Δεν γίνονται αυτά εδώ

Εδώ γράφω μόνο για βιβλία. Σπανιότατα αφιερώνω αναρτήσεις για σειρές ή ταινίες, κυρίως για εκείνες που με συγκλόνισαν και μου άρεσαν πολύ. Για την ώρα, η εξής μία: το «Twin Peaks». Το «House of Cards» θα μπορούσε να είναι η δεύτερη (και θα είναι αφού ήδη γράφω ανάρτηση), αλλά για τους λάθος λόγους. Για την απογοήτευση και το φιάσκο του έκτου και τελευταίου κύκλου και πώς αυτός κατέστρεψε δραματουργικά όλο το χτίσιμο των υπολοίπων. «Ξέρω, θέλετε να μάθετε τι του συνέβη πραγματικά. Ένας άντρας σαν τον Φράνσις δεν πεθαίνει απλώς. Αυτό θα ήταν… ποια είναι η λέξη; Βολικό.», μας λέει όλο νόημα η Κλερ Άντεργουντ στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, καθώς φοράει το δαχτυλίδι του άντρα της και υψώνει το μεσαίο της δάχτυλο, στρέφοντας υπαινικτικά προς την κάμερα. Αυτό το κωλοδάχτυλο όμως δεν αποτελεί μέρος της όποιας πλοκής, είναι απλώς η ξεδιάντροπη απάντηση της παραγωγής προς τους εκατομμύρια θεατές της σειράς που την αγάπησαν και την αγκάλιασαν. Και γω προσωπικά, τέτοια χειρονομία, την επιστρέφω πίσω. 

Θα μπορούσα μετά το τέλος του πρώτου επεισοδίου του έκτου κύκλου να βγάλω τα τελεσίδικα συμπεράσματά μου για το πόσο βολικό ήταν εκ μέρους της παραγωγής η ολοκληρωτική εξαφάνιση του Φρανκ Άντεργουντ. Άλλα έσφιξα τα δόντια και προσπάθησα να δω και τα υπόλοιπα – σύνολο οκτώ, όταν όλοι οι υπόλοιποι κύκλοι είχαν αυστηρά 13 επεισόδια ο καθένας, αυτό και αν φανερώνει την απόγνωσή τους. Άντεξα να δω μέχρι και το τρίτο. Δεν θα ασχοληθώ για την ώρα με τους λόγους που ο Κέβιν Σπέισι δεν συνέχισε να αποτελεί μέρος της σειράς. Θα επικεντρωθώ στην δραματουργικά αναποτελεσματική εκτέλεση αυτής της απόφασης. Όταν φτιάχνεις μία σειρά όπου ο βασικότατος πρωταγωνιστής της είναι ένας εξουσιομανής και μισάνθρωπος τύπος που πατάει επί πτωμάτων για να πετύχει αυτό που θέλει, δεν επιτρέπεται να τον πεθάνεις! Τόσο απλό. Δεν πεθαίνει για κανέναν λόγο. Τέλος. Μπορείς να αποπειραθείς να τον δολοφονήσεις, όπως συνέβη σε κάποιον προηγούμενο κύκλο της σειράς, άλλα πάντα θα φροντίζεις να τον επαναφέρεις στην ζωή. Πάντα. 

Η σειρά, για μένα, είχε αρχίσει να παίρνει την κατρακύλα μετά τον τρίτο κύκλο αλλά εξακολουθούσε να βλέπεται ευχάριστα χάριν στον Κέβιν Σπέισι... ουπς, συγγνώμη, χάριν στον Φρανκ Άντεργουντ, ήθελα να πω. Εξάλλου, ένας ρόλος ήταν. Τυχαίνει η παραγωγή να έχει προβλήματα με τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον ρόλο; Κανένα πρόβλημα. Απολύει τον ηθοποιό όμως, όχι τον ρόλο! Δεν είναι λίγες οι φορές που άλλοι ηθοποιοί αντικαθιστούσαν στα μισά τους πρωταρχικούς ηθοποιούς σε ρόλους που έμειναν, εν τέλει, κλασικοί. Μπορεί το κοινό να «τσινίσει» στην αρχή και μάλιστα όσο πιο καλός ο πρωταρχικός ηθοποιός τόσο μεγαλύτερη η γκρίνια, αλλά πολύ γρήγορα θα προσαρμοστεί, γιατί το κοινό βλέπει μια σειρά για τους ρόλους και την δραματουργία τους. Μου ήρθε στο μυαλό η αλλαγή που είχε γίνει στους ηθοποιούς που ενσάρκωναν τον Ιούλιο και τη θεία Ορτανσία στο «Εκείνες κι εγώ» μεταξύ πρώτου και δεύτερου κύκλου και το πόσο ισοδύναμα μοιρασμένοι είναι, ακόμα και σήμερα, στην συνείδηση του κοινού. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Ζάχος Δόγκανος με μια υπερπαραγωγή όπως το House of Cards – καλά, δείτε τον έκτο κύκλο και θα αναπολήσετε στην στιγμή τον αλησμόνητο Ιάσονα Παπαπέτρου. 

Η εκδικητική μανία της παραγωγής απέναντι στον Κέβιν Σπέισι εκδηλώνεται με τους πλέον γελοίους τρόπους. Αφ' ης στιγμής μαθαίνουμε στην αρχή του επεισοδίου ότι ο Φρανκ Άντεργουντ έχει πεθάνει, δεν έχουμε απολύτως κανένα πλάνο του προσώπου του (λες και απανθρακώθηκε!)· ακόμα και όταν η γυναίκα του βλέπει μια φωτογραφία της κηδείας του, οι λήψεις είναι έτσι εστιασμένες ώστε να μην φαίνεται το πρόσωπο. Όταν αναφέρεται ο Φρανκ και εξιστορούνται κάποια από τα πεπραγμένα του, ένα flashback κρίνεται απαραίτητο για την καλύτερη απόλαυση του θεατή αλλά δεν μας δίνεται, πήζοντας την εξιστόρηση με λεκτικό συνωστισμό, μην και φανεί το πρόσωπο του «κατάπτυστου» Σπέισι· την ίδια ώρα έρχονται κάτι αδιανόητα και βαρετά flashback για την παιδική ηλικία της Κλερ για να καλύψουν τα τεράστια σεναριακά κενά. Το όνομα του Κέβιν Σπέισι δεν αναφέρεται καν στους τίτλους αρχής είτε ως ηθοποιού είτε ως παραγωγού. Αν δεν θες με κανέναν τρόπο να συνδεθείς με το όνομα του Κέβιν Σπέισι, σταματάς την σειρά στο σημείο όπου ανέκυψε το πρόβλημα. Είναι το πιο τίμιο που μπορείς να κάνεις. 

Ο Κέβιν Σπέισι διερευνάται για πλήθος υποθέσεων σεξουαλικής κακοποίησης αλλά αυτό δεν (θα έπρεπε να) μας αφορά – δεν θα γίνουμε εμείς δικαστές του (κάθε) Σπέισι. Ούτε μας ενδιαφέρει αν ο Σπέισι μπερδεύει τους ρόλους με την πραγματική ζωή. Όμως, όταν νοθεύεις μια δραματουργική ιστορία και τους αρχικούς προσανατολισμούς της για να κάνεις έντεχνη προπαγάνδα και να στήσεις λαϊκά δικαστήρια με ενόρκους την επίκληση στο συναίσθημα, είναι τουλάχιστον χυδαίο. Δεν είμαι καθόλου αντίθετος στο να γίνουν έργα που να εστιάζουν σε θέματα όπως ο φεμινισμός, η καταπολέμηση των ανισοτήτων, κλπ. Δεν μπορείς όμως σε μια σειρά όπως το «House of Cards» να αφήνεις υπαινιγμούς στον τελευταίο κύκλο, ότι η Κλερ που ήταν το δεξί χέρι του Φράνσις, ίσως τελικά να μην συμφωνούσε και τόσο με τις απόψεις του άντρα της, και ότι, τώρα θέλει να γεμίσει το υπουργικό συμβούλιο με γυναίκες ενωμένες ποτέ νικημένες, και ότι είναι μια γυναίκα με πάθος, εσύ; Αυτό θα είχε ενδιαφέρον αν αποτελούσε το προπέτασμα και την βιτρίνα στα σκοτεινά σχέδια και τις μηχανορραφίες του άντρα της, όπως και συνέβαινε στους αρχικούς κύκλους. 

Μία σειρά που ξεκίνησε αποθεώνοντας το πολιτικά μη ορθό, κατέληξε να υπηρετεί απροκάλυπτα ό,τι πολιτικά πιο... ορθότερο. Η τέχνη οφείλει να ασχολείται με το πολιτικά μη ορθό, να παρουσιάζει ακραίες συμπεριφορές, να ανατρέπει συλλογισμούς, να παίζει με το μη αποδεκτό, ή ακόμα και μη ανεκτό. Η τέχνη, μέσα στην όποια φαινομενική σκληρότητά της, ποτέ δεν γίνεται ανάλγητη. Εντούτοις, κάποιοι καλλιτέχνες μπορεί να γίνουν. Ακριβώς όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Εν τέλει, η σειρά άξιζε γιατί απέδειξε με τον πλέον έμπρακτο τρόπο ότι η εξουσία όταν πέσει στα χέρια μερικών αδίστακτων ανθρώπων μπορεί να καταστρέψει ζωές και συνειδήσεις.