Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Yoga Master

Ο Άρθουρ Καίσλερ είναι μεγάλος διανοούμενος και μυθιστοριογράφος – με μοιρασμένες ισομερώς αυτές τις ιδιότητες. Ωστόσο, αναπόφευκτα, αναδύονται και οι αναγνωστικές προτιμήσεις. Ψιλοβαριέμαι «Το Μηδέν και το Άπειρο» αλλά λατρεύω «Κολ-γκερλς» (oops, awkward!). Αυτό που μου την δίνει πιο πολύ είναι ότι οι περισσότερες εκδόσεις που κυκλοφορούν είναι κάτι άθλιες, σαφρακιασμένες, από την εποχή της Κόκκινης Επανάστασης. Τόσο ζωντανό περιεχόμενο σε τόσο άθλιο περιτύλιγμα – κατά κόρον, σήμερα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, δείτε γύρω σας τι εκδίδεται! Ίσως κάποια από τα άρθρα του να είναι ελαφρώς παρωχημένα πλέον, δεν μπορείς όμως να αγνοήσεις την δύναμη του μυαλού, την διαρκή πρόθεση να επεκταθεί, να κατανοήσει χωρίς να δικαιολογήσει, να καγχάσει με τις πλάνες του, όπως το θέτει και ο ίδιος ο Καίσλερ σε μια παρομοίωση για τον άνεμο, «το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να ταξιδεύει ακόμη περισσότερο συνειδητά και ακόμη λιγότερο πρόθυμα» . Διαβάστε τον, θα ανοίξει τα τσάκρα σας.

Στόμα έχεις, φωνή έχεις, ούρλιαξε!

  Επιστημονική φαντασία δεν διαβάζω αρκετή· συνήθως την ζω μέσω των συναναστροφών μου με τον δημόσιο τομέα της χώρας και των υποψήφιων εργοδοτών μου που κατά πλειοψηφία προέρχονται από άλλον πλανήτη! Δεν σας κρύβω όμως ότι την γουστάρω πολύ αυτή την λογοτεχνία (όπως και τις ταινίες), είναι τρελή και προκλητική. Και πάντα επίκαιρη, γαμώτο. Να, όπως τώρα, μέρες Σεπτεμβρίου όπου εκαντοντάδες γονείς αφού πήραν την δύσκολη απόφαση να μην εμβολιάσουν τα παιδιά τους, καλούνται να πάρουν μια ακόμα πιο δύσκολη απόφαση και να αποφασίσουν αν θα απαλλάξουν ή όχι τα παιδιά από το μάθημα των θρησκευτικών που πρόκειται να τα εμβιολιάσει με δογματισμό και προκατάληψη. Δεν θα βρείτε τίποτα πιο ταιριαστό για την περίσταση από το εξαιρετικό «Πουλί του θανάτου» του Χάρλαν Έλλισον. «Και ως αποχαιρετιστήριο χτύπημα, μια νέα εκδοχή της Γενέσεως που προωθεί την αντίληψη ότι το φίδι ήταν ο καλός της ιστορίας κι ότι πήρε κακές κριτικές μόνο και μόνο επειδή το δελτίο Τύπου το έγραψε ο ίδιος ο Θεός» .

Δεν πας για ψάρεμα;

Ο Όσκαρ Ουάιλντ υπήρξε πρώιμος αναγνωστικός μου έρωτας. Τον λάτρεψα περισσότερο για τις αιχμηρές του κυνικές παρατηρήσεις παρά για τα γραπτά του. Η φράση του «Κυνικός είναι αυτός που γνωρίζει την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα» είναι από τις πλέον αγαπημένες μου – έτσι όπως την βλέπετε διατυπωμένη, όμως· έχω δει και άλλες ελληνικές εκδοχές της και δεν μου άρεσαν όσο η σαφήνεια και η παιγνιώδης διάθεση της παραπάνω διατύπωσης. Τα γραπτά του συνεχίζουν να ακτινοβολούν την γοητεία τους πάνω στους αναγνώστες αν και περιορίζονται στα στενά όρια του κινήματος του Αισθητισμού, όμως, είναι ακριβώς αυτές οι (ακριβείς) ρήσεις του που με ιμπεριαλιστική διάθεση διαπερνούν και προσπερνούν τον κυνικό αιώνα μας. «Είμαι τόσο έξυπνος, που μερικές φορές δεν καταλαβαίνω λέξη απ’ όσα λέω»!

Το βιολί του, αυτός

Από την στιγμή που διάβασα το «Μούνφλιτ» έπειτα από παρότρυνση καλής φίλης και σε εντελώς λάθος ηλικία, κάτι σκίρτησε εντός μου. Δεν μπορεί να είναι τόσο καλός, πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και κάποιο άλλο δικό του. Είναι και αυτό το ερεθιστικό επίθετο που σε κεντρίζει, όλες αυτές οι μικρολεπτομέρειες μετράνε πολύ φίλοι μου, ξέρετε τι Joyce Carol Oates και Joyce Mansour και Τζόυς Ευείδη έχω μελετήσει εγώ κατά καιρούς; (Να πούμε εδώ ότι με χαρά έμαθα πως γυρίζεται η τρίτη σεζόν του «Καφέ της Χαράς» 15 χρόνια μετά την διακοπή της· Twin Peaks -Κολοκοτρωνίτσι… ένα «Σχέδιο Καλλικράτης»). Το είχα προτείνει σε ένα κορίτσι 12 χρόνων στην βιβλιοθήκη και όταν την ρώτησα πώς της είχε φανεί, μου είπε μισοένοχα-μισοντροπαλά ότι από ένα σημείο και μετά δυσκολεύτηκε να το παρακολουθήσει, της φάνηκε κάπως δύσκολο και το παράτησε. Την κατάλαβα απολύτως, πρώτον γιατί είχε δείξει πρωτύτερα τις δυνατότητές της, δεν ήταν εκείνη η τυπική έφηβη αναγνώστρια των «Ημερολογίων μιας ξενέρωτης», και δεύτε

RIP Mattia Pascal

Είθε το facebook να αναπαύσει τη ψυχούλα σου! Με εκατοντάδες συναισθηματικές και αναθηματικές αναρτήσεις και άλλα τόσα δακρυσμένα emoticons, όπως κάνει ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια. Η λίστα του θανάτου αυξάνεται ανάλογα με την λίστα των φίλων σου. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Για πες, ποιος. Είμαι αυτός που έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του Φίλιπ Ροθ, τον ξέρω τόσο καλά όσο αυτός το πέος του! Τι λε ρε, εσύ ξες ποιος είμαι εγώ; Χμ... για να μάθουμε; Ένα θα σου πω, έχω δει την Αρλέτα live, ναι, live!! Ωωωω, φίλε, τα παρατάω, συγγνώμη για το θράσος μου. Να ζήσεις να την θυμάσαι! Μέσα σε όλες αυτές τις αναθηματικές κονταρομαχίες λοιπόν, εγώ επιλέγω να μνημονεύσω τον Ματία Πασκάλ, ο οποίος στην τελική πέθανε δύο φορές. ΔΥΟ φορές, bitch. Πιάσε ξαπλώστρα και λάρωσε , ξεκινάω. Pirandello on the beach!

Candide Camera

Smile, it's Candide! Μετά την παταγώδη αποτυχία μου να απολαύσω το «Μπουβάρ & Πεκισέ» του Φλωμπέρ, και ψάχνοντας τα αίτια και τα αιτιατά του αναγνωστικού μου κάζου , το πιο κοντινό σε φάρσα με φιλοσοφικές καταβολές, που είχα στην βιβλιοθήκη, ήταν ο «Καντίντ» του Βολταίρου. Βέβαια, το βιβλίο του Βολταίρου είναι πικαρέσκο και περισσότερο συγγενεύει με τον Σιμπλίκιο Σιμπλικίσιμο – εξάλλου Candide σημαίνει «αγνός», «αθώος», «ντουγάνι» που λέει και μια φίλη μου... το ίδιο ακριβώς που σημαίνει και το Σιμπλίκιος – παρά με τους ήρωες του Φλωμπέρ (ούτε και κείνοι είναι ξεφτέρια, όμως). Βολταίρος και Φλωμπέρ στηρίζουν τα βιβλία τους σε φιλοσοφικές ιδέες και σε μια διάθεση για ειρωνεία και σάτιρα πάνω τους. Ο Φλωμπέρ (υποψιάζομαι) τα καταφέρνει καλύτερα στο φιλοσοφικό παρασκήνιο αλλά χάνει σε χιούμορ και ειρωνεία· ο Βολταίρος παίζει αρκετά χαλαρά με τον φιλοσοφικό ιστό των ιδεών που παρωδεί, αλλά πεθαίνεις στο γέλιο. Δεν θα το φιλοσοφήσουμε παραπάνω, ψηφίζουμε γέλιο!