού και έτσι ο αναγνώστης μοιραία έρχεται αντιμέτωπος με δύο ενδεχόμενα: είτε θα επιθυμούσε να περιοριζόταν δραστικά η παράνοια ώστε να εκτιμηθούν καλύτερα οι παρουσιαζόμενες ιδέες είτε αρχίζει να αντιλαμβάνεται, με δυσπιστία μεν όλο και πιο ξεκάθαρα δε, ότι αυτός ο βάλτος της παρανοϊκής αφήγησης (σε σημεία σημεία, πράγματι, βαλτώνεις) λειτουργεί ακριβώς σαν την λάσπη που προσωρινά σας κρύβει την λάμψη των διαμαντιών που υπάρχουν μπροστά σας. Με δυο λόγια, κόσκινο θα γίνει το μυαλό σας!

 
Θεωρώ ότι του έλειπε λίγο χιούμορ ώστε να μπορέσεις να αντέξεις την τόση παράνοια. Μερικά από τα γεγονότα που περιγράφει είναι ακραίως κυνικά και αν κατάφερνε να διοχετεύσει σ' αυτά χιούμορ που θα επανατροφοδοτούσε την επιθυμία του αναγνώστη να συνεχίσει αυτή την δύσκολη ανάγνωση, θα ήταν σούπερ. Βέβαια το χιούμορ μπορεί να γίνει σχετικό (όπως και η ίδια η σχετικότητα μπορεί, κατά διαστήματα, να γίνει αστεία) – για μένα, φερ' ειπείν, ο Τζόυς έχει πολύ χιούμορ και ο Πύντσον υπερπολλαπλάσιο του Τζόυς. Δυστυχώς, στο τραπέζι που έστρωσε ο Βιτκίεβιτς για τους αναγνώστες του, τα γέλια περιττεύουν· τουλάχιστον, δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι σηκώνεσαι από αυτό, νηστικός ή έστω πεινασμένος. 

Η καψερή φράση του Κάφκα, «Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας», πόσο έχει ταλαιπωρηθεί απ' όλους μας! Και εγώ την έχω χρησιμοποιήσει αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν την έχω βιώσει ολοκληρωτικά. Εννοείται ότι υπήρξαν βιβλία που με συγκλόνισαν και με άφησαν άφωνο (μην με ρωτήσετε ποιων συγγραφέων και γίνω πάλι κουραστικός). Όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι η δική μου θάλασσα είναι τόσο παγωμένη – εξάλλου ο Κάφκα έγραφε κρίνοντας από τον ίδιο και την ψυχή του. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι το μεταφορικό στοιχείο της φράσης. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ο Βιτκίεβιτς μέσω του βιβλίου του, σιγά σιγά και μεθοδικά, πάγωσε ολοκληρωτικά την θάλασσα της ψυχής μου, για να έρθει το λεκτικό τσεκούρι να την συνθλίψει (και την θάλασσα και την ψυχή), μεταδίδοντας και πολλαπλασιάζοντας τρομακτικά τους κραδασμούς του χτυπήματος! Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Αν όχι, να ξαναπροσπαθήσω.


Δεν ευχαριστήθηκα στον υπέρτατο βαθμό την «Αδηφαγία» – και όσο προχωρούσα έπεφταν ακόμα περισσότερο τα επίπεδα αναγνωστικής σεροτονίνης – γιατί το βιβλίο αποδείχθηκε εξαιρετικά ενοχλητικό για τα γούστα μου. Εκτός του ότι σου σμπαραλιάζει τα νεύρα (αναμενόμενο), σου σμπαραλιάζει επίσης και τον ψυχισμό σου, σου τρώει την ψυχή, και αυτό είναι αρκούντως ενοχλητικό και απεχθές. Μου άφηνε ένα αίσθημα συναισθηματικής όχλησης που απομυζούσε την όποια εγκεφαλική απόλαυση. Κόψε σκατόφατσα στο αυτί του βιβλίου και βγάλε συμπέρασμα! Τώρα εσύ, αδαή αναγνώστη, πιστεύεις ότι αυτός ο τύπος έγραψε κάτι για να ευφράνει την ψυχή σου; Χαχαχα! Παρόλα αυτά, εκτίμησα με ευκολία την ιδιοφυΐα αυτού του ανθρώπου, ασχέτως που δεν πρόκειται να διαβάσω το βιβλίο του άλλη φορά [ούτε καν μία, εδώ που τα λέμε!], γι' αυτό και πιέστηκα τόσο πολύ να περατώσω την πρώτη [Ναι, ό, τι πεις, φίλε!]. Γκώσαμε, πώς το λεν, σώνει! 

Και μια συμβουλή: αυτά τα βιβλία πρέπει να διαβάζονται μόνα τους. Αν διαβάζετε παράλληλα άλλα τρία δεν πρόκειται να το τελειώσετε ποτέ. Προτιμάτε, εντελώς ακατανόητα για μένα, να μπερδεύετε εποχές, χαρακτήρες, πλοκές, ύφος γραφής... και αν τύχει κάποτε ένας συγγραφέας να το κάνει από μόνος του σ' ένα βιβλίο, αμέσως τον χαρακτηρίζετε υπερμεταμοντερνιστή και σαχλαμπούχλα και τον παρατάτε εκνευρισμένοι. Ε δεν σας πιάνω πουθενά ρε παιδιά! [Ωστόσο, όπως συμβαίνει εξ από ανέκαθεν με τις συμβουλές, ο καθένας μας είναι καλός στο να τις δίνει στους άλλους και όχι στον εαυτό του. Έτσι και γω διάβασα τα κέρατά μου στα ενδιάμεσα, με τον παλιομαλάκα, μου 'φαγε την ψυχή!! Πέρα από την πλάκα, η συμβουλή έχει ισχύ, ΜΗ διαβάζετε πολλά βιβλία ταυτόχρονα, τουλάχιστον όχι από το ίδιο είδος]. 

Η μετάφραση... [θα ήταν άδικο να μιλήσω γι' αυτήν από την στιγμή που ολοκλήρωσα μόλις το 1/5 του βιβλίου. Ωστόσο, να ξέρετε, όσοι το διαβάσετε θα διαπιστώσετε ότι η μετάφραση θα είναι το τελευταίο που θα σας απασχολήσει – και αυτό γενικά, θεωρείται καλό για την μετάφραση].

Ένα τόσο σπουδαίο βιβλίο της ευρωπαϊκής διανόησης, μπορούμε να το προσεγγίσουμε μόνο με μια φράση, δια στόματος επίσης μιας άλλης ευρωπαϊκής διανόησης: kalo koyragio. Για πάρα πολύ δυνατά στομάχια, και πάντα με τον πιθανό κίνδυνο στο τέλος να ξεράσετε τ' άντερά σας! Απαιτείται ισχυρή πίστη για να διαβάσει (και να τελειώσει) κανείς το συγκεκριμένο βιβλίο. 

Λυπάμαι, Μπαζίλ, αλλά είτε υπάρχει πίστη είτε όχι – όποιος θέλει να πιστέψει είναι ήδη αρκετά ύποπτος.


Υ.Γ. 2666  Είτε εγώ δεν μπόρεσα να αντέξω την διαρκή ενόχληση είτε ο συγγραφέας πνίγηκε στην ίδια του την τρικυμιώδη ιδιοφυΐα· και όπως συνήθως συμβαίνει με το σχήμα “είτε-είτε”, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Σχόλια

  1. Απαντήσεις
    1. Χαχα, εννοείς από την μία ανάρτηση στην άλλη; Σιγά το διάστημα που έμεινα κλειστός, γιατί κατά τ' άλλα, δεν έχω εξαφανιστεί, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Ελπίζω να μην σου σέρβιρα πίκρα με τις αναρτήσεις μου για την Αδηφαγία (αν είχες την υπομονή και τις διάβασες).

      Ευλογημένη μέρα να έχεις Πάπισσα Ιωάννα!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!