ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Να πω και δυο λόγια για τα βιβλία του Μπλέηκ – για όσα έχω στην κατοχή μου εννοώ, δηλαδή μόνο δύο, τυχερούληδες! Το ξέρετε βέβαια ότι εγώ με την ποίηση δεν τα πάω καλά· να φανταστείτε ότι, ούτε η ποίηση του Τίτου Πατρίκιου δε ν με βρίσκει ! Αν θέλετε μπόλικη ποίηση υπάρχει ένα μπλογκ που και την τιμά και την αγαπά. Πριν όμως κάποιος προσπαθήσει να ερμηνεύσει την ποίηση πρέπει πρώτα να την κατανοήσει, και αυτό που μου έδειξε η πρόσφατη εμπειρία της ανάγνωσης της βιογραφίας του Μπλέηκ, είναι ότι κάποιος πολύ δύσκολα θα κατανοήσει την ποίησή του αν δεν αφήσει τον εαυτό του να εισχωρήσει στην πολυτάραχη ζωή και την πολυσχιδή προσωπικότητα του δημιουργού της. Ωστόσο, ο μύθος κατέλαβε τον Μπλέικ και ο ίδιος, έχοντας ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα το πείσμα και την εμμονή, άρχισε να εμβαθύνει σε αυτόν και να τον επεξεργάζεται ώσπου έγινε μια άκρως περίπλοκη, και από ορισμένες απόψεις ακατανόητη, summa theologica. Μερικοί δημιουργοί είναι σαν περίκλειστα στρείδια που το μαργαριτάρι τ

  Ποιος ήταν τελικά ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ; Ήταν άραγε η άχαρη μετεμψύχωση του Τζόνι Ντεπ στον «Νεκρό» του Τζάρμους; Ήταν πράγματι χαράκτης ή μήπως ήταν παραχαράκτης; Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας του γάμου μεταξύ Ουρανού και Κόλασης; Έβλεπε όντως «αγίους και αγγελάκια»; Χρησιμοποιούσε ψυχότροπα ή τα έβλεπε νηφάλιος; Αυτά και ακόμη περισσότερα στο νέο τεύχος του «Άστρα και όραμα» που κυκλοφορεί. Ακόμα, αποκλειστική συνέντευξη του μεγάλου οραματιστή προκατόχου του, Σβέντενμποργκ, που προφήτεψε τον ερχομό του: «Η Δευτέρα Παρουσία πραγματοποιήθηκε στον πνευματικό κόσμο το 1757 [...] ο προγενέστερος ουρανός και η προγενέστερη γη χάθηκαν, και όλα έχουν Ανανεωθεί» . Δώρο μια τράπουλα Ταρώ με χαρακτικά του Μπλέηκ.

  Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους, παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε, ονόματα και βλέμματα και δρόμους. Έτσι είναι όπως τα λέει ο ποιητής ! Η λογοτεχνία εδραιώνει ισχυρές φιλίες. Όσες σελίδες και αν διαβάσουμε, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε. Και για μένα, αυτή η αλλαγή θέασης έγινε μέσα από τα βιβλία του Τόμας Πύντσον: μέσα από δρόμους παράνοιας, απορημένα βλέμματα, αστεία ονόματα και τραγουδάκια της κακιάς ώρας. Και έναν Λόγο που και ο ίδιος ο Θεός μόνο να μπεμπεκίσει μπορεί!

Δεν λένε συχνά ότι η τεχνολογία είναι πάντα ένα βημά πιο μπροστά και πολλοί από εσάς επιμένετε με στενομυαλιά να το αρνείστε; Ορίστε, λουστείτε τα τώρα! Επίσης, τι σόι διορατικός μπλόγκερ θα ήμουν (που μάλιστα αυτή την περίοδο διαβάζει Μπλέηκ!) αν δεν διέβλεπα το μελλοντικό ενδιαφέρον των αναγνώστων και δεν το κατηύθυνα αναλόγως. Όση ώρα ετοιμάζεται το βιβλίο από το Μεταίχμιο , εγώ θα σας προετοιμάσω με μια ανάρτηση που είχα γράψει παλιότερα για τις Βολτίτσες αλλά την είχατε ψιλοαγνοήσει, την είχε πάρει ο άνεμος, σαν να λέμε. Αλλά εγώ, επέστρεψα θυελλώδης.

Αν σου αρέσει η Φάρμα των ζώων, ο Σον το πρόβατο και οι ειδήσεις της ελληνικής τηλεόρασης, εδώ είσαι, σταμάτα. Τσσσπππρρρρ! Για να πω την αλήθεια όμως, ούτε εγώ κινήθηκα προς αυτό το βιβλίο με την θέλησή μου (δείξτε μου έναν που μπορεί να κινηθεί με την θέλησή του!), αλλά σαν το ζώο έτρεξα πίσω από τις μελωδίες του ποιμένα Πύντσον – «Μια καταπληκτική τρελή κωμωδία δοσμένη με το πιο σοβαρό ύφος, αυτή η ματιά στην αθέατη πλευρά της δουλειάς με σύμβαση έργου διαθέτει την ακαταμάχητη δύναμη της μαγικής λέξης, που ίσως τελικά αποδειχτεί παρακινδυνευμένο να την προφέρει κανείς μεγαλοφώνως» – που με μάντρωσε στα χωράφια της καλής λογοτεχνίας και άφησε τον εργάτη Μιλς να αρμέξει με επιμονή, όσο περισσότερη διανοητική απόλαυση μπορούσε, από το μυαλό μου.

Εσύ είσαι για βραβείο; Μην πεις κάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Φυσικά και είσαι για βραβείο! Οι περισσότεροι στην Ελλάδα, μετά τα πανηγύρια είμαστε για τα βραβεία. Βραβείο να' ναι και ό,τι να' ναι! Βραβείο κριτικής και βραβείο υποκριτικής. Βραβείο μετάφρασης και βραβείο παράφρασης. Βραβείο συγγραφής και βραβείο αντιγραφής. Βραβείο ποίησης και βραβείο κακοποίησης. Βραβείο λογοτεχνίας και βραβείο κακοτεχνίας. Δείξε μου το βραβείο σου να σου πω ποιος δεν είσαι! Εξυπακούεται ότι οι περισσότεροι δεν αξίζουν τα βραβεία που παίρνουν – μια ματιά στην δημιουργική δουλειά τους το επιβεβαιώνει περίτρανα και μεταξύ των άλλων, εντείνει και την διασκεδαστική γελοιότητα όλων των εμπλεκόμενων μερών.