Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χαζό παιδί χαρά γεμάτο


Υπήρχε η ασαφής εντύπωση σε πολλούς δικούς μας συγγραφείς ότι αν καταφέρουν και παρουσιάσουν τα μέτρια βιβλία τους σε μια τριήμερη σειρά εκδηλώσεων που φέρει τον τίτλο «διεθνής» (όπως είναι η «Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης») τότε θα φούσκωνε και το υπερτροφικό εγώ τους πιστεύοντας ότι κάνουν διεθνή καριέρα πλάι στα μεγαθήρια του χώρου. Βέβαια, όπως έδειξε το πρόσφατο μουσικό μας παρελθόν, η Απόλυτη Θεά Άννα Βίσση ουδέποτε έκανε διεθνή καριέρα, παρά τις αντιρρήσεις που προβάλλουν ακόμα και σήμερα μεσημεριανές κριτικές εκπομπές. Έτσι λοιπόν, εφόσον και η κουτσή Μαρία κατέληξε να παρουσιάζει διεθνώς τα ανοσιουργηματά της, αρχίζει να παρατηρείται τελευταίως μια τάση να περιοριστούν οι παρουσιάσεις στα περίπτερα της ΔΕΒΘ – νομίζω ότι και κάπως έτσι προέκυψε αρχικά και η σύγχυση, θεωρήθηκε ωραία ιδέα βιβλία περιπτέρου να παρουσιάζονται σε μεγαλύτερα λουσάτα Περίπτερα. Ένα λεπτό περιπτερά, δεν γίνεται έτσι η σωστή μπίζνα. Τέλος πάντων, περιμένουμε να γίνουν εκλογές για το αν θα γίνονται ή όχι παρουσιάσεις βιβλίων στην Έκθεση Βιβλίου. Μέχρι τότε, εμείς, ας ζήσουμε το δικό μας παραμύθι. 

Πήγα να παρακολουθήσω μία εκδήλωση δώδεκα το καταμεσήμερο που διοργάνωνε το Ρωσικό Ινστιτούτο Λογοτεχνικής Μετάφρασης (σημειωτέον η Ρωσία ήταν τιμώμενη χώρα φέτος), παρουσία του συγγραφέα με τίτλο «Γιούρι Νετσιπορένκο: Η παιδική λογοτεχνία στον σύγχρονο κόσμο» και είχε τον ιλλιγγιώδη αριθμό των 3 θεατών, μαζί με μένα – φαίνεται ότι οι περισσότεροι πήγαν στην παρουσίαση της κουτσής Μαρίας, λογικό, όχι να έρθουν και οι ξένοι να μας πάρουν τις δουλειές! Ο συγγραφέας αποδείχθηκε πολύ τολμηρός... εξωτερικά μιας και εμφανίστηκε με σανδάλι και κάλτσα, ολοφάνερη πρόκληση απέναντι στο καλοσιδερωμένο ταγιέρ της κουτσής Μαρίας… αλλά και εσωτερικά, καθότι είναι ένας πολύ γνωστός και προσγειωμένος συγγραφέας που εστιάζει στην παιδική λογοτεχνία και στην προσπάθεια επαφής των παιδιών με την ανάγνωση – εκδίδει χρόνια ένα περιοδικό για εφήβους. Αφού μίλησε για την δουλειά του, ύστερα μας έδωσε το βιβλίο του να το ξεφυλλίσουμε και μας είπε να το κρατήσουμε στο τέλος, μας το χάριζε! Στην αρχή, αντέδρασα όπως κάθε ιδιοτελής βιβλιόφιλος, ανακράζοντας εντός μου, «Τσίμπησα βιβλιαράαακι!!» αλλά μετά σκέφτηκα πόσο γλυκιά ήταν η κίνησή του, φέρνοντας για τελευταία φορά στο μυαλό μου την κουτσή Μαρία και τα 18 ευρώ, κατά προσέγγιση, που θα σκάνε άλλοι αναγνώστες για τις γραφικές κουταμάρες της. 


Αναρωτιούνται πολλοί γιατί οι έφηβοι δεν διαβάζουν λογοτεχνία. Γιατί δεν είναι χαζοί και δεν έχουν καμία όρεξη να διαβάζουν μαλακίες. Ειδικά όταν περνάνε μία περίοδο έντονης αμφισβήτησης των πάντων, θέλουν βιβλία που δεν στηρίζονται σε ευκολίες, σε διδακτισμούς, βερμπαλισμούς, νοσταλγικές φούσκες και μεσήλικες νευρώσεις. Επίσης, αν σκέφτεσαι μια φορά το βιβλίο που γράφεις για ενήλικες, για τα παιδιά πρέπει να το σκέφτεσαι στο τετράγωνο και για τους εφήβους στον κύβο. Ο γλυκός μας «χαλιαχούλης» συγγραφέας (έτσι λέγαμε μικροί τους τουρίστες που φορούσαν σανδάλια με κάλτσες· κάτι που απαγορεύεται πλέον, η πολιτική ορθότητα μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε στείλει αδιάβαστο· θα το ρισκάρω, ωστόσο!) γράφει μια εκπληκτική βιογραφία για τον Νικολάι Γκόγκολ. Όση ώρα διαρκούσε η ανάγνωση έφερνα στο μυαλό μου την βαθυστόχαστη φράση του Ανρί Μπερξόν «Το γέλιο δε θα πετύχαινε τον σκοπό του αν έφερε το σημάδι της συμπάθειας και της καλοσύνης». Πράγματι, σε κανέναν δεν αρέσει να γελάνε μαζί του και ακόμα περισσότερο, σε κανέναν δεν αρέσει να γελάει με τον εαυτό του, αλλά το γέλιο είναι ευεργετικό και αξίζει κάθε φορά να βρίσκουμε την φόρμουλα και την διπλωματία (αν δεν μπορούμε να βρούμε το θάρρος ως αποδέκτες της σάτιρας) και να γελάμε με καταστάσεις ακόμα και αν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι εμείς είμαστε το θύμα – ίσως, περισσότερο, τότε. Ο Γκόγκολ ήταν ένα πραγματικό αγόρι της χαρμοσύνης – ένας αγαπητός και αποδεκτός είρωνας τόσο της Τσαρικής Αυλής όσο και των απλών ανθρώπων. 


[…] «Μπροστά στον διευθυντή του σχολείου έκανε την εμφάνισή της μια ολόκληρη αντιπροσωπεία Ελλήνων, που του έφερε δώρα και τον παρακάλεσε να πάρει αυστηρά μέτρα κατά του μαθητή Γκόγκολ. Ζήτησε όχι μόνο να μην ξαναγράψει τίποτα που να προσβάλλει τους Έλληνες, αλλά να κάψει κι ό,τι είχε ήδη γραμμένο. Ο Διευθυντής τα δώρα δεν τα δέχτηκε. Κάλεσε όμως, αμέσως τον Γκόγκολ και τον επέπληξε. Τι να κάνει και αυτός; Έκαψε το έργο που προκάλεσε στην ελληνική κοινότητα τέτοιο σάλο. Αυτό το μάθημα που πήρε από τους Έλληνες έπιασε τόπο: ποτέ στο εξής δεν έγραφε με ευθύ τρόπο για πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, αλλά κάλυπτε κάτω από επινοημένα ονόματα ανθρώπων και πόλεων, τα συμβαίνοντα». 

Η βιογραφία του Νετσιπορένκο για τον Γκόγκολ, φέρνει στο προσκήνιο έναν συγγραφέα που θα μπορούσε να ιντριγκάρει έναν έφηβο σήμερα, και να του δώσει το έναυσμα να κινηθεί σε μια υψιπετή λογοτεχνία που ίσως διαρκέσει για πάντα. Αν όχι, ας τους δώσουν Καζαντζάκη και Άλκη Ζέη όπως κάνουν ακόμα στην Ελλάδα, για να σταματήσουν την λογοτεχνία μια ώρα αρχύτερα! Η έκδοση έχει περιορισμένη διανομή καθότι βγήκε από τις «Kasseris Publications» της Ρόδου σε μόλις 200 αντίτυπα – τα 3 τα πήραμε εμείς οι θεατές· σε άλλες παράλληλες εκδηλώσεις ενδεχομένως και άλλοι θεατές πήραν τα 3 τους. Η έκδοση όμως είναι πανέμορφη, σκληρόδετη, με απίθανη εικονογράφηση του Εβγκένι Ποντκολζίν («… ένας από τους καλύτερους ζωγράφους της Ρωσίας», σύμφωνα με τον Νετσιπορένκο), σε όμορφη μετάφραση της Φαίδρας Μαλανδρή. Λόγω της περιορισμένης διαθεσιμότητας, σκέφτηκα ότι θα είναι κρίμα να το κρατήσω στο σπίτι, και έτσι σε μια κρίση αυθορμητισμού ζήτησα από τον συγγραφέα να υπογράψει το αντίτυπο με τον πανάκριβο στιλό μου, με σκοπό να το χαρίσω στη Δανιηλίδειο Παιδική Βιβλιοθήκη του Δήμου Καλαμαριάς, γιατί εκτός από αγόρια, υπάρχουν και κορίτσια της χαρμοσύνης και θα τα βρείτε εκεί μέσα πρόθυμα να σας προτείνουν βιβλία… γιατί οι βιβλιοθηκονόμοι δεν είναι για να βάζουν μόνο βιβλία στα ράφια, αλλά και αναγνώστες στη θέση τους! 


Το σίγουρο είναι ότι η νεκρή ψυχή του αφυπνίστηκε μέσα μου ύστερα από αυτό το υπέροχο παραμύθι και θα επιδιώξω την επανένωση με τον χαρμόσυνο κόσμο του. 

[…] «Ο Γκόγκολ έγραψε διαθήκη, όπου αναφέρεται στην ικανότητά του να πέφτει σε ύπνο, κατά την διάρκεια του οποίου, η απόλυτη ακινησία και η έλλειψη αναπνοής, μπορούσαν να οδηγήσουν σε εσφαλμένη διάγνωση. Ακόμα και οι γιατροί οδηγούνταν σε απόφαση ότι, ο συγγραφέας έχει πεθάνει. Ένας τέτοιου είδους ύπνος ονομάζεται «λήθαργος». Συνέβη με τέτοιο τρόπο, που σε ύπνωση έπεσε όχι ο ίδιος ο Γκόγκολ, αλλά η πνευματική κληρονομιά του. Οι ανακαλύψεις του στον τομέα της λογοτεχνίας και της ζώσας ψυχής, τόσο πολύ υπερέβησαν την εποχή του, που μόνο σήμερα μπορούμε να συλλάβουμε το νόημά τους. Οι ιδέες και οι μορφές των ηρώων του αφυπνίζονται, και αυτό που οι σύγχρονοί του ονόμαζαν «επινόηση» ή «απάτη», σήμερα το κατανοούμε, ως βαθιά γνώση της πραγματικότητας». 

Αυτή την Κυριακή των εκλογών, μην τρώτε το παραμύθι, διαβάστε το! 

[…] «Ο ζωγράφος Ιβανόφ απεικόνισε τον Γκόγκολ στον πίνακά του ως έναν άνθρωπο με κόκκινη καπαρντίνα, ο οποίος απευθύνεται στον θεατή με το ήμισυ του σώματός του, βλέπει τον Χριστό και αμφιβάλλει, φοβάται να πιστέψει στα μάτια του. Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός, ότι και ο Γκόγκολ «απεικόνισε» τον καλλιτέχνη σε ένα δικό του διήγημα, το «Πορτραίτο». Σ’ αυτό, αντιπαραβάλλεται ο κεντρικός χαρακτήρας του διηγήματος με τον ζωγράφο, ο οποίος φαίνεται να σπατάλησε το ταλέντο του άδικα. Αντίθετα ο Γκόγκολ, εξύψωσε τον ήρωά του στους ουρανούς της τέχνης, μη επιτρέποντας στο αναγνωστικό κοινό να τον σέρνει απ’ τη μύτη… » 

Υ.Γ. 2666 Η «κουτσή Μαρία» δεν φέρει έμφυλο πρόσημο. Είναι άφυλο φαινόμενο και μας αφορά όλους. Me too!

Σχόλια

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!