Ένας κουτσός αναγνώστης

Έσπασα τα πόδια μου. Μην ανησυχείτε, όχι τα κανονικά. Εκείνα μόνο, που οδηγούν τα αναγνωστικά μου βήματα. Και αυτό ενίοτε, αποδεικνύεται εξίσου οδυνηρό. Πριν λίγες μέρες σε μια κρίση μεγαλομανίας, ξεκίνησα τους "Αδελφούς Καραμαζόφ" – σαράντα σελίδες αργότερα τους παράτησα. Όχι, δεν με τρόμαξε το θέμα του, κάθε άλλο. Μου δημιούργησαν άγχος οι 1500 σελίδες που ακολουθούσαν τις πρώτες σαράντα. Όχι, φύγε μακριά, αφού το νιώθεις, δε σε πάνε τώρα τελευταία οι εκτενείς αναγνώσεις, ψάξε κάτι άλλο.

 

Βρήκα ένα βιβλίο της Ναντίν Γκόρντιμερ, διακόσιες σελιδούλες όλο κι όλο. "Οι άνθρωποι του Τζούλι" – ένας μαύρος υπηρέτης φυγαδεύει την οικογένεια των λευκών, ύστερα από ταραχές που ξεσπούν εναντίον τους, μέσα στην ζούγκλα, στον καταυλισμό του, και γίνεται εκείνος, ο Τζούλι, ο αφέντης τους, προσπαθώντας να τους γνωρίσει έναν κόσμο που οι λευκοί δύσκολα υποψιάζονταν ότι υπάρχει. Ωραίο θέμα, πιασάρικο, στην γνώριμη θεματολογία της Γκόρντιμερ. Η αφήγηση όμως λίγο άνευρη, εγώ δε πολύ νευρικός. Το παρατάω και αυτό. Τι θα κάνω τώρα γαμώτο;

Στάθηκα μπροστά στην βιβλιοθήκη πραγματικά απελπισμένος. Ξεφύλλισα μερικά διηγήματα του Φουέντες· έπιασα τον "Χέρτσογκ" του Μπέλοου· αγκάλιασα, περνώντας το χέρι μου στην ράχη της, την Λολίτα· τίποτα δεν με ικανοποιούσε. Κατέληξα να διαβάζω για τρίτη ή τέταρτη φορά την εισαγωγή από το "Κουτσό" του Κορτάσαρ. Την ανάγνωση αυτού του βιβλίου την είχα μεταθέσει μυστηριωδώς σε κάποια απροσδιόριστη μελλοντική στιγμή. Δεν με απωθούσε ο τρόπος γραφής και η παράδοξη πρόταση ανάγνωσης, αντιθέτως αυτά τα στοιχεία με τραβούσαν με μανία (η οποία περιοριζόταν μέχρι τώρα, στο να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω την εισαγωγή).

 

Νομίζω ότι και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι αναγνώστες, θα ξεκινούσαν με τον συμβατικό τρόπο ανάγνωσης και αν προέκυπτε δεύτερη ανάγνωση, τότε αυτή θα γινόταν σύμφωνα με τις συμβουλές του συγγραφέα. Όμως με σπασμένα πόδια δεν ένιωθα σίγουρος. Χρειαζόμουν δεκανίκια για να προχωρήσω την ανάγνωση. Η παράξενη αριθμητική (αν)ακολουθία των κεφαλαίων που μου προτείνει ο συγγραφέας, θα μου δείχνει από πού θα πρέπει να πιαστώ για να μην φάω τα μούτρα μου.

73-1-2-116-3-84-4-71-5-81-74-6-7-8-93-68-9-104-10-65-11-136-12-106-13-115-14-114-117-15-120-16-137-17-97-18-153-19-90-20-126-21-79-22-62-23-124-128-24-134-25-141-60-26-109-27-28-130-151-152-143-100-76-101-144-92-103-108-64-155-123-145-122-112-154-85-150-95-146-29-107-113-30-57-70-147-31-32-132-61-33-67-83-142-34-87-105-96-94-91-82-99-35-121-36-37-98-38-39-86-78-40-59-41-148-42-75-43-125-44-102-45-80-46-47-110-48-111-49-118-50-119-51-69-52-89-53-66-149-54-129-139-133-140-138-127-56-135-63-88-72-77-131-58-131.

Ρε φίλε, εσύ παράτησες τους ογκωδέστατους "Αδελφούς Καραμαζόφ" για να καταπιαστείς με ένα δεύτερο ογκώδες βιβλίο; Ανόητε εαυτέ μου, με αντέκρουσα, η προοπτική της έκτασης χάνεται σε αυτή την περίπτωση. Αν από την σελίδα 6 μεταπηδήσω στην 543, ύστερα στην 112 και μετά στην 382, πώς θα μπορώ να έχω την αίσθηση της έκτασης; Άσε που δεν πρόκειται να παρατήσω την ανάγνωσή του, συνέχισα να επιχειρηματολογώ εναντίον μου, αφού αν υποθέσουμε ότι παρατάω το βιβλίο στο κεφάλαιο 122 όπου, σύμφωνα με τον παραπάνω κατάλογο βρίσκεται κάπου στη μέση, πώς θα ξέρω ότι διάβασα πράγματι το μισό βιβλίο; Ίσως τα κεφάλαια που προηγούνται να είναι μεγάλα σε έκταση και έτσι θα έχω διαβάσει παραπάνω από το μισό του βιβλίου. Ίσως πάλι, να μην έχω καλύψει ούτε το 1/4 της έκτασης. Μπέρδεμα! Αυτή η αποπροσανατολιστική άγνοια θα με αναγκάσει να σιγουρευτώ ότι διάβασα κάθε σελίδα του βιβλίου.

Αυτά σκεφτόμουν μπροστά από τη βιβλιοθήκη μου. Η ανάγνωση είναι ένα παιχνίδι – κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό – δεν έχει σημασία ποιο. Έσυρα τα θρυμματισμένα μου πόδια ως το δωμάτιο, με το βιβλίο υπό μάλης σαν πατερίτσα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Καλή μου ανάρρωση!

Υ.Γ. 2666 Αυτή η ανάρτηση προοριζόταν για το Διαβάζοντας ως προοίμιο της επικείμενης ανάγνωσης του "Κουτσό" του Κορτάσαρ. Απρόσμενες συγκυρίες όμως έσπασαν και το ηθικό μου εκτός από τα πόδια. Το "Κουτσό" με περιμένει ακόμα, τιμωρία, στο ένα πόδι! Ωστόσο, η παραπάνω ανάρτηση ας παραμείνει ως ένα σύμβολο ανύψωσης ηθικού κάθε φορά που κάποιος από σας στέκεται μπροστά από την βιβλιοθήκη του αναζητώντας την επόμενη κατάλληλη θεραπεία, το ισχυρότερο παυσίπονο. Θα το βρει στο τέλος. Όμως όσο πιο άρρωστος, τόσο πιο δύσκολα θα το βρίσκει!