ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Ο Όσκαρ Ουάιλντ υπήρξε πρώιμος αναγνωστικός μου έρωτας. Τον λάτρεψα περισσότερο για τις αιχμηρές του κυνικές παρατηρήσεις παρά για τα γραπτά του. Η φράση του «Κυνικός είναι αυτός που γνωρίζει την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα» είναι από τις πλέον αγαπημένες μου – έτσι όπως την βλέπετε διατυπωμένη, όμως· έχω δει και άλλες ελληνικές εκδοχές της και δεν μου άρεσαν όσο η σαφήνεια και η παιγνιώδης διάθεση της παραπάνω διατύπωσης. Τα γραπτά του συνεχίζουν να ακτινοβολούν την γοητεία τους πάνω στους αναγνώστες αν και περιορίζονται στα στενά όρια του κινήματος του Αισθητισμού, όμως, είναι ακριβώς αυτές οι (ακριβείς) ρήσεις του που με ιμπεριαλιστική διάθεση διαπερνούν και προσπερνούν τον κυνικό αιώνα μας. «Είμαι τόσο έξυπνος, που μερικές φορές δεν καταλαβαίνω λέξη απ’ όσα λέω»!

Από την στιγμή που διάβασα το «Μούνφλιτ» έπειτα από παρότρυνση καλής φίλης και σε εντελώς λάθος ηλικία, κάτι σκίρτησε εντός μου. Δεν μπορεί να είναι τόσο καλός, πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και κάποιο άλλο δικό του. Είναι και αυτό το ερεθιστικό επίθετο που σε κεντρίζει, όλες αυτές οι μικρολεπτομέρειες μετράνε πολύ φίλοι μου, ξέρετε τι Joyce Carol Oates και Joyce Mansour και Τζόυς Ευείδη έχω μελετήσει εγώ κατά καιρούς; (Να πούμε εδώ ότι με χαρά έμαθα πως γυρίζεται η τρίτη σεζόν του «Καφέ της Χαράς» 15 χρόνια μετά την διακοπή της· Twin Peaks -Κολοκοτρωνίτσι… ένα «Σχέδιο Καλλικράτης»). Το είχα προτείνει σε ένα κορίτσι 12 χρόνων στην βιβλιοθήκη και όταν την ρώτησα πώς της είχε φανεί, μου είπε μισοένοχα-μισοντροπαλά ότι από ένα σημείο και μετά δυσκολεύτηκε να το παρακολουθήσει, της φάνηκε κάπως δύσκολο και το παράτησε. Την κατάλαβα απολύτως, πρώτον γιατί είχε δείξει πρωτύτερα τις δυνατότητές της, δεν ήταν εκείνη η τυπική έφηβη αναγνώστρια των «Ημερολογίων μιας ξενέρωτης», και δεύτε

Είθε το facebook να αναπαύσει τη ψυχούλα σου! Με εκατοντάδες συναισθηματικές και αναθηματικές αναρτήσεις και άλλα τόσα δακρυσμένα emoticons, όπως κάνει ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια. Η λίστα του θανάτου αυξάνεται ανάλογα με την λίστα των φίλων σου. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Για πες, ποιος. Είμαι αυτός που έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του Φίλιπ Ροθ, τον ξέρω τόσο καλά όσο αυτός το πέος του! Τι λε ρε, εσύ ξες ποιος είμαι εγώ; Χμ... για να μάθουμε; Ένα θα σου πω, έχω δει την Αρλέτα live, ναι, live!! Ωωωω, φίλε, τα παρατάω, συγγνώμη για το θράσος μου. Να ζήσεις να την θυμάσαι! Μέσα σε όλες αυτές τις αναθηματικές κονταρομαχίες λοιπόν, εγώ επιλέγω να μνημονεύσω τον Ματία Πασκάλ, ο οποίος στην τελική πέθανε δύο φορές. ΔΥΟ φορές, bitch. Πιάσε ξαπλώστρα και λάρωσε , ξεκινάω. Pirandello on the beach!

Smile, it's Candide! Μετά την παταγώδη αποτυχία μου να απολαύσω το «Μπουβάρ & Πεκισέ» του Φλωμπέρ, και ψάχνοντας τα αίτια και τα αιτιατά του αναγνωστικού μου κάζου , το πιο κοντινό σε φάρσα με φιλοσοφικές καταβολές, που είχα στην βιβλιοθήκη, ήταν ο «Καντίντ» του Βολταίρου. Βέβαια, το βιβλίο του Βολταίρου είναι πικαρέσκο και περισσότερο συγγενεύει με τον Σιμπλίκιο Σιμπλικίσιμο – εξάλλου Candide σημαίνει «αγνός», «αθώος», «ντουγάνι» που λέει και μια φίλη μου... το ίδιο ακριβώς που σημαίνει και το Σιμπλίκιος – παρά με τους ήρωες του Φλωμπέρ (ούτε και κείνοι είναι ξεφτέρια, όμως). Βολταίρος και Φλωμπέρ στηρίζουν τα βιβλία τους σε φιλοσοφικές ιδέες και σε μια διάθεση για ειρωνεία και σάτιρα πάνω τους. Ο Φλωμπέρ (υποψιάζομαι) τα καταφέρνει καλύτερα στο φιλοσοφικό παρασκήνιο αλλά χάνει σε χιούμορ και ειρωνεία· ο Βολταίρος παίζει αρκετά χαλαρά με τον φιλοσοφικό ιστό των ιδεών που παρωδεί, αλλά πεθαίνεις στο γέλιο. Δεν θα το φιλοσοφήσουμε παραπάνω, ψηφίζουμε γέλιο!

  Τότε είναι στα μάτια σου... δηλαδή στις σελίδες που διαβάζεις! Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα, από το πρώτο του βιβλίο που διάβασα με καθήλωσε, και δεν ήταν καν από τα σπουδαιότερα ή τα πιο γνωστά. «Το όνειρο του Κέλτη», μια μυθιστορηματική βιογραφία για τον Ιρλανδό Ρότζερ Κέιζμεντ, τον πρώτο από τους Ευρωπαίους που κατήγγειλαν τις φρικαλεότητες της αποικιοκρατίας, αποδείχθηκε ένα ονειρικό ανάγνωσμα. Ο Λιόσα είναι μεγάλο συγγραφικό ταλέντο και αδιαφορώ πλήρως για τις πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις του. Μια ζωή η ίδια βαρετή ιστορία. Μια ζωή ο Σελίν να σας κοροιδεύει κατά πρόσωπο! Η τέχνη αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το αν οι καλλιτέχνες είναι κάφροι, φασίστες, εγκληματίες ή κτηνοβάτες. Ο νόμος ενδιαφέρεται για αυτά (εφόσον υπάρχει παράβαση) και καλά θα κάνει να συνεχίσει να το πράττει. Το να μποϋκοτάρεις το έργο ενός καλλιτέχνη επειδή, ας πούμε, έβρεχε το κρεβάτι του μέχρι τα 27 είναι εντέλως γελοίο! Το αυτό συμβαίνει και για θετικές παρεμβάσεις, να τον λατρεύεις επειδή ας πούμε ταΐζει τις

Χαρά μεγάλη νιώθω όταν φτάνουν τα νέα βιβλία στην βιβλιοθήκη. Ευλόγως θα με ρωτήσετε, πώς γίνεται να νιώθω χαρά κάτι τέτοιες στιγμές. Τι να πω, μερικές φορές αισθάνομαι ότι είμαι πραγματικά ανάλγητος απέναντι στην σκληρή ζωή· τη δική μου αλλά και γενικότερα. Ίσως γιατί τα βιβλία είναι η φωτιά που καίει μέσα μας για να εξισορροπήσει τις φωτιές που καίνε έξω από μας; Κάπως έτσι. Δεν έχει και σημασία άλλωστε. Σήμερα στην βιβλιοθήκη ήρθαν μια χούφτα παιδιά για μια προγραμματισμένη δημιουργική δράση, γεμάτα χαρά, γέλια, διάθεση για αστεία, ποδοβολητά. Κόντρα στο «εθνικό» πένθος, κάποιοι έπρεπε να τα υποδεχτούν με ανάλογα συναισθήματα και τα ίδια – ει δυνατόν – να διατηρήσουν αυτά με τα οποία ήρθαν. Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να νιώσω πένθος για ανθρώπους που δεν ξέρω. Πένθος νιώθεις μόνο για όσους ξέρεις. Το πένθος είναι μια τρόπον τινά χημική αντίδραση που κατακλύζει τον οργανισμό σου όταν αντιλαμβάνεσαι ότι από ανθρώπους που γνωρίζεις μένουν πλέον μόνο αναμνήσεις. Συγκίνηση νιώθω. Και ε