ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Upgrade της εμβληματικής ταινίας «Seven» μοιάζει η σειρά «Mindhunter» του David Fincher. Έχω δει το «Seven» πολλαπλάσιες του 7 φορές, παίζω άνετα ξύλο για ένα πλάνο του «Fight club» και γενικά μου αρέσει αυτός ο σκηνοθέτης, γι’ αυτό μην μου την μπαίνετε πολύ γιατί είμαι και λίγο psychopath, προσέξτε την συμπεριφορά σας! «Η συγγραφή είναι μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή σχιζοφρένειας» είχε κάποτε πει ο Doctorow του οποίου δεν πολυσυμπαθώ την λογοτεχνία αλλά λατρεύω την παραπάνω φράση. Το αυτό ισχύει και για τους αναγνώστες – οι αναγνώστες είμαστε serial killers. Και δεν εννοώ ότι είναι έγκλημα να μην έχεις διαβάσει Τζόυς, Πύντσον, Ναμπόκοφ, κλπ (είναι και αυτό «έγκλημα», ωστόσο), αλλά ότι μέσα από τις διαδοχικές μας αναγνώσεις, σκοτώνουμε ολόκληρους συναισθηματικούς κόσμους για ένα πολύ σύντομο αίσθημα ευφορίας που πεθαίνει με το τέλος του βιβλίου και πρέπει να επαναλάβουμε εξακολουθητικά το έγκλημα ενώ παράλληλα πηγαίνουμε αδιάφοροι και στο σουπερμάρκετ να αγοράσουμε ντομάτες (ζο

Ο συγγραφέας είναι στρουκτουραλιστής και γω τον μόνο διασκεδαστικό στρουκτουραλισμό που γνώρισα στη ζωή μου είναι τα τουβλάκια της lego! Δεν μπορούσα με τίποτα όμως να αντισταθώ σ’ αυτόν τον πιασάρικο τίτλο. Ούτε και στο θέμα του που με απασχολεί συστηματικά και προοδευτικά εδώ και χρόνια. Στις μέρες μας η τραγικότητα στην ειρωνεία έχει μετατοπιστεί επιτυχώς στην τραγικότητα στην λογοτεχνία· αλλά αυτό είναι θέμα μιας κάποιας άλλης ανάρτησης. Για την ώρα ας επικεντρωθούμε στην ειρωνεία. Η ειρωνεία είναι κάπως σαν τους αρχάριους που κάθονται σε ένα τραπέζι πόκερ: «Αν μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά δεν μπορείς να ανακαλύψεις ποιο είναι το θύμα του τραπεζιού, τότε το θύμα είσαι εσύ»! Το ’πιασες το υπονοούμενο; «…Όπως στην ειρωνεία που ένα υπονοούμενο πρέπει πάντα να εντοπιστεί, να αναγνωριστεί και να ερμηνευτεί» . Αν λοιπόν δεν μπορείς να ανακαλύψεις εγκαίρως ποιο είναι το θύμα της ειρωνείας τότε πιθανότατα είσαι εσύ το θύμα της. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψεις την περίπλοκη

Ξέρω, κάποια στιγμή θα δηλητηριαστώ από τα ίδια μου τα λογοπαίγνια και θα πεθάνω αλλά μόλις είδα το όνομα του συγγραφέα δεν μπόρεσα να αποφύγω να κάνω την σύνδεση. Ο ήλιος είναι καυτός, η σκόνη κατακάθεται στο λαιμό σου, η ερημιά κατατρώει την ψυχή σου – καλώς ήρθατε στην Κόλαση... «μέσα σε μια κοινότητα ανθρώπων που ένιωθαν σαν στο σπίτι τους στη ζοφερή και τρομακτική γη που εκτεινόταν τώρα γύρω του, ζεστή, ξερή και αμείλικτη προς τον εαυτό της και τους ανθρώπους που επικαλούνταν ότι την κατείχαν» ! Επειδή και εγώ κατάγομαι από μια επίσης νεκρή καρδιά μιας άλλης Ηπείρου ένιωσα από την αρχή οικεία με το βιβλίο ετούτο. Όμως, δεν πρόκειται να αντέξετε την παράνοια της ανάρτησής μου δίχως αλκοόλ. Φώτη, πιάσε μια μπύρα!

Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα· παλιά είχε μια κάποια αξία η φράση όταν την έβλεπα γραμμένη πριν από ταινίες ή βιβλία. Ένιωθες ότι πάνω σε μια αληθινή ιστορία ο εκάστοτε καλλιτέχνης έχει μεταπλάσει αρκούντως δημιουργικά το καλλιτεχνικό του όραμα. Πλέον, έχει καταντήσει ένας ευφημισμός ποιότητας , το βλέπω γραμμένο και τρέχω μακριά ώστε να μην χάσω πολύτιμο χρόνο και χρήμα. Οι βιωματικές ιστορίες του facebook, τύπου «Βοήθησα μια γριούλα στο λεωφορείο που κατάπιε την μασέλα της όταν ο ελεγκτής της ζήτησε το εισιτήριο», κυκλοφορούν πλέον και έξω από αυτό, απλώς με πιο φάνσυ εξώφυλλα και με την «ποιοτική» σφραγίδα κάποιων εκδοτικών. Έκανα μία χιουμοριστική ανάρτηση πρόσφατα στο facebook για το βιβλίο της Τάρα Γουέστοβερ, χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να το τραβήξω παραπάνω αλλά προέκυψαν πάλι τα συνήθη ζητήματα περί κριτικής, ακρισίας και ικριωμάτων! Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να αφηγηθώ τα πράγματα όπως έγιναν. Το memoir που ακολουθεί βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

  Τώρα που η επίλεκτη μονάδα δράσης με την ονομασία «Μαύροι Πάνθηρες» βγήκε στους δρόμους το βιβλίο αναμένεται να κάνει τρελές πωλήσεις. Οι ΖΗΤΑδες το ζητάν απελπισμένα, γαμιέται η ΔΙΑΣ μπροστά στα ταμεία των βιβλιοπωλείων και τα ΜΑΤ κάνουν check στα ηλεκτρονικά καλάθια αγορών. Ενώ και ο δολοφόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου δήλωσε ενθουσιασμένος ότι σαν βγει απ’ αυτή την φυλακή αυτό το βιβλίο θα τον περιμένει για να περάσει λίγες δημιουργικές ώρες σε ελεύθερα πλέον κάμπινγκ και κοντινές παραλίες! Το βιβλίο του Γουίνσλοου όμως δεν είναι ένα βιβλίο για μπάτσους – ούτε και ένα βιβλίο για μπάτσους. Είναι κυρίως ένα βιβλίο επισφαλές, όπως αξίζει να είναι η μεγάλη λογοτεχνία. «Ο κόσμος δεν έχει ιδέα τι κοστίζει μερικές φορές ο αγώνας για την ασφάλειά του, ευτυχώς που δεν έχει, δηλαδή. Μπορεί να νομίζει πως θέλει να ξέρει, μπορεί να λέει πως θέλει να ξέρει, αλλά δεν ξέρει». Λοιπόν, έχετε το δικαίωμα να παραμείνετε σιωπηλοί κατά την διάρκεια της ακόλουθης ανάρτησης· οτιδήποτε πείτε μπορ

Πριν λίγες εβδομάδες βαλθήκαμε όλοι εκστασιασμένοι να γερνάμε τους εαυτούς μας μέσω της εφαρμογής FaceApp – αγνοώντας πόσο γερασμένοι μοιάζουμε ήδη πέφτοντας θύματα τέτοιων ηλιθιοτήτων – και σκέφτηκα ασυνείδητα διάφορα πρόσωπα καλλιτεχνών που μένουν στο συλλογικό φαντασιακό είτε με μία γερασμένη είτε με μία νεανική μορφή (που την ενισχύουν και άλλα χαρακτηριστικά). Θυμηθείτε για μια στιγμή τις φωτογραφίες των συγγραφέων στα αυτιά των βιβλίων.   Υπάρχει κάποιος λόγος που επιλέγονται όσες επιλέγονται. Κάποιοι σύγχρονοι βάζουν όσες (νομίζουν ότι) τους κολακεύουν, αλλά τα πορτραίτα των πιο παλιών και κλασικών συγγραφέων έχουν μια δεδομένη μορφή είτε γιατί δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη φωτογραφία τους είτε γιατί όταν βγήκε ένα σπουδαίο βιβλίο ήταν έτσι και παρέμειναν αιωνίως έτσι είτε για άλλους λόγους. Έτσι, έχουμε παντοτινά,   έναν νεαρό Πεσσόα, έναν θλιμμένο Κάφκα, έναν μουσάτο Μέλβιλ, έναν μεσήλικα Ναμπόκοφ, κλπ. Για μένα λοιπόν, χρόνια τώρα, ο καλλιτέχνης Ντέιβιντ Λυντς έχει τη