ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Άθελά του, ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης με αυτή την ανθολόγηση παλιότερων διηγημάτων του που εκτείνονται σε μια χρονική περίοδο από το 2005 έως το 2017, μοιάζει να προλαβαίνει τις πρόσφατες εξελίξεις με την Σοφία Μπεκατώρου. Με ηρωίδες γυναίκες και γυναικείες παρουσίες, στο προσκήνιο ή και στο παρασκήνιο, συνθέτει κάποια αξιοπρόσεκτα διηγήματα που εμένα προσωπικά με καταγοήτευσαν στην πλειονότητά τους. Ο Τζαμιώτης είναι ένας συγγραφέας που μιλάει με την δουλειά του και δεν αναλώνεται σε φανφάρες και γλειψίματα όπως κάνουν άλλοι «καταξιωμένοι» συνάδελφοί του· και αυτό το είχα προσέξει από καιρό και το είχα εκτιμήσει. Έτυχε πρόσφατα να μου το χαρίσει ο αδερφός μου και χάρηκα που βρήκα μέσα εκεί μια γραφή με σοβαρότητα και βάθος. Ευτυχώς, συγγραφικά, δεν είναι από εκείνα τα παραδοσιακά αρσενικά παλαιάς κοπής σαν στομωμένη και σκουριασμένη κρητική μαχαίρα, γιατί όπου ακούτε για παραδοσιακό αρσενικό είναι δεδομένο ότι πρόκειται για μεγάλη φόλα!

    Μια λαμπρή χειμωνιάτικη μέρα το σηκώνει το αστυνομικό της. Πολλοί γνωρίζετε ότι βαριέμαι τα αστυνομικά, ειδικά όπως γράφονται στις μέρες μας, συνονθύλευμα κακοχωνεμένων απόψεων με προκάλυμμα κάποια εγκληματική υπόθεση – καλύτερα πυροβολήστε με στο κεφάλι! Προτιμώ απερίφραστα εκείνα τα παλιά φινετσάτα κείμενα που βασίζονταν περισσότερο στην επαγωγική σκέψη και λιγότερο στην παραγωγική ηλιθιότητα. Για φέτος ο Σ.Μ.Ε.Δ. που έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν από εδώ και από εκεί , μας επανασυστήνει την επαγωγική σκέψη μέσω της Loveday Brooke ηρωίδας της Κάθριν Λουίζα Πέρκις, μπας και την βγάλουμε καθαρή και φέτος – δύσκολο βέβαια, γιατί 15 Ιανουαρίου μόλις και όλα πάνε ήδη κατά διαόλου σαν σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

    Αν δεν είστε κάποιος 13χρονος εκατομμυριούχος youtuber το πιθανότερο που πρόκειται να κάνετε unboxing θα είναι καμιά ψεκασμένη μαλακία από Κίνα όπως αποφλοιωτής αυγών ή κορονοϊός κατασκευασμένος σε άθλια εργαστήρια με απάνθρωπες συνθήκες εργασίας· άντε, το πολύ πολύ αν σταθείτε τυχεροί, να κάνετε και unboxing μια από τις περιορισμένες ελληνικές εκδόσεις έργων του Όργουελ – μέχρι εκεί όμως. Εντούτοις, όσοι είστε συστηματικοί αναγνώστες σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι νιώθετε μια έξαψη για δικούς σας ανεξήγητους λόγους κάθε φορά που ανοίγετε ένα πακέτο με βιβλία· ή πάλι, αν έχετε γλυτώσει τη ρήξη σπονδύλων από συνεχείς μα αναπόφευκτες μετακομίσεις, θα έχετε διαπιστώσει ότι το να αποσυσκευάζεις την ίδια σου την βιβλιοθήκη, μοιάζει σαν να επαναπρογραμματίζεις την ίδια σου την ζωή. Σαν να σας κάνουν reboot στο τσιπάκι, ένα πράγμα!

    Γλωσσοκοπάνες, άνθρωποι που δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους, άλλοι που βγάζουν γλώσσα, κουτσομπολιό, αβούτηχτες γλώσσες λόγω εξαντλήσεως αποθεμάτων μυαλού, πολλά μπορεί να πει κάποιος στην προσπάθειά του να μην συνεννοηθεί με κανέναν. Γιατί η γλώσσα είναι επιτυχημένο όργανο αποξένωσης και μη επικοινωνίας χρόνια τώρα – «τα λέμε ρε», «να τα πούμε κάποια στιγμή», «τι λέει!», κλπ. Επίσης είναι και θαυμάσιο όργανο εξουσίας, μας τα έχει πει και ο Όργουελ αυτά. Μην είστε ζώα, μάθετε να αναγνωρίζετε τις παγίδες της! «Στη γλώσσα αυτή έχουν εκλείψει όλοι οι χρόνοι πλην του Μέλλοντος· στον τόπο αυτό γνωρίζουν μόνο τα μέλλοντα να συμβούν, ληξιπρόθεσμες αποφάσεις και μελλούμενη ευτυχία. Πότε-πότε κάθονται ο ένας πλάι στον άλλον σαν φοβισμένα παιδιά, και σιωπούν, επειδή συμβαίνουν πράγματα παράξενα, μυστηριώδη. Επιτέλους, αρχίζει ένας να μιλά διστακτικά. Τα πάντα μετατρέπονται σε πλεονεκτήματα· αύριο κιόλας θα είναι όλα καλύτερα. Αγκαλιάζονται, χαμογελούν ο ένας στον άλλον και κρεμούν τις ελπίδες τω

  Ένας χρόνος που ξεκίνησε με αντιποίηση (αρχών), του αξίζει νομίζω να τελειώσει με (αρχών) ποίηση. Και γενικά η ποίηση έπαιξε πολύ φέτος: αποποίηση (ευθυνών), απλοποίηση (συλλογισμών), παραποίηση (στοιχείων), καλά πήγε αυτό. Ήταν μια χρονιά που ο καθένας σας βρήκε τον εαυτό του, μην λέτε τίποτα άλλο, σας κατάλαβα από την κραυγή! Όλο αφορισμούς ήσασταν για την χρονιά που διανύσαμε αλλά ο αφορισμός δεν είναι τόσο εύκολος παιδιά και η ποίηση πανάκεια για τίποτα. Φέτος κέρδισαν το φλουρί – φλουρί καραντινάτο – οι επιστήμονες και ο Ώντεν υπήρξε ένας από αυτούς, γιατί έτυχε και τον διάβασα, και απέκτησα, έστω και όψιμα, ψυχικά αντισώματα … αντί σωμάτων ασφαλείας να με ελέγχουν σε κάθε 6η μετακίνησή μου. «Η ποίηση δεν είναι μαγεία. Στον βαθμό που μπορούμε να πούμε ότι η ποίηση, ή οποιαδήποτε άλλη τέχνη, έχει κάποιον απώτερο σκοπό, ο σκοπός αυτός, επειδή ακριβώς λέει την αλήθεια, δεν είναι άλλος από την απομάγευση και την αποτοξίνωση» .

    Μπορεί ο Πλάτων να εξόρισε τους ποιητές από την Πολιτεία του επειδή είναι μιμητές και μη φορείς αλήθειας αλλά ο Αργύρης Χιόνης έμαθε με τα χρόνια ότι η ζωή είναι σκέτος λαβύρινθος και όλα βρίσκονται και χάνονται εντός της. Μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για τα κείμενα του Αργύρη Χιόνη – το έχω επιχειρήσει μια - δυο φορές παλιότερα με αμφιλεγόμενα σίγουρα αποτελέσματα. Ακόμα και αυτός ο χαζοτίτλος της ανάρτησης είναι το καλύτερο που μπόρεσα να σκεφτώ για αυτόν. Δεν είναι υποτιμητικός για την γραφή του, κάθε άλλο. Είναι ενδεικτικός όμως της αδυναμίας μου να συγκεκριμενοποιήσω όσα όμορφα διαβάζω από αυτόν. Αφ’ ενός είναι στα χάι του, ανεβασμένος σε ένα υψηλότατο και άρτιο λογοτεχνικό επίπεδο και ανεβασμένος είναι και ο αναγνώστης που διαβάζει τις λέξεις του, αφ’ ετέρου είναι και στα χάη του, παραδομένος και περιδινούμενος σε μία γοητευτική στάση ζωής που όταν βυθίζεσαι εντός της αμέσως το πνεύμα σου ανυψώνεται. Αν ο Χιόνης ήταν εμβόλιο θα είχε αποτελεσματικότητα πάνω από 99%, και