Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Marabout Hero




Μετά το βαθυστόχαστο άρθρο της Κατερίνας Μαλακατέ, γεννήθηκαν στο μυαλό μου πολλά ερωτήματα. Γιατί έφτιαξα ετούτο το μπλογκ; Σίγουρα ήταν μια παρορμητική σκέψη που συνέπεσε χρονικά με την επέτειο θανάτου του Νίκου Καββαδία. Αν ο Καββαδίας είχε πεθάνει τρεις μήνες αργότερα, μάλλον δεν θα είχα το φτιάξει!



Θεωρώ ότι τα μπλογκς θα λειτουργούσαν καλύτερα αν συνένωναν κάτω από την ίδια στέγη διαφορετικές φωνές. Πολυφωνία υφίσταται μόνο όταν οι φωνές τραγουδούν μέσα στο ίδιο σχήμα, όχι ο καθένας στο μπάνιο του. Τραγουδώντας μόνος μου συχνά δεν αντιλαμβάνομαι πόσο φάλτσος είμαι. Η λογοτεχνία είναι ελευθερία, και το μπλόγκινγκ, με διαχειριστή εμένα, σύντομα αποδείχθηκε βασανιστικός αυτοπεριορισμός. Το μπλογκ θα συνεχίσει να υφίσταται μόνο ως αποθήκη κειμένων˙ ούτε εργοστάσιο παραγωγής, ούτε κατάστημα προώθησης. Ενίοτε, θα βρίσκουν θέση εδώ, κείμενα που έχουν αποσυρθεί από την ευρεία κυκλοφορία και ψάχνουν έναν χώρο να σκουριάσουν με την ησυχία τους.



Ο υποφαινόμενος όμως θα συνεχίσει να γράφει – για άλλους. Πρέπει και αυτός να εκδικηθεί κάπως για την ανικανότητα του να διαχειριστεί ένα προσωπικό μπλογκ! Ωστόσο συνεχίστε να επισκέπτεστε το μπλογκ, είναι καλαίσθητο και φιλικό προς το περιβάλλον. Έχει και σκάκι! Και ταπετσαρία Τζόυς! Τι άλλο πια! Αποσύρομαι, ανάλαφρος και πουπουλένιος, για να διαβάσω τον Οδυσσέα Του. Θα γίνει μια σούπερ ανάρτηση˙ αλλά δεν θα το μάθετε από δω!

Τζόυς, φημισμένος για την ευστροφία του
Μαραμπού, φημισμένο για την αργοστροφία του














    Άντε να δούμε τι θα βγει!





Υ.Γ. 2666 Όσοι στοιχημάτισαν ότι το μπλογκ δεν θα βγάλει ούτε έναν χρόνο λειτουργίας να περάσουν από το ταμείο να πληρωθούν! Το' βλεπες. Το' παιξες;

Σχόλια

  1. Καλημέρα, Μαραμπού!

    Όταν το μέσο αποσυμπίεσης γίνεται ψυχαναγκασμός, τότε δεν επιτελεί το σκοπό του.
    Προσωπικά, ό,τι με αγχώνει το εγκαταλείπω. Θέλω να ζω με τον τρόπο που εγώ επιθυμώ.
    Διαβάζω ό,τι θέλω, όπως θέλω, χωρίς να υποβάλλω τον εαυτό μου σε διάφορες σκέψεις. Αν θα αναρτήσω, είναι γιατί έτσι απλά μου ΄ρθε. Τίποτε άλλο. Μόνο απόλαυση και χαρά της ανάγνωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος19.5.15

    δεν καταλαβαίνω... αφού σου αρέσει να γράφεις για τα βιβλία που διαβάζεις, γιατί να μην τα γράφεις εδώ και να είναι όλα μαζεμένα?
    αν είναι να ''αυτοπεριορίζεσαι'' όμως, πάω πάσο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγγελική και θ., θα σας απαντήσω με ένα κοινό σχόλιο.

    Επέλεξα να σκοτώσω την προσδοκία των αναγνωστών. Απ' ό,τι έχω καταλάβει, είτε ως μακροχρόνιος αναγνώστης των μπλογκς είτε ως βραχύβιος διαχειριστής τους, το πιο δυνατό χαρακτηριστικό των μπλογκς είναι η δύναμη της συνήθειας. Το μπλογκ παραδίδεται γρήγορα σε έναν φαύλο κύκλο συνήθειας από τον οποίο δεν βγαίνει ποτέ. Οι αναγνώστες περιμένουν πάντοτε μια ανανέωση των αναρτήσεων, που πολλές φορές δεν συμβαδίζει με την επιθυμία του διαχειριστή! Ακόμα και αν ο διαχειριστής δηλώσει ότι θα αναρτά κάθε μήνα, αυτή η δήλωση δεν γίνεται πάντα αρεστή από τους αναγνώστες.

    Θεωρώ γελοία την φράση (όχι όμως και αυτούς που την επικαλούνται) ότι το μπλογκ αποτελεί ένα διαδικτυακό ημερολόγιο. Ένα πραγματικό ημερολόγιο προσπαθείς να το προστατέψεις με ζήλο από την έκθεση και όχι να το διαφημίσεις μόνος σου! Επίσης, οι προσωπικές σου σκέψεις δεν με αφορούν καθόλου, εκτός ίσως και αν γίνεις διάσημος μετά θάνατον! Τα μπλογκς πρέπει να έχουν σαφή χαρακτήρα και προσανατολισμό. Δεν γίνεται να ισχύει εδώ η φράση "γράφω για μένα" (ειρήσθω εν παρόδω, αν ξανακούσω συγγραφέα να λέει δημοσίως ότι κυρίως "γράφω για μένα" θα του κάνω μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση!!!!), γράφεις για αναγνώστες και πρέπει γρήγορα να καταλάβουν για ποιο θέμα γράφεις.

    Νομίζω ότι ένα μπλογκ με ένα διαχειριστή και 4-5 αρθρογράφους θα λειτουργούσε μια χαρά, σαν ένα ιδιότυπο "λογοτεχνικό" περιοδικό (με την πιο ευρεία έννοια της λογοτεχνίας, σπεύδω να προσθέσω, για να μην μας μυριστούν διάφορα όρνεα του χώρου και μας την πέσουν!), με μόνη απολαβή την ικανοποίηση αφού λεφτά δεν παίζουν.

    Ας πούμε ότι θέλω να διαβάσω τον Οδυσσέα του Τζόυς (το οποίο και αληθεύει), θα με περιμένεις 5 μήνες μέχρι να το τελειώσω ή θα μπαινοβγαίνεις στο μπλογκ κάθε δυο βδομάδες και θα σκέφτεσαι... πάει, αυτός το παράτησε! Ε λοιπόν ναι, το παράτησα, τράβα αλλού, και τότε θα πέσεις στην ανάρτησή μου ακριβώς την στιγμή που δεν το περιμένεις! Είναι εντελώς διαφορετικό να επισκέπτεσαι εναγωνίως ένα κατάστημα κάθε βδομάδα για να δεις τι νέο παίζει και άλλο να κάνεις μια ανέμελη βόλτα στα παζάρια και να πέφτεις σε κάτι ξεχασμένο αλλά ανέλπιστα καλό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος22.5.15

      προσωπικά δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις από τα μπλογκ που διαβάζω. δεν είναι και τουίτερ για να ανεβαίνει καινούργιο υλικό κάθε λεπτό. χαίρομαι όταν ο καθένας γράφει όποτε θέλει και ό,τι θέλει. και χαίρομαι που υπάρχει ένα μέρος (το μπλογκ του καθενός) όπου μπορώ να βρίσκω τα επόμενα βιβλία που θα διαβάσω.
      σου εύχομαι να βρεις το μέρος που σου ταιριάζει για να μιλάς για τα διαβάσματά σου!

      Διαγραφή
    2. Φαίνεται να έχεις δίκιο αλλά εγώ το αισθάνομαι κάπως διαφορετικά. Ίσως πάλι, απλώς να βαριέμαι την διαχείριση του μπλογκ. Όπως και να' χει, με λίγη παραπάνω προσπάθεια (από μέρους σου) ελπίζω να βρεις το μέρος και να σε ανταμείψω με μια ενδιαφέρουσα πρόταση βιβλίου. Καλό απόγευμα!

      Διαγραφή
  4. Το έγραψα και στην Κατερίνα ότι δε συμφωνω με τη δάγνωση.
    Εμείς προχωρούμε ακάθεκτοι
    (και όσοι μπορούν ομαδκά- σπουδαία ιδέα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην περίπτωση μου το μπλόγκινγκ δεν αργοπεθαίνει, αυτοκτονεί!!
      Εντούτοις, θα συνεχίσω να περιφέρω το σκήνωμά μου για βιβλιοφιλικό προσκύνημα!
      Τα Άγια Λείψανα τραγουδάνε ακόμα!! (έκφραση της Κατερίνας)

      Διαγραφή
  5. Μαραμπού, λες "Τα μπλογκς πρέπει να έχουν σαφή χαρακτήρα και προσανατολισμό." και συμφωνώ απολύτως αλλά -αν μου επιτρέπεις- διαισθάνομαι πως μάλλον δεν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου για ποιον ακριβως λόγο δημιούργησες το μπλογκ σου.

    Προσωπικά θέλω να υπάρχουν όσο περισσότερα βιβλιοφιλικά μπλογκ γίνεται, ακόμα κι αν η δυνατότητα για αναρτήσεις είναι μία φορά τον μήνα/δίμηνο/εξάμηνο, κτλ.

    Και για να περιαυτολογήσω λίγο : εγώ δημιουργώντας το μπλογκ δεν φιλοδοξούσα σε χιλιάδες επισκεπτών ούτε και σε κάποια αξιοσημείωτη συμβολή στη διανόηση της χώρας. Απλώς και μόνο, όπως κι εγώ συμβουλευόμουν (και συμβουλεύομαι) άλλα μπλογκ για το ποια βιβλία θα μπορουσαν να μου αρέσουν, κατά τον ίδιον τρόπο γράφω κι εγώ λοιπόν τη γνώμη μου, η οποία μπορεί κάπου-κάπως-κάποτε να φανεί χρήσιμη σε κάποιον αναγνώστη.

    Ετσι κι αλλιως τα βιβλία δεν είναι εποχιακά είδη, δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Μπορεί κάλλιστα σε δέκα χρόνια από τώρα να διαβάσει κάποιος μία ανάρτησή σου και να σκεφτεί "για δες, ενδιαφέρον βιβλίο" ή "χμ, μάλλον δεν θα είναι το γούστου μου το τάδε μυθιστόρημα".

    Μερικές συνοπτικές σκέψεις περι βιβλιο-blogging.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Θαλή!

      Είναι αλήθεια αυτό, δεν έχω ιδέα γιατί έφτιαξα το μπλογκ!!! Πάντως τα κείμενά μου δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους, παρέμειναν το ίδιο δυναμικά και σαφή(;) όπως όταν φιλοξενούνταν από άλλα μπλογκ. Το ζήτημα είναι ότι τώρα που το έφτιαξα, δεν μου πάει η καρδιά να το σβήσω. Μου αρέσει έτσι όπως το έφτιαξα και δεν πειράζει να μείνει "ελεγχόμενα ενεργό" για κάποιο καιρό ακόμα.

      Η διαχείριση από μέρους μου απέτυχε! Ωστόσο είμαι υπέρ του να υπάρχουν όσα περισσότερα μπολγκς χωρά ετούτος ο διαδικτυακός τόπος. Αν και, βρίσκω πολλά μπλογκς ανούσια, κενά περιεχομένου, και εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας. Τα ανέχομαι με χαρά αλλά δεν μου αρέσει καθόλου να τα διαβάζω. Επίσης, δε θα ήθελα καθόλου να τους μοιάσω!! Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι το μπλογκ δεν (θα έπρεπε να) είναι ένα είδος προσωπικού ημερολογίου. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που έχουν την ικανότητα να κρατούν ένα ενδιαφέρον ημερολόγιο. Ανάτρεξε στην λογοτεχνία για παραδείγματα!

      Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο :)

      Διαγραφή
  6. Επιτέλους,εισακούστηκαν οι προσευχές μας να μείνουμε εμείς οι καταπληκτικοί και μεγάλοι βιβλιομπλόγκερς που γράφουμε με το αίμα της καρδιάς μας,το αίμα λέγω,την ιστορία του ελληνικού μπλόγκινγκ,γκινγκκκκκκκ,λέγω.Άντε πχια,πλέμπα,ε,πλέμπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι, ας μείνουμε λίγο ακόμα, τουλάχιστον μέχρι να βγάλουμε δικό μας βιβλίο, για να μπορέσουμε να το προωθήσουμε όπως του αξίζει! ;)

    Να γράφουμε και λίγο με το αίμα του μυαλού μας, ε; Το λέω σαν γενική παρατήρηση γιατί σε μερικά μπλογκς διακρίνω μια εκτεταμένη αναιμία σε εκείνη την περιοχή!! Καλή συνέχεια Βιβή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλά βρε, έκανες μια φυσιολογική, μικρή ανάρτηση και όχι πάπυρο για να μας πεις ότι θα είναι και η τελευταία;;;;;
    Δεν πειράζει... περισσότερες αναρτήσεις για εμένα ή περισσότερες απορρίψεις για να πας να τις βάλεις σπίτι σου :-Ρ
    Τι θα γίνει θα παίξουμε κανένα σκάκι;;; Είμαι σε καλή φόρμα αυτόν τον καιρό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα, δεν έβρισκα πολλά λόγια, γι' αυτό περιορίστηκα σε δυο σαχλοκουβέντες.

      Έλα να παίξουμε ένα σκάκι... δε θα σου χαρίσω την βασιλισσά μου όμως, όσο και σε καλή φόρμα να' σαι! :)

      Διαγραφή
  9. Πoύ είσαι στο fcb και δεν σε βρίσκω να σου κάνω εύφημον μνείαν για τον Μπέρνχαρντ που μου πρότεινες;Είχες μεγάλο δίκιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!