Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Όλο νάζι!


Ήξερες ότι στο βιβλίο της Katharine Burdekin συναντάμε μία πρώιμη συμπύκνωση σημαντικών κειμένων και ιδεών που μέχρι τότε ήταν απλώς αποκυήματα της φαντασίας κάποιων εκκολαπτόμενων συγγραφέων («The man in the high castle» - 1962, «The handmaid’s tale» - 1985, «Nineteen Eighty-Four» - 1949, «Fahrenheit 451» - 1953, κλπ); Πώς άραγε θα νιώθαμε τώρα αν δεν είχε γεννηθεί αυτό το βιβλίο; «Δεν γίνεται να κόψεις τον πολιτισμό απ’ τη ρίζα και να περιμένεις ν’ ανθίσει στη κορυφή». Αν πάλι θεωρείς ότι πρότυπο φεμινιστικής λογοτεχνίας είναι τα βιβλία της Μάρως Βαμβουνάκη τότε ρίξ’το αδιάβαστο στην πυρά για να ζεστάνει ακόμα περισσότερο τις προκαταλήψεις σου. Το βιβλίο της είναι γραμμένο το 1936 και όσα ευαγγελίζεται και περιγράφει είναι εξαιρετικά θαρραλέα και διορατικά – αν γραφόταν το 2020, νομίζω, θα δυσκολευόταν πολύ να βρει εκδότη, σε αρκετές περιοχές του πλανήτη. «Δεν μπορείς πραγματικά να εμπιστευτείς έναν θρήσκο άνθρωπο. Αν τα ενδιαφέροντά σου συγκρούονται με την θρησκεία του, δεν θα κρατήσει τον λόγο του, θα σε προδώσει και θα νομίζει ότι αυτό είναι το σωστό».
 
Αυτό που δεν μπορούσα να βγάλω από μυαλό μου, για όσο καιρό διάβαζα το βιβλίο της, είναι το πόσο πολύ πάτησαν πάνω σ’ αυτό τα σπουδαία δυστοπικά μυθιστορήματα που έγιναν διάσημα αργότερα και αναφέρω πιο πάνω. Δίνω μια σύντομη περίληψη και όσοι έχετε διαβάσει τα βιβλία θα καταλάβετε αμέσως τις συνδέσεις. Βρισκόμαστε κάπου στο 700 μετά Χίτλερ, οι Αυτοκρατορίες των Γερμανών και των Ιαπώνων έχουν επικρατήσει στον κόσμο («Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τι προηγείται. Αν τα βαρετά, ηλίθια, άψυχα έθνη είναι οι καλύτεροι κατακτητές ή αν η κατάκτηση κάνει τα έθνη βαρετά, ηλίθια και άψυχα»), διατηρώντας μεταξύ τους μια επισφαλή ειρήνη που καμιά πλευρά δεν θέλει να σπάσει γιατί θα χαθούν πολύτιμοι άντρες. Οι γυναίκες είναι εντελώς του πεταματού τις οποίες μοιράζονται και βιάζουν οι Ναζί, παίρνοντάς τους τα αρσενικά παιδιά μόλις γίνουν 18 μηνών γιατί κοντά τους δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ άντρες – αυτά να έρθουν να τα πουν στην Ελληνίδα μάνα αν κοτάνε! Η γνώση έχει εντελώς απαξιωθεί και μόνο η Βίβλος του Χίτλερ υπάρχει. Οι λίγοι χριστιανοί που έχουν μείνει είναι χειρότεροι και από σκουλήκια, ενώ την θέση του Χριστιανισμού – σε μια εξαιρετική αντιστροφή από μέρους της συγγραφέα – έχει πάρει ο Θεός Χίτλερ ο οποίος δεν γεννήθηκε αλλά προήλθε από έκρηξη του κεφαλιού του Κεραυνοβόλου, κλπ, πράγματα απολύτως διασκεδαστικά και ανατρεπτικά. Μέσα σε όλα αυτά, μόνο ένα βιβλίο κατάφερε να γλυτώσει την πυρά και μέσω αυτού ο καμένος κόσμος θα πρέπει να αναγεννηθεί. «Όλο και περισσότεροι κάθε μέρα ούρλιαζαν και φώναζαν να καταστραφεί η Μνήμη, για να ανακουφιστεί ο εσωτερικός πανικός τους». Δεν σας θυμίζουν κάτι όλες αυτές οι περιγραφές; Μιλήστε ντε! 
 
 
Σε λίγες μέρες, στις 27 Ιανουαρίου, είναι η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος και θα μπορούσα να βάλω την ανάρτηση τότε. Καθώς σκέφτηκα όμως τον ενορχηστρωμένο θρήνο που θα απλωθεί σαν ξεχειλωμένο βέλο στα κοινωνικά δίκτυα όπου ο καθένας θα ανεβάζει (ανάμεσα σε κάποια σημαντικά) κάθε ζαβή ηλιθιότητα που έχει ισχνή σύνδεση με το Ολοκαύτωμα, αποφάσισα να το ανεβάσω από τώρα. Σκατόψυχε, μου φωνάζουν, η μνήμη είναι προσωπική και θα εκφράζεται όπως θέλει ο καθένας!! Ναι μεν αλλά… ουπς, αυτή είναι η φράση-παγίδα που εισάγει κάθε ρατσισμό, σεξισμό, συντηρητισμό, κλπ-ισμό, την έκατσα!! Κι όμως, η μικρή λέξη «αλλά» είναι ένα σημαντικότατο μέρος του λόγου – αδιαφορώ αν είναι μέρος και του κακώς εννοούμενου πολιτικού λόγου – μια λέξη που φέρνει στο προσκήνιο την αντίθεση, την αμφισβήτηση, την γόνιμη σκέψη απέναντι σε όλες τις παραδεδεγμένες αλήθειες. Όπως συμβαίνει με τους ήρωες της Burdekin – τον Άλφρεντ, Άγγλο μηχανικό, υπήκοο μιας υποτελούς φυλής της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και ίσως για αυτό, επιρρεπή σε ανατρεπτικές ιδέες – τον Χέρμαν, ένα ντουγάνι κνώδαλο Ναζί που δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα πέρα από τη βία ή μήπως μπορεί με κάποιον μυστήριο τρόπο; – και τον Ιππότη, γαιοκτήμονα και υπερασπιστή επί κληρονομικώ δικαίω της πολιτικής και θρησκευτικής ζωής της Αυτοκρατορίας, η προσωποποίηση της εξουσίας που μπορεί ωστόσο να καταστρέψει την Αυτοκρατορία εκ των έσω, αν κάποτε ωριμάσουν οι συνθήκες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το Ολοκαύτωμα κατάντησε ένα ενίοτε ενοχλητικό λάιτ μοτίβ της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μια φενάκη για να δείξεις ότι μιλάς για κάτι σοβαρό ενώ δεν το κάνεις. Γι’ αυτό και πλέον διαβάζω ολοένα και λιγότερα βιβλία που αναφέρονται στο Ολοκαύτωμα και την φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου· όχι γιατί θέλω να ξεχάσω, αλλά γιατί θέλω να συνεχίσω να θυμάμαι. Τώρα, αν έρθει κάποιος ηλίθιος και πει ότι αυτό που δηλώνω μέσω της ανάρτησης είναι ότι δεν πιστεύω στο Ολοκαύτωμα, θα τον στείλω για περίπατο στην επίπεδη Γη, σας το ορκίζομαι! 
 
Το βιβλίο της είναι κυρίως ένα δοκίμιο, μια πληθώρα ιδεών που ίσως να μην αναπτύσσονται ικανοποιητικά, αν και εμένα προσωπικά με ικανοποίησαν έτσι όπως αναπτύχθηκαν. Ξεκινάει με μία παρωδία της (αλλιώτικης) Θείας Λειτουργίας αλά «Οδυσσέας» και μετά από μια προσχηματική πλοκή που βοηθάει τους ήρωες να εμφανιστούν, το βιβλίο μετατρέπεται σε ένα γοητευτικό δοκίμιο που δεν χάνει την λογοτεχνικότητά του αλλά δεν την προκρίνει κιόλας. Η συγγραφέας, εκτός από τους προβληματισμούς της για τον ολοκληρωτισμό, αναπτύσσει και ενδιαφέρουσες απόψεις για τις γυναίκες. «Ήταν πολύ ηλίθιες για να καταλάβουν πραγματικά κάτι επώδυνο, εκτός από τον σωματικό πόνο, την απώλεια των παιδιών τους, την ντροπή να γεννούν κορίτσια και την παράξενη, ομαδική λύπη που τις έπιανε στην εκκλησία». Οι γυναίκες είναι προορισμένες να γεννούν αγόρια που θα γίνουν Άντρες Ναζί, κάθε κορίτσι που έρχεται είναι ντροπή. Όμως παρατηρείται μια ανησυχητική(!) υπερπληθώρα αγοριών και αν πλέον δεν γεννιούνται κορίτσια πώς θα γεννηθούν στο μέλλον αγόρια; – Catch 22! Η Αυτοκρατορία απειλείται με καταστροφή. Η Burdekin θεωρώ ότι παίζει ειρωνικά και προβοκατόρικα με την ιδέα της φυσικής επιλογής. Οι γυναίκες βλέποντας ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν υποφερτά είναι να γεννούν αγόρια, υποβαθμίζουν το βιολογικό τους φύλο, εκφυλίζοντάς το τρόπον τινά στο γενετικό τους κώδικα, και σταματούν να γεννούν κορίτσια. Φυσικά όλα αυτά η συγγραφέας, θέλει να τα περάσει ως αλληγορία, και κατά την γνώμη μου, τα καταφέρνει θαυμάσια. Ανάλογα ωραίες είναι και οι ιδέες που στριμώχνει στο κεφάλι του Άλφρεντ, ο οποίος για πρώτη φορά αποφασίζει να σκεφτεί σοβαρά πάνω στο γυναικείο ζήτημα.
 
«Ναι, καταλαβαίνω. Όμως τι εννοείς όταν λες ότι είναι φωλιές πουλιών; Νομίζεις ότι δεν συνεισφέρουν καθόλου στη δημιουργία του παιδιού;»
«Καθόλου. Ολόκληρο το παιδί, αρσενικό ή θηλυκό, βρίσκεται ολοκληρωμένο στο σπέρμα του άντρα. Η γυναίκα απλώς το τρέφει μέσα στο σώμα της, μέχρι που να μεγαλώσει αρκετά για να γεννηθεί».
 
Η αφίσα δημιουργήθηκε για την προώθηση του βιβλίου το 1936 και ουδεμία σχέση έχει με το μετρό της Αθήνας του Γενάρη του 2020!

Ένα ακόμα εξαιρετικό πράγμα στο βιβλίο της είναι ότι δεν περιμένεις από μια γυναίκα να γράφει έτσι – και αυτό που έγραψα μόλις είναι μια καταφανής αντρική προκατάληψη που πρέπει να σπάσει. Οι εκκολαπτόμενες ιδέες στο κεφάλι του Άλφρεντ φωνάζουν ότι οι γυναίκες πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους – όπως και κάθε άλλο ον να πιστεύει το ίδιο – έτσι ώστε να αναπτυχθούν κατά τον μέγιστο δυνατό βαθμό. «Οποιοδήποτε πλάσμα πρέπει να θέλει να είναι ο εαυτός του». Και αυτό ακριβώς ήθελε να είναι η Katharine Burdekin, μία συγγραφέας που δεν την ένοιαζε να γράψει με έναν τρόπο πιο αποδεκτό. Αγάπησα ανέλπιστα αυτό το βιβλίο γιατί είναι αναθεματισμένο διορατικό, γραμμένο σε μια εποχή που δεν ξέραμε πώς θα κατέληγε όλο αυτό που ξεκινούσε τότε. Μπορεί να μην κατέληξε όπως ακριβώς το οραματίστηκε στο επιστημονικής φαντασίας βιβλίο της αλλά στο πυρήνα των ζητημάτων υπάρχει ελάχιστη απόκλιση. Και πάντα θα υπάρχει χώρος για γόνιμη επαναξιολόγηση. Η ωραία μετάφραση είναι της Μαρίας Πέτρου, η εισαγωγή της Άννας Μιχοπούλου και οι σημειώσεις/επιμέλεια της Μαρίας Γιακανίκη και του Κώστα Κώτσια. Η έκδοση της «Ars Nocturna» είναι αξιόλογη και το εξώφυλλο εξαιρετικά εύγλωττο.
 
[…] «Ανάπαυση», είπε.

Ο Χέρμαν χαλάρωσε. Ο Άλφρεντ ήταν ήδη χαλαρός. Οι στρατιωτικές στάσεις δεν ταιριάζουν στις συναρπαστικές διανοητικές περιπέτειες.

 
Υ.Γ. 2666  Συγχωρήστε μου την φλυαρία αλλά για ό,τι μπορείς να μιλήσεις, καλύτερα να μην σωπαίνεις – Βιτγκενστάιν απ’τα Lidl!

Σχόλια

  1. Πάλι το απόλαυσα το κείμενο σου.. Μη σταματάς. Δώσε πόνο χα χα χα. Καλημέρα ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι άλλο να κάνω... θα συνεχίσω το «έργο» μου!:p Σ' ευχαριστώ. Καλημέρα!

      Διαγραφή
  2. "Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το Ολοκαύτωμα κατάντησε ένα ενίοτε ενοχλητικό λάιτ μοτίβ της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μια φενάκη για να δείξεις ότι μιλάς για κάτι σοβαρό ενώ δεν το κάνεις. Γι’ αυτό και πλέον διαβάζω ολοένα και λιγότερα βιβλία που αναφέρονται στο Ολοκαύτωμα και την φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου· όχι γιατί θέλω να ξεχάσω, αλλά γιατί θέλω να συνεχίσω να θυμάμαι. "
    Ένας λόγος που σταμάτησα να διαβάζω για τη Μικρασιατική καταστροφή Γκώσαμε!!!!! Πολύ ωραίο κείμενο! Άλλη μια φορά με έπεισες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Φαίη! Να το ψάξεις αυτό το βιβλίο, το αξίζει. Γιατί προηγείται από πολλά γνωστά δυστοπικά βιβλία, για τον μικρό εκδοτικό που το ανέδειξε, για την μεγάλη δύναμη της συγγραφέα. Ή έστω, για μένα :p

      Διαγραφή
    2. Επίσης, να πω ότι αυτό ήταν η πρώτη ανάρτηση του 2020!! Το αφήνω και αυτό εδώ να βρίσκεται.

      Διαγραφή
    3. Θα το ψάξω οπωσδήποτε!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!