Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περιμένοντας το(ν) Χιόνη



Είχα καταλάβει ότι μου αρέσει. Πολύ. Είχα διαβάσει μια χούφτα ποιήματά του και είχα ξετρελαθεί. Πολύ. Είχα σοκαριστεί από την ανάγνωση του Εσωφάγου. Πολύ. Αλλά ποτέ δεν τον είχα πάει ως το ταμείο του βιβλιοπωλείου, πάντα κάτι με σταματούσε λίγο πριν. Λίγο. Και έτσι ξαφνικά, κάποιος διεκπεραίωσε για μένα όλα τα δύσκολα βήματα και μου ταχυδρόμησε “Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες”. Η καλή μου φίλη librarian το αγαπάει πολύ αυτό το βιβλίο και τι είναι η αγάπη αν δεν την μοιραστείς; Το συνόδεψε με μία παράκληση η οποία σιγά σιγά μετατρεπόταν σε απροκάλυτπη απειλή, ότι αν δεν καταφέρω να το αγαπήσω εξίσου αυτό το βιβλίο ή δεν μπορέσω να το εκτιμήσω όπως του αξίζει, καλό θα ήταν να το στείλω κάπου αλλού που θα έβρισκε πιο ζεστή αγκαλιά. Μου άρεσε απροσδόκητα πολύ αυτή η παράκληση-απειλή και έτσι στρώθηκα να το διαβάσω μέσα σε ένα απόγευμα σαν μελλοθάνατος που του τελειώνει ο χρόνος.


Και ο Άγιος φοβέρα θέλει! Γιατί φαίνεται πως έπιασε τόπο η απειλή.
Το βιβλίο περιλαμβάνει δέκα συν μία (κάτι σαν εισαγωγή!) υπέροχες ιστορίες που με μια πρώτη ματιά μοιάζουν παιδικές, ίσως και λίγο αφελείς, με ένα (ή δυο) ηθικό δίδαγμα στο τέλος καθεμιάς από αυτές. Αλλά ποιος ασχολείται πια με αναγνώστες που μένουν στην πρώτη εντύπωση; Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αντιλαμβάνεσαι ότι οι ιστορίες είναι συγγενείς με εκείνες του σπουδαίου Ίταλο Καλβίνο (μια εξ αυτών μάλιστα, αφιερώνεται και στην μνήμη του), καθόλου μιμητικές και εξίσου απολαυστικές. Γραμμένες σε απλή γλώσσα όπως συνήθως είναι αυτές οι ιστορίες, επιδιώκουν από τον αναγνώστη να νιώσει κάτι που είναι κρυμμένο κάτω από το πρόπλασμα της γλώσσας. Έντονα φιλοσοφικές – ή πιο ορθά, θα λέγαμε φιλοσοφημένες, δηλαδή ιστορίες που βιώθηκαν βαθιά πριν αποτυπωθούν, που δεν αποτυπώθηκαν για να βιωθούν εκ των υστέρων. Ο προφανής διδακτισμός τους είναι ένα προπέτασμα, είναι περισσότερο σωκρατικές ετούτες οι ιστορίες, πρώτες αυτές δεν γνωρίζουν τίποτα για τον εαυτό τους! Η ποιητική ιδιότητα του Αργύρη Χιόνη δίνει μια γοητευτική πνοή σε αυτές τις αφύσικες ιστορίες! 


Η Απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ' ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι' αυτό και σε όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει έν' αδειανό κλουβί γι' αυτήν.
 

Λάτρεψα ιδιαίτερα την ιστορία “ΑΛΦΗΟC CΥΝ ΑΡΕΘΩΝΙ”, μια περιπαικτική ιστορία για την σύγχυση που δημιουργούν τρία εγκυκλοπαιδικά λήμματα. Σαφώς μία από τις πλέον αφύσικες ιστορίες (σε σύγκριση με τις υπόλοιπες) του τομιδίου, αλλά τι να κάνουμε, είμαι και εγώ λοξός! Η έκδοση είναι Κίχλη (για όποιον αναγνώστη έπιασε στα χέρια του μια τέτοια έκδοση, τα λόγια περιττεύουν!). Στα συν της έκδοσης είναι και τα πολύ όμορφα σχέδια της Εύης Τσακνιά που συνοδεύουν τις ιστορίες του Αργύρη Χιόνη.  Διαβάστε το, η Άνοιξη έρχεται μετά το(ν) Χιόνη!

Σχόλια

  1. Ω, ναι. Welcome, Μαραμπού, στο σύμπαν του Αργύρη Χιόνη. Γιατί είναι ένα ολόκληρο σύμπαν από μόνος του ο αγαπημένος ποιητής.
    Το οριζόντιο ύψος είναι το μόνο βιβλίο του που κατ-έχω. Έχω διαβάσει όμως πολλά ποιήματα από διάφορες συλλογές του. Μερικά από αυτά είναι εξαιρετικά. Πάντα επιθυμώ να αποκτήσω τη Φωνή της σιωπής (Ποιήματα 1966-2000.)


    Για το φιλολογικό σας σαλόνι:

    Κάποιος εξημέρωσε, κάποτε, μια μοναξιά* από θηρίο της ερήμου ζώο την έκανε οικόσιτο, κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή, πιο απαλή ακόμα κι από γάτα.
    Τώρα, πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά, αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά τον κατασπάραξε, κανείς δεν ξέρει.

    ****

    Χρόνια ολόκληρα τον ουρανό κοιτούσε, προσμένοντας, επί ματαίω, έν' άστρο, ένας άγγελος, κάτι σπουδαίο, τέλος πάντων, να κατεβεί από κει γι' αυτόν.
    Τελικά, εκείνο το μουντό του φθινοπώρου απόγευμα, ένα ξερό, κίτρινο φύλλο ακράγγιξε, για λίγο, το κρανίο του, πριν σωριαστεί στο χώμα.

    ****

    Ένας πολύ περήφανος κι ακέραιος κύριος που είχε ορκιστεί ποτέ να μη λυγίσει μπροστά σε πλούσιο, σε ισχυρό, σε καταπιεστή, αλλ' ούτε καν μπρος το Θεό, γονάτισε μια μέρα, έγινε σχεδόν ένα με το χώμα, για να μυρίσει ένα χαμομήλι.
    Πρέπει, ωστόσο, να ειπωθεί ότι, προτού προβεί στην πράξη αυτή, κοίταξε δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω, για να βεβαιωθεί ότι κανένας δεν τον έβλεπε.

    Αργύρης Χιόνης, ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρατούσα τη "Φωνή της σιωπής" στα χέρια μου για περίπου δέκα λεπτά, σίγουρος ότι θα εξέλθω από το βιβλιοπωλείο μ' αυτήν, αλλά μια εσωτερική διεργασία έλαβε ξαφνικά χώρα και έφυγα με την "Αλληλογραφία Φόρστερ-Καβάφη". Συμβαίνουν και αυτά! Είναι θέμα χρόνου να επανορθώσω. Το Οριζόντιο ύψος έχει μια "ελαφρότητα" στην γραφή και στην δομή αλλά ταυτόχρονα δεν στερείται την βαθύνοια μιας εσωφαγικής σκέψης.

      Ευχαριστώ για τα ποιήματα. Ήλπιζα και ευχόμουν ότι δε θα έρθετε με άδεια χέρια (κάτι που δεν συνηθίζετε εξάλλου) και μιας και ο ίδιος είναι ποιητής, η συγκομιδή σας (σχεδόν σίγουρα) θα ήταν μονοποικιλιακή!!

      Διαγραφή
    2. Ο Χιόνης έχει μια φοβερή εσωτερικότητα, εκφρασμένη με απλές, αλλά σε καμία περίπτωση, απλοϊκές λέξεις. Τίποτα βαρύγδουπο δεν βρίσκεις στους στίχους του, που όμως είναι τυραννισμένοι από το ψάξιμο της βαθύτερης αλήθειας/ουσίας και του πιο ασήμαντου πράγματος.
      Στο χωριό Θροφαρί, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια, καλλιεργούσε τη γη και την ποίηση, καθ' ομολογίαν του.


      Κι εγώ όταν κάνω παραγγελία στην Πολιτεία, το βιβλίο μπαίνει και μετά βγαίνει από τη λίστα των αγορών κάθε φορά, προκειμένου να μειώσω τα έξοδα.

      στ
      Είμαστε σαν το γρασίδι των δημόσιων κήπων
      Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα τη σκέψη
      Χάριν συμμετρίας.


      ιδ'
      Εχετε ένα σπίτι που περιέχει το σώμα σας
      Εχετε ένα σώμα που περιέχει την ανάγκη για σπίτι
      Έχετε μια ανάγκη για σώμα.

      Έχετε έναν κώλο στο σχήμα της πολυθρόνας σας
      Έχετε μια ψυχή στο σχήμα του κώλου σας
      Καθόσαστε αναπαυτικά στην ψυχή σας

      Έχετε ένα κεφάλι που χωράει το καπέλο σας
      Έχετε σκέψεις που χωρούν στο κεφάλι σας
      Έχετε μόνο τέτοιες σκέψεις

      Είσαστε ανυποψίαστοι και ωραίοι σαν παιδιά
      Γνήσια παιδιά ενός θεού που πλάσατε κάποτε
      Κι από τότε σας πλάθει
      Κατ΄εικόνα και ομοίωσίν σας.

      Κι είσαστε δίκαιοι:
      Αγαπάτε μόνο όταν πρέπει
      Σκοτώνετε μόνο όταν πρέπει
      Εγώ ένας του είδους σας αλλά εκφυλισμένος
      Ένας ανεπίδεκτος δικαιοσύνης.
      Πάντα σας αγαπώ
      Και πάντα σας σκοτώνω.
      ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ, Από ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ

      Διαγραφή
  2. Ωπ! Τι έχουμε εδώ; :-) (Πολύ ενδιαφέρων ο Χιόνης, τον είχα ακουστά, αλλά δεν είχα ασχοληθεί προσεκτικά ποτέ, μέχρι σήμερα.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα!

      Νομίζω μόλις ανακάλυψες έναν ποιητή που θα σε σημαδέψει -- εγώ τουλάχιστον αυτό πιστεύω για τον εαυτό μου. Ένας ποιητής με εξαιρετική σκέψη, εξαντλητικότήτα και πρωτοτυπία. Ρίξε μια ματιά και στον Εσωφάγο για να πειστείς περισσότερο.

      http://sayatnova.tumblr.com/post/43977428398/%CE%BF-%CE%B5%CF%83%CF%89%CF%86%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%83

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος29.10.15

    Δεν έχεις πάρει ακόμα τα Όντα και μη όντα; Δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνω για να σε πείσω να δώσεις τα 6 ευρώ που απαιτούνται για να αποκτήσεις ένα από τα ωραιότερα βιβλία που υπάρχουν;
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι πεπεισμένος αλλά δεν λέει κάτι αυτό. Πρέπει να τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας, δεν είμαστε δημόσια υπηρεσία εδώ για να κλέβουμε τις σειρές των άλλων! Τώρα, αν κάποιο μας προσφέρει ευγενικά τη σειρά του...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!