Την αφορμή για αυτό το κείμενο μού την έδωσε η ταινία « Ιρλανδός » του Μάρτιν Σκορτσέζε που με βοήθησε να αποσαφηνίσω μέσα μου γιατί στέκομαι πάντα αμφίθυμος στο καινούριο φρούτο που ακούει στο όνομα graphic novel . Όπως οι περισσότεροι θα ξέρετε ήδη, ο Σκορτσέζε τα έβαλε με τις ταινίες της Marvel και άλλων αντίστοιχων, που βασίζονται πολύ στα οπτικά εφέ και χάνουν κάτι (κατά την γνώμη του) από την πραγματική μαγεία του κινηματογράφου. Στην τελευταία του ταινία όμως, έπαιξε τα ρέστα του με μια καινοτομία, χρησιμοποιώντας το υπερόπλο του ψηφιακού μακιγιάζ με την κωδική ονομασία «Ζωζώ Σαπουντζάκη» – γιατί είναι αγόρι ζόρικο – κάνοντας τους τρεις ηλικιωμένους πρωταγωνιστές του να δείχνουν υπέροχοι φορώντας τις πιπίλες τους! Η Ακαδημία Κινηματογράφου, σε μια σπάνιας ειρωνείας κίνηση, τον συμπεριέλαβε στις υποψηφιότητες «Visual Effects» με αποτέλεσμα να τον εμπλέξει σε έναν… infinity war !
«Να ονομάσω την άποψη ετούτη σοφή ή ανόητη; αν είναι πράγματι σοφή, έχει κάτι που φαίνεται ανόητο, αν είναι πράγματι ανόητη, τότε φαίνεται να έχει κάποια λογική». -- Μόμπι Ντικ