Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

La Casa de Papel


Σας αρέσει η ισπανική σειρά και θέλετε να διαβάσετε κάτι αντίστοιχο; Ο προφεσόρ Ρεϊμόν Κενώ σας δίνει την λύση. Παρόλο που και η πλοκή ομοιάζει κάπως στην σειρά – ένα τσούρμο κατσαπλιάδες επαναστάτες που ταμπουρώνονται σε ένα μέρος πολεμώντας την εξουσία, το έχουμε δει το έργο με μικρές παραλλαγές και με την παρέα του Τσίπρα – η κύρια ομοιότητα είναι η γκροτέσκα διάθεση με την οποία αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες του ο συγγραφέας. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την σειρά (ακόμα και αν θέλει να περνιέται για πολύ σοβαρή) και γι’ αυτό μου αρέσει να την παρακολουθώ. Καταστρατηγεί τις συμβάσεις του είδους με μια ανατρεπτική επιβεβαίωσή τους – μοιάζει αντιφατικό και μάλλον έτσι είναι. Κάπως έτσι λειτουργεί και το βιβλίο του Κενώ· αν το πάρεις στα σοβαρά βγήκες χαμένος· αν δεν το πάρεις στα σοβαρά πάλι βγήκες χαμένος! Ακόμα και ο τίτλος του λειτουργεί ειρωνικά, ακριβώς όπως θα λειτουργούσε ένας τέτοιος τίτλος και στην σημερινή εποχή, όπου τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας – στην πλειονότητά τους γυναίκες – εν μέσω καραντίνας έχουν αυξηθεί δραματικά. Αποφασίστε τι θέλετε επιτέλους από την τέχνη και τους art workers ετούτου του κόσμου: τέχνη εν Κενώ ή εν κενώ; «Όλο καινούριες λέξεις μαθαίνουμε σήμερα» είπε ο Κάφρυ. «Πώς φαίνεται πως είμαστε στη χώρα του Τζέημς Τζόυς!»
 
Πριν προχωρήσω στην αφηγηματική περιπλάνηση θέλω να σταθώ λίγο σε μια μεγάλη παραπλάνηση. Όλο το παρακείμενο είναι μια τεράστια πλάνη – το οπισθόφυλλο περιέχει απλώς ένα ψιλοαδιάφορο απόσπασμα, ο τίτλος είναι ό,τι να’ ναι (παραπλανητικός εκ μέρους του συγγραφέα, αυτός), η μικρή εισαγωγή του μεταφραστή κρύβει περισσότερα από όσα φανερώνει και το εξώφυλλο… δεν περιγράφω άλλο. Έτσι ο επίδοξος αναγνώστης θα διαβάσει ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο από αυτό που υποψιάζεται και περιμένει. Ωστόσο πρέπει να τονιστεί μια ειδοποιός διαφορά. Εδώ, το άσχετο παρακείμενο κρύβει ένα αξιανάγνωστο κείμενο, σε σύγκριση με κάτι άλλα «ουσιώδη» παρακείμενα που κρύβουν τρελές μούφες! Ο λόγος που τα αναφέρω όλα αυτά είναι γιατί εκείνος ο αναγνώστης που γνωρίζει έστω και ελάχιστα τον Ρεϊμόν Κενώ και το κίνημα που έφτιαξε με την συμμορία του, γνωρίζει επίσης ότι δεν πρέπει να περιμένει αυτό που το μυαλό τού λέει ότι πρέπει να περιμένει. Οι υπόλοιποι θα πέσετε στο κενό. 
 
Το βιβλίο του Κενώ θυμίζει έντονα εκείνα τα βιβλία του Μπορίς Βιαν, τα γραμμένα με ψευδώνυμο (όπως και ετούτο του Κενώ, που αρχικώς ήταν υπογεγραμμένο από τη Sally Mara, μπορείτε να αναζητήσετε και το απόκρυφο ημερολόγιό της/του), που στόχο είχαν να προκαλέσουν με την όποια φρίκη τους και δευτερευόντως να παίξουν φρικωδώς με την ίδια την γλώσσα. Η πρόζα και το χιούμορ του Κενώ όμως είναι πιο φινετσάτα, κάνοντας τα συγκεκριμένα βιβλία να διαβάζονται άνετα ακόμα και σήμερα, σε αντίθεση με του Βιαν που νομίζω ότι πλέον φανερώνουν την κόπωσή τους. Η ιστορία τοποθετείται το 1916 στο επαναστατημένο Δουβλίνο όπου Ιρλανδοί αντάρτες καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια της πόλης, στη περίπτωσή μας ένα ταχυδρομείο. Μέσα σε αυτό τον συρφετό κωμικών ηρώων, και περιμένοντας τις βρετανικές δυνάμεις να αντιταχθούν, ανακαλύπτουν μια γυναίκα στις τουαλέτες, Αγγλίδα υπάλληλο του ταχυδρομείου, η οποία με συντονισμένες κινήσεις, θα λέγαμε ότι βάλθηκε να… τελειώσει την επανάστασή τους πρόωρα!
 
[…] «Κατάλαβες και παρακατάλαβες. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ’χαμε πεθάνει χωρίς παρατράγουδα. Επειδή όμως εσένα σου ήρθε να πας να κατουρήσεις ακριβώς την στιγμή που ξέσπασε η επανάστασή μας, η δόξα μας μπορεί να κηλιδωθεί από βρομερά κουρκουσουριά κι αηδιαστηκές συκοφαντίες.»
(…)
«Μ’ ακούς; Δεν έγινε τίποτα. Τίποτα. Μ’ ακούς; Δεν έγινε τίποτα.»
«Αυτό μπορεί να το λέει ένας άντρας» απάντησε η Γκέρτι μ’ ένα αυθάδικο χαμόγελο. «Για μια γυναίκα, αλλάζει.» 
 
Δεν ξέρω πόσο ενοχλητικό μπορεί να φανεί στα μάτια κάποιων αναγνωστών (αν και θεωρώ ότι ο Κενώ ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα σε όλους τους παράδοξους και αλλόκοτους ήρωές του) αλλά σε τέτοιου είδους συγγραφικά εγχειρήματα πρώτιστο ρόλο παίζει η γλώσσα, που μαζί με το κωμικό στοιχείο και την ειρωνεία, προσπαθεί να μετασχηματίσει την φρίκη ή την απέχθεια σε διανοητική κάθαρση. Αν σας φαίνεται πολιτικά μη ορθό, τι να κάνουμε, ξυδάκι – εξάλλου, όποιος θίγεται εκτός του χιούμορ, θίγεται εξίσου καλά και εντός του! «Ο Ντίλλον και ο Κάλλιναν, σοβαροί σοβαροί, μα δίκαιοι, δεν εξέφραζαν άποψη μέχρις ότου τη σχηματίσουν».
 
Περιέχει πολλές κωμικές στιγμές, με προεξέχουσα στιγμή κάθε φορά που αναφερόταν το επαναστατικό συνθηματικό της ομάδας που ήταν το «Finnegans Wake» (κάτι σαν το Bella Ciao του «Casa de Papel»)· σε κάθε εμφάνιση ξεκαρδιζόμουν. Σίγουρα πρόκειται για διακειμενική αναφορά στον Τζόυς, αν και κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι προέρχεται από την ομώνυμη ιρλανδική μπαλάντα από την οποία εμπνεύστηκε και ο ίδιος ο Τζόυς. Ωστόσο και η ίδια η αναφορά του Κενώ στον Τζόυς, βάζοντας έναν ήρωά του να μιλάει για δύσκολες τζοϋσικές λέξεις το έτος 1916 όταν ο «Οδυσσέας» εκδόθηκε χρόνια μετά, φανερώνει ότι πρόκειται για έναν εκούσιο αναχρονισμό (σύμφωνα και με τον μεταφραστή) που ενισχύει την άποψη περί διακειμενικότητας, και την εν γένει συνομιλία με σύμπασα την λογοτεχνία, χαρακτηριστικό τέτοιων παιχνιδιάρικων συγγραφέων.
 
Αλλά τι να σου κάνει και ο συγγραφέας αν εκείνος παίζει και ο μεταφραστής εμπαίζει; Το έχουμε δει το έργο πολλές φορές! Ευτυχώς ο Αχιλλέας Κυριακίδης αγαπάει και ο ίδιος αυτά τα λεκτικά παιχνίδια και βρίσκει τις καλύτερες λύσεις. Και το θάρρος του φαίνεται περισσότερο στα πιο απλά. Ας πούμε τον θαύμασα όταν μετέφρασε μια φράση, «Κολοκύθια τούμπανα!», διατηρώντας έτσι την κωμική της διάσταση που εμφανώς είχε σύμφωνα με τα συμφραζόμενα της σκηνής, αποφεύγοντας έτσι μία πολιτικά πιο ορθή φράση που θα κατέστρεφε ολοσχερώς την κωμικότητα. Εντούτοις, σε ακραίες λεκτικές ακροβασίες και διαρκώς εξελισσόμενες γλώσσες, κάποια λογοπαίγνια επιζούν και κάποια φυτοζωούν. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι σε ανάλογες διανοητικές κατασκευές, ίσως θα ήταν καλύτερα να έλειπε η πρόζα, ως πρώτη γνωριμία των αναγνωστών μαζί τους. Με δυο λόγια, καλό είναι να κάνεις πρώτα μερικές «Ασκήσεις ύφους» για να μην πιαστείς, και μετά πιάνεις το κυρίως πρόγραμμα. Με μια ντουζίνα Β6 κανείς δεν έγινε αθλητής της λογοτεχνίας! Αυτά τα ολίγα είχα να πω σύντροφοι, κανείς δεν μπορεί να μας φιμώσει… τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή! Viva la revolution!
 
«Είμαστε αντάρτες!» ούρλιαξε ο Μακ Κόρμακ. «Αλλά καθωσπρέπει αντάρτες. Καθωσπρέπει, ιδίως με τις κυρίες! Finnegans Wake, σύντροφοι! Finnegans Wake!»
 

 
Υ.Γ. 2666 Παρότι είμεθα βιβλιοθηκονόμοι (άνεργοι #support_library_workers φυσικά, γιατί ποιος ασχολείται σοβαρά με τις βιβλιοθήκες στην Ελλάδα) και παρότι το όνομα του Γάλλου συγγραφέα, σε έναν λεκτικό παροξυσμό που θα άρεσε και στον ίδιο, έχει μεταφερθεί στα ελληνικά, ακόμα και από το χέρι του ίδιου του μεταφραστή του σε διάφορες εκδόσεις, με πάμπολλα ονόματα μεταξύ των οποίων «Ρεϊμόν Κενώ», «Ρεϊμόν Κενό», «Ραιμόν Κενώ», «Ραιμόν Κενό», κλπ, επέλεξα να «καθιερώσω» στις ετικέτες το όνομα «Ρεμόν Κενό» όπως εμφανίστηκε στο βιβλίο «Παίζουμε λογοτεχνία;» όταν και του πρωτοκόλλησα την ταμπέλα.
 
Στις ετικέτες βάζω τον τύπο του ονόματος που μου αρέσει εμένα προσωπικά λόγω εμφάνισης (τελείως ρηχός τύπος!) καθώς επίσης και εκείνο που συνήθως εμφανίζεται πρώτο ανάλογα με το βιβλίο που διαβάζω. Στο συγκεκριμένο βιβλίο εμφανίζεται ως «Ρεϊμόν Κενό» αλλά εγώ επέλεξα τον τύπο «Κενώ» μέσα στην ανάρτηση για να έχουν και μια ουσία τα λογοπαίγνια… εν κενώ που έκανα!

Σχόλια

  1. Ανώνυμος8.5.20

    Θαρρώ το "Κενώ" που επιλέξατε είναι η πιο σωστή γραφή, κατά το "Φουκώ" για παράδειγμα και αφού μιλάμε για Γάλλο!
    Κατά τα λοιπά μια αμηχανία τη νιώθω, που αφήνω ένα σχόλιο, μιας και είναι πολύ πρόσφατη η ενασχόλησή μου με τα ιστολόγια,χώρια που έχω κι ένα άγχος μη τυχόν και είμαι τίποτα "ψεκασμένη" και με απομακρύνετε διακριτικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνήθως χρησιμοποιούν την πιο απλή μορφή των ονομάτων πλέον. Ε και ο... οπότε ο Φουκώ μάλλον θα γινόταν Φουκό (σίγουρα θα το έχετε δει και έτσι). Εγώ προτιμώ να χρησιμοποιώ εκείνο που μου φαίνεται πιο ωραίο στο μάτι. Αλλά γενικά όλες οι μορφές θεωρούνται «σωστές».

      Χαχα μην φοβάστε Αλλουέλα (ωραίο όνομα), οι περισσότεροι ψεκασμένοι ασχολούνται τώρα περισσότερο με τον κορονοϊό (ή κορωνοϊό... ποιο είναι το σωστό;!)και λιγότερο με την λογοτεχνία. Δεν νομίζω ότι εσείς θα είστε η εξαίρεση της δεύτερης περίπτωσης. Καλή αρχή και στο μπλογκ σας :)

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος10.5.20

      Με το "ω" είναι ωραιότερο!

      Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, για τη φιλοφρόνηση (ναι, για το ωραίον του ονόματός μου λέω) και για την ευχή σας!
      Καλημέρα σας!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!