Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στόμα έχεις, φωνή έχεις, ούρλιαξε!

 
Επιστημονική φαντασία δεν διαβάζω αρκετή· συνήθως την ζω μέσω των συναναστροφών μου με τον δημόσιο τομέα της χώρας και των υποψήφιων εργοδοτών μου που κατά πλειοψηφία προέρχονται από άλλον πλανήτη! Δεν σας κρύβω όμως ότι την γουστάρω πολύ αυτή την λογοτεχνία (όπως και τις ταινίες), είναι τρελή και προκλητική. Και πάντα επίκαιρη, γαμώτο. Να, όπως τώρα, μέρες Σεπτεμβρίου όπου εκαντοντάδες γονείς αφού πήραν την δύσκολη απόφαση να μην εμβολιάσουν τα παιδιά τους, καλούνται να πάρουν μια ακόμα πιο δύσκολη απόφαση και να αποφασίσουν αν θα απαλλάξουν ή όχι τα παιδιά από το μάθημα των θρησκευτικών που πρόκειται να τα εμβιολιάσει με δογματισμό και προκατάληψη. Δεν θα βρείτε τίποτα πιο ταιριαστό για την περίσταση από το εξαιρετικό «Πουλί του θανάτου» του Χάρλαν Έλλισον. «Και ως αποχαιρετιστήριο χτύπημα, μια νέα εκδοχή της Γενέσεως που προωθεί την αντίληψη ότι το φίδι ήταν ο καλός της ιστορίας κι ότι πήρε κακές κριτικές μόνο και μόνο επειδή το δελτίο Τύπου το έγραψε ο ίδιος ο Θεός».
 
Ο Χάρλαν Έλλισον υπήρξε από τους κυριότερους εκπροσώπους της ΕΦ που έδωσε μεγάλη ώθηση στο είδος. Έντονα προκλητικός και κακιασμένος δεν χαρίστηκε σε κανέναν και επανακαθόρισε την λογοτεχνική δύναμη της ΕΦ που είχε κάπως καταπέσει στα μέσα του περασμένου αιώνα. Εξέδωσε με δική του επιμέλεια μία ανθολογία διηγημάτων, τα «Επικίνδυνα οράματα», όπου πολλοί σημαντικοί συγγραφείς αφέθηκαν εντελώς ελεύθεροι να αναπτύξουν τα θέματα που τους απασχολούσαν χωρίς περιορισμούς και αυτολογοκρισίες, που τους επιβάλλονταν συχνά στην προσπάθεια να βρουν εκδότη για το έργο τους. Και ο ίδιος ο Έλλισον όμως ήταν πολυγραφότατος, έγραψε πάνω από 800 διηγήματα, αρκετά κινηματογραφικά σενάρια (μεταξύ αυτών και επεισόδια του Star Trek) και βραβεύτηκε πολλάκις με πολλά και σημαντικά βραβεία. Πέρα και πάνω από όλα αυτά, ήταν ένας συγγραφέας με απίστευτη λογοτεχνική δύναμη που σε αφοπλίζει, σε κάνει να θες να ουρλιάξεις αλλά δεν έχεις στόμα! Μπορεί το δείγμα (δήγμα) που έχω να είναι ισχνό, μόλις δύο διηγήματα, αλλά ήταν αρκετό ώστε να με πείσει να αγοράσω και την εκτενέστερη συλλογή διηγημάτων που είναι και η μόνη που κυκλοφορεί πλέον στην Ελλάδα. 
 
[…] Πράγματι, είναι η ταχύτητα, το νεύρο κι η ένταση που έχουν σημασία για τον Χ. Έλλισον. Δε μιλάει τόσο με επιχειρήματα όσο μ’ ένα μπαράζ συναισθημάτων που σε κρατούν διαρκώς σε αναμμένα κάρβουνα. «Τα διηγήματά μου δεν είναι στατικά, ακίνητα, μόνιμα. Το καθένα είναι μια διαρκής επίθεση». Μια επίθεση, πράγματι, που άλλοτε μπορεί να είναι θανατηφόρος κι άλλοτε φαρσική, κακόγουστη απόπειρα να τρομάξουμε. Γι’ αυτό και κάποιοι κατηγόρησαν τον Χ. Έλλισον ότι γράφει μονίμως για να σοκάρει. «Και τι θέλετε, δηλαδή;» απαντά αυτός σαν να το αποδέχεται. «Να σας νανουρίσω προσφέροντάς σας μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας;» 
 
 
Αυτό το μπαράζ συναισθημάτων, η διαρκής επίθεση, βιώνονται εντόνως στα δύο διηγήματα της συλλογής, το «Πουλί του θανάτου» (βραβείο Hugo, 1974) και το «Δεν έχω στόμα, και πρέπει να ουρλιάξω» (βραβείο Hugo, 1968). Ειδικά στο αριστουργηματικό «Πουλί του θανάτου», μια τρελή αλληγορία για το ζήτημα της ύπαρξης του Θεού, εντός της νόρμας της ΕΦ αλλά συνδυάζοντας και ετερόκλητα λογοτεχνικά μοτίβα. Δείτε τι κάνει ο θεός: το διήγημα χωρίζεται σε 26 κεφάλαια ανάμεσα στα οποία παρεμβάλλονται κάποια που δηλώνουν ότι γράφεται ένα διαγώνισμα που ζητά απαντήσεις στα θεολογικά πανάρχαια ερωτήματα (με φουλ σαρκασμό, εννοείται). Ένα διήγημα που θα άρεσε πολύ σε μαθητές που θα ήθελαν μεν να διαβάσουν λογοτεχνία, όχι οπως την φαντάζονται οι καθηγητές τους δε – αν αυτό το διήγημα είναι εντός ύλης στο μάθημα των θρησκευτικών, πείτε, ναι, θέλω, ΝΑΙ! 
 
1
 
Γράφετε διαγώνισμα. Κρατήστε σημειώσεις. Το διαγώνισμα θα καλύψει τα ¾ της τελικής σας βαθμολογίας. Συμβουλές: θυμηθείτε, στο σκάκι οι βασιλιάδες αλληλοεξουδετερώνονται και δεν μπορούν να καταλάβουν εφαπτόμενα τετράγωνα, είναι κατά συνέπεια παντοδύναμοι και εντελώς ανίσχυροι, δεν υπερέχουν ο ένας του άλλου, αποφέρουν ισοπαλία. Ο Ινδουισμός είναι θρησκεία πολυθεϊστική· η αίρεση του Άτμαν λατρεύει την σπίθα της ζωής που ενυπάρχει στον άνθρωπο· λέγοντας, ουσιαστικά: «Συ ει ο Θεός». Ο όρος «ίσες ευκαιρίες» δεν τηρείται όταν η μία πλευρά μπορεί να απευθύνεται σε διακόσια εκατομμύρια ανθρώπους μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε ώρα αιχμής, την στιγμή που οι αντίθετές της μοιράζουν προκηρύξεις στη γωνία. Δε λένε όλοι την αλήθεια. Πρακτικός κανόνας: μπορείτε να αγνοήσετε την αρίθμηση των παρακάτω τμημάτων· η μέγιστη ευκρίνεια επιτυγχάνεται δια της ανακατατάξεως. Γυρίστε την κόλλα σας και αρχίστε. 
 
Το έτερο διήγημα, «Δεν έχω στόμα, και πρέπει να ουρλιάξω», είναι εξίσου αλλόκοτο και εξαιρετικό. Πέντε άνθρωποι είναι κλεισμένοι 109 χρόνια τώρα μέσα σε ένα κομπιούτερ που τους κακομεταχειρίζεται και τους βασανίζει. «Η μηχανή μάς μισούσε όσο κανένα έλλογο πλάσμα δεν είχε μισήσει στο παρελθόν. Κι ήμαστε εντελώς ανίσχυροι». Ο καθένας από τους ήρωες δεν έχει ιδέα από πού του ήρθε, έρμαιο σε ένα παραμύθι εφιαλτικό – συγχώρα τον που δεν καταλαβαίνει τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί! Η ενδιαφέρουσα εισαγωγή όπως και η πολύ καλή μετάφραση είναι του Γιάννη Ανδρέου. Η έκδοση της «Απόπειρας» είναι πολύ κομψή και ο πίνακας στο εξώφυλλο είναι του Leo Dillon. Χαζεύοντας μερικές κριτικές για τα διηγήματα του Έλλισον παρατήρησα ότι πολλοί αναγνώστες τον κατηγορούν για έκδηλο μισογυνισμό. Τα συγκεκριμένα διηγήματα δεν είναι ενδεικτικά, καθώς μόνο στο δεύτερο πρωταγωνιστεί γυναίκα (ίσως η έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων να εντείνει τις κατηγορίες περί μισογυνισμού;) και δεν την μεταχειρίζεται πιο άσχημα από τους υπόλοιπους, αν και υπάρχουν διατυπώσεις πολιτικά μη ορθές, σύμφωνα με την γνώμη κάποιων. Η γνώμη μου για αυτές τις ευαισθησίες εντός λογοτεχνικών έργων είναι γνωστή – χέστηκα. Πόσο μάλλον σε έργα ΕΦ όπου εξ ορισμού διοχετεύουν συνεχή μισανθρωπία στους αναγνώστες τους, αλλιώς θα έχαναν και την ίδια την αξία τους, που είναι η αφύπνιση των κοιμισμένων. 
 
 
[…] Και ξεκίνησε ν’ αναζητήσει τον τρελό που έγραφε τ’ όνομά του με κεφαλαίο.
 
Υ.Γ. 2666 Ο Χάρλαν Έλλισον πέθανε στις 28 Ιουνίου 2018. Κανείς δεν γνωρίζει αν συνάντησε τον τρελό. «Αποσύρθηκε μουρμουρίζοντας: να σε πάρει ο διάολος. Και πρόσθεσε, έξυπνα: αλλά θα μου πεις, σ’ έχει πάρει κιόλας, έτσι δεν είναι;»
 

Σχόλια

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!