Επίδεσμος

 

 

Όλο και συχνότερα, κάθε νέο βιβλίο ενός συγγραφέα μοιάζει ίδιο και απαράλλαχτο με το προηγούμενο, αλλάζουν μόνο η τιμή (προς τα πάνω) και το μάρκετινγκ (προς τα πολύ πάνω) που πείθουν τον κόσμο να τα αγοράσει. Κάθε πέρσι και καλύτερα, αναφωνείς αηδιασμένος, και νιώθεις ότι γίνεσαι ο πατέρας σου, εκείνη ακριβώς την τρομακτική στιγμή. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τον Αχιλλέα ΙΙΙ, παρόλο που ο άτιμος έγραψε ένα ίδιο και απαράλλαχτο βιβλίο με το προηγούμενό του. Το «bandage» με το «bondage» έχουν ένα γράμμα και μια οδυνηρή ιστορία (όχι της Ο) διαφορά – το πρώτο καλύπτει τις πληγές που εξουσιαστικοί μηχανισμοί όπως η οικογένεια φροντίζουν να κρατούν ορθάνοιχτες στάζοντας από πάνω λεμόνι και χιονίζοντας χοντρό αλάτι. Σε μια δεύτερη, ωστόσο, περισσότερο ηδονιστική ανάγνωση, η καλή λογοτεχνία είναι και παραμένει πάντοτε μαζοχιστική.
 

Αυτή η ανάρτηση εν είδει επιλόγου, θέλει να επουλώσει το δεύτερο δημιουργικό τραύμα του συγγραφέα – μετά το πρώτο συντριπτικό χτύπημα του Κομπλεξικού – και να καλωσορίσει (όποτε εκείνο έρθει) το επόμενο καλλιτεχνικό του άνοιγμα. Στον «Δεσμοφύλακα» ο συγγραφέας συνεχίζει με τα αλλόκοτα φωτογραφήματά του βάζοντας όμως, ιδιοφυώς, στην εξίσωση τον (παραδοσιακά, ανασταλτικό) παράγοντα της οικογένειας – εκείνης που σε δημιουργεί και κατ’ επέκταση, γιατί συνήθως σε πιέζουν και ενοχλητικοί συγγενείς, εκείνης που δημιουργείς και εσύ. Σαφώς η πρώτη είναι τόσο παρανοϊκή και σκληρή όσο ποτέ δεν θα καταφέρει να γίνει η δεύτερη, που δεν στερείται δυνατοτήτων, αλίμονο∙ γι’ αυτό και νομίζω ότι το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι πιο δυνατό και πικρό σε σύγκριση με το δεύτερο.
 

Αντιλαμβάνομαι ότι η συγκεκριμένη λογοτεχνία δεν μπορεί να αρέσει σε πολύ κόσμο, είναι τόσο ιδιάζουσα∙ από τους τίτλους των διηγημάτων (που κάποιοι είναι καταπληκτικοί και εξαιρετικά εύγλωττοι, όπως οι «Μανασφάλειες», «Αγαπύρ και μανία», «Ανθηριωδίες», «Αυτοκυνισμός», «Ερπαίτης») μέχρι την αλλόκοτη πλοκή, το όλο πράγμα ζέχνει παραδοξότητα. Αν όμως κάνεις γενική και εμφανίσεις και το καλό σερβίτσιο από το σκρίνιο (αν και δεν το θέλουμε αυτό) θα δεις ότι ο πυρήνας αυτής της λογοτεχνίας είναι πολύ ουσιώδης και καυτηριάζει πολύ περισσότερο από διάφορες πολυδιαφημισμένες παρόλες που σας υπόσχονται ελεύθερη διέλευση προς τον παράδεισο – άλλη αγιάτρευτη πληγή και αυτό. Δε θέλω όμως να πείσω κανέναν σας, ο καθένας με τα δεσμά του. Εγώ παραμένω δέσμιος της λογοτεχνίας του η οποία παραδόξως με απελευθερώνει.
 

«(…) Διαφωνώντας με το διπλό και αυτοαναιρούμενο μήνυμα του παραπάνω τοπικού εθίμου, ο Ζήσης και η Μορφούλα επέλεξαν να διαφοροποιηθούν και να κρατήσουν αποστάσεις από παραδόσεις στις οποίες, εκ πεποιθήσεως, δεν ήθελαν να παραδοθούν».