Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεν γίνονται αυτά εδώ


Εδώ γράφω μόνο για βιβλία. Σπανιότατα αφιερώνω αναρτήσεις για σειρές ή ταινίες, κυρίως για εκείνες που με συγκλόνισαν και μου άρεσαν πολύ. Για την ώρα, η εξής μία: το «Twin Peaks». Το «House of Cards» θα μπορούσε να είναι η δεύτερη (και θα είναι αφού ήδη γράφω ανάρτηση), αλλά για τους λάθος λόγους. Για την απογοήτευση και το φιάσκο του έκτου και τελευταίου κύκλου και πώς αυτός κατέστρεψε δραματουργικά όλο το χτίσιμο των υπολοίπων. «Ξέρω, θέλετε να μάθετε τι του συνέβη πραγματικά. Ένας άντρας σαν τον Φράνσις δεν πεθαίνει απλώς. Αυτό θα ήταν… ποια είναι η λέξη; Βολικό.», μας λέει όλο νόημα η Κλερ Άντεργουντ στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, καθώς φοράει το δαχτυλίδι του άντρα της και υψώνει το μεσαίο της δάχτυλο, στρέφοντας υπαινικτικά προς την κάμερα. Αυτό το κωλοδάχτυλο όμως δεν αποτελεί μέρος της όποιας πλοκής, είναι απλώς η ξεδιάντροπη απάντηση της παραγωγής προς τους εκατομμύρια θεατές της σειράς που την αγάπησαν και την αγκάλιασαν. Και γω προσωπικά, τέτοια χειρονομία, την επιστρέφω πίσω. 

Θα μπορούσα μετά το τέλος του πρώτου επεισοδίου του έκτου κύκλου να βγάλω τα τελεσίδικα συμπεράσματά μου για το πόσο βολικό ήταν εκ μέρους της παραγωγής η ολοκληρωτική εξαφάνιση του Φρανκ Άντεργουντ. Άλλα έσφιξα τα δόντια και προσπάθησα να δω και τα υπόλοιπα – σύνολο οκτώ, όταν όλοι οι υπόλοιποι κύκλοι είχαν αυστηρά 13 επεισόδια ο καθένας, αυτό και αν φανερώνει την απόγνωσή τους. Άντεξα να δω μέχρι και το τρίτο. Δεν θα ασχοληθώ για την ώρα με τους λόγους που ο Κέβιν Σπέισι δεν συνέχισε να αποτελεί μέρος της σειράς. Θα επικεντρωθώ στην δραματουργικά αναποτελεσματική εκτέλεση αυτής της απόφασης. Όταν φτιάχνεις μία σειρά όπου ο βασικότατος πρωταγωνιστής της είναι ένας εξουσιομανής και μισάνθρωπος τύπος που πατάει επί πτωμάτων για να πετύχει αυτό που θέλει, δεν επιτρέπεται να τον πεθάνεις! Τόσο απλό. Δεν πεθαίνει για κανέναν λόγο. Τέλος. Μπορείς να αποπειραθείς να τον δολοφονήσεις, όπως συνέβη σε κάποιον προηγούμενο κύκλο της σειράς, άλλα πάντα θα φροντίζεις να τον επαναφέρεις στην ζωή. Πάντα. 

Η σειρά, για μένα, είχε αρχίσει να παίρνει την κατρακύλα μετά τον τρίτο κύκλο αλλά εξακολουθούσε να βλέπεται ευχάριστα χάριν στον Κέβιν Σπέισι... ουπς, συγγνώμη, χάριν στον Φρανκ Άντεργουντ, ήθελα να πω. Εξάλλου, ένας ρόλος ήταν. Τυχαίνει η παραγωγή να έχει προβλήματα με τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον ρόλο; Κανένα πρόβλημα. Απολύει τον ηθοποιό όμως, όχι τον ρόλο! Δεν είναι λίγες οι φορές που άλλοι ηθοποιοί αντικαθιστούσαν στα μισά τους πρωταρχικούς ηθοποιούς σε ρόλους που έμειναν, εν τέλει, κλασικοί. Μπορεί το κοινό να «τσινίσει» στην αρχή και μάλιστα όσο πιο καλός ο πρωταρχικός ηθοποιός τόσο μεγαλύτερη η γκρίνια, αλλά πολύ γρήγορα θα προσαρμοστεί, γιατί το κοινό βλέπει μια σειρά για τους ρόλους και την δραματουργία τους. Μου ήρθε στο μυαλό η αλλαγή που είχε γίνει στους ηθοποιούς που ενσάρκωναν τον Ιούλιο και τη θεία Ορτανσία στο «Εκείνες κι εγώ» μεταξύ πρώτου και δεύτερου κύκλου και το πόσο ισοδύναμα μοιρασμένοι είναι, ακόμα και σήμερα, στην συνείδηση του κοινού. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Ζάχος Δόγκανος με μια υπερπαραγωγή όπως το House of Cards – καλά, δείτε τον έκτο κύκλο και θα αναπολήσετε στην στιγμή τον αλησμόνητο Ιάσονα Παπαπέτρου. 

Η εκδικητική μανία της παραγωγής απέναντι στον Κέβιν Σπέισι εκδηλώνεται με τους πλέον γελοίους τρόπους. Αφ' ης στιγμής μαθαίνουμε στην αρχή του επεισοδίου ότι ο Φρανκ Άντεργουντ έχει πεθάνει, δεν έχουμε απολύτως κανένα πλάνο του προσώπου του (λες και απανθρακώθηκε!)· ακόμα και όταν η γυναίκα του βλέπει μια φωτογραφία της κηδείας του, οι λήψεις είναι έτσι εστιασμένες ώστε να μην φαίνεται το πρόσωπο. Όταν αναφέρεται ο Φρανκ και εξιστορούνται κάποια από τα πεπραγμένα του, ένα flashback κρίνεται απαραίτητο για την καλύτερη απόλαυση του θεατή αλλά δεν μας δίνεται, πήζοντας την εξιστόρηση με λεκτικό συνωστισμό, μην και φανεί το πρόσωπο του «κατάπτυστου» Σπέισι· την ίδια ώρα έρχονται κάτι αδιανόητα και βαρετά flashback για την παιδική ηλικία της Κλερ για να καλύψουν τα τεράστια σεναριακά κενά. Το όνομα του Κέβιν Σπέισι δεν αναφέρεται καν στους τίτλους αρχής είτε ως ηθοποιού είτε ως παραγωγού. Αν δεν θες με κανέναν τρόπο να συνδεθείς με το όνομα του Κέβιν Σπέισι, σταματάς την σειρά στο σημείο όπου ανέκυψε το πρόβλημα. Είναι το πιο τίμιο που μπορείς να κάνεις. 

Ο Κέβιν Σπέισι διερευνάται για πλήθος υποθέσεων σεξουαλικής κακοποίησης αλλά αυτό δεν (θα έπρεπε να) μας αφορά – δεν θα γίνουμε εμείς δικαστές του (κάθε) Σπέισι. Ούτε μας ενδιαφέρει αν ο Σπέισι μπερδεύει τους ρόλους με την πραγματική ζωή. Όμως, όταν νοθεύεις μια δραματουργική ιστορία και τους αρχικούς προσανατολισμούς της για να κάνεις έντεχνη προπαγάνδα και να στήσεις λαϊκά δικαστήρια με ενόρκους την επίκληση στο συναίσθημα, είναι τουλάχιστον χυδαίο. Δεν είμαι καθόλου αντίθετος στο να γίνουν έργα που να εστιάζουν σε θέματα όπως ο φεμινισμός, η καταπολέμηση των ανισοτήτων, κλπ. Δεν μπορείς όμως σε μια σειρά όπως το «House of Cards» να αφήνεις υπαινιγμούς στον τελευταίο κύκλο, ότι η Κλερ που ήταν το δεξί χέρι του Φράνσις, ίσως τελικά να μην συμφωνούσε και τόσο με τις απόψεις του άντρα της, και ότι, τώρα θέλει να γεμίσει το υπουργικό συμβούλιο με γυναίκες ενωμένες ποτέ νικημένες, και ότι είναι μια γυναίκα με πάθος, εσύ; Αυτό θα είχε ενδιαφέρον αν αποτελούσε το προπέτασμα και την βιτρίνα στα σκοτεινά σχέδια και τις μηχανορραφίες του άντρα της, όπως και συνέβαινε στους αρχικούς κύκλους. 


Μία σειρά που ξεκίνησε αποθεώνοντας το πολιτικά μη ορθό, κατέληξε να υπηρετεί απροκάλυπτα ό,τι πολιτικά πιο... ορθότερο. Η τέχνη οφείλει να ασχολείται με το πολιτικά μη ορθό, να παρουσιάζει ακραίες συμπεριφορές, να ανατρέπει συλλογισμούς, να παίζει με το μη αποδεκτό, ή ακόμα και μη ανεκτό. Η τέχνη, μέσα στην όποια φαινομενική σκληρότητά της, ποτέ δεν γίνεται ανάλγητη. Εντούτοις, κάποιοι καλλιτέχνες μπορεί να γίνουν. Ακριβώς όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Εν τέλει, η σειρά άξιζε γιατί απέδειξε με τον πλέον έμπρακτο τρόπο ότι η εξουσία όταν πέσει στα χέρια μερικών αδίστακτων ανθρώπων μπορεί να καταστρέψει ζωές και συνειδήσεις. 

Σχόλια

  1. Εξαιρετικό το σχόλιό σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ απολύτως με όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ πολύ, παιδιά.
    Μακάρι να μην συμφωνούσατε μαζί μου. Επίσης, μακάρι να μην συμφωνούσα ούτε εγώ μαζί μου :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!