Seven Up!

Upgrade της εμβληματικής ταινίας «Seven» μοιάζει η σειρά «Mindhunter» του David Fincher. Έχω δει το «Seven» πολλαπλάσιες του 7 φορές, παίζω άνετα ξύλο για ένα πλάνο του «Fight club» και γενικά μου αρέσει αυτός ο σκηνοθέτης, γι’ αυτό μην μου την μπαίνετε πολύ γιατί είμαι και λίγο psychopath, προσέξτε την συμπεριφορά σας! «Η συγγραφή είναι μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή σχιζοφρένειας» είχε κάποτε πει ο Doctorow του οποίου δεν πολυσυμπαθώ την λογοτεχνία αλλά λατρεύω την παραπάνω φράση. Το αυτό ισχύει και για τους αναγνώστες – οι αναγνώστες είμαστε serial killers. Και δεν εννοώ ότι είναι έγκλημα να μην έχεις διαβάσει Τζόυς, Πύντσον, Ναμπόκοφ, κλπ (είναι και αυτό «έγκλημα», ωστόσο), αλλά ότι μέσα από τις διαδοχικές μας αναγνώσεις, σκοτώνουμε ολόκληρους συναισθηματικούς κόσμους για ένα πολύ σύντομο αίσθημα ευφορίας που πεθαίνει με το τέλος του βιβλίου και πρέπει να επαναλάβουμε εξακολουθητικά το έγκλημα ενώ παράλληλα πηγαίνουμε αδιάφοροι και στο σουπερμάρκετ να αγοράσουμε ντομάτες (ζουμερές για να προσιδιάζουν καλύτερα στο αίμα!). Τι σκέφτονται άραγε οι γύρω μας για τα σκοτεινά κίνητρά μας;
 

Αν η ζωή είναι έξω από τα βιβλία, όπως συνήθως λένε, τότε μάγκες την κάτσαμε. Οι πραγματικοί δολοφόνοι καραδοκούν δίπλα μας και είναι θέμα χρόνου να μας κόψουν τον λαιμό από το αυτί ως το αυτί! Δεν είναι δουλειά μας να μαντέψουμε αν ο απέναντι έχει δολοφονικές τάσεις προς εμάς, δουλειά μας είναι καταφέρουμε να μην βρεθούμε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Για κάποιους όμως είναι εξαιρετικά σημαντικό να βρεθούν στο «λάθος» μέρος την «λάθος» στιγμή. Αυτοί είναι οι αστυνομικοί. Δεν αρκεί απλώς να βρεθούν κάπου εκεί που το έγκλημα λαμβάνει χώρα, αλλά πρέπει να βρεθούν ακριβώς εκεί… που το έγκλημα λαμβάνει χώρα – μέσα στο μυαλό των σίριαλ κίλερς. 

 

Το μακρινό 2004 ήμουν και δεν ήμουν killer (πόσο μάλλον serial), διάβαζα ελάχιστα και κυρίως βιβλία που με κέντριζαν με την εκκεντρικότητά τους περισσότερο παρά με την λογοτεχνική αξία. Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν το «Στο μυαλό των σίριαλ κίλερς» του John Douglas. Το είδα σε μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου, μπήκα και το ζήτησα. Μάλιστα ο υπάλληλος μου είπε, σαν ένα ιδιότυπο δικό του μάρκετινγκ, ότι είναι το πρώτο βιβλίο του νέου εκδοτικού οίκου που ήταν τότε το «Μελάνι» (νομίζω ότι όντως είναι το πρώτο τους βιβλίο, αν όχι, σίγουρα μέσα στα 3 πρώτα). Εκείνη η επισήμανση, άγνωστο γιατί, μου φάνηκε καλός οιωνός και έτσι έφυγα απόλυτα ικανοποιημένος από εκεί μέσα. Είχα εντυπωσιαστεί τόσο βαθιά από την ανάγνωση του βιβλίου που κατά κάποιο τρόπο φούντωσε την διάθεσή μου να ασχοληθώ με άλλα κείμενα πιο σημαντικά και δύσκολα (παραδείγματος χάριν, στο καπάκι διάβασα το «Εν ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε επειδή αναλυόταν στο εν λόγω βιβλίο, so it goes). Είναι αυτό που λένε ότι ποτέ δεν ξέρεις ποιο βιβλίο θα σε βοηθήσει να κάνεις την λογοτεχνική υπέρβαση. Βέβαια, αυτή η μετάβαση ποτέ δεν θα γίνει από ένα βιβλίο της Μαντά ή της Δημουλίδου, μην τρώτε τον παπά που σας πουλάνε στο facebook!
 

Στο βιβλίο του Ντάγκλας, όπως και στη σειρά, παρακολουθούμε μια νέα επιστήμη να γεννάται εμπρός μας· και αυτό είναι πολύ συναρπαστικό. Οι νέες ιδέες κινούνται μεταξύ συστηματικότητας και τρέλας, αναφέρεται κάπου στην σειρά, μνημονεύοντας την φράση του Σαίξπηρ «Αν και αυτό είναι τρέλα, υπάρχει μια μέθοδος σ’ αυτό» και αφ’ ενός αναφέρεται στους νεόκοπους τότε ερευνητές μιας καινούριας επιστήμης που προσπαθεί να κάνει τα πρώτα της βήματα, εκείνη της συμπεριφορικής ανάλυσης, και των σίριαλ κίλερς αφ’ ετέρου, που προσπαθούν να συστηματοποιήσουν την «επιστήμη» τους για να συνεχίσουν τα δολοφονικά τους βήματα. Η επιστήμη, και η σειρά, μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων με δολοφόνους που επαναλαμβάνουν τα εγκλήματά τους, προσπαθεί να δώσει απάντηση στο τι ωθεί αυτούς τους ανθρώπους σε αυτόν τον δρόμο, πώς ξεκίνησε αυτή η τάση, τι την συντηρεί, πώς νιώθουν και γιατί νιώθουν έτσι. Αναζητάται το μοτίβο, δυσεύρετο αλλά υπαρκτό. Όπως στο σκάκι, που είναι λίγο τρελό να μιλάς για μοτίβα κρυμμένα μέσα σε ένα απεριόριστο αριθμό κινήσεων, κι όμως υπάρχουν και έχουν σώσει πολλάκις τα στρατεύματα κάποιου παίκτη από μαζική σφαγή.

 

«Έναν τέτοιον χαρακτήρα, μάνα μου από ποιον τον πήρα, σε ποιον έμοιασα να ξέρω, που υποφέρω» τραγουδούσε ο Μητροπάνος (ο οποίος φέρων το συνθετικό «μητρό-» σίγουρα θα είχε και αυτός τα προβληματάκια του!). Νο1 παράγοντας για έναν επίδοξο δολοφόνο, η μαμά του. Λογικό, πόσες φορές να ακούσεις πια την φράση «Ζακέτα να πάρεις», θολώνεις στο τέλος! Δεν είναι όμως μόνο αυτό, υπάρχουν χίλιοι δυο παράγοντες που αναλύονται υπέροχα στο βιβλίο και λίγο λίγο ανακαλώ την τρομερή αίσθηση που μου είχαν δημιουργήσει, είχα σημειώσει αρκετά αποσπάσματα. Θα ήθελα να βάλω μερικά εδώ αλλά το βιβλίο το έχω στο πατρικό μου [(αφού έχει πεθάνει ο πατέρας και ζει μόνο η μάνα μου γιατί δεν το λέω μητρικό;) και θα αργήσω να πάω να δω τη μαμά από φόβο μην ανακύψουν θεματάκια, οι πρωταγωνιστές της σειράς θα σας εξηγήσουν τι σημαίνει θεματάκια με τη μαμά] και έτσι παρακαλώ να με συγχωρήσετε.
 

Ένα άλλο που μου είχε προκαλέσει εντύπωση είναι οι γοητευτικές προσωπικότητες των δολοφόνων. Άνθρωποι, ως επί το πλείστον, απίστευτα έξυπνοι, χειριστικοί, οικείοι. Σε σαστίζει κάπως η σύγχυση με όσα νιώθεις ενώ δεν θα έπρεπε κανονικά να νιώθεις, καθώς διαβάζεις τις ιστορίες τους. Τότε δεν υπήρχε εύκολη πρόσβαση στο ίντερνετ και ενώ ήθελα, δεν μπήκα στον κόπο να δω πώς έμοιαζαν αυτοί οι δολοφόνοι, σήμερα δεν υπάρχει καν λόγος να το συζητάμε, θα ψάχναμε ήδη (παρεμπιπτόντως το κάστινγκ της σειράς όσον αφορά τους δολοφόνους είναι απίστευτο). Ήθελα να διαβάσω τα βιβλία τους (κάποιοι είχαν γράψει), να μάθω περισσότερα για την τρέλα τους. Δεν υπάρχει τίποτα τρελό σε αυτό, πάντα θα μας γοητεύει η τρέλα, η αποκλίνουσα συμπεριφορά. Ποιος δεν θέλει να αποκλίνει; Όλοι το θέλουν. Οι ενδοιασμοί είναι στο πόσο θέλεις να αποκλίνεις. Γι’ αυτό και η λογοτεχνία παραμένει και εδώ η επικρατέστερη απάντηση – η ανάγνωση βιβλίων είναι η καλύτερη δυνατή και κοινωνικά αποδεκτή αποκλίνουσα συμπεριφορά! 

 

 

Δεν υπάρχει λόγος να προσθέσω τίποτα άλλο ούτε για την σειρά ούτε για το βιβλίο. Εύχομαι μόνο, με αφορμή την σειρά, το βιβλίο να ξανακάνει τον κύκλο του. Γιατί το αξίζει. Και γιατί το αγάπησα βαθιά. Αν και αυτό είναι τρέλα, υπάρχει μια μέθοδος σ’ αυτό.
 

Υ.Γ. 2666 Όσοι θυμούνται τη Seven Up έχουν ζήσει γαμάτα παιδικά χρόνια!
 

Υστεριό-γραφο: Έχω σταματήσει με μεγάλη μου λύπη στο τρίτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν για να πάω αναγκαστικά για δουλειά. Επιστρέφω με λαχτάρα σκεπτόμενος ότι θα δω έξι επεισόδια απανωτά και πέφτω σε ένα μήνυμα ότι η σελίδα Gamato έπεσε λόγω παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων. Και μετά αναρωτιούνται τα γατάκια του FBI πώς γεννιούνται οι serial killers!! Gamoto… ☹