Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Θείο δράμα

  Ο Θε(ατρ)άνθρωπος των ημερών, για μένα, είναι αναμφίβολα ο Πιραντέλλο. Βαριέμαι θανάσιμα την παρακολούθηση θεάτρου, ενώ την ανάγνωση θεατρικών κειμένων την βαριέμαι οριακά πριν αρχίσουν να νεκρώνονται τα εγκεφαλικά μου κύτταρα· δηλαδή την ανέχομαι κάπως πιο εύκολα. Έτσι λοιπόν, εγκλωβισμένος στο λεωφορείο που με έφερνε ολοένα πιο κοντά στο ετήσιο θέατρο με τα καψαλισμένα αρνιά, τα 12 Ευαγγέλια και τα 120 καγκέλια με συνοδεία παράφωνου κλαρίνου, αναζήτησα σε έναν συγγραφέα μερικά θεατρικά πρόσωπα που θα μου πρόσφεραν σύντομη ευδαιμονία, όμως ο αποτρεπτικός τίτλος του βιβλίου έλεγε ότι τα πρόσωπα ήταν εκείνα που αναζητούσαν συγγραφέα, holy shit, την κάτσαμε την βάρκα!

Diamonds are forever

  Βλέπεις Φώκνερ, είναι καλό! Εκεί έχω καταλήξει εγώ μετά από χρόνια στο λογοτεχνικό στίβο. Στύβω το μυαλό μου για να δω γιατί συμβαίνει αυτό αλλά δεν βρίσκω απάντηση – απλώς συμβαίνει. Νομίζω πως πάντα, από τα χρόνια τα παλιά, ένας χαμένος θησαυρός θα έκανε το αίμα των ανθρώπων να κοχλάζει. Σ' αυτήν την περίπτωση, ο «χαμένος θησαυρός» – για μένα – είναι ένα βιβλίο και συγκεκριμένα το βιβλίο για το οποίο θα γράψω τις λέξεις που πρόκειται να ακολουθήσουν. Εφηβική αναγνωστική εμμονή μιας φίλης και βιβλιοπρόταση από μέρους της, γεροντική ανάγνωση και γερασμένη κριτική από μέρους μου, η λογοτεχνία χρόνια δεν κοιτά. Γραμμένο το 1898, είναι ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά εφηβικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει. Έριξα τα ζάρια και έφερα εξάρες!

Ο Νονός

  Εγώ λατρεύω αυτόν τον συγγραφέα. Τέλος. Διαβάζοντας τα βιβλία του νιώθεις ότι παίρνεις το βάπτισμα του πυρός σε μια κόλαση πόνου και οργής. Πολλοί τον χλευάζουν, τον θεωρούν σαν το αχάριστο «βαφτιστήρι» σε μέρη όπου μοιράζουν πλουσιοπάροχα δώρα οι Νονοί και εκείνος αρνήθηκε να πάρει το μερίδιό του. Μια καταλανική έκφραση μου έδινε ανέκαθεν το μέτρο για το πόσο δύσκολο είναι να ανιχνεύσει κανείς την αλήθεια: «Όταν υπάρχει πλημμύρα, το πρώτο πράγμα που λείπει είναι το πόσιμο νερό» . Θέλει να σου προσφέρει μια γουλιά καθαρό νερό και συ αρνείσαι. Μα, δεν πίνεις νερό μόνο όταν διψάς. Αν καταλάβεις ότι διψάς, τότε είσαι ήδη αφυδατωμένος! Σου ζητάει απλώς να διαβάσεις τις λέξεις του. Στο ζητάνε και άλλοι αυτό, το ξέρω. Πρέπει να αποδεχτείς το τίμημα της επιλογής σου. Από αισθητικής άποψης δε, τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα – ο Σαβιάνο μπορεί άνετα να αντιμετωπίσει στα ίσα ένα «Καρτέλ» και από μερικά μυθιστορήματα-λείψανα τύπου Βάσκες είναι πολύ πολύ καλύτερος, είναι σχεδόν αστείο

Big bang theory

  Κάποιοι με κατηγορούν ότι τώρα τελευταία το έριξα στην ευκολία των παραμυθιών και δεν μπορώ να επανέλθω στην σοβαρότητα που απαιτούν τα δύσκολα αναγνώσματα. Εγώ όμως θα απαντήσω χρησιμοποιώντας μια ρήση του Αϊνστάιν που έλεγε πως «Αν θες το παιδί σου να γίνει έξυπνο, διάβασέ του παραμύθια. Αν θες να γίνει πιο έξυπνο, διάβασέ του περισσότερα παραμύθια» . Νε τι;! Δεν κατάλαβα! Πολλοί από εσάς μας πήρατε τα αυτιά με τον πρόσφατο χαμό του Στήβεν Χόκινγκ και τις αναλύσεις σας για την θεωρία των χορδών (αφού δεν σκαμπάζετε από μουσική, τι το παλεύετε!), εγώ δεν δικαιούμαι λίγο χώρο να κάνω το κομμάτι μου; Στο σύμπαν υπάρχει χώρος για όλους. Και τέλος πάντων, η φαντασία και το δικαίωμα χρήσης της, δεν είναι δώρο Θεού αλλά, αποτέλεσμα έκρηξης – εκκωφαντικής και απαστράπτουσας.

Επιχείρηση «Σκούπα»

  ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ! Σε μένα το λες; Εννοείται πως μπορούν. Εδώ και μερικές μέρες ψάχνω να αγοράσω ηλεκτρική σκούπα. Πριν κάνα δυο βδομάδες είχα αναρτήσει στο φβ ένα μακροσκελές ποστ για τις κινηματογραφικές ταινίες που βασίζονται σε κόμικ της Marvel. Επίσης, αυτή η ανάγνωση εμφανίστηκε εμπρός μου εντελώς τυχαία – μπορεί και όχι, καθώς διανύουμε τον μήνα της Ποίησης, ίσως εμφανιστεί και σε σας – και ακολουθεί στη σειρά αναρτήσεων του μπλογκ, έναν πραγματικό σούπερ ήρωα της ποίησης, τον Αργύρη Χιόνη. Πού κολλάνε όλα αυτά; Ένας απλός σκίουρος, που τον ρουφάει μια αλλοπρόσαλλη ηλεκτρική σκούπα με το όνομα «Οδυσσέας Χ», αποκτά ξαφνικά σούπερ δυνάμεις με κυριότερη εκείνη που του επιτρέπει να γράφει ποιήματα στην γραφομηχανή! Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Τρελό κι αγαπησιάρικο

  Αυτό μοιάζει να είναι ο Αργύρης Χιόνης. Ένα κάπως λοξό (παρά τις περί του αντιθέτου γραπτές διαβεβαιώσεις του) και τρυφερό πλάσμα που δεν μπορείς να σταματήσεις να χαϊδεύεις με το βλέμμα σου τις λέξεις του και με το χέρι σου τις ράχες των βιβλίων του. Είναι κάπως δύσκολο να μιλήσεις για τα βιβλία του, αν και εγώ, γεννημένος νικητής, έχω ξαναμιλήσει γι' αυτά εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ – μωρέ, τι τα πατάτε όλα, το ίδιο λινκ είναι. Αυτό θα πει επιθετική αυτοδιαφήμιση, τύφλα να 'χει η Σίλικον Βάλει! Εντούτοις, πάντα θα υπάρχει μια αφορμή να μιλήσεις γι' αυτόν και η αφορμή αυτή τη φορά ήταν τα κόλλυβα (φτου, κακά). Ένα απίστευτο σούπερ φουντ που αν η Εκκλησία αποφάσιζε κάποτε να το στείλει στο Master Chef θα σήκωνε όλα τα κύπελλα(κια) από τα αποδυτήρια. Επειδή σήμερα είναι Ψυχοσάββατο, νομίζω ότι τραβιέται ένα κόλλυβο ( «Σε ανάμνηση του θαύματος αυτού, επικράτησε η συνήθεια να γίνονται κάθε χρόνο κόλλυβα, στη μνήμη του Αγίου Θεοδώρου, την πρώτη βδομάδα των Νησ