ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Οι πιο συνηθισμένοι απατεώνες στην Ελλάδα συνήθως ενδύονται τους υδραυλικούς που ζητάνε 55 ευρώ για μια τρόμπα στο καζανάκι και δεν μπορείς και να τους πεις «Χέσε με ρε μάστορα» γιατί μετά πώς θα τραβήξεις καζανάκι; Στη λογοτεχνία από την άλλη, το να χαρακτηρίσεις για οποιονδήποτε λόγο τον Χέρμαν Μέλβιλ απάτη , το κάνεις μόνο αν εξυπηρετεί την πλοκή! «Γιατί οι πιο τερατώδεις απ’ όλους τους υποκριτές είναι αυτοί ακριβώς οι κερδοσκόποι: υποκριτές δι’ αντιστροφής της πραγματικότητας· υποκριτές στην παρουσίαση των πραγμάτων ως σκοτεινών αντί φωτεινών· ψυχές που ευημερούν χρησιμοποιώντας όχι τη δυστυχία, αλλά το μύθευμα της δυστυχίας· δάσκαλοι της αισχρής τέχνης τού να κατασκευάζεις δυστυχία· κίβδηλοι Ιερεμίες· νόθοι Ηράκλειτοι που, μόλις η πένθιμη μέρα περάσει, επιστρέφουν, σαν απατηλοί Λάζαροι ανάμεσα στους επαίτες, για να ευφρανθούν με τα κέρδη που απέκτησαν από τα προσποιητά έλκη της κεφαλής τους – φαύλοι κερδοσκόποι!» . Θα με αναγκάσετε να κατέβω πορεία στον Λευκό Πύργο όλοι εσείς πο

  Οργιάζουν οι φήμες ότι δεν μπορώ να τελειώσω τον «Μεγάλο απατεώνα» του Χέρμαν Μέλβιλ παρά τον χαμό που έκανα μέχρι να βγει αλλά δεν είναι αλήθεια. Η πλοκή του είναι πολύπλοκη (see what I did there?), η δουλειά πολύπλοκη, η ζωή πολύπλοκη – μόνο ο ιός είναι απλή… γρίπη. Κοντοζυγώνω όμως, λίγη υπομονή, μην πιστεύετε στα fake news· τουλάχιστον όχι σε εκείνα που δεν αξίζουν τον κόπο! Το βιβλίο του Φάντε ήταν το δώρο μιας φίλης για ένα λειψό γεύμα που πληρώσαμε χρυσάφι. Το διάβασα βουλιμικά με την επιθυμία να αποδειχθεί το γλυκό που θα καλύψει ομοιόμορφα όλη την πίκρα. Μήπως όμως λειτούργησε τελικά, ως ένα ορεκτικό, λειψό και αυτό, που άργησε να σερβιριστεί;

  Ίσως και θεόρατη, γιατί όχι; Εκκινώντας από τις «Αόρατες Πόλεις» – βιβλίο που ψιλοβαριέμαι και έχω παρατήσει δις, συγγνώμη Καλβίνο – και συγκεκριμένα τη Διομίρα , περιμένοντας και στο ΚΤΕΛ κανένα μισάωρο γιατί ο οδηγός είχε πεταχτεί για καφέ, ο Σπύρος Γλύκας ξεκινάει το ταξίδι εντός και εκτός των ορίων της επιστημονικής φαντασίας. «Του φαινόταν αστείο αλλά και συνάμα τραγικό ότι πέντε οικογένειες – πόσα άτομα άραγε να τις αποτελούν, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μακρινών συγγενών τους; – ευθύνονταν ουσιαστικά για τη μερική καταστροφή της Γης πριν από δυόμιση αιώνες. Κι αυτές οι ίδιες ήταν εκείνες που έβαλαν τα θεμέλια για την ανασυγκρότηση των πάντων, για να φτάσουμε σήμερα σε έναν πλανήτη με δεκατέσσερις επαρχίες και πρωτεύουσα τη μοναδική πόλη που παρέμενε εκτός θόλων. Σ’ αυτήν την πόλη βασίλευε ακόμα η οικογενειοκρατία» #Μαραμπού_δε_γμσαι; Όλες οι ουτοπίες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστοπία, όμως, είναι δυστοπία με τον δικό της μοναδικό τρόπο! 

    Ακόμα δεν έχω απομυθοποιήσει τον Τζέημς Τζόυς, κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό, όλοι απομυθοποιούνται στο τέλος, και ο εαυτός μας μαζί – απλώς η σειρά απομυθοποίησης καθορίζει και την επιτυχή ή μη έκβαση του μυστήριου ετούτου πειράματος για το οποίο ελάχιστες οδηγίες χρήσεως έχουν γραφτεί· φρόντισε τουλάχιστον να απομυθοποιηθείς πρώτος, δες το και λίγο εγωιστικά! Έτσι, συνεχίζω να διαβάζω με ευχαρίστηση και θαυμασμό πράγματα για τον Τζόυς, συν τοις άλλοις επιμένω να αγαπώ την ιρλανδική και την ιταλική λογοτεχνία, μην με ρωτάτε τι και πώς, απλώς συμβαίνει· εξάλλου, Έλληνας είμαι, υπήρχε περίπτωση να μου αρέσει η ελληνική λογοτεχνία; «Οι Ιρλανδοί, καταδικασμένοι να εκφράζονται σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική τους, τη σφράγισαν με το πνεύμα τους και ανταγωνίστηκαν άλλες πολιτισμένες χώρες για τη δόξα. Αυτό ονομάστηκε τελικά αγγλική λογοτεχνία. Ο Σάμιουελ Μπέκετ, χρόνια αργότερα, υπήρξε ακόμη πιο εύγλωττος. Είπε ότι η Καθολική Εκκλησία και η αγγλική κυριαρχία “γαμήσανε τους Ιρλα

  Όλοι είμαστε για τον γιατρό, ας μην αυταπατώμεθα. Εγώ ας πούμε με μια πρόχειρη διάγνωση είμαι για τον οφθαλμίατρο και τον λογοθεραπευτή (αν όχι και για κάποιον πιο… ακραίο) γιατί όταν μου έδωσαν το βιβλίο να το τσεκάρω αν μου αρέσει, διάβασα στο εξώφυλλο Ford Madox Ford και λέω, θέλω να τον διαβάσω αυτόν τον συγγραφέα, ευκαιρία είναι – και έτσι το πήρα, 50 ευρώ!! (Μην με ρωτήσει κανείς στα σοβαρά αν το πήρα όντως 50 ευρώ γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να τον παραπέμψω σε αστείατρο ). Παραδόξως, και αντίθετα με ό, τι συμβαίνει συχνά με αρκετές επισκέψεις μας σε γιατρούς, δεν το μετάνιωσα καθόλου. Για την ακρίβεια, έπαθα πλάκα aka ακτινογραφία… ας με σταματήσει κάποιος, έλεος κάπου! «Ό,τι είναι πιθανό να συμβεί είναι συνήθως και αναπόφευκτο. Υπερασπίζομαι την κανονικότητα κάθε αλλοίωσης στην οποία είναι επιρρεπής η σάρκα, την κανονικότητα κάθε αρρώστιας, κάθε ακρωτηριασμού. Προκαλώ οποιονδήποτε θέτει σε αμφισβήτηση τη νοημοσύνη μου, θεωρώντας ότι αυτό που λέω είναι νοσηρό, να μου

  Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι υπάρχει προσβλητικός τίτλος βιβλίου (προκλητικός, έστω) μέχρι χθες που ανέβασα στο facebook ένα απόσπασμα του βιβλίου «Ο γατούλης πέθανε». Μα είναι τίτλος αυτός; Ντροπή και αίσχος! Ποιοι φιλόζωοι διαβάζουν τέτοια κατάπτυστα βιβλία; Οι αντιδράσεις παίζει να ήταν ηπιότερες αν ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Θάνατος στις γάτες». Τι να πεις, μερικοί άνθρωποι γουστάρουν να απολαμβάνουν περισσότερο το αφήγημά τους από ό,τι το αφήγημα του Ξαβιέ ντε Μουλέν. Ας είναι, θα πορευτούμε μαζί τους μέχρι να πεθάνουν· ή να πεθάνουμε πρώτοι. «Η συντροφιά μιας γάτας είναι καλύτερη από ένα βιβλίο αυτοβοήθειας γραμμένο από κάποιο κυνικό κόπανο» . Παραποίησα λίγο τον τίτλο ενός τέτοιου βιβλίου αυτοβοήθειας για τις ανάγκες της ανάρτησης. Γιατί όσο και αν θεωρείτε τον θάνατο προσβολή, εκείνος χέστηκε. Και περισσότερο χέστηκαν διάφοροι συγγραφείς αν θεωρείτε τους τίτλους τους προσβλητικούς. Ακόμα και ο «Σπινόζα (που) γαμάει τον Χέγκελ» είναι μια χαρά τίτλος, αν και εφ’ όσον ο δεύτερος