Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

I, William Blake

 
Ποιος ήταν τελικά ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ; Ήταν άραγε η άχαρη μετεμψύχωση του Τζόνι Ντεπ στον «Νεκρό» του Τζάρμους; Ήταν πράγματι χαράκτης ή μήπως ήταν παραχαράκτης; Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας του γάμου μεταξύ Ουρανού και Κόλασης; Έβλεπε όντως «αγίους και αγγελάκια»; Χρησιμοποιούσε ψυχότροπα ή τα έβλεπε νηφάλιος; Αυτά και ακόμη περισσότερα στο νέο τεύχος του «Άστρα και όραμα» που κυκλοφορεί. Ακόμα, αποκλειστική συνέντευξη του μεγάλου οραματιστή προκατόχου του, Σβέντενμποργκ, που προφήτεψε τον ερχομό του: «Η Δευτέρα Παρουσία πραγματοποιήθηκε στον πνευματικό κόσμο το 1757 [...] ο προγενέστερος ουρανός και η προγενέστερη γη χάθηκαν, και όλα έχουν Ανανεωθεί». Δώρο μια τράπουλα Ταρώ με χαρακτικά του Μπλέηκ.

Ο Ναμπόκοφ έγραφε σε ένα βιβλίο του ότι «η φαντασία είναι το μυικό σύστημα της ψυχής», και αν υποθέσουμε ότι δεν αναφερόταν στον ίδιο του τον εαυτό, τότε αυτή η φράση βρίσκει τον απόλυτο εκφραστή της στο πρόσωπο του Ουίλλιαμ Μπλέηκ. O Μπλέηκ ήταν πραγματικός οραματιστής και όχι ψεύτικος, πολλώ δε μάλλον όταν την σήμερον ημέρα ο όρος χρησιμοποιείται εντελώς καταχρηστικά για να χαρακτηρίσει πολιτικούς και άλλους κοντόφθαλμους ηλιθίους που μας περιτριγυρίζουν. «Αυτοί χλευάζουν την Έμπνευση και το Όραμα (...) η Έμπνευση και το Όραμα ήταν και είναι και ελπίζω να Μείνουν για πάντα το Στοιχείο μου, η Αιώνια Κατοικία μου. Πώς μπορώ λοιπόν να ακούω να τα Καταδικάζουν και να μην ανταποδίδω Χλεύη στη Χλεύη».
 
Το όνειρο του Ιακώβ


Πριν (και μετά) απ' όλα όμως υπήρξε ένας πιστός και επίμονος χαράκτης. Η απόφαση του Μπλέικ δεν ήταν ασύνετη ή αφελής. Σε κάθε περίπτωση, όλη η αγάπη και η κατανόησή του για την τέχνη είχαν προέλθει από τη χαρακτική· γιατί, λοιπόν, να μην μάθαινε να ασκεί αυτό που ονειρευόταν; Υπό μία έννοια, ήταν ο τέλειος συμβιβασμός· το αγόρι μάθαινε ένα επάγγελμα από το οποίο θα μπορούσε να ζει και συγχρόνως μελετούσε τα μαθήματα και τις δυνατότητες μιας προσφάτως αναβιώμενης τέχνης. Μέγας θαυμαστής της «ψυχρής», «γοτθικής» τέχνης των Ντύρερ και Ραφαήλ, ο Μπλέηκ εναντιώνεται οργισμένα (το χαρακτηριστικό της οργής δεν τον εγκαταλείπει ποτέ: «Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της μάθησης») στη άχαρη μόδα της εποχής του και σφυρηλατεί το δικό του προσωπικό εργαστήριο με το βλέμμα του στραμμένο στις επιβλητικές μορφές του απώτατου παρελθόντος. Οι σχισματικοί και ριζοσπάστες γονείς του τον γέμιζαν με εικόνες της Βίβλου από τις αναγνώσεις που συχνά γίνονταν στο σπίτι, και οι φλεγόμενες ταραχές που σπάραζαν κάθε τόσο το Λονδίνο εκείνη την εποχή, τον τοποθετούσαν διαρκώς μέσα σε ένα τοπίο Αποκάλυψης, ικανό να αποκαλύψει και τις οραματικές και καλλιτεχνικές ιδιότητες του ίδιου. Ο καλλιτεχνικός κόσμος τον οποίο είχε αρχίσει να δημιουργεί αποτελούνταν από προφήτες και βάρδους, βιβλικές και μυθικές φιγούρες από ένα υψηλό παρελθόν, οι οποίες διαθέτουν τη δύναμη της αποκάλυψης και εν γένει στέκουν μόνες απέναντι στον κόσμο. Πριν συνοφρυωθείτε από την «πομπώδη» επική του ποίηση και τις βιβλικές παραστάσεις που την συνοδεύουν, πρέπει να ρίξετε απαραιτήτως μια ματιά στο ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο της εποχής. Και μετά να την απορρίψετε, αν θέλετε. 
 
Πλάκα από το Άσμα του Λος


Όπως κάθε αληθινά σπουδαίος καλλιτέχνης, ο Μπλέηκ έπαιρνε τα στοιχεία που τον ενδιέφεραν και αδιαφορούσε για όλα τα άλλα. Στην εκλεκτική αποδοχή του νεοπλατωνισμού του Τέυλορ από τον Μπλέικ μπορούμε να παρατηρήσουμε πώς λειτουργούσε το μυαλό του· διάλεγε διακριτές ιδέες ή αποσπάσματα γνώσης, ανάλογα με τις ανάγκες του. Ήταν ένας συνθετικός και συστηματικός νους, όπως τόσοι της γενιάς του, ωστόσο η δική του σύνθεση είχε σχεδιαστεί για να εδραιώσει το δικό του σύστημα πίστης. Υιοθετούσε κάτι που είχε διαβάσει σε ένα περιοδικό ή ένα φυλλάδιο με την ίδια συχνότητα που δανειζόταν έννοιες από τον Σβέντενμποργκ ή τον Παράκελσο. Ήταν προπάντων ένας καλλιτέχνης και όχι ένας ορθόδοξος «στοχαστής»: Τον γοήτευαν εικόνες ή φράσεις ως ερμηνευτικά μέσα, αλλά ποτέ δεν ενστερνιζόταν ένα ολοκληρωμένο ή συνεκτικά οργανωμένο σώμα γνώσης [...] ωστόσο χρειαζόταν την δική του γλώσσα για να συμπεριλάβει όλα όσα ένιωθε ότι έπρεπε να πει. Κάτι που θα έκανε με μεγάλη επιτυχία και ο Τζέημς Τζόυς, αρκετά χρόνια αργότερα
 
Ναβουχοδονόσωρ


Ο Μπλέηκ υπήρξε βαθύτατη επιρροή (και) για τον νεαρό Τζόυς και το έργο του. Το κοινό τους στοιχείο όμως που ενδιαφέρει περισσότερο εμάς τους Έλληνες αναγνώστες είναι ότι και για τους δύο γράφτηκαν και κυρίως μεταφράστηκαν, δύο υπέροχες βιογραφίες, σχεδόν ύψιστης δοκιμιακής ποιότητας, παρότι ανήκουν φαινομενικά σε άλλο είδος. Όσοι θέλετε να κατανοήσετε καλύτερα τον Τζόυς και τα πολυσύνθετα έργα του, θα μπορούσατε να διαβάσετε την βιογραφία του Μπλέηκ, μιας και η δική του έχει δυστυχώς εξαντληθεί – τα σπουδαία οφέλη θα τα διαπιστώσετε σε μελλοντικές αναγνώσεις του έργου του Ιρλανδού. Ας πούμε, και ο Μπλέηκ αγάπησε με πάθος μία γυναίκα που τον συντρόφεψε σε όλη του την ζωή, παρότι δεν κατανοούσε σε βάθος την μεγαλοφυία του, [...] Η Κάθριν παραδεχόταν ότι δεν καταλάβαινε πάντα τα γραπτά του συζύγου της, «αν και ήταν βέβαιη πως είχαν νόημα, και μάλιστα σπουδαίο», αλλά σε όλο τον κοινό τους βίο παρέμεινε μια υπάκουη και ανεκτική σύζυγος, μια εικόνα που φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό μας την Νόρα Τζόυς που επίσης δυσανασχετούσε με τα «ακατανόητα» του άντρα της αλλά τον πίστευε και τον εκτιμούσε βαθιά – για να σας δώσω μόνο ένα «αθώο» trivia για τις εκλεκτικές συγγένειες που ένωναν τους δυο σπουδαίους άντρες και μόνο ο Τζόυς μπορούσε να διακρίνει, καθότι μεταγενέστερος, αν και τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ο Μπλέηκ να τα είχε ήδη οραματιστεί! 
 
Ο Δαβίδ Βγαίνει από τα Νερά: «Πέταξε πάνω από τα Χερουβείμ»


Η γλαφυρή και άνετη αφήγηση του Πήτερ Ακρόιντ δεν πρέπει να σας μπερδέψει και να θεωρήσετε ότι διαβάζετε και ένα εύκολο βιβλίο. Το βιβλίο ακολουθεί κατά πόδας τον πολυσύνθετο βιογραφούμενο ποιητή και έτσι υιοθετεί αναπόφευκτα και μέρος της δυναμικής και σκοτεινής μορφής του. Δεν πρόκειται να το παρατήσετε λόγω δυσκολίας, αλλά ούτε και να το ξεπετάξετε με χαλαρότητα. Το σίγουρο είναι ότι μέσω της βιογραφίας θα αγαπήσετε τα ποίηματά του, ενώ δεν είμαι καθόλου βέβαιος, ότι μπορεί να γίνει το αντίστροφο (δηλαδή να αγαπήσετε τα ποιήματα δίχως την μεσολάβηση της βιογραφίας)! Η ποίηση του Μπλέηκ έμεινε παραγνωρισμένη στην εποχή της, και τώρα πια, το λιγότερο, θεωρείται ακατανόητη, όμως, αν κάποιος την προσεγγίσει με υπομονή και σύστημα, θα δει να εμφανίζεται εμπρός του σαν όραμα, μια σπουδαία ποιητική μεγαλοφυία. Η έκδοση του Πατάκη είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική – μια από τις καλύτερες εκδόσεις των τελευταίων χρόνων – και το μόνο ψεγάδι είναι εκείνο το «κουβαριασμένο» ευρετήριο, που του είχα αφιερώσει και μια ολόκληρη ανάρτηση γιατί το άτιμο, μου είχε ανακόψει όλον τον ενθουσιασμό που είχα κατά την πρώτη ανάγνωση. Εξαιτίας του άργησα τόσο να ξαναπιάσω το βιβλίο. Ας είναι όμως, συγχωρεμένο να είναι, να καεί στην Κόλαση! Η πολύ καλή μετάφραση ανήκει στον Γιώργο Λαμπράκο και η έκδοση συνοδεύεται από 20 εκπληκτικά χαρακτικά (σε ιλουστρασιόν χαρτί, θενκ Γκοντ!) του ίδιου του Μπλέηκ. 
 
Το Φάντασμα ενός Ψύλλου


Το πιο διαρκές όραμα του Μπλέηκ, μάλλον ήταν το καλλιτεχνικό του, εκείνο που δεν αρνήθηκε σε καμιά στιγμή της ζωής του παρά τις απογοητεύσεις του ίδιου και τις επικρίσεις των συγχρόνων του. «Αν ο τρελός επέμενε στην τρέλα του θα γινόταν σοφός», λέει μια παροιμία της Κόλασης, και επιβεβαιώνεται περίτρανα όταν πλέον, πολλοί από τους σύγχρονούς του μας είναι «γνωστοί» μόνο εξ αντανακλάσεως του Μπλέηκ! Σχεδόν σου φέρνει δάκρυα στα μάτια και οργή στην καρδιά, όταν διαβάζεις για το πόσο παραμελημένος υπήρξε αυτός ο άνθρωπος στην εποχή του (Δίκαια θα λέγαμε ότι ελάχιστοι καλλιτέχνες-μεγαλοφυίες παραμελήθηκαν και λοιδορήθηκαν όσο αυτός) αλλά και σε εκείνες που ακολούθησαν – ακόμα και τώρα, δεν έχει λάβει όλη την δόξα που δικαιωματικά του αξίζει. Πολέμησε με πάθος τις κακούργες αμφιβολίες για να μην τρελαθεί («Αν μια στιγμή Αμφέβαλλαν ο Ήλιος και η Σελήνη / Από το φως τους τίποτα δε θα 'χε απομείνει») ασχετώς αν οι περισσότεροι τον θεωρούσαν ήδη τρελό. Συχνότατα τον αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση και ο Μπλέηκ το εξέφρασε με πολύ ακριβή τρόπο όταν έγραψε, για να συνοψίσει την συμπεριφορά που είχε ο «ευεργέτης» Ουίλλιαμ Χέυλυ απέναντί του: «Διέπεται από Εκλεπτυσμένη Άγνοια και Ευγενική Αποδοκιμασία» – δηλαδή, αγνοούσαν παντελώς την μεγαλοφυία του και τον ανεχόταν μόνο ως «εκκεντρικό» τεχνίτη (Ο Μπλέικ ήταν ο «αγαπητός», ο «προσηνής», «καλόκαρδος» και «ακαταπόνητος» εργάτης, του οποίου η αυθεντική ποίηση και ζωγραφική ήταν τα όμορφα ποικίλματα στη βασική σταδιοδρομία του ως τεχνίτη). Ενίοτε πολλοί συγγραφείς (αληθινοί και ψεύτικοι) διακατέχονται από κρίσεις μεγαλείου και μας την δίνουν στα νεύρα, «Καλά, ποιος νομίζει ότι είναι ο τύπος;», αλλά μερικές φορές, αξίζει πραγματικά, ο αναγνώστης να εμβαθύνει σε κάποιους συγγραφείς (όποιους θέλει αυτός) και να δει τις καλλιτεχνικές διάνοιες να κατέρχονται μεγαλοπρεπώς στον ουρανό του μυαλού του, να δει τα έργα και τις ημέρες αυτών, εν συνόλω. Η λογοτεχνία (έστω και για λίγες φορές) δεν πρέπει να εξαντλείται στο πεπερασμένο και άνευρο ξεφύλλισμα μερικών σελίδων. Ο Μπλέικ, ο σπουδαιότερος και λιγότερο σεβαστός καλλιτέχνης του 18ου αιώνα, συνέχισε να εργάζεται ως χαράκτης μέχρι το τέλος της ζωής του. Ακόμα και αυτό το επίτευγμα ενέχει κάτι ηρωικό.
 
Το Σώμα του Άβελ, Ευρεθέν από τον Αδάμ και την Εύα


Για το τέλος, ένα θαύμα. Μου φανερώθηκε αναπάντεχα μια ακόμα σπάνια (και σατανική) περίπτωση όπου σελιδοδείκτης και βιβλίο συντονίζονται τόσο αρμονικά. Ο Victor Segalen μέσα από τον σελιδοδείκτη της Άγρας, αναρωτιέται: «Είναι τρελός ή πάλι είναι σοφός με μια σοφία πιο επικίνδυνη από την τρέλα;» και ο Πήτερ Ακρόιντ μέσα από την βιογραφία για τον Μπλέηκ φτάνει στις πιο συναρπαστικές αποδείξεις. Μεγάλη πνευματική αλητεία τελικά, αυτός ο Μπλέηκ. «Να ακούς τις κατηγόριες του τρελού. Είναι βασιλικός τίτλος!» 
 


Υ.Γ. 2666  Ο τίτλος της ανάρτησης παραπέμπει στην σχετικά πρόσφατη ταινία του Κεν Λόουτς, «I, Daniel Blake». Είναι εκπληκτική. Δείτε την.

Σχόλια

  1. Ανώνυμος1.10.17

    Εύγε αγαπητέ Μαραμπού! Πρόκειται για μία από τις καλύτερες αναρτήσεις σου για έναν πραγματικά κορυφαίο καλλιτέχνη. Ευτυχώς η ιστορία τον τοποθέτησε στη θέση που του αξίζει και πλέον είμαστε σε θέση να τον διαβάσουμε προσπαθώντας να τον κατανοήσουμε. Βρήκα και τα λόγια που είπε στη γυναίκα του πριν πεθάνει:

    On the day of his death he stopped work and turned to Catherine who was in tears;Stay, Kate!
    he said, "keep just as you are - I will draw your potrait - for you have ever been an angel to me"
    Από τη βιογραφία το απόσπασμα.
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Ε.Γ. :) Είναι μεγάλος καλλιτέχνης και φαινομενικά αρκετά «ακατανόητος», άρα και αρκετά εύκολο να τον απορρίψει ένας αναγνώστης. Μακάρι να εκδοθεί και μία συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, αντάξια της σπουδαιότητάς του. Γιατί όχι και μερικές ακόμα μελέτες -- όλα ευπρόσδεκτα θα είναι.

      Όντως, η σχέση του με την γυναίκα του Κάθριν είναι εξόχως συγκινητική. «Πρόκειται για μια ιστορία απόλυτης αφοσίωσης που πραγματικά δεν έχει καμιά αντιστοιχία στην ιστορία των αγγλικών γραμμάτων και θα ήταν δίκαιο να πούμε ότι χωρίς την Κάθριν Μπλέικ ίσως κανένα από τα σπουδαία έργα του άντρα της δε θα είχε εμφανιστεί. Ας αναγνωρίσουμε την αξία της τώρα, έπειτα από διακόσια χρόνια, και ας τη δούμε να κάθεται πλάι στον άντρα της στο μικρό τους δωμάτιο κοντά στην οδό Όξφορντ».

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!