Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Επιμένουμε ιταλικά

 
Συνεχίζοντας ακάθεκτος την επέλαση στην ιταλική λογοτεχνία, μια όψιμη αναγνωστική αγάπη, πλην του πρώιμου και παντοτινού έρωτα που ακούει στο όνομα Καλβίνο, ήρθε η σειρά του Ίταλο Σβέβο. Καλός άνθρωπος και ακόμα καλύτερος συγγραφέας, καλλιτεχνικά αγνοημένος ωστόσο στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, έμπλεξε με κακές ιρλανδικές παρέες, και είδε ξαφνικά την συγγραφική του πορεία να τρέχει ιλιγγιωδώς προς την επιτυχία όταν ένα αυτοκινητικό δυστύχημα – μια φάρσα επιτυχημένη! – ανέκοψε και τερμάτισε την σύντομη ζωή του χωρίς όμως να καταφέρει το ίδιο και με την φήμη του. Κάντε ένα τελευταίο τσιγάρο, ν' αρχίσουμε!
 
Επιστήθιος φίλος του Τζέημς Τζόυς... και οι φίλοι των φίλων μου, δυο φορές φίλοι μου! Όμως και άσπονδος φίλος των Ελλήνων μεταφραστών του και εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Θα χυθεί αίμα! Γνωστοί και φίλοι με είχαν προειδοποιήσει παντοιοτρόπως ότι ο Σβέβο δεν ευτύχησε στις ελληνικές μεταφράσεις του – σχεδόν κατ' αναλογία με τις συγγραφικές του προσπάθειες – και έπρεπε να ωριμάσει το πράμα για να δούμε οι αναγνώστες άσπρη μέρα. Πριν λίγες μέρες έγινε γνωστό ότι το αριστούργημα του Σβέβο, «Η συνείδηση του Ζήνωνα» επιτέλους βρήκε τη φωνή του μέσω της σπουδαίας μεταφράστριας Έφης Καλλιφατίδη και θα στεγαστεί από τους πλέον ανερχόμενους στον εκδοτικό κλάδο, Αντίποδες. [Τώρα θα πω τον καημό μου. Σχεδόν όλοι οι αναγνώστες έχουμε έναν μεταφραστή κατά νου που τον ακολουθούμε και τον εμπιστευόμαστε για διαφορετικούς λόγους. Για μένα αυτός ο μεταφραστής είναι η Έφη Καλλιφατίδη. Δε ξέρω πώς ξεκίνησε όλο αυτό, νομίζω με «Το σπίτι με τα εφτά αετώματα» του Χώθορν και συνεχίστηκε με τον «Τρίστραμ Σάντι» του Στερν. Πέρα από τις εξαιρετικές μεταφράσεις της, κάπως με τραβούσε και το ίδιο το όνομα γραμμένο στο εξώφυλλο. Από τότε, κάθε φορά που βλέπω το όνομά της στη θέση του μεταφραστή, επεξεργάζομαι σοβαρά και το ίδιο το βιβλίο ακόμα και αν η πρώτη μου εντύπωση ήταν να το προσπεράσω αδιάφορα. Εκτός όμως από εκείνα του Έκο. Η σχέση μου μαζί του τελείωσε στο «Όνομα του Ρόδου». Δεν ακούω τίποτα, σσστ! Δε θέλω ΟΥ-μπέρτο!]. Περιμένοντας λοιπόν τον συνειδητοποιημένο Ζήνωνα, έμαθα ότι ο μόνος μεταφραστής που σεβάστηκε τις ιδιομορφίες του Ίταλο Σβέβο είναι ο Γιάννης Παππάς και έτσι λοιπόν, ξεκινώ το σύντομο αισθηματικό ταξίδι με την λογοτεχνική του διάνοια από αυτή τη συλλογή διηγημάτων.
 
Προσόν ενός καλού συγγραφέα είναι η παρατηρητικότητα – και ενός μοντερνιστή συγγραφέα η παρατηρητικότητα των ψυχικών διακυμάνσεων. Ο Σβέβο έχει μια ασύλληπτη συλλογή τέτοιων παρατηρήσεων στο ενεργητικό του. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί γοητεύτηκε τόσο πολύ ο Τζόυς όταν τον πρωτοδιάβασε. Έχει όμως και μία απλή, σχεδόν «φτωχή» γλώσσα· πώς να ενωθούν αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία; Γίνεται; Κι όμως! Η συναρμογή των ψυχικών λεπτότατων παρατηρήσεων με την απλή γλώσσα πραγματοποιείται με έναν αλλόκοτα υποχθόνιο, μυστικιστικό τρόπο. Δύσκολα πιστεύεις ότι ο Ίταλο Σβέβο ανήκει στους μοντερνιστές συγγραφείς της εποχής του Τζόυς, κυρίως γιατί όπου ακούς «μοντερνισμός» περιμένεις με μαθηματική ακρίβεια, γλωσσικές καινοτομίες και ακροβασίες, διακριτές και εξαιρετικά ενοχλητικές κατά την ανάγνωση. Εδώ, απουσιάζει η γλωσσική εκζήτηση. 
 
[...] Η πιο χαρούμενη έκφραση της φύσης: στα πουλάκια ακόμα κι ο φόβος δεν είναι πράσινος και αποτροπιαστικός, όπως στον άνθρωπο, και αυτό όχι επειδή κρύβεται κάτω από τα φτερά τους – αφού άλλωστε γίνεται φανερός – αλλά επειδή δεν αλλοιώνει καθόλου την κομψή τους φύση. Αντίθετα, πρέπει να πιστέψουμε ότι το μυαλουδάκι τους δεν γνωρίζει καν το φόβο· το σήμα κινδύνου δίνεται από την όραση και την ακοή, και μέσα στη βιασύνη περνά κατευθείαν στα φτερά. Τι μεγαλείο: ένα άφοβο μυαλουδάκι μέσα σ' έναν οργανισμό σε κατάσταση πανικού!
 
Δεν πρέπει όμως να αφήσετε να σας μπερδέψει η απλότητα της γραφής γιατί τότε το βάθος και το πλέγμα των σκέψεων του συγγραφέα, θα σας αιχμαλωτίσει με ευκολία – και σε έναν μη πεπαιδευμένο αναγνώστη αυτό θα φανεί σαν μαρτύριο ενώ σε έναν πεπαιδευμένο σαν ένα ταξίδι με όλα τα έξοδα πληρωμένα! Τα διηγήματα του Σβέβο είναι γεμάτα λεπτή ειρωνεία, χιούμορ και (κυρίως) αυτοσαρκασμό. Ο συγγραφέας που αγνοήθηκε συγγραφικά σχεδόν εώς το τέλος της ζωής του (αλλά το αντιμετώπισε με μία στάση που εντυπωσιάζει και διδάσκει) αυτοσαρκάζει τα βάσανά του με κάθε ευκαιρία. Επίσης, ένα αγαπημένο θέμα του Σβέβο είναι τα γηρατειά, εννοούμενων όχι από βιολογική άποψη (ηλικία) αλλά ως κατάσταση, ως στάση θεωρητική απέναντι στην ύπαρξη και τα πολλαπλά της προβλήματα, όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο Ναυτίλος.
 
Ο Ίταλο Σβέβο είχε εντυπωσιαστεί και από τις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ (εν αντιθέσει με τον Τζόυς που τις απεχθανόταν, κατά δήλωσή του, και τις απέφευγε για μεγάλο μέρος της ζωής του – παρά την επιμονή κάποιων κριτικών να συνδέουν τον εσωτερικό μονόλογο του Τζόυς με τις θεωρίες του Φρόυντ), κυρίως με εκείνες που είχαν σχέση με τα όνειρα, έτσι, βλέπουμε με κάθε πρόφαση μέσα στα διηγήματά του να περιγράφονται διάφορα όνειρα των ηρώων. Μια συγγραφική πρακτική που πλέον, κάθε σχολή δημιουργικής γραφής που σέβεται τον εαυτό της σου λέει να αποφεύγεις: «ΜΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΕ ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΑΣ». Εντούτοις, όταν είσαι ο Σβέβο και το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να γράφεις... ονειρικά, πού είναι το κακό; 
 

 
[...] Πόσο εκφραστικά είναι τα κτίσματα των ονείρων! Ίσως πουν – και θα έχουν δίκιο – ότι είναι έτσι για να μπορεί εύκολα αυτός που τα σχεδίασε να καταλάβει ότι είναι δικά του. Το εκπληκτικό όμως είναι ότι ο αρχιτέκτονάς τους δεν ξέρει ότι τα έφτιαξε και δεν το θυμάται, ακόμα και ξύπνιος, και στρέφοντας τη σκέψη πίσω, στον κόσμο απ' όπου έρχεται, όπου οι κατασκευές ξεπηδούν με τόσην ευκολία, μπορεί να εκπλαγεί, γιατί εκεί όλα γίνονται κατανοητά χωρίς την ανάγκη ούτε μιας λέξης.
 
Η μετάφραση του Γιάννη Παππά είναι εξαιρετική. Πίσω από την απλότητα της γραφής του Σβέβο αντιλαμβάνομαι όλο το κρυφό δαιδαλώδες νοηματικό πλέγμα και αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητα επιτυχία της μετάφρασης. Ο Ίταλο Σβέβο δεν είναι επ' ουδενί απλός συγγραφέας και η συγκεκριμένη μετάφραση το επιβεβαιώνει με επιτυχία. Καμιά φορά, παρορμήσεις που έχουν αφετηρία τη συγκίνηση, στο άκουσμα μιας καθαρής, ανεπιτήδευτης φωνής, έχουν μια δικαίωση, έστω κι αν το αποτέλεσμα είναι ατελές, σημειώνει ο μεταφραστής στο πρόλογό του. Θα συμφωνήσω πως, όταν πας να μεταφράσεις έναν συγγραφέα κινούμενος από ατόφια αγάπη για το ταλέντο του και την ευαισθησία του, τότε σχεδόν πάντα, το αποτέλεσμα βγαίνει εξαιρετικό. Η επικοινωνία με τον άνθρωπο που γράφει, μέσα από ένα κείμενό του, σε κάνει ενίοτε να ξεχάσεις τον συγγραφέα. Αυτό είναι, όπως νομίζω, η επιτυχία και το χάρισμα του Ίταλο Σβέβο, χάρισμα που για μένα έχουν οι συγγραφείς που με συγκίνησαν και πάντοτε με συντροφεύουν.
 
Η έκδοση από τις εκδόσεις «Πορεία» είναι πολύ όμορφη, τόσο που σκέφτομαι, πόσοι εκδοτικοί οίκοι υπάρχουν γύρω μας που βγάζουν υπέροχες εκδόσεις και σπανίως φτάνουν στα χέρια μας; Η συγκεκριμένη έχει ένα εξώφυλλο με απαλό μωβ χρώμα και μία υφή που θυμίζει βελούδο ή τέλος πάντων, κάτι εξίσου απαλό, δε ξέρω τι ακριβώς είναι! Κάτι τέτοιο θα περίμενες, ας πούμε, από μια συλλεκτική έκδοση, που βεβαίως θα πλήρωνες και αναλόγως. Επίσης, το χαρτί είναι ποιοτικό και βαρύ και ταιριάζει απόλυτα με την γραφή του Σβέβο. Πολύ την χάρηκα αυτή την έκδοση! 
 
«Το ξέρεις ότι είσαι ένας παραγνωρισμένος συγγραφέας;» του είχε πει ο Τζόυς όταν διάβασε τα βιβλία του. Και επειδή στην λογοτεχνία υπάρχει, ενδεχομένως, περισσότερη δικαιοσύνη από οπουδήποτε αλλού... το μέλλον τον αναγνώρισε και τον κατέταξε μεταξύ των πιο γοητευτικών συγγραφέων του 20ου αιώνα. Ψέματα;
 
Υ.Γ. 2666    Η σπουδαία λογοτεχνία είναι – και ταυτόχρονα δεν είναι – μεγάλο ψέμα!

Σχόλια

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!