ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  Κατ’ αρχάς, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό, κάθε βιβλίο στα ελληνικά που ενισχύει (με την ευρεία έννοια) την σκακιστική βιβλιογραφία είναι απολύτως καλοδεχούμενο. Καθότι όμως θεωρώ την γάτα την πιο σύντομη μεταφορά της ευτυχίας και το σκάκι την συντομότερη μεταφορά της ζωής, διαψεύστηκα ως προς το δεύτερο και ένιωσα σαν γυάλινο στολίδι σε ψηλό ράφι που αναπόφευκτα θα θρυμματιστεί χάρη στο ευτυχισμένο παιχνίδι ενός αιλουροειδούς. Ο υπότιτλος του βιβλίου, «Ο κόσμος σε 64 τετράγωνα» με γέμισε τεράστιες προσδοκίες που δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ· αν αντί για αυτόν, έγραφε «Ένας κόσμος σε 64 τετράγωνα» τα πράγματα θα ήταν πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου. «Ωστόσο, μένει να δούμε κατά πόσο είναι εφικτή η μεταφορά στοιχείων από το παιχνίδι στην πραγματική ζωή, διότι, παρ’ όλη την πολυπλοκότητά του, το σκάκι είναι κάτι εξαιρετικά απλό από δύο απόψεις: υπάρχουν λίγοι και σαφώς διατυπωμένοι κανόνες, και υπάρχουν μόνο τρεις δυνατές εκβάσεις μιας παρτίδας. Κανένα άλλο πεδίο δράσης στον κοινωνικό κόσμο δεν διαθέ

  Το Πάσχα έχει μόλις τελειώσει, η εστίαση ανοίγει σήμερα (ακόμα πεινάτε ρε λιγούρια;) και δεν υπάρχει καλύτερος συγγραφέας να ενώσει αυτές τις δύο καταστάσεις από τον Χέρμαν Μέλβιλ – αφ’ ενός γιατί είναι ό,τι πιο κοντινό σε θεό έχουμε αυτή την στιγμή, τώρα θα με πιστέψουν ευτυχώς και τα ζώα , ( «Γιατί, πραγματικά, αν το λεξικό αυτό που βασίζεται πάνω στην Αγία Γραφή είχε γίνει πιο πλατιά γνωστό κι αγαπητό, θα μπορούσε κανείς με λιγότερη δυσκολία να προσδιορίσει και κατονομάσει “φαινόμενα” ανθρώπων. Μα όπως έχουν τα πράγματα πρέπει μοιραία να στραφούμε προς άλλες αυθεντίες που δεν έχουν καμιά σχέση ή επαφή με το βιβλικό στοιχείο» ), αφ’ ετέρου ο λόγος του σε ξεθολώνει αυτόματα από όλες τις παραισθήσεις σου σε αντίθεση με τις τρεις νοθευμένες βότκες που θα έχεις πιει ως τις 19:45! Προσωπικά περίμενα τόσο καιρό να απολαύσω έναν «νέο» Μέλβιλ όπως οι περισσότεροι περιμένατε να απολαύσετε τον φρέντο εσπρέσο σας μέτριο με στέβια και σιρόπι παπάγιας – για τον Θεό! – και μετά μου λέτε ότι οι δ

  Ήθελα να γράψω από τους πρώτους για το βιβλίο του Άρνο Σμιτ για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω αυτόν τον τίτλο στην ανάρτηση· γιατί τίποτα δεν μπορεί να με κινητοποιήσει καλύτερα ( «...μα σε τι ακρότητες μπορεί να παρασύρει τον ρήτορα η γλωσσική ευχέρειά του!» ) από ένα λογοπαίγνιο! Επιπροσθέτως, ήταν και μια καλή ευκαιρία να αναφερθώ ξανά σε αυτή την σειρά που για μένα αποτελεί μακράν την καλύτερη του 21ου αιώνα. Τώρα θα μου πείτε, έχει καμιά σχέση ο Σμιτ με το «Black Mirror»; Με μια γρήγορη ματιά, όχι. Όσο όμως κλωθογύριζα τα επεισόδια στο μυαλό μου, θυμήθηκα ένα συγκεκριμένο με τίτλο «Metalhead» , κάπως αδικημένο από τους θεατές της σειράς, αλλά για μένα ένα από τα καλύτερα. Κάποιες πρώτες συγκρίσεις με το επεισόδιο είναι παραπάνω από εμφανείς. Από εκεί και πέρα, η ίδια η σειρά έχει μία σκωπτικότητα που σε σημεία μοιάζει επίτηδες άτεχνη και τραβηγμένη , μία αυτοϋπονόμευση, έναν εναργή αντισυμβατισμό και όλα αυτά, και περισσότερα, τηρουμένων των αναλογιών, τα βρήκα και στο βιβλίο του

  «Ο άνθρωπος δεν νοιάζεται να ζήσει καλά αλλά να ζήσει πολύ. Ωστόσο, ενώ όλοι μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους την ευτυχία του ευ ζην, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί στον εαυτό του τη μακροζωία» . Αυτός ο φαινομενικά απλός αφορισμός του Σενέκα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και να οικειοποιηθεί από κάθε ηλίθιο συγγραφικό φληνάφημα που πουλάει ξινισμένη αισιοδοξία και προωθείται από τον μόνιμο πρεσβευτή θετικής ενέργειας της χώρας, Θέμη Γεωργαντά, και λοιπούς παρατρεχάμενους. Αλλά είναι πολύ βαθύτερος από ό,τι νομίζετε αρχικά, και αυτό ακριβώς τον ξεχωρίζει από τα προαναφερθέντα φληναφήματα· το βάθος. Γιατί δεν αρκεί να μιλάς στα πουλιά και στα δέντρα να τραγουδάς, ή να λες «Αξίζω, αξίζω, αξίζω» στον καθρέφτη κάθε πρωί πριν πλύνεις τα δόντια σου, ρισκάροντας επικίνδυνα να σου επιστρέψει μια μούτζα. Αν σας τα έλεγε αυτά κανένας ειδικός επιστήμονας στον οποίο απευθυνθήκατε για βοήθεια, πιθανότατα να ζητούσατε τα λεφτά σας πίσω, ενώ όταν τα βλέπετε τυπωμένα σε φτηνό χαρτί πετάτε τα

  Τι, μόνο η Ελλάδα θα ζει τον μύθο της; Ναύλωσε τώρα το ταξίδι σου για μέσα Μαΐου που τα κρούσματα θα είναι μόλις 1000 ημερησίως και κάνε την επανάστασή σου τρώγοντας κιμά γαρίδας αντί για χοιρινό σουβλάκι – Υγεία, Ναύλα, Επανάσταση! «Όλα εδώ είναι περασμένα, αλλά την ίδια στιγμή παρόντα. Η Ιστορία εδώ έχει τη μορφή μιας τριπλής άρνησης. Μιας αμεριμνησίας την οποία η πόλη η ίδια μοιάζει να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά: δεν το θυμάμαι – δεν με αφορά – δεν το γνωρίζω» . Τα κρυφά σχολειά τελούν χρόνια υπό καταληψία και είναι κάπως αναμενόμενο να μπερδεύεις τον Γέρο του Μοριά με τον Νέγρο του Μοριά . Το να ζεις μόνο με τους μύθους είναι το ίδιο σκληρό όπως το να ζεις μόνο με την πραγματικότητα. Και δεν είναι σώνει και ντε απαραίτητο να διαλέξεις μια από τις δυο πλευρές. Μπούκωνε το μπισκότο σουπιάς και κάνε την πάπια. Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο στον απόηχο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από το 1821 και πολύ χάρηκα με την χρονική συγκυρία. Επίσης, ταυτίστηκα με μια σύντο

Το να έχεις παιδί δεν φτάνει για να θεωρείσαι καλός γονιός· πάρτε για παράδειγμα τόσους και τόσους συγγραφείς που μας παινεύουν όπου σταθούν και βρεθούν τα πνευματικά τους παιδιά. 4-5 καλές φράσεις δεν θεωρούνται… αγέννητο βιβλίο! Σκοτώστε το να πάει στο διάολο, δεν θα χαθεί και ο πνευματικός κόσμος. Αν όμως το φέρετε στη ζωή και μάλιστα το προορίζετε για παιδιά αναγνώστες τότε φροντίστε να είναι πολύ καλό. Γιατί η αγορά παιδικού βιβλίου έχει δύο αντίθετους και ισχυρούς πόλους: επιτρέπει μεν την άκριτη συσσώρευση λεκτικού «πλούτου» με βιβλία που θα ευχαριστούσαν ιδιαιτέρως τον μικρό Γαργαντούα (βλέπε ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: «Πώς ο Γκρανγκουζιέ αναγνώρισε την θαυμαστή διάνοια του Γαργαντούα από την εφεύρεση ενός κωλοσφουγγιού» ) βυθίζοντας όμως τους δύστυχους γονείς σε μεγαλύτερα χρέη από εκείνα που προκαλεί η ετήσια προπαραγγελία του νέου τους iPhone, αλλά δεν πρέπει και να ξεχνάμε ότι ένα παιδί μπορεί να κάνει την πιο αδυσώπητη αρνητική κριτική σε ένα βιβλίο έτσι που δεν θα βρίσκεις λαγούμι ν