Round About Midnight

 

Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view». 

 
Η αγάπη μου για την τζαζ είναι αντιστρόφως ανάλογη με εκείνη για το Πάσχα∙ με τα χρόνια την αγαπώ όλο και περισσότερο και την εκτιμώ βαθύτατα. Αλλά ταυτόχρονα δεν έχω ιδέα για αυτήν. Δεν ξεχωρίζω τα διάφορα είδη, ξέρω μόνο τα ονόματα των πιο γνωστών εκπροσώπων, αντιστοιχίζω τις μουσικές τους με δυσκολία όταν τις ακούω, είμαι ένα χάλι μαύρο. Έτσι ακριβώς είμαι γενικά με την μουσική (η οποία με τα χρόνια επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στην τζαζ). Προτιμώ να ακούω ό,τι επιλέγει το ραδιόφωνο ή αν τύχει και με ωθήσει να ψάξω περισσότερο κάποια εξωγενής πηγή, ένα βιβλίο ας πούμε όπως το συγκεκριμένο. Εδώ βέβαια η τζαζ κρύβεται μέσα στη λογοτεχνία και είναι πιθανό – όπως και συνέβη άλλωστε αγοράζοντας δυο βιβλία του Ντόναλντ Μπαρθέλμ που κακώς αγνοούσα τόσο καιρό – να ασχοληθώ περισσότερο με την λογοτεχνία παρά με την τζαζ. (Για κάτι πιο εστιασμένο έβαλα ήδη στο μάτι το βιβλίο «Τζαζ και μπλουζ»). 

 

 
[…] «Από όσο ξέρουμε ο Malcolm Lowry είχε σχέδια για ένα μεγάλο κύκλο μυθιστορημάτων που θα επικεντρωνόταν στο Κάτω από το ηφαίστειο, το αριστούργημά του και το μόνο τελειωμένο της σειράς. Τα επτά βιβλία που λογάριαζε να ολοκληρώσει θα είχαν τον γενικό τίτλο The voyage that never ends. Όπως σημειώνει ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, ο Malcom Lowry «έβλεπε αυτό το σύνολο σαν μια σύγχρονη Θεία Κωμωδία με τελικό στόχο την ανθρώπινη σωτηρία μεσ’ από την Κόλαση και το Καθαρτήριο». Ξαναγυρνούμε στον γενικό τίτλο: μα τι άλλο είναι η τζαζ, και ιδίως η αυτοσχεδιαζόμενη μουσική ευρύτερα, παρά «Το ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει»; Τι άλλο παρά μια διαρκής ανησυχία, μια διαδρομή χωρίς τέρμα, μια διαδρομή που αξίζει να γίνει για τη χαρά της ίδιας της πορείας και όχι για το όποιο αναμενόμενο έπαθλο στον τερματισμό.»

 
Ο Σάκης Παπαδημητρίου συνεχίζει το ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει μέσα από λογοτεχνικές αναφορές γνωστών βιβλίων αλλά και τζαζ άγνωστες ιστορίες για τους περισσότερους αναγνώστες. Μέσα εκεί χωρούν και κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες καθώς και πληροφορίες για ενορχηστρώσεις, δίσκους, κλπ, όλα τους εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Το πιο εξαιρετικό όμως είναι οι αυτοσχεδιασμοί της γραφής και η ελευθερία των συνειρμών, που κάνουν αυτό το βιβλίο συναρπαστικό – όπως και κάθε βιβλίο εδώ που τα λέμε. Η τζαζ έχει έναν μαγικό τρόπο να σου φτιάχνει πάντα την διάθεση, να σε κινητοποιεί εσωτερικά, να ανακατεύει δημιουργικά τα συναισθήματά σου, και ο συγγραφέας, βαθύς γνώστης της μουσικής, καταφέρνει να πετύχει το ίδιο και στο βιβλίο που γράφει. Οι συχνές παρεκβάσεις του ηχούν τόσο συναρπαστικά φάλτσα που σε κερδίζουν αμέσως με την αυθεντικότητά τους. Και αμυδρό ενδιαφέρον να έχεις για την τζαζ δεν γίνεται να μην βρεις ωραίο αυτό το βιβλίο – μοναδικός λόγος να συμβεί κάτι τέτοιο είναι μέχρι το τέλος της ανάγνωσης να έχει καταφέρει να σε πείσει να αγοράσεις τόσα από τα βιβλία που αναφέρει και αυτό να σε έχει εκνευρίσει ολοκληρωτικά. Η προσεγμένη και καλαίσθητη έκδοση είναι από τις εκδόσεις «Σαιξπηρικόν». Υπάρχουν κάποια ελάχιστα παροράματα – κάποια εισαγωγικά που δεν κλείνουν, δεν ανοίγουν, μια τελεία που λείπει, ένα κενό που γέμισε, κλπ – που δεν μειώνουν στο ελάχιστο την ομορφιά της έκδοσης. Ωστόσο, θεωρώ ότι η γραμματοσειρά θα έπρεπε να είναι πιο μεγάλη, ειδικά στα πάμπολλα σημεία που παρουσιάζονται αποσπάσματα άλλων κειμένων, μικραίνει ακόμα περισσότερο∙ δεν με κούρασε μόνο και μόνο επειδή βρήκα τόσο καταπληκτικό το βιβλίο και βοήθησαν επικουρικά και τα μικρά κεφάλαια. Αν υπήρχαν λεπτομέρειες που απαιτούσαν έντονη προσοχή, θα με δυσκόλευε αρκετά. Από την άλλη, η επιλογή γραμματοσειράς κάπως εξισορροπούσε με μαγικό τρόπο το ελλιπές μέγεθος – κάποιου είδους τεχνική, τι να πω! Ένα είναι ακόμα πιο σίγουρο και από την Ανάσταση Κυρίου, το βιβλίο τζαμάρει ανελέητα.

https://www.zazzle.com/drummer_cat_drums_musician_rock_jazz_funny_cute_ceramic_tile-227132441448441411

 
[…] «Στο δοκίμιο του Σαρτρ Ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός καταγράφεται μια φράση που συζητήθηκε πολύ: «Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος.» Ο Σαρτρ συνεχίζει: «Καταδικασμένος γιατί δεν εδημιούργησε, δεν έπλασε μόνος του τον εαυτό του, και ωστόσο ταυτόχρονα ελεύθερος, γιατί από την στιγμή που πετάχτηκε στον κόσμο, είναι υπεύθυνος για ό,τι κάνει.»
Ο Michel Contat καταλήγει ότι πράγματι στην τζαζ βρίσκουμε στοιχεία της φιλοσοφίας του σαρτρικού υπαρξισμού. Η τζαζ είναι κατάφαση συλλογικής ελευθερίας. Ο καθένας εκτίθεται προσωπικά, ακούει την φωνή του, δέχεται τους κινδύνους, βρίσκεται σε κατάσταση ετοιμότητας να αντιμετωπίσει το τυχαίο, υποκινεί την ανταπόκριση του άλλου. Ένας αυτοσχεδιασμός ο οποίος δεν είναι μια μορφή εκδικητικής αναρχίας, αλλά είναι μια αμοιβαία αναπάντεχη δωρεά. Η αλληλεπίδραση, η έκκληση στην ιδιαιτερότητα του άλλου, εντός των πλαισίων μιας κοινώς αποδεκτής γλώσσας, για να δημιουργηθεί από κοινού ένας κόσμος συγκεκριμένος. Μια ορχήστρα τζαζ που «κάνει καλή καύση», που σουινγκάρει, αποτελεί μια αυθόρμητη ομοσπονδία ελεύθερων ανθρώπων οι οποίοι στοχεύουν το ωραίο. Δεν είναι ο παράδεισος αλλά εδώ κάτω, στον εφήμερο βίο, βρίσκεται στην αντίθετη θέση τού «η κόλαση είναι οι άλλοι». Ακολουθείστε το παράδειγμα της τζαζ στις κοινωνικές σχέσεις. Ίσως αυτός ο τρόπος να καλύπτει την αναγκαία υπαρξιστική ουτοπία.»

 
Υ.Γ. 2666 Επέλεξα ένα κομμάτι από έναν τυχαίο δίσκο από την πλούσια δισκογραφία του Σάκη Παπαδημητρίου. Ping pong σας παίζω με τις αναρτήσεις μου!  

 

 

Υ.Γ. 49 Καλό Πάσχα! Η τζαζ ανασταίνει 😊