Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένας κουτσός αναγνώστης

Έσπασα τα πόδια μου. Μην ανησυχείτε, όχι τα κανονικά. Εκείνα μόνο, που οδηγούν τα αναγνωστικά μου βήματα. Και αυτό ενίοτε, αποδεικνύεται εξίσου οδυνηρό. Πριν λίγες μέρες σε μια κρίση μεγαλομανίας, ξεκίνησα τους "Αδελφούς Καραμαζόφ" – σαράντα σελίδες αργότερα τους παράτησα. Όχι, δεν με τρόμαξε το θέμα του, κάθε άλλο. Μου δημιούργησαν άγχος οι 1500 σελίδες που ακολουθούσαν τις πρώτες σαράντα. Όχι, φύγε μακριά, αφού το νιώθεις, δε σε πάνε τώρα τελευταία οι εκτενείς αναγνώσεις, ψάξε κάτι άλλο.
 

Βρήκα ένα βιβλίο της Ναντίν Γκόρντιμερ, διακόσιες σελιδούλες όλο κι όλο. "Οι άνθρωποι του Τζούλι" – ένας μαύρος υπηρέτης φυγαδεύει την οικογένεια των λευκών, ύστερα από ταραχές που ξεσπούν εναντίον τους, μέσα στην ζούγκλα, στον καταυλισμό του, και γίνεται εκείνος, ο Τζούλι, ο αφέντης τους, προσπαθώντας να τους γνωρίσει έναν κόσμο που οι λευκοί δύσκολα υποψιάζονταν ότι υπάρχει. Ωραίο θέμα, πιασάρικο, στην γνώριμη θεματολογία της Γκόρντιμερ. Η αφήγηση όμως λίγο άνευρη, εγώ δε πολύ νευρικός. Το παρατάω και αυτό. Τι θα κάνω τώρα γαμώτο;


Στάθηκα μπροστά στην βιβλιοθήκη πραγματικά απελπισμένος. Ξεφύλλισα μερικά διηγήματα του Φουέντες· έπιασα τον "Χέρτσογκ" του Μπέλοου· αγκάλιασα, περνώντας το χέρι μου στην ράχη της, την Λολίτα· τίποτα δεν με ικανοποιούσε. Κατέληξα να διαβάζω για τρίτη ή τέταρτη φορά την εισαγωγή από το "Κουτσό" του Κορτάσαρ. Την ανάγνωση αυτού του βιβλίου την είχα μεταθέσει μυστηριωδώς σε κάποια απροσδιόριστη μελλοντική στιγμή. Δεν με απωθούσε ο τρόπος γραφής και η παράδοξη πρόταση ανάγνωσης, αντιθέτως αυτά τα στοιχεία με τραβούσαν με μανία (η οποία περιοριζόταν μέχρι τώρα, στο να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω την εισαγωγή).
 

Νομίζω ότι και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι αναγνώστες, θα ξεκινούσαν με τον συμβατικό τρόπο ανάγνωσης και αν προέκυπτε δεύτερη ανάγνωση, τότε αυτή θα γινόταν σύμφωνα με τις συμβουλές του συγγραφέα. Όμως με σπασμένα πόδια δεν ένιωθα σίγουρος. Χρειαζόμουν δεκανίκια για να προχωρήσω την ανάγνωση. Η παράξενη αριθμητική (αν)ακολουθία των κεφαλαίων που μου προτείνει ο συγγραφέας, θα μου δείχνει από πού θα πρέπει να πιαστώ για να μην φάω τα μούτρα μου.



73-1-2-116-3-84-4-71-5-81-74-6-7-8-93-68-9-104-10-65-11-136-12-106-13-115-14-114-117-15-120-16-137-17-97-18-153-19-90-20-126-21-79-22-62-23-124-128-24-134-25-141-60-26-109-27-28-130-151-152-143-100-76-101-144-92-103-108-64-155-123-145-122-112-154-85-150-95-146-29-107-113-30-57-70-147-31-32-132-61-33-67-83-142-34-87-105-96-94-91-82-99-35-121-36-37-98-38-39-86-78-40-59-41-148-42-75-43-125-44-102-45-80-46-47-110-48-111-49-118-50-119-51-69-52-89-53-66-149-54-129-139-133-140-138-127-56-135-63-88-72-77-131-58-131.



Ρε φίλε, εσύ παράτησες τους ογκωδέστατους "Αδελφούς Καραμαζόφ" για να καταπιαστείς με ένα δεύτερο ογκώδες βιβλίο; Ανόητε εαυτέ μου, με αντέκρουσα, η προοπτική της έκτασης χάνεται σε αυτή την περίπτωση. Αν από την σελίδα 6 μεταπηδήσω στην 543, ύστερα στην 112 και μετά στην 382, πώς θα μπορώ να έχω την αίσθηση της έκτασης; Άσε που δεν πρόκειται να παρατήσω την ανάγνωσή του, συνέχισα να επιχειρηματολογώ εναντίον μου, αφού αν υποθέσουμε ότι παρατάω το βιβλίο στο κεφάλαιο 122 όπου, σύμφωνα με τον παραπάνω κατάλογο βρίσκεται κάπου στη μέση, πώς θα ξέρω ότι διάβασα πράγματι το μισό βιβλίο; Ίσως τα κεφάλαια που προηγούνται να είναι μεγάλα σε έκταση και έτσι θα έχω διαβάσει παραπάνω από το μισό του βιβλίου. Ίσως πάλι, να μην έχω καλύψει ούτε το 1/4 της έκτασης. Μπέρδεμα! Αυτή η αποπροσανατολιστική άγνοια θα με αναγκάσει να σιγουρευτώ ότι διάβασα κάθε σελίδα του βιβλίου.


Αυτά σκεφτόμουν μπροστά από τη βιβλιοθήκη μου. Η ανάγνωση είναι ένα παιχνίδι – κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό – δεν έχει σημασία ποιο. Έσυρα τα θρυμματισμένα μου πόδια ως το δωμάτιο, με το βιβλίο υπό μάλης σαν πατερίτσα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Καλή μου ανάρρωση!



Υ.Γ. 2666 Αυτή η ανάρτηση προοριζόταν για το Διαβάζοντας ως προοίμιο της επικείμενης ανάγνωσης του "Κουτσό" του Κορτάσαρ. Απρόσμενες συγκυρίες όμως έσπασαν και το ηθικό μου εκτός από τα πόδια. Το "Κουτσό" με περιμένει ακόμα, τιμωρία, στο ένα πόδι! Ωστόσο, η παραπάνω ανάρτηση ας παραμείνει ως ένα σύμβολο ανύψωσης ηθικού κάθε φορά που κάποιος από σας στέκεται μπροστά από την βιβλιοθήκη του αναζητώντας την επόμενη κατάλληλη θεραπεία, το ισχυρότερο παυσίπονο. Θα το βρει στο τέλος. Όμως όσο πιο άρρωστος, τόσο πιο δύσκολα θα το βρίσκει!  

Σχόλια

  1. Ακόμα περιμένει και η ανάρτηση και το Κουτσό; Εγώ γεννούσα, εσύ τι δικαιολογία έχεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καμία δικαιολογία. Έβαλα την ανάρτση για να μου θυμίσει γιατί παράτησα το Κουτσό τότε. Μην με τσιγκλάς όμως γιατί το διαβάζω στο τσακ μπαμ και σου στέλνω 2000 ετοιμοπόλεμες λέξεις στο μπλογκ σου! Να δεις εσύ! :Ρ

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος26.8.15

    Παράτησες τους Αδελφούς Καραμαζώφ; Απορώ πώς σου μιλάω ακόμα!
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ φταίω;; Ο Ντοστογιέφσκι... πόσο υπερφίαλος πια! :Ρ

      Διαγραφή
  3. Εγώ πάλι ξεκίνησα την Καρένινα, την Άννα μωρέ. Αδύνατον. Μετά ένα του Ναιλ Γκρίφιθς, Ανθρώπινα Συντρίμμια. Τζιφος. Και τώρα παλευω ένα του Τσιρμπες, το Κρεματόριο. Έτοιμο για φούντο κι αυτό. Τελειώνουν κι οι διακοπές.... Το κουτσό το διάβασα προ αμνημονεύτων και θα ήθελα να το ξανά επιχείρησω αλλά όχι τώρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι γνωστό ότι οι βιβλιόφιλοι είναι πολύ σταθεροί χαρακτήρες! Η ανάρτηση είναι γραμμένη εδώ και καιρό και από όσα βιβλία αναφέρω το μόνο που έχω διαβάσει ως το τέλος είναι η Λολίτα -- απολαυστικό βιβλίο αλλά αρκετά μέτριο για τις δυνατότητες του Ναμπόκοφ.

      Το Κουτσό θα είναι το επόμενο ανάγνωσμά μου, το πήρα απόφαση, τίποτα δεν μπορεί να με μεταπείσει :Ρ

      Διαγραφή
  4. 1.Και τι πειράζει να παρατάμε βιβλία (κι ας είναι γραμμένα κι από τον Μεγαλοδύναμο τον ίδιο)και γενικώς να κάνουμε ό,τι μας έρχεται στην κεφάλα;Εξετάσεις θα δώσουμε;
    2.Είπα να τηρήσω την καθιερωμένη διαδικτυακή αποτοξίνωση του Αυγούστου ως την ημερολογιακή του λήξη αλλά μου έλειψαν πολύ τα βιβλιοφιλικά μπλογκς (μόνον) κι εσείς όλοι (ή σχεδόν όλοι).Λοιπόν Μαραμπού,γιατί βρήκες μέτρια την "Λολίτα";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. Βιβή, αυτά που είναι γραμμένα από τον Μεγαλοδύναμο τα παρατάμε πρώτα και δεν τα ξαναπιάνουμε στα χέρια μας ως την Δετεύρα Παρουσία!

      2. Έλα καημένη, αφού το καλοκαίρι πέρασε, καλό χει... χιχιχι, πλάκα κάνω, μη με δείρεις! ;) Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε μέτρια η Λολίτα. Περισσότερο μου έμοιασε σαν ένα παιχνίδι του Ναμπόκοφ με τα ήθη και έθιμα της Αμερικής (και του υπόλοιπου κόσμου) που στο τέλος μετάνιωσε που το έγραψε αν και εκείνο του έδωσε την μεγαλύτερη καταξίωση. Κάπου στα μισά του βιβλίου το θέμα ξεφούσκωσε και παρέμεινε μόνο η σπουδαία, με τις λυρικές εξάρσεις, γραφή του συγγραφέα και τα ευφάνταστα λογοπαίγνιά του (καθόλου αμελητέα στοιχεία, αν θες την γνώμη μου). Η Χλομή φωτιά ήταν απίστευτης δυναμικής μυθιστόρημα, κλάσεις ανώτερο από το χλιαρό road trip της Λολίτας. Θεωρώ μεγάλο κρίμα να μνημονεύεται ο Ναμπόκοφ ως ο συγγραφέας της Λολίτας, λες και έγραψε μόνο αυτό το βιβλίο! Ο Ναμπόκοφ δεν είναι Κέρουακ, μην τον εξευτελίζετε έτσι :Ρ

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος27.8.15

    Το μυστικό για να μην έχουμε μισοδιαβασμένα βιβλία είναι το εξής: Δεν αφήνουμε ποτέ το συνειδητό εαυτό μας να επιλέξει ποιο θα είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσουμε. Συνήθως οι βιβλιόφιλοι έχουμε ένα απόθεμα αδιάβαστων βιβλίων τα οποία ο συνειδητός εαυτός μας αγόρασε. Όταν έρθει η στιγμή να επιλέξουμε ποιο από αυτά θα διαβάσουμε, στεκόμαστε στην βιβλιοθήκη μας και αφήνουμε το υποσυνείδητό μας να συνομιλήσει με τα βιβλία. Το αργότερο σε πέντε λεπτά, η επιλογή έχει γίνει και συνήθως είναι η σωστή.
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά να τα πεις στον Σπύρο, Ελένη, που δεν αφήνει το υποσυνείδητό του ελεύθερο! :Ρ

      Για μένα, το μυστικό για να μην έχουμε μισοδιαβασμένα βιβλία είναι να μην διαβάζουμε καθόλου! Η θεωρία σου είναι πολύ φρουδική για να την ενστερνιστώ. Ωστόσο, για να μην σε θυμώσω και σε χάσω από θαμώνα του μπλογκ, να προσθέσω κάπου εδώ ότι, τα μισοδιαβασμένα βιβλία που παράτησε στην άκρη ως αναγνωστικά απωθημένα το υποσυνείδητο, τα ανταλλάσσουμε εντελώς συνειδητά, μειώνοντας έτσι το ψυχικό μας άλγος και τις έμμονες ιδέες. Αυτό (του Φρόιντ)!!

      Διαγραφή
  6. Ασθμαίνουσα ήρθα να σας πω ότι ο Κορτάσαρ θα σας βοηθήσει να ξε-κουτσαθείτε, να ξε-στραβωθείτε και να αποζημιωθείτε λογοτεχνικά που φτάσατε ως αυτόν, για να δείτε τι εστί βύσσινο και τι εστί γραφή, έστω και διά της μετάφρασης (Κώστα Κουντούρη).
    Ο συγγραφέας λέει ότι αν δεν το έγραφε, θα έπεφτε στο Σηκουάνα. Προσωπικά, το έβρισκα πάντα μπροστά μου -ακόμα και στη λίστα μου- όμως το διάβασα μόλις πριν 4-5 χρόνια. Και το λάτρεψα.
    Το μόνο κακό που έχει αυτό το βιβλίο είναι ότι δεν μου ανήκει. Ω, τι απληστία...

    ΥΓ. Μετά που θα το έχετε διαβάσει, δεν θα πω όχι αν μου το χαρίσετε. Αν το χαρίζετε.☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασθμαίνουσα... γιατί προφανώς ξεχαστήκατε στις παραλίες!!

      Από αυτό που είχα προλάβει να διαβάσω την πρώτη φορά, μου φάνηκε εξαιρετικό. Είχα ακολουθήσει την αναγνωστική προτροπή του συγγραφέα, κάτι που θα κάνω και αυτή την φορά. Σχετικά με το αίσθημα ιδιοκτησίας που σας τρώει (αλήθεια, τι ψηφίζετε, ΚΚΕ;), κάτι μπορεί να γίνει. Εδώ όμως δεν χαρίζουμε οικόπεδα, χαρίζουμε χρέη, σώζουμε ζωές (αληθινό κόμμα, indeed!) -- μπορούμε όμως να ανταλλάξουμε τις "περιουσίες" μας. Εγώ για έναν Πύντσον ακόμα (και συγκεκριμένα το V.) δίνω το βασίλειό μου! Αν αυτή η πρόταση σας συμφέρει, τότε τι να πω, με έχετε του χεριού σας!!

      Υ.Γ. Τι θα γίνει με τις Αόρατες πόλεις του Καλβίνο; Δε σας ικανοποίησε ο Χένρι Τζέημς; Να κάνω ρελάνς;; :)

      Διαγραφή
    2. Δελεαστική η πρότασή σας, δε λέω... Θα σας απογοητεύσω όμως. Ούτε οι Αόρατες πόλεις μου ανήκουν. Οι αναγνωστικές μου απόπειρες (δις) έγιναν με αντίτυπο της Δανειστικής.

      Δυστυχώς, δεν έχω διαβάσει κανέναν Πύντσον. Αν ήταν να δώσω το βασίλειό μου για ένα βιβλίο, αυτό θα ήταν ο Φώκνερ που αναζητώ. (Προς το παρόν, τουλάχιστον.)

      Όσο για την "απληστία για βιβλία" που με δέρνει, μπαινοβγαίνω μέσα της, άλλοτε χαρίζοντας, άλλοτε μαζεύοντας.

      Διαγραφή
    3. Α, ώστε ήταν δανεικός ο Καλβίνο γι' αυτό έμεινε μετέωρη η πρότασή μου. Ωστόσο, αν σας ενδιαφέρει ακόμα ο Χένρι Τζέημς, μπορούμε να το ανταλλάξουμε με κάποιο της συλλογής σας. Το ίδιο (ίσως) ισχύσει και με το Κουτσό. Φυσικά, οι διαπραγματεύσεις θα γίνουν με ανάλογης δυναμικότητας βιβλία (θα ληφθεί υπόψιν και η σπανιότητα του βιβλίου, είναι ατού στα χέρια μου!!).

      Μα, αναζητείστε Πύντσον στην δανειστική, είναι πιθανό να υπάρχει κάποιο αντίτυπο και το καλύτερο είναι ότι σπάνια θα το έχει δανειστεί καποιος άλλος! :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!