Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Όνειρο ήτανε


Το βιβλίο ξεκινάει με την φράση, ακολουθούμενη από μια άνω τελεία – σαν μια ένδειξη επιφύλαξης και σαστιμάρας που αστράφτει στα μάτια του αναγνώστη – «Φαίνεται παράδοξο». Και αυτή είναι αρκετή κριτική για αυτό το βιβλίο. Ίσως και για κάθε βιβλίο εδώ που τα λέμε, μιας και η κριτική πάντα θα φαίνεται παράδοξη στα μάτια των καλλιτεχνών ή των φερεφώνων τους. «Δύο διάσημοι καλλιτέχνες, περαστικοί από εκεί, έκαναν δυο ταπεινότατες υποκλίσεις στον κριτικό· καθότι φόβος λέγεται ο συντάκτης του βιβλίου καλής συμπεριφοράς για όλους. Όσο ήσαν ακόμη μόνοι τους, τον αποκαλούσαν κουτορνίθι». Συνήθως προτρέπουν τους νέους συγγραφείς να μην περιγράφουν τα όνειρά τους στα βιβλία τους – δεν είμεθα ελεήμον φροϋδικό παράρτημα εδώ! – γιατί είναι μια συγγραφική ευκολία ελάχιστα ενδιαφέρουσα. Εκείνοι, αντιθέτως, πιστοί στην αταλαντοσύνη τους συνεχίζουν να το κάνουν. Αν όμως θέλεις να το κάνεις, πρέπει να το κάνεις σωστά. Όσα σπαράγματα ονείρων μου κατάφερα να ανακαλέσω κατά καιρούς, ουδέποτε είχαν ίχνος ρεαλισμού μέσα τους. Με τρόμαζαν με την αλλοκοτοσύνη τους και ταυτόχρονα, τρόπον τινά, με συνάρπαζαν. Η φράση «Ζω ένα όνειρο» είναι ένας γελοίος ευφημισμός. Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε πραγματικά να ζει ένα όνειρο; 

Αν δεν είσαι ο Παπακαλιάτης ώστε να περιγράφεις με εντελώς ρεαλιστικό και «καλογυρισμένο» τρόπο μια ιστορία που στο τέλος της θα αποδεικνύεται όνειρο, τότε το όνειρό σου οφείλει να είναι παράδοξο, πολύ παράδοξο. Είτε μιλάς την γλώσσα του ονείρου«Η Αγρύπνια των Φίννεγκαν» του Τζέημς Τζόυς ή/και (να δούμε πότε θα μεταφραστεί) το «Zettels Traum» του Άρνο Σμιτ [ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ!!: «–ή ΜΠΟΥΣ!· να, τις ιστορίες για την “πεταλούδα”· και το “όνειρο του Εδουάρδου” - – Έι, τόΧεις σκεφτεί ποτέ, αν αυτές μπορεί νάΧανε ίσως για πηγή έμπνευσης τον ΚΑΡΟΛ; · (ή και τΑνάποδο;) – :;» / Arno Schmidt, Zettels Traum, zettel 762] – είτε μεταφράζεις το όνειρο σε γλώσσα«Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Τζόναθαν Σουίφτ ή/και την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ – το όνειρο πρέπει να είναι ολότελα παράδοξο (και δεν εννοώ με αυτό, ας πούμε, κυβέρνηση της ΝΔ στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, αλλά περισσότερο, αυτοδυναμία του ΚΚΕ· τόσο παράδοξο!). 


Ο Βίλχελμ Μπους (...ο πρεσβύτερος, επειδή είναι αρκετά παλιός – πάντα περίμενα να κάνω αυτό το γελοίο λογοπαίγνιο, συγχωρήστε με), θεωρείται ο πρωτοπόρος των κόμικ, που στο τέλος της ζωής του μεταπήδησε στο πεζό λόγο διατηρώντας την ίδια μοχθηρία και φιλοσοφική στάση που είχε σε όλη του την ζωή. Εξάλλου, στο «Όνειρο του Εδουάρδου» μετατρέπεται σε ένα σκεπτόμενο σημείο και «περιπλανιέται σε σημεία και τέρατα», όπως σημειώνει χαρακτηριστικά και ο Νικήτας Σινιόσογλου στο επίμετρό του. Ακόμα και ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν δεν είχε λόγια γι’ αυτό το βιβλίο («7. Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει»!!!) ο οποίος το λάτρευε και το μνημόνευε συχνά. 

[…] «”Αν κάποιος δεν μπορεί να φανταστεί τι είναι το σημείο, τούτο συμβαίνει απλούστατα επειδή είναι πολύ τεμπέλης για να το κάνει!”. Έκτοτε το επιχείρησα πολλές φορές. Ακριβώς την ώρα όμως που θαρρώ πως το πέτυχα, ακριβώς τότε είναι που δεν έχω τίποτε. Και γενικώς, φίλοι μου, έτσι δεν μας συμβαίνει με όλα τα πράγματα που θέλουμε να εξετάσουμε εξονυχιστικά; Δηλαδή πως, τη στιγμή εκείνη που λέμε ότι τα συλλάβαμε με την ευαίσθητη οξύνοιά μας, εκείνα αποτραβιούνται ύπουλα μέσα στις κρυψώνες του ασύλληπτου για να χαθούν άπαξ και δια παντός, όμοια με τον μαγεμένο λαγό που ο κυνηγός αδυνατεί να χτυπήσει; Συγκατανεύετε; Ομοίως». 


Τα όνειρα απαιτούν ερμηνεία θα σου πουν οι ψυχολόγοι που σέβονται τον εαυτό τους (όπως και τα καλά βιβλία το ίδιο, θα σιγοντάρουν και οι κριτικοί) και εγώ επέλεξα μία που μου άρεσε πολύ και με συγκίνησε, όπως αποτυπώνεται στα άτακτα σχόλια που γράφουν εν είδει επιλόγου ο μεταφραστής Γιάννης Κοιλής από κοινού με την Μαρία Τσατήρα. 

[…] «Ο κοιμώμενος ονειρεύεται ότι μεταμορφώνεται σε σημείο, δίχως διαστάσεις αλλά με πολλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Έτσι, ως σημείο, διαγράφει τη διαδρομή του μέσα από τον κόσμο διάφορων διαστάσεων και περιστάσεων. Μια ωραία ερμηνεία – πέρα από τη φιλοσοφική ή τη γεωμετρική – θα ήταν να αντιληφθεί ο αναγνώστης αυτό το σημείο ως την κουκκίδα, το ίχνος που αφήνει ο σκιτσογράφος στο χαρτί για να παραστήσει όσα θελήσει και μπορέσει». 

Ο μεταφραστής Γιάννης Κοιλής, ήδη από τον αριστουργηματικό «Σιμπλίκιο Σιμπλικίσιμο» μού δίνει την εξής εντύπωση: ότι είναι πολύ εκλεκτικός στις μεταφράσεις του, και όσα βιβλία φέρνει στο προσκήνιο είναι δικές του, λίγο σπάνιες και αλλόκοτες, επιλογές βιβλίων εξαιρετικών πλην όμως δύσκολων να βρουν την εκδοτική φωνή τους σήμερα. Είναι κάπως σαν να λέει, «Κοιτάξτε, εγώ τα κουτσοβγάζω οικονομικά και ξέχωρα από την μετάφραση, έτσι, θέλω και μεταφράζω συγκεκριμένα βιβλία, ψήνεστε για έκδοση ή όχι»; Και αν η απάντηση είναι θετική (όπως εδώ) τότε και το αισθητικό αποτέλεσμα θα είναι εγγυημένο. Τον παρακολουθώ με πολλή προσοχή σε κάθε μεταφραστικό του βήμα. Το ενδιαφέρον μου όμως προκαλεί και ο αλλόκοτος δοκιμιογράφος Νικήτας Σινιόσογλου, όπου με αυτή την ιδιότητα γράφει εδώ το εκπληκτικό επίμετρο που ευχαρίστως θα ήθελα να αναπαράγω στην ολότητά του αλλά θα αρκεστώ σε ένα μικρό κομμάτι που φανερώνει συνοπτικά την αδυσώπητη και ολική μοχθηρία που φωλιάζε ανέκαθεν στους ανθρώπους και ο διορατικός Μπους είχε προβλέψει από καιρό! 


Ωστόσο, οι εκδόσεις «Γαβριηλίδη» απογοητεύουν ακόμα μια φορά. Όσο poems είναι μερικοί (λίγοι) τίτλοι τους… τόσο (και άλλο τόσο) crimes είναι τα βιβλία τους ως αντικείμενα. Με αυτό το λευκό απορροφητικό εξώφυλλο, ακόμα και αν τα κρατάς φορώντας αποστειρωμένα γάντια, μέσα σε τρεις μέρες θα έχουν χάσει τουλάχιστον το 30% της αξίας τους, μισή τιμή εξαρχής έπρεπε να μας τα δίνουν. Επίσης, η βιβλιοδεσία μοιάζει με αποτέλεσμα άπειρου υπαλλήλου που έπιασε μόλις δουλειά σε συνοικιακό βιβλιοπωλείο. Χίλιες φορές να μας τα πουλούσαν σε φωτοτυπίες με σπιράλ δέσιμο, όπως ο ευρωβουλευτής Κυριάκος Βελόπουλος, τις χειρόγραφες επιστολές του Ιησού Χριστού! Τα σώζει κάπως, η ωραία γραμματοσειρά και το χαρτί που χρησιμοποιούν στο εσωτερικό. 

[…] «Αναρωτιέμαι γιατί το διαμάντι αυτό δεν άρεσε – είναι όμορφα γραμμένο, ευφυέστατο, γεμάτο παιγνιώδεις εικόνες και παρατηρήσεις, κι άλλωστε μεταφέρει την ίδια σαρδόνια κοσμοαντίληψη που διαπνέει τα «κόμικ» του Μπους, που ήταν πολύ επιτυχημένα. Δεν θα έπρεπε η νουβέλα αυτή να πάει καλά σαν και κείνα; Η μόνη ερμηνεία που μπορώ να δώσω είναι πως πιο εύκολα συγχωρούμε τον κυνισμό και τον πεσιμισμό στα σκίτσα απ’ ό,τι στα λόγια. Η γλώσσα μάς πετσοκόβει με μιαν ακρίβεια τρομακτική. Δεν αντέχουμε να ακούμε ή να διαβάζουμε πράγματα που μπορεί και να μας διασκέδαζαν, αν τα βλέπαμε ζωγραφιστά. Οι μορφές που ενδύονται τον λόγο παραείναι αληθινές και οικείες για να έχουν το σχετικό ακαταλόγιστο που αναγνωρίζουμε στα σκίτσα». 

Αναγνώστη, μη ροχαλίζεις τόσο!! 
Ξύπνα και διάβασέ το.

Υ.Γ. 2666  Τα σκίτσα προέρχονται από το παιδικό δημοφιλές βιβλίο «Max und Moritz». Αν ζούσε τώρα θα τον είχαν ήδη λιντσάρει οι μαμάδες του facebook! Στο επίμετρο του βιβλίου, ωστόσο, θα διαβάσετε μια ωραία ερμηνεία για την ούτως ή άλλως γνωστή και αναμφισβήτητη μοχθηρία των παιδιών. 

Σχόλια

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!