ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Ήθελα να γράψω από τους πρώτους για το βιβλίο του Άρνο Σμιτ για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω αυτόν τον τίτλο στην ανάρτηση· γιατί τίποτα δεν μπορεί να με κινητοποιήσει καλύτερα ( «...μα σε τι ακρότητες μπορεί να παρασύρει τον ρήτορα η γλωσσική ευχέρειά του!» ) από ένα λογοπαίγνιο! Επιπροσθέτως, ήταν και μια καλή ευκαιρία να αναφερθώ ξανά σε αυτή την σειρά που για μένα αποτελεί μακράν την καλύτερη του 21ου αιώνα. Τώρα θα μου πείτε, έχει καμιά σχέση ο Σμιτ με το «Black Mirror»; Με μια γρήγορη ματιά, όχι. Όσο όμως κλωθογύριζα τα επεισόδια στο μυαλό μου, θυμήθηκα ένα συγκεκριμένο με τίτλο «Metalhead» , κάπως αδικημένο από τους θεατές της σειράς, αλλά για μένα ένα από τα καλύτερα. Κάποιες πρώτες συγκρίσεις με το επεισόδιο είναι παραπάνω από εμφανείς. Από εκεί και πέρα, η ίδια η σειρά έχει μία σκωπτικότητα που σε σημεία μοιάζει επίτηδες άτεχνη και τραβηγμένη , μία αυτοϋπονόμευση, έναν εναργή αντισυμβατισμό και όλα αυτά, και περισσότερα, τηρουμένων των αναλογιών, τα βρήκα και στο βιβλίο ...

  «Ο άνθρωπος δεν νοιάζεται να ζήσει καλά αλλά να ζήσει πολύ. Ωστόσο, ενώ όλοι μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους την ευτυχία του ευ ζην, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί στον εαυτό του τη μακροζωία» . Αυτός ο φαινομενικά απλός αφορισμός του Σενέκα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και να οικειοποιηθεί από κάθε ηλίθιο συγγραφικό φληνάφημα που πουλάει ξινισμένη αισιοδοξία και προωθείται από τον μόνιμο πρεσβευτή θετικής ενέργειας της χώρας, Θέμη Γεωργαντά, και λοιπούς παρατρεχάμενους. Αλλά είναι πολύ βαθύτερος από ό,τι νομίζετε αρχικά, και αυτό ακριβώς τον ξεχωρίζει από τα προαναφερθέντα φληναφήματα· το βάθος. Γιατί δεν αρκεί να μιλάς στα πουλιά και στα δέντρα να τραγουδάς, ή να λες «Αξίζω, αξίζω, αξίζω» στον καθρέφτη κάθε πρωί πριν πλύνεις τα δόντια σου, ρισκάροντας επικίνδυνα να σου επιστρέψει μια μούτζα. Αν σας τα έλεγε αυτά κανένας ειδικός επιστήμονας στον οποίο απευθυνθήκατε για βοήθεια, πιθανότατα να ζητούσατε τα λεφτά σας πίσω, ενώ όταν τα βλέπετε τυπωμένα σε φτηνό χαρτί πετάτ...

  Τι, μόνο η Ελλάδα θα ζει τον μύθο της; Ναύλωσε τώρα το ταξίδι σου για μέσα Μαΐου που τα κρούσματα θα είναι μόλις 1000 ημερησίως και κάνε την επανάστασή σου τρώγοντας κιμά γαρίδας αντί για χοιρινό σουβλάκι – Υγεία, Ναύλα, Επανάσταση! «Όλα εδώ είναι περασμένα, αλλά την ίδια στιγμή παρόντα. Η Ιστορία εδώ έχει τη μορφή μιας τριπλής άρνησης. Μιας αμεριμνησίας την οποία η πόλη η ίδια μοιάζει να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά: δεν το θυμάμαι – δεν με αφορά – δεν το γνωρίζω» . Τα κρυφά σχολειά τελούν χρόνια υπό καταληψία και είναι κάπως αναμενόμενο να μπερδεύεις τον Γέρο του Μοριά με τον Νέγρο του Μοριά . Το να ζεις μόνο με τους μύθους είναι το ίδιο σκληρό όπως το να ζεις μόνο με την πραγματικότητα. Και δεν είναι σώνει και ντε απαραίτητο να διαλέξεις μια από τις δυο πλευρές. Μπούκωνε το μπισκότο σουπιάς και κάνε την πάπια. Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο στον απόηχο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από το 1821 και πολύ χάρηκα με την χρονική συγκυρία. Επίσης, ταυτίστηκα με μια σ...

Το να έχεις παιδί δεν φτάνει για να θεωρείσαι καλός γονιός· πάρτε για παράδειγμα τόσους και τόσους συγγραφείς που μας παινεύουν όπου σταθούν και βρεθούν τα πνευματικά τους παιδιά. 4-5 καλές φράσεις δεν θεωρούνται… αγέννητο βιβλίο! Σκοτώστε το να πάει στο διάολο, δεν θα χαθεί και ο πνευματικός κόσμος. Αν όμως το φέρετε στη ζωή και μάλιστα το προορίζετε για παιδιά αναγνώστες τότε φροντίστε να είναι πολύ καλό. Γιατί η αγορά παιδικού βιβλίου έχει δύο αντίθετους και ισχυρούς πόλους: επιτρέπει μεν την άκριτη συσσώρευση λεκτικού «πλούτου» με βιβλία που θα ευχαριστούσαν ιδιαιτέρως τον μικρό Γαργαντούα (βλέπε ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: «Πώς ο Γκρανγκουζιέ αναγνώρισε την θαυμαστή διάνοια του Γαργαντούα από την εφεύρεση ενός κωλοσφουγγιού» ) βυθίζοντας όμως τους δύστυχους γονείς σε μεγαλύτερα χρέη από εκείνα που προκαλεί η ετήσια προπαραγγελία του νέου τους iPhone, αλλά δεν πρέπει και να ξεχνάμε ότι ένα παιδί μπορεί να κάνει την πιο αδυσώπητη αρνητική κριτική σε ένα βιβλίο έτσι που δεν θα βρίσκεις λαγούμι ν...

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

    Τα συστατικά σημειώματα είναι άχρηστα στις δουλειές· συνήθως φεύγεις από μια δουλειά βρίζοντας το παλιό αφεντικό και πηγαίνεις σε μια άλλη γλείφοντας το νέο. Δεν υπάρχει χρόνος για σύνταξη επιστολών ούτε και για σύνταξη, γενικώς. Στη λογοτεχνία, τα συστατικά σημειώματα λειτουργούν κάπως πιο αξιοκρατικά. Όταν ας πούμε θες να ανελιχθείς αναγνωστικά για πρώτη φορά στο επίπεδο του Τολστόι και το βιβλίο που επιλέγεις περιέχει δυο διηγήματα, όπου το πρώτο θεωρείται από τον Τζέημς Τζόυς το σπουδαιότερο που γράφτηκε ποτέ και το δεύτερο αναλύεται εκτενώς από τον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ στα δοκίμιά του για τη ρωσική λογοτεχνία , κατατάσσοντάς το κιόλας στο ίδιο επίπεδο με τα μεγάλα έργα του αν όχι και σε υψηλότερο, τότε είσαι σίγουρος ότι… η δουλειά έχει κλείσει! Πείτε μου πόσα λεφτά θα παίρνω καθαρά και ξεκινάω αμέσως το διάβασμα.