ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Όλοι είμαστε για τον γιατρό, ας μην αυταπατώμεθα. Εγώ ας πούμε με μια πρόχειρη διάγνωση είμαι για τον οφθαλμίατρο και τον λογοθεραπευτή (αν όχι και για κάποιον πιο… ακραίο) γιατί όταν μου έδωσαν το βιβλίο να το τσεκάρω αν μου αρέσει, διάβασα στο εξώφυλλο Ford Madox Ford και λέω, θέλω να τον διαβάσω αυτόν τον συγγραφέα, ευκαιρία είναι – και έτσι το πήρα, 50 ευρώ!! (Μην με ρωτήσει κανείς στα σοβαρά αν το πήρα όντως 50 ευρώ γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να τον παραπέμψω σε αστείατρο ). Παραδόξως, και αντίθετα με ό, τι συμβαίνει συχνά με αρκετές επισκέψεις μας σε γιατρούς, δεν το μετάνιωσα καθόλου. Για την ακρίβεια, έπαθα πλάκα aka ακτινογραφία… ας με σταματήσει κάποιος, έλεος κάπου! «Ό,τι είναι πιθανό να συμβεί είναι συνήθως και αναπόφευκτο. Υπερασπίζομαι την κανονικότητα κάθε αλλοίωσης στην οποία είναι επιρρεπής η σάρκα, την κανονικότητα κάθε αρρώστιας, κάθε ακρωτηριασμού. Προκαλώ οποιονδήποτε θέτει σε αμφισβήτηση τη νοημοσύνη μου, θεωρώντας ότι αυτό που λέω είναι νοσηρό, να ...

  Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι υπάρχει προσβλητικός τίτλος βιβλίου (προκλητικός, έστω) μέχρι χθες που ανέβασα στο facebook ένα απόσπασμα του βιβλίου «Ο γατούλης πέθανε». Μα είναι τίτλος αυτός; Ντροπή και αίσχος! Ποιοι φιλόζωοι διαβάζουν τέτοια κατάπτυστα βιβλία; Οι αντιδράσεις παίζει να ήταν ηπιότερες αν ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Θάνατος στις γάτες». Τι να πεις, μερικοί άνθρωποι γουστάρουν να απολαμβάνουν περισσότερο το αφήγημά τους από ό,τι το αφήγημα του Ξαβιέ ντε Μουλέν. Ας είναι, θα πορευτούμε μαζί τους μέχρι να πεθάνουν· ή να πεθάνουμε πρώτοι. «Η συντροφιά μιας γάτας είναι καλύτερη από ένα βιβλίο αυτοβοήθειας γραμμένο από κάποιο κυνικό κόπανο» . Παραποίησα λίγο τον τίτλο ενός τέτοιου βιβλίου αυτοβοήθειας για τις ανάγκες της ανάρτησης. Γιατί όσο και αν θεωρείτε τον θάνατο προσβολή, εκείνος χέστηκε. Και περισσότερο χέστηκαν διάφοροι συγγραφείς αν θεωρείτε τους τίτλους τους προσβλητικούς. Ακόμα και ο «Σπινόζα (που) γαμάει τον Χέγκελ» είναι μια χαρά τίτλος, αν και εφ’ όσον ο δεύτ...

  Ακυρώθηκε και το «1ο Συνέδριο Γονιμότητας», γιατί τους πήγατε γαμιώντας, και σας είπα, να είστε λίγο ανεκτικοί, τους τρομάξατε, και χάθηκε όλη η διασκέδαση – η ουσία λίγο πολύ ήταν ήδη διατυπωμένη εδώ και χρόνια από τον George Carlin . Δεν έχεις ακόμα παιδί; Δεν πειράζει, μπορείς πάντα να διαβάσεις ένα καλό παιδικό βιβλίο χαϊδεύοντας τη γάτα σου, και αν κάποιοι σε κακοχαρακτιρίσουν για αυτό, πίεσέ την λίγο να βάλει τα κλάματα, τι πιο απλό! Η διαφορετικότητα τείνει να γίνει μια έννοια όμοια, άχρωμη και αδιάφορη μέσα από την βλακώδη πολυχρησία της, όπως γίνεται και με την λέξη «αριστούργημα» στα βιβλία· και εκεί, το μόνο που χρειάζεται είναι βαθιά κατανόηση. Δεν σου φταίει το βιβλίο για την έλλειψή της – το κατανοείς αυτό, έτσι; «Άρχιζα να βγάζω τις ετικέτες από τα κάδρα και να κοιτάζω μόνο τον πίνακα» . Η διαφορετικότητα είναι τόσο συνυφασμένη με την ύπαρξή μας που δεν χρειάζεται καν να μνημονεύεται. Απλώς είναι μια διαδικασία εσωτερικής καύσης , δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ψ...

  Έχω προκατάληψη με την λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία και συνήθως κρατάω ομπρέλα γιατί τις περισσότερες φορές που έπιασα βιβλία τους μετά από λίγο έριχνα κάτι χασμουρητά ωσάν να είχα στόμα κροκόδειλου. Μετρημένες οι εξαιρέσεις. Ετούτο το βιβλιαράκι εδώ μου το πρότεινε η βιβλιοπώλισσά μου και επειδή είχε μόνο φράγκα εφτά (με την ισοτιμία βγαίνει περίπου έντεκα ευρώ) είπα να το αγοράσω. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Σπανίως παρασύρομαι από τις προτάσεις των άλλων. Ξέρω καλά πια ότι αρκεί μια ματιά για να επιλέξω ή να απορρίψω ένα βιβλίο ό,τι και αν μου πουν οι άλλοι. Αλίμονο σε αυτούς που διαλέγουν βιβλία μέσα από τα αλλήθωρα μάτια τρίτων. Από την άλλη, ενίοτε χρειάζεται να θρέφεις και τις προκαταλήψεις των άλλων, Αστείος φαίνεται αυτός, ειρωνικός και αλλόκοτος, ας του πλασάρουμε αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο – το μεροκάματο να βγαίνει, παιδιά. «Βιοπορίζομαι από τις προκαταλήψεις των άλλων. Δεν βγάζω πολλά κι η δουλειά είναι αρκετά σκληρή» .

  Η αιώνια συζήτηση γύρω από τον Σελίν μου θυμίζει κάτι ταμπέλες σε διάφορα χιπστερομάγαζα του τύπου «Αν είσαι ομοφοβικός, ρατσιστής ή θρησκόληπτος, μην μπαίνεις στο μαγαζί μου!» (αν διαλέγεις πελάτες, σύντομα θα είσαι ο τελευταίος που θα μπαίνεις στο μαγαζί σου) ή κάτι προφίλ στα σόσιαλ μίντια, «Παρακαλώ κάντε μου την χάρη να αυτοδιαγραφείτε!» (εσύ κάνε μας την χάρη!) και κάτι τέτοια σαχλά. Ο κόσμος γίνεται κάπως πιο πολύπλοκος μετά τα πέντε και όσο και αν φωνάζουμε τη μαμά μας να έρθει να μας σκουπίσει στην τουαλέτα δεν πρόκειται να το κάνει – όταν γίνουμε εικοσιπέντε ίσως καταφέρουμε και την μεταπείσουμε. Από την τοξική αισιοδοξία που κατακλύζει όλο και περισσότερο την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα προτιμώ απερίφραστα την αισιόδοξη τοξικότητα ενός Σελίν. Αισιόδοξη; Ναι. Γιατί πριν μάθεις τι μπορείς να γίνεις πρέπει να μάθεις πρώτα τι είσαι. Άνθρωπος – 70% νερό (ορίστε, ακόμα και ένας φασίστας όπως ο Σελίν βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο) και 30% σκατά, οκ. «Ο Εβραίος αποτελείται από 8...

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερ...