Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Φιλαράκι, μήπως έχεις ένα ευρώ;

 
Πολλές φορές έχουμε ακούσει αυτή την φράση και μερικοί από μας την έχουμε κιόλας παρωδήσει, παραβλέποντας εκουσίως το γεγονός ότι εκείνοι που την προφέρουν είναι ασθενείς βαρύτατης μορφής και το τελευταίο που θα περίμεναν από εμάς είναι η χλεύη και η απαξία μας. Όλα αυτά τα εκατομμύρια των ασθενών όμως, είναι η μικρή άκρη του παγόβουνου, σχεδόν όσο η λεπτή άκρη μιας βελόνας, μπροστά στον επιβλητικό και αιματοβαμμένο όγκο που υπάρχει από κάτω. Και γύρω από αυτό το παγόβουνο πλέουν με ασφάλεια χιλιάδες Τιτανικοί, ως σύμβολα καπιταλιστικής εξουσίας, που περισσότερο προστατεύονται από το παγόβουνο παρά κινδυνεύουν. Εκείνες που σίγουρα κινδυνεύουν να συγκρουστούν μαζί του, είναι οι σωστικές λέμβοι, γιατί στον κόσμο των ναρκωτικών δεν μπορεί, συνήθως, να σωθεί τίποτε. Οι πάγοι του ποτέ δεν λιώνουν.
 
Και η χώρα του, το Μεξικό, γη ποιητών και συγγραφέων -Οκτάβιο Πας, Χουάν Ρούλφο, Κάρλος Φουέντες, Έλενα Γκάρο, Χόρχε Βόλπι, Ροσάριο Καστεγιάνος, Λουίς Ουρέα, Έλμερ Μεντόσα, Αλφόνσο Ρέγιες-, γη ζωγράφων και γλυπτών -Ντιέγο Ριβέρα, Φρίντα Κάλο, Γκαμπριέλ Ορόσκο, Πάμπλο Ο' Χίγκινς, Χουάν Σοριάνο, Φρανσίσκο Γοΐτια-, χορευτριών -Γκιγιερμίνα Μπράβο, Γκλόρια και Νέλι Καμπομπέγιο, Χοσεφίνα Λαβάγιε, Άννα Μέριδα-, συνθετών -Κάρλος Τσάβες, Σιλβέστρε Ρεβουέλτας, Αγουστίν Λάρα, Μπλας Γκαλίντο-, αρχιτεκτόνων -Λουίς Μπαραγάν, Χουάν Ο' Γκόρμαν, Τατιάνα Μπιλμπάο, Μίτσελ Ροϊκίντ, Πέδρο Βάσκες-, υπέροχων σκηνοθετών -Φερνάντο ντε Φουέντες, Αλεχάντρο Ινιάριτου, Λουίς Μπουνιουέλ, Αλφόνσο Κουαρόν, Γκιγέργμο ντελ Τόρο-, ηθοποιών -Ντολόρες ντελ Ρίο, La Dona Μαρία Φέλιξ, Πέδρο Ινφάντε, Χόρχε Νεγρέτε, Σάλμα Χάγιεκ-, τώρα κάνει φίρμες τους «διάσημους» ναρκέμπορους, ψυχοπαθείς δολοφόνους, που η μοναδική τους συμβολή στον πολιτισμό είναι τα narcocorridos που τα τραγουδάνε κάτι ατάλαντοι κόλακες.
 
Τόπος του μυθιστορηματικού κόσμου, το Μεξικό· αλλά αυτό είναι και λίγο τυχαίο καθώς ο κόσμος των ναρκωτικών είναι κοινός τόπος και με ευκολία μπορεί να ανθίσει οπουδήποτε. Είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις αν θα σου αρέσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Έβλεπες την σειρά Narcos; Σου άρεσε; Πόσα αστέρια της έβαλες; Τα ίδια αστέρια θα βάλεις και στο βιβλίο. Τόσο ξεκάθαρο – όσο και η ανόθευτη κόκα. Παλιότερα είχα διαβάσει το βιβλίο του Σαβιάνο και είχα σοκαριστεί με τις αποκαλύψεις του και τον κύκλο βίας. Ταυτόχρονα είχα θαυμάσει την αφηγηματική δεινότητα του Σαβιάνο, η οποία όταν αποτίναζε το βάρος των αποκαλύψεων, γινόταν ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό βιβλίο. Εδώ, ο Ντον Γουίνσλοου, απαλλαγμένος από τις «αληθινές πληροφορίες» χτίζει από την αρχή και με μαεστρία έναν ασύλληπτα όμορφο μυθιστορηματικό κόσμο – έχει κάνει φοβερή έρευνα για τον κόσμο των ναρκωτικών και αυτό φαίνεται, αλλά αφήνει στον αναγνώστη και την «ανάσα» να σκεφτεί ότι ίσως όλα αυτά να είναι και ψέματα, μυθιστορίες, λογοτεχνία. Στον Σαβιάνο, διάβαζες με μια θηλιά συνεχώς περασμένη στο λαιμό σου.
 
Ξέχωρα από την αφηγηματική δεινότητα του εκάστοτε συγγραφέα, οι μυθιστορηματικοί ήρωες του κόσμου των ναρκωτικών κερδίζουν σχεδόν μόνοι τους την «αθανασία» τους – ασχέτως αν στην πραγματικότητα, πεθαίνουν σαν τις μύγες!! Μέσα στον καθένα τους συμπυκνώνεται ανάγλυφα αυτό που θα αποκαλούσαμε «Άνθρωπος», συνυπολογίζοντας ένα ακόμα πλεονέκτημα για τους αναγνώστες, δηλαδή ότι αυτοί οι ήρωες στερούνται βάθους άρα η πλοκή τρέχει σαν καταδίωξη και οι λέξεις πέφτουν σαν σφαίρες σε ενέδρα. Ευχαρίστως θα πιστεύαμε ότι απανταχού οι άνθρωποι διαθέτουν βάθος και εσωτερικό πλούτο, αλλά δυστυχώς, η πραγματικότητα έχει δείξει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ρηχοί και ειδικότερα όταν έχεις του σκασμού λεφτά ή σφαίρες (plata o plomo) δεν χρειάζεται να το σκεφτείς και παραπάνω! Φαντάζεστε έναν ναρκέμπορο με ηθικά διλήμματα; Αστείος, ε; Και νεκρός, με το καλημέρα σας! Όμως, εδώ, δεν γράφουμε παρωδία. Ίσως μια άλλη φορά. 
 
Το «Καρτέλ» είναι ένα πολύ πολύ πολύ σπουδαίο βιβλίο, όχι τόσο συγγραφικά – αν και η αφήγηση του Γουίνσλοου είναι υπέροχη, με δεκάδες ανατροπές και διασκεδαστικά ειρωνικό χιούμορ εν μέσω αιματοβαμμένων σελίδων – όσο κυρίως γιατί, μας δείχνει έναν κόσμο που αγνοούμε και (το χειρότερο) όταν τελικώς γνωρίσουμε μια πτυχή του, ύστερα συνεχίζουμε να τον αγνοούμε εκουσίως αυτή τη φορά. Η ζωή μας θα γινόταν αφόρητη αν έπρεπε σε κάθε μας βήμα να συλλογιζόμαστε σε βάθος τον αντίκτυπο που θα έχει η πιο κοινή μας πράξη. Δηλαδή, έχουμε πειστεί ασαφώς ότι τα πράγματα πολλές φορές δεν είναι έτσι όπως φαίνονται αλλά, δεν ξέρουμε στην ολότητά τους πώς φαίνονται, και ακόμα περισσότερο, πώς είναι! Αυτή την «αποκάλυψη» μού την μετάδωσε πρώτος μέσα από τα βιβλία του ο Ντον ΝτεΛίλλο (σίγουρα εδώ θα περιμένατε να πω ο Πύντσον!) όταν αναφέρθηκε εκτενώς στο θέμα της διαχείρισης των αποβλήτων, πού πάνε τα σκουπίδια μας όταν τα πετάμε; Αρκετές φορές σκέφτομαι τι διαδρομή θα ακολουθήσει το περιτύλιγμα ενος σνίκερς από την στιγμή που το πετάω, πού θα φτάσει, πόσο θα υποβαθμίσει τις ζωές κάποιων ανθρώπων που δε θα γνωρίσω ποτέ μου· μετά το δαγκώνω και σταματάω να σκέφτομαι μαλακίες, γιατί ομολογουμένως, δεν είμαι ο εαυτός μου όταν πεινάω!
 
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τα ναρκωτικά. Ένα γραμμάριο κοκαίνης ευαγγελίζεται την «ευτυχία» και κανείς δεν θέλει να σκέφτεται πόσοι νεκροί χρειάστηκαν για την παρασκευή του – αυτά είναι στενάχωρα πράγματα, πάψε να τα σκέφτεσαι 'mano, εμείς θέλουμε να «φτιαχτούμε». Όσο για την διαφθορά, ποιος είναι πιο διεφθαρμένος; Ο πωλητής ή ο αγοραστής; Και πόσο διεφθαρμένη είναι μια κοινωνία, όταν οι πολίτες της έχουν ανάγκη να φτιάχνονται για να ξεφεύγουν από την πραγματικότητά της, με κόστος την αιματοχυσία και τα δεινά των γειτόνων τους; Υπάρχουν όμως νεκροί και αυτό το σκληρό βιβλίο σχεδόν τους απαριθμεί έναν έναν, δεν σε αφήνει σε ησυχία, γιατί δεν πρέπει να εφησυχαστείς, πρέπει οι σελίδες του να γυρνάνε με κόπο και πόνο, πηγμένες από το αίμα αθώων (και μη) ανθρώπων. Οι θάνατοι που σχετίζονται με τα ναρκωτικά στο Μεξικό το 2010 έφτασαν τους δεκαπέντε χιλιάδες διακόσιους εβδομήντα τρεις.
Να λοιπόν, τι μετράμε τώρα, σκέφτεται ο Πάμπλο, αντί να μετράμε αντίστροφα μέχρι τα μεσάνυχτα.
Θανάτους μετράμε. 
 

 
Και όλοι αυτοί οι θάνατοι που περιγράφονται στο βιβλίο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την χρήση ναρκωτικών, παρά μόνο με την διακίνησή τους!! Μοιάζει τελείως σουρεάλ, έτσι; Είναι πράγματι σουρεαλιστικό, όπως και τόσα άλλα στον κόσμο των ναρκωτικών· ωστόσο, κι αυτό, όπως και τόσα άλλα στον κόσμο των ναρκωτικών, είναι απολύτως ρεαλιστικό. Είναι δύσκολο να περιγράψεις τι συμβαίνει στις σελίδες αυτού του φοβερού βιβλίου. Το επιμύθιο του θα μπορούσε να είναι ότι δεν κουμαντάρουν οι άνθρωποι το καρτέλ, το καρτέλ κουμαντάρει τους ανθρώπους, αλλά δεν φτάνει να το ξέρεις, δεν φτάνει καθόλου, πρέπει να το αισθανθείς. Αν δεν το αισθανθείς, τότε δεν το ξέρεις κιόλας.
 
Όσοι έχετε διαβάσει το «2666» του Ρομπέρτο Μπολάνιο σίγουρα θα θυμάστε το περίφημο κεφάλαιό του, περίπου τετρακοσίων σελίδων, όπου περιγράφει κατεβατά φρικιαστικούς φόνους και βασανισμούς γυναικών, συνήθως φτωχών εργατριών στις μακιλαδόρες, στα εργοστάσια κοντά στα σύνορα του Μεξικού. Ένα απόσπασμα του «Καρτέλ» μου το θύμισε έντονα: Γνωρίστηκαν όταν ο Πάμπλο κάλυπτε το feminicidio* – έτσι το έλεγαν –, τις εξαφανίσεις και τις δολοφονίες εκατοντάδων νεαρών γυναικών.
Τριακόσιες ενενήντα, για την ακρίβεια, σκέφτεται ο Πάμπλο. Αυτές οι γυναίκες ήταν κυρίως εργάτριες στις μακιλαδόρες. Δεν θυμάμαι την χρονική περίοδο που τοποθετείται το κεφάλαιο του Μπολάνιο και αν συμπίπτει με τον χρόνο του Γουίνσλοου, όμως η σύμπτωση παραείναι ισχυρή για να την προσπεράσω, και εκτός των άλλων, ξεκαθαρίζει κάπως εκείνο το παράξενο αλλά τόσο γοητευτικό κεφάλαιο του Μπολάνιο. Στο σύμπαν του Γουίνσλοου, ο κύκλος της βίας παρουσιάζεται πιο «ορθολογικά» και γραμμικά, ενώ στον Μπολάνιο, τα περιστατικά που τα γνώριζε σε βάθος και κείνος, παρουσιάζονται περισσότερο πειραγμένα και μπερδεψιάρικα – χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι η γραφή του Μπολάνιο είναι υποδεέστερη, προς Θεού, φωτιά να πέσει να με κάψει! 
 
Το «Καρτέλ» διαβάζεται με κομμένη την ανάσα (αν κάτι σας φοβίσει σε αυτό το βιβλίο, σίγουρα το τελευταίο θα είναι ο όγκος του) και η θεσπέσια μετάφρασή του ενισχύει την απόλαυση. Νομίζω ότι αξίζει ένα εύγε και η επιμέλεια – πέντε έξι παροράματα κυρίως στις καταλήξεις μερικών λέξεων, δεν είναι ικανά να αμαυρώσουν την διαχείριση ενός τόσο απαιτητικού υλικού. Εύγε, λοιπόν. Κάτι που σημείωσα σχετικά με την μετάφραση αλλά στην ουσία δεν είναι λάθος, είναι όταν δημιουργείται μια τηλεφωνική γραμμή πληροφοριών με σκοπό να συλλέξουν ό,τι μπορεί να φανεί χρήσιμο στην σύλληψη του διαβόητου ναρκέμπορου. Η κυβέρνηση δημιούργησε τη Θερμή Τηλεφωνική Γραμμή Μπαρέρα... (κάτι σε Hot line, υποθέτω ότι θα έλεγε στο πρωτότυπο). Διαβάζεται λίγο παράξενα στα ελληνικά χωρίς, επαναλαμβάνω, να αποτελεί απαραίτητα και λάθος. Μεταξύ άλλων, προσφέρει και την ευχαρίστηση να φτιάξεις με το μυαλό σου διάφορες στιχομυθίες, όπως ας πούμε:  
-Θερμή Τηλεφωνική Γραμμή Μπαρέρα. Έχεις κάτι για μένα που θέλω απεγνωσμένα;
-Ναι, έχω σημαντικές πληροφορίες. Δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου. Θέλω να τον γαμήσω τον πούστη!
 
Καθώς διαβάζετε το «Καρτέλ» ενδέχεται να σκεφτείτε ότι είναι κάπως αναληθοφανής τόση ωμή βία. Οι αμφιβολίες σας θα διαλυθούν μόλις κάνετε μια πρόχειρη αναζήτηση στις εικόνες του google, στο λήμμα «Mexico cartel» (πατήστε με δική σας ευθύνη!). Ας αναφέρω και δύο μπλογκ που συμβουλεύτηκε και ο ίδιος ο συγγραφέας για την έρευνά του, Borderland Beat και Insight Crime (εδώ είναι χαλαρά τα πράγματα, μη φοβάστε!), για να μάθετε περισσότερα για αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Όμως, ας μην προτρέχουμε, όταν έχουμε στα χέρια μας ένα τόσο σημαντικό βιβλίο. Αυτό το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί, για να εκτιμηθεί κάπως καλύτερα η πολυπλοκότητα του κόσμου μας. Να διαβαστεί με καρδιά και μυαλό. Και να προσφερθεί σαν πολύτιμο δώρο. Σε μένα. Σε σας. Και σε άλλους. Σε χιλιάδες χιλιάδων άλλους: στους απρόσωπους και ανώνυμους του Μόρα, στους ένοχους και στους αθώους και σε εκείνους που βρίσκονται κάπου στο ενδιάμεσο, εκεί που ζούμε και πεθαίνουμε οι περισσότεροι, τυλιγμένοι στις αποχρώσεις του γκρίζου.
 

 
Υ.Γ. 2666 *Γυναικοκτονία: Νεολογισμός που περιγράφει ένα «νέο» εγκληματολογικό και ανθρωπολογικό φαινόμενο το οποίο αφορά τις πιο ακραίες εκδηλώσεις σεξιστικής βίας από άντρες σε βάρος γυναικών, οι οποίες δολοφονήθηκαν επειδή παραβίασαν τον δήθεν προκαθορισμένο – βιολογικά και κοινωνικά – ρόλο τους ως... γυναίκες (Σ.τ.Μ)

Σχόλια

  1. Το Μεξικό πληρώνει τη δίψα της Αμερικής για ηρωίνη!

    http://tvxs.gr/news/kosmos/meksiko-kostos-tis-dipsas-tis-amerikis-gia-iroini

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δώρο στο καναν ?! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγο λίγο, εξασφάλισα την δόση μου! Αναγνωστικό πρεζόνι.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!