ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Όση φωνή κι αν έχει κανείς, είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει για έναν τόσο ιδιαίτερο συγγραφέα όσο ο Τόμας Μπέρνχαρντ. Δεν θα πω πολλά γιατί δεν μπορώ ούτως ή άλλως , απλώς σκέφτηκα τώρα που πεθαίνει και τούτη η χρονιά, τι καλύτερο από τον πεισιθάνατο Τόμας να αφήσει δυο-τρεις μαύρες σκέψεις για να ευφρανθεί η ψυχή μας! Έχει καιρό να πεθάνει και κανένας γνωστός καλλιτέχνης ώστε να μπορέσει να ανατροφοδοτηθεί η εσωτερική μηχανή συναισθημάτων με ταυτόχρονη διαδικτυακή εκροή…   Θλίψις! Τέλος πάντων, ας μείνουμε στα ευχάριστα. Και το ευχάριστο είναι ότι αυτό το βιβλίο μού το έκανε δώρο ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο, από εκείνα που φυτοζωούν καθόλη την διάρκεια της ζωής τους, και τα θυμόμαστε μόνο όταν κάποιο από αυτά πεθάνει. Νομίζετε είναι τυχαίο που τους αναγνώστες τούς λένε και βιβλιοσκώληκες;

To άλλοτε επίκαιρο παραμύθι της συγκεκριμένης γιορτινής περιόδου, το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα», δεν έχει πλέον τύχη στην εποχή μας γιατί είναι πολιτικά μη ορθό, σε σύγκριση με τον συγγραφέα του που είχε την τύχη να πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια γλυτώνοντας τον εξευτελισμό. Αυτά που μας συγκινούν πια είναι παραμύθια για φτωχά κοριτσάκια που ξαπλώνουν δίπλα από τα βιβλιοπωλεία και πεινάνε περισσότερο για βιβλία παρά για ψωμί – αν βέβαια γνώριζαν και το παραμυθάκι των κριτικών που τα συνοδεύει, τότε σίγουρα θα επέλεγαν το ψωμί! Το κοριτσάκι του Άντερσεν, σήμερα θα κρατούσε τα σπίρτα για την πάρτη του και θα άναβε δυο-τρία τσιγάρα εκεί στη μέση του δρόμου ανάμεσα στους δυστυχισμένους καταναλωτές των γιορτών. Θέλει κότσια όμως να μιλήσεις για το κοριτσάκι και το τσιγάρο · ειδικά τώρα με τον αντικαπνιστικό νόμο του Κούλη υπάρχει περίπτωση να πας να ανάψεις ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι σου και να σε συλλάβουν τα ΜΑΤ! «Η παιδική ηλικία έγινε το όνειρο της κοινωνίας, αυτό που της επιτρέπει να ...

  Την αφορμή για αυτό το κείμενο μού την έδωσε η ταινία « Ιρλανδός » του Μάρτιν Σκορτσέζε που με βοήθησε να αποσαφηνίσω μέσα μου γιατί στέκομαι πάντα αμφίθυμος στο καινούριο φρούτο που ακούει στο όνομα graphic novel . Όπως οι περισσότεροι θα ξέρετε ήδη, ο Σκορτσέζε τα έβαλε με τις ταινίες της Marvel και άλλων αντίστοιχων, που βασίζονται πολύ στα οπτικά εφέ και χάνουν κάτι (κατά την γνώμη του) από την πραγματική μαγεία του κινηματογράφου. Στην τελευταία του ταινία όμως, έπαιξε τα ρέστα του με μια καινοτομία, χρησιμοποιώντας το υπερόπλο του ψηφιακού μακιγιάζ με την κωδική ονομασία «Ζωζώ Σαπουντζάκη» – γιατί είναι αγόρι ζόρικο – κάνοντας τους τρεις ηλικιωμένους πρωταγωνιστές του να δείχνουν υπέροχοι φορώντας τις πιπίλες τους! Η Ακαδημία Κινηματογράφου, σε μια σπάνιας ειρωνείας κίνηση, τον συμπεριέλαβε στις υποψηφιότητες «Visual Effects» με αποτέλεσμα να τον εμπλέξει σε έναν… infinity war !

Να δουλεύεις στη NASA είναι καλό, να μην δουλεύεις είναι ακόμα καλύτερο. Το φάγατε το κοριτσάκι επειδή βραβεύτηκε για την δουλειά που δεν έκανε στη NASA , όταν το ίδιο γίνεται κατά κόρον και στο πεδίο της λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Πολλοί νομίζουν ότι δουλεύουν σκληρά πάνω στην λογοτεχνία και έρχονται από πάνω και κάποιοι και τους βραβεύουν για αυτό! Σαν να λέμε, η δουλειά γίνεται… όταν ταυτόχρονα δεν γίνεται δουλειά!! Τουλάχιστον, ο Άντι Γουίρ μπορεί να μην δούλευε στη NASA αλλά ήξερε να δουλεύει πάνω στη λογοτεχνία χρησιμοποιώντας όσα πολύτιμα μάθαινε από την δουλειά που δεν έκανε στη NASA. Και στο τέλος ήρθε και το βραβείο – «Goodreads Choice Award 2017». Σιγά το βραβείο θα μου πείτε· άμα ήξεραν οι αναγνώστες να κρίνουν μόνοι τους τα βιβλία που διαβάζουν, θα σταματούσε η περιστροφή της Σελήνης γύρω από τη Γη από την έκπληξή της! Τι να πω και γω επί του θέματος, δεν γνωρίζω. Αν θέλετε «πυραυλοκίνητες» κριτικές, αναζητήστε αλλού – εδώ, μόνο κρότου-λάμψης! Welcome to the dark si...

Όλοι έχετε πάθει Τσιτσιπάς τον τελευταίο καιρό και τρέχετε στα δωρεάν και λιμνάζοντα δημοτικά γηπεδάκια με τις ρακέτες σας παραμάσχαλα. Άλλοτε, σε συζητήσεις σε κλειστό χώρο αναλύετε με περισσή άγνοια γιατί το backhand του Στέφανου δεν λειτούργησε στο συγκεκριμένο γκέιμ και τι έπρεπε να κάνει ο Φέντερερ για να μην χάσει – κάπως δηλαδή όπως συζητάμε και εμείς γιατί ο Τζόυς μονολογεί μόνο εσωτερικά, ο Γουάλας δεν κάνει για μυθιστοριογράφος και η Κλαρίσε Λισπέκτορ είναι για τα μπάζα ! Έτσι είναι, το τένις και η λογοτεχνία είναι απαιτητικά αθλήματα. Εμείς όμως δεν θα μιλήσουμε για τένις, και εδώ που τα λέμε, ούτε καν για λογοτεχνία. «Μπροστά στο κανονικό τένις σηκώναμε αδιάφορα τους ώμους. Ήταν πολύ αργό για να μας αρέσει. Το βλέμμα μας δεν θα άντεχε τις γαργαντουικές διαστάσεις ενός γηπέδου τένις. Είχαμε ανάγκη από ένα τραπέζι 2,70 επί 1,50, ένα τεντωμένο πράσινο φιλέ κι ένα ωχρό μπαλάκι που μπορούσαμε να το λιώσουμε με τη φτέρνα, στη λέσχη του Μάρτυ Ράισμαν» . Πιστεύω να καταλάβατ...

«Η τολμηρότητα τους Τζόις στον Οδυσσέα μού μοιάζει με τη συνειδητή και καλά υπολογισμένη τόλμη ενός ανθρώπου απελπισμένου που νιώθει πως προκειμένου να πάρει ανάσα είναι υποχρεωμένος να σπάσει τα παράθυρα. Κάποιες στιγμές, όταν το παράθυρο έχει σπάσει, είναι υπέροχος. Αλλά πόση σπατάλη ενέργειας! Και, εντέλει, πόσο βαρετή είναι μια τέτοια παραβίαση, όταν δεν πρόκειται για το ξέσπασμα μιας ενέργειας ή μιας βαρβαρότητας που ξεχειλίζει, αλλά για την προαποφασιμένη και κοινοποιηπένη ενέργεια ενός ανθρώπου που χρειάζεται φρέσκο αέρα!» Αν είσαι η Βιρτζίνια Γουλφ και γράψεις το παραπάνω τότε είναι απλώς Δευτέρα ή Τρίτη – ή εν προκειμένω, Παρασκευή – ενώ αν είσαι ένας μπλόγκερ στην Ελλάδα που δεν έχει σχέση με τα κέντρα εξουσίας των Εξαρχείων τότε οι μέρες σου είναι μετρημένες. Θα μου πείτε, τι σχέση έχεις εσύ ρε γελοίε με την Βιρτζίνια Γουλφ; Πιθανότατα καμία, εκτός ίσως από το δικαίωμα να κοιτάζω και γω, με τα δικά μου μάτια, τη κυρία Μπράουν που κάθεται στο βαγόνι της… και ένα δικό μ...