ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Δυο χρόνια τώρα ποντάρουμε στην πανδημία και χαΐρι δεν είδαμε. Όπως συμβαίνει και στα καζίνα, οι πολλοί δεν ξέρουν την τύφλα τους (ενώ ισχυρίζονται ότι είναι ειδικοί!) και επιπλέον ποντάρουν διαρκώς στην τύχη τους (που σπανίως είναι καλή) ενώ οι λίγοι που ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι, ποντάρουν πάντα στους άλλους – και την άγνοιά τους. Στη θεωρία παιγνίων όλοι καλοί είμαστε (θεωρητικά πάντα), στην πράξη δεν μας βγαίνουν τα νούμερα – απόψε τουλάχιστον ποντάρετε πάνω από τις 35000, σίγουρα κερδίζει (τις εντυπώσεις). […] «26. Επειδή το σύνολο των νούμερων της ρουλέτας είναι το 666, ο διαβόητος δαιμονικός αριθμός του Θηρίου της Αποκαλύψεως, μερικοί, όπως ο Χ.Ψ., τον εξορκίζουν με τον σταυρό, που αποτελείται από την μεσαία κολόνα και την τραβέρσα 10-11-12. Εάν τα στοιχήματά του είναι επί μακρόν ανεπιτυχή, ενισχύει την οριζόντια δοκό του σταυρού με την τραβέρσα 13-14-15∙ και, εάν πάλι εξακολουθήσει να χάνει, κάνει τον σταυρό του και φεύγει!    Όταν κερδίζει, κάνει τον στα...

    Χιούμορ; Γίναμε τώρα! Θα μπορούσε έτσι μικρή και περιεκτική να ήταν όλη η ανάρτηση και να τελείωνε εδώ αναίμακτα και αγέλαστα. Αλλά πρέπει να πούμε δυο λόγια παραπάνω γιατί όλοι σας έχετε χιούμορ, σωστά; Το χιούμορ είναι σαν την γνώμη, όλοι έχουν από ένα. Και όλοι έχουν το καλύτερο από όλους τους άλλους, δεν χωράει αμφιβολία. Στη θεωρία πάντα, γιατί στην πράξη, γελάνε και οι πέτρες! Η κάθε χρονιά οφείλει να κλείνει με χιούμορ, η νέα επιβάλλεται να ξεκινάει με τέτοιο, η ζωή να το ακολουθεί πατώντας στα ξέγνοιαστα βήματά του, ακόμα και ο κόσμος να τελειώνει με εκείνο∙ αν κάπου σε όλη αυτή την διαδρομή τα βρίσκει και με την λογοτεχνία, ακόμα καλύτερα. Μας αξίζει γαμώτο να γελάμε σαν μικρά παιδιά, πίνοντας παράλληλα και πολύ νερό – το χιούμορ είναι δώρο . «Τα παιδιά, υποστηρίζει ο Φρόιντ, δεν διαθέτουν καμία αίσθηση του κωμικού, αλλά είναι πιθανό να τα μπερδεύει με τον συγγραφέα ενός διαβόητου και καθόλου αστείου βιβλίου με τίτλο Το ευφυολόγημα και η σχέση του με το ασυνείδητο...

  Αφήνοντας μόλις ένα βιβλίο που περιέγραφε ολοζώντανα μια Ευρώπη απολύτως παραδομένη στην καταστροφή , προετοίμαζα απροβλημάτισμος την λοξή πορεία μου σε άλλες καλλιτεχνικές διαδρομές, χωρίς να έχω ιδέα γιατί μου συμβαίνει αυτό τόσο φυσικά . Μήπως τελικά είμαι παραπάνω ευρωπαίος από ό,τι πιστεύω; Ο Τζορτζ Στάινερ με αυτό το λαμπρό δόκιμιό του ήρθε να μας αναστήσει την απονεκρωμένη σκέψη μας με 5 εύστοχα bullets #διπλής και #τριπλής. «Αλλά μετά από μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στην εις βάθος έρευνα, ο Λέο Στράους, εξίσου εμβριθής γνώστης του Ταλμούδ και του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Μαϊμονίδη, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρξει ικανοποιητικός συμβιβασμός ανάμεσα στις έσχατες επιταγές του φιλοσοφικού-επιστημονικού λόγου, όπως αυτές διατυπώνονται στην ελληνική κληρονομιά μας, και στις επιταγές της πίστης και της αποκάλυψης, όπως αυτές κηρύσσονται στη Τορά. Ο συγκρητισμός, όσο ιδιοφυής και αν είναι, θα έιναι πάντα ελαττωματικός. Επομένως, η “ιδέα της Ευρώπης” είνα...

  Αν δεν ήταν Λάρσον δεν πρόκειται να έβαζα το χέρι μου στην τσέπη για να πάρω βιβλίο με τόσο αδιάφορο τίτλο – ίσως να το έκανα για δοκίμιο, με επιφύλαξη πάντα. Με τίτλο «Οι μέρες που έχτισαν την Ιστορία»… δεν πουλάς, για να το πούμε με τα λόγια της εκδοτικής πιάτσας. Αναζήτησα μέσα στο βιβλίο τον πρωτότυπο τίτλο γιατί είχα απορία πώς ο ευφυής Λάρσον χρησιμοποίησε τέτοιον άθλιο τίτλο· το «The splendid and the vil l e» [sic] έγινε αυτό που έγινε. Χωρίς και ο ίδιος ο Λάρσον να στοχεύει στην απολυτή πρωτοτυπία με την επιλογή των τίτλων του, τουλάχιστον πάντοτε διατηρεί μια υποδόρια νότα ειρωνείας που ενισχύεται και από την ακόλουθη ανάγνωση των εκπληκτικών βιβλίων του. Οι μεταφράσεις των τίτλων προγενέστερων βιβλίων του διατηρούσαν αυτή την ειρωνεία, εδώ όμως παραδόθηκε αμαχητί. Ας το έκαναν «Μεγαλοπρέπεια και αθλιότητα», «Ο εξαίσιος και ο άξεστος» η έστω, «Ο Λόρδος και ο Αλήτης» όπως προτείνει χιουμοριστικά το παρόν μπλογκ. Τέλος πάντων, σύμφωνα και με το κλισέ, χάθηκε μια μάχη αλλά ...

    Ψόφια πράγματα το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης – τουλάχιστον οι επιλογές μου – αλλά μόλις είδα ότι θα προβληθεί «Η εξουσία του σκύλου», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Σάβατζ, ήξερα ότι θα ρεφάρω γιατί κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Και έτσι έγινε, η ταινία δεν με απογοήτευσε και μου θύμισε πόσο είχα αγαπήσει εκείνο το βιβλίο. Μια παραγωγή του Νέτφλιξ που θα είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα από την 1 Δεκεμβρίου ώστε να προλάβει να κάνει τον κύκλο της στις αίθουσες, με τον Κάμπερμπατς στον ρόλο του Φιλ, τον σωσία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στον ρόλο του Τζορτζ και την ωραία Κίρστεν Ντανστ ως Ρόουζ. Η ταινία, όπως και το βιβλίο, σε πολλούς θα φανούν αργά, αδιάφορα και αλλόκοτα, λόγω του περιεχομένου αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για αριστοτεχνικές δημιουργίες με βάθος. Αντιγράφω εδώ το κείμενο που είχα γράψει στο «Διαβάζοντας» για να θυμάμαι ότι εκείνη η ανάγνωση μετράει ακόμα μέσα μου· σπάνιο, ομολογουμένως.

    Δεν χρειάζεσαι ισχυρά δόντια για να καταναλώσεις την λογοτεχνία του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου μήτε γερό στομάχι για να την αντέξεις. Ίσως μόνο ευαίσθητο ουρανίσκο, για την λεπτή επίγευση. Η λογοτεχνία του είναι ηλιόλουστη αλλά με κάτι παγερό εντός της· μια μνήμη που δαγκώνει, ένα παρελθόν που σε κατασπαράζει, μια κατάσταση που σου χαμογελάει ειρωνικά. Έχει τέτοια η ζωή . Κάθε διήγημα διαρκεί όσο και ένα σωστό βούρτσισμα δοντιών σύμφωνα με τους ειδικούς, περίπου 2 λεπτά. Αλλά η φρεσκάδα τους θα μείνει λίγο παραπάνω. Το πρωί η ωραία αίσθηση θα χαθεί αλλά αυτή η αναπόφευκτη και περιοδική εξασθένιση ποτέ δεν απέκλεισε κανέναν από το να τα βουρτσίσει ξανά. Αν οι οδοντόκρεμες ήταν άγευστες, άχρωμες και άοσμες, δεν θα πλέναμε τα δόντια μας – το ίδιο ισχύει και για την λογοτεχνία.