Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μου ανέβηκε η ποίηση στο κεφάλι


Τον ηλίθιο σκύλο μου τον έχω ονομάσει Ντύλαν ενώ έναν γάτο που αλήτεψε οριστικά έφηβος από την ζωή μου προς άγνωστες αστρικές διαδρομές τον είχα ονομάσει Τόμας· βλέπετε το μοτίβο που κρύβεται εδώ; Ποίηση και προσωπικός χρόνος, ακριβώς αυτό, διάνα φίλοι μου! Μεταξεταστεός στην έκθεση, αγαπώ λίγους ποιητές και ακόμα λιγότερα ποιήματα. Η ποίηση δεν με βρίσκει σχεδόν πουθενά, εκτός και αν με τέτοια ζέστη μου κάνει αέρα με τις δάφνες της, τότε πάω πάσο! Από την άλλη, μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι την ποίηση δεν την βρίσκουν ούτε οι μεταφραστές της ή την... παραβρίσκουν μαζί της και της αλλάζουν τα φώτα (Γιώργο, μ' ακούς;). Ο Ντύλαν Τόμας είναι ευεπίφορος σε τέτοιες αλλοιώσεις γι' αυτό πρέπει να τον προσεγγίζουμε με προσοχή. Ποιητές σαν αυτόν χρειάζονται πρωτίστως μία εμβριθή και εκτενή μελέτη για το έργο τους και τις δυσκολίες που ενέχει η μεταγραφή σε άλλες γλώσσες, και δευτερευόντως μία επιλογή απλών ποιημάτων μαζί με όλες τις απαραίτητες σημειώσεις. Η Λύντια Στεφάνου φέρνει εν μέρει σε πέρας αυτόν τον άθλο και αυτή η σύντομη ανάρτηση αφιερώνεται κυρίως σε αυτήν παρά στον ποιητή.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην συγκεκριμένη μελέτη/συλλογή ποιημάτων είναι ότι η μεταφράστριά του 3 ή 4 φορές τουλάχιστον αναφέρθηκε στην ανικανότητά της να μεταφέρει κάποιο ποίημα στα ελληνικά και να το προσθέσει στην συλλογή. Αυτή η παραδοχή με κάποιον παράξενο τρόπο την τιμά – ενώ σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν μας νοιάζει αν μπορεί ή όχι να μεταφράσει, φέρτε κάποιον που να μπορεί· (Γιώργο, μ' ακούς;) – την τιμά λοιπόν, γιατί αναγνωρίζει την απίστευτη δυσκολία που έχει η ποίηση του Ντύλαν Τόμας και προσπαθεί να την αναλύσει συντόμως στην 40σέλιδη εισαγωγή της.

[...] «Από την άλλη μεριά, οι παράπλευρες, δεύτερες ή τρίτες σημασίες ορισμένων λέξεων, που παραλήφθηκαν, γιατί, αν επιλέγονταν, θα αλλοίωναν το κείμενο αφήνοντας απέξω την πρώτη και κύρια σημασία, είναι πολύ συχνά αυτές που δίνουν στο πρωτότυπο έναν κοφτερό και συνταρακτικό σαρκασμό, παίζοντας με τις έτοιμες τυποποιημένες αντιδράσεις που έχουμε απέναντι στις λέξεις. (...) Αυτή η σαρκαστική πλευρά στάθηκε αδύνατο να διασωθεί στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαιτίας της ανυπαρξίας ανάλογων ελληνικών λέξεων και εκφράσεων, με τις ίδιες δηλαδή διπλές ή πολλαπλές σημασίες που θα εναρμονίζονταν κιόλας με τα υπόλοιπα στοιχεία του ποιήματος. (...) Έτσι, όποτε χρειάστηκε να γίνει μια αναγκαστική επιλογή ανάμεσα στην «σαρκαστική» και την «αποκαλυπτική» εκδοχή του ποιήματος, η πλάστιγγα έκλινε προς τη δεύτερη».

Σίγουρα η αποκαλυπτική πλευρά των ποιημάτων είναι πανταχού παρούσα καθότι ο Ντύλαν Τόμας θυμίζει έντονα Μπλέικ (ασχέτως τι ομοιότητες μπορεί να έχουν μεταξύ τους) μιας και η προτεσταντική του διαγωγή τον εξοικείωσε με την ανάγνωση και επανανάγνωση της Βίβλου από πολύ νωρίς. Σίγουρα όμως διαισθάνεται ο αναγνώστης τις σαρκαστικές δονήσεις των λέξεων, νιώθει αμέσως ότι ο Ντύλαν Τόμας είναι ένα εργαστήριο λεκτικών υφαντών – και είναι κρίμα, δεν το αρνούμαι, ότι όλα αυτά δεν περνούν ικανοποιητικά μέσω της μετάφρασης. Δεν θα πω περισσότερα, αναζητήστε αυτή την πανέμορφη έκδοση από τις εκδόσεις «Σοκόλη» που αποτελεί μια επανέκδοση εκείνης του «Ερμεία» του 1982. Και φυσικά, με ένα εκπληκτικό εξώφυλλο όπως της αξίζει. Τελικά, μπορεί να μου έλειψε κάπως ο σαρκασμός του Ντύλαν Τόμας αλλά με αποζημίωσε εκείνος της Λύντιας Στεφάνου:

[...] «Ακόμα, χάρη σε μια περίεργη αλλ' όχι παράλογη αντιστροφή, όταν οι ειδήμονες παίρνουν την στάση του μεμυημένου και μεταβάλλονται σε απολογητές πραγματικά σκοτεινών, ακατάληπτων και ασυνάρτητων έργων κάποιας αυτοκαλούμενης πρωτοπορίας, το κοινό μένει και πάλι απέξω. Καμιά τέτοιου είδους ευλογία δεν κατάφερε να εγκαταστήσει στην κοινή συνείδηση τον άναρθρο παλαιο-συρρεαλισμό της πρώτης εποχής όπως και δεν τα καταφέρνει να εγκαταστήσει τον πρόσφατα νεκραναστημένο νεο-συρρεαλισμό, ή τον λετρισμό, ή όποιες άλλες άναρθρες και ασυνάρτητες «γραφές» των ημερών μας».

(Γιώργο, μ' ακούς;)



Υ.Γ. 2666 Και ένα ποίημα για να σας βρει η ποίηση στις παραλίες!

ΠΛΑΓΙΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

Πλαγιασμένοι στην αμμουδιά, κοιτάζοντας το κίτρινο
Και τη θάλασσα, εντάφια, αυστηρή, γελάμε μ' αυτούς που περιγελούν,
Που ακολουθούν τα κόκκινα ποτάμια, κοιλότητα
Λέξεων από σκιά τζιτζικιού,
Μα εδώ στον κίτρινο τάφο της άμμου και της θάλασσας
Ένα κάλεσμα χρώματος φέρνει από πέρα ο άνεμος
Αυστηρός, εντάφιος, χαρούμενος σαν τάφος και σαν θάλασσα
Που κοιμούνται δεξιά κι αριστερά μας.
Οι σιωπές της σελήνης, η σιωπηλή παλίρροια
Κολπώνοντας τ' ακίνητα κανάλια, ο στεγνός παλιρριοκράτορας
Πλευρισμένος ανάμεσα στην έρημο και τη θαλασσοταραχή
Θα 'ταν να γιάτρευαν όλες μας τις αρρώστιες των νερών
Με μια μονόχρωμη γαλήνη.
Η μουσική τ' ουρανού πάνω στην άμμο
Ηχεί με τους σπόρους που τρέχουν βιαστικοί
Κρύβοντας τα χρυσά βουνά και τα παλάτια
Της αυστηρής, εντάφιας, χαρούμενης ακρογιαλιάς.
Με μια κυρίαρχη λουρίδα δεμένοι, πλαγιάζουμε,
Κοιτάζουμε το κίτρινο, ευχόμαστε να εξαφανίσει ο άνεμος
Τα στρώματα της στεριάς και να πνίξει τον κόκκινο βράχο·
Μα οι ευχές δεν πιάνουν κι ούτε γίνεται
Να φράξουμε τον δρόμο στον ερχομό του βράχου εγώ κι εσύ,
Πλάγιαζε εδώ κοιτάζοντας το κίτρινο ώσπου ο χρυσός καιρός
Ω αίμα της καρδιάς μου, σαν λόφος, σαν καρδιά, να χαλαστεί.

Σχόλια

  1. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΙΧΟ:
    "Ω αίμα της καρδιάς μου, σαν λόφος, σαν καρδιά, να χαλαστεί."

    Μαραμπού, σιωπηρά παρακολουθώ.. Αποτελείς δρόσο στην πυρπολημένη ενδοχώρα...
    Και ναί! Η ΠΟΙΗΣΗ δεν μεταφράζεται μέ τίποτα λέμμμμε!!! [Νομίζουμε πως...]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά Νώντα, σ' ευχαριστώ για την σιωπηρή σου παρακολούθηση και την (κατ' εξαίρεση) φωναχτή σου δήλωση! Μην εναποθέτεις τις ελπίδες σου για δροσιά μόνο σε μένα, πιες και κανένα κοκτέιλ, σου προτείνω :p

      Ναι η ποίηση δύσκολα μεταφράζεται αλλά εκτιμώ τις γενναίες προσπάθειες που γίνονται σε ποιητές που αγαπώ -- ευτυχώς είναι λίγοι αυτοί οι ποιητές γιατί ειδάλλως θα είχα περισσότερες αφορμές για γκρίνια!

      Διαγραφή
  2. ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

    Ωσάν αδέξια μέλισσα εφορμά
    επάνω στο λουλούδι
    λυγίζει το ντελικάτο στήμονα
    ανοίγει δρόμο μέσ' από τα πέταλα καθώς
    μέσα από σελίδες λεξικού
    πασκίζει να χωθεί
    εκεί που βρίσκονται το άρωμα κι η γλύκα
    και μολονότι συναχωμένος
    δίχως γεύση
    επιμένει
    ωσότου κουτουλήσει
    σε κάποιο κίτρινο ύπερο

    εδώ τελειώνουν όλα
    είναι απλώς αδύνατο
    να φθάσει κανείς τη ρίζα του λουλουδιού
    απ' το κεφάλι

    περήφανη πολύ
    η μέλισσά μας η καλή
    ξαναβγαίνει
    βουίζοντας θορυβωδώς:
    χώθηκα μέσα!

    σ' αυτούς
    που δεν πολυπιστεύουν
    δείχνει μια μύτη κίτρινη
    απ' τη γύρη.

    Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ, μτφρ. Σπύρος Τσακνιάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!