Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γύρω γύρω Σάββατο

 
Σκεφτείτε όσες περισσότερες προκαταλήψεις μπορείτε εναντίον των Εβραίων. Και μετά ξεχάστε τες. Είναι ανώφελες – όπως και όλες οι προκαταλήψεις εδώ που τα λέμε. Ας σκεφτώ και γω μια προκατάληψη και ας την καταρρίψω αμέσως. Οι Εβραίοι δεν τσιγκουνεύονται καθόλου τις λέξεις! Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα «θεολογικό» βιβλίο που ασχολείται στο μεγαλύτερο μέρος του, με την κριτική ερμηνεία των ιερών βιβλίων και το «κειμενικό» συνεχές των Εβραίων, θα μου φαινόταν τόσο γοητευτικό – ειδικότερα όταν αφορά μία θρησκεία που δεν είναι τόσο προσφιλής σε μένα (αν υπάρχει καμιά θρησκεία που να μου είναι προσφιλής). Επίσης, επειδή είναι γραμμένο από πατέρα και κόρη, μεταδίδει και την τρυφερότητα της σχέσης τους, χωρίς αυτή να είναι ενοχλητικά ορατή μέσω της δομής του βιβλίου αλλά ταυτόχρονα η αύρα της φωτίζει σαν φωτοστέφανο μόλις ανοίγεις το βιβλίο και διαβάζεις. Αν αυτό δεν είναι μεταφυσικό, τότε τι είναι.  
 
Το βιβλίο το διάβασα εντελώς κατακερματισμένα, εν μέσω απεριόριστων χουφτωμάτων στα αστικά λεωφορεία, και νεκρών στιγμών μιας ζωντανής καθημερινότητας (αυτό λειτουργεί και αντίστροφα, δηλαδή, ζωντανές στιγμές μιας νεκρής καθημερινότητας), μια σελίδα εδώ, δυο παράγραφοι παραπέρα, μια σκέψη βραδείας καύσεως, ή τρεις προτάσεις-πυροτέχνημα! Με αυτό κατά νου, απορώ που κατάφερα να συγκεντρώσω την σκέψη μου και να γράψω το παρόν κείμενο. Επιπλέον, απορώ που δεν το παράτησα, καθώς ένα δοκίμιο δεν είναι εύκολο να διαβαστεί με αυτόν τον τρόπο, και επιστέγασμα όλων, αποτελεί η σπάνια αίσθηση που μου δημιουργήθηκε, η διάθεση να ξαναρχίσω την ανάγνωση ακριβώς μόλις διαβαστεί η τελευταία του λέξη – μιλάμε για σπανιότατη αίσθηση, ακόμα πιο σπάνια και από την καλή ελληνική λογοτεχνία, για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ.  
 
Η ουσία του βιβλίου συμπυκνώνεται στη δύναμη του λεκτικού συνεχούς που αναπτύσσουν διάφοροι λαοί, και συγκεκριμένα οι Εβραίοι. Η μόνη μου πατρίδα είναι η γλώσσα, όχι τόσο από άποψη λεκτικής συνέχειας της ίδιας της γλώσσας όσο κυρίως «κειμενικής» συνέχειας, η ανάγκη διατήρησης μιας κοινής αφήγησης που γαλουχεί τις γενιές και τις ανατροφοδοτεί με ιστορίες που είναι ανοικτές σε κριτική ερμηνεία, πριν συνεχίσουν με την σειρά τους να γεννούν νέες ιστορίες και νέες ερμηνείες. Εν συντομία, πρόκειται για μια ιστορία της λογοτεχνίας. Η δικιά μας γενεαλογική γραμμή δεν είναι αίματος, αλλά κειμενική. (...) Η αναζήτησή μας δεν αφορά λίθους, πατριές και χρωμοσώματα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αρχαιολόγος, ανθρωπολόγος ή γενετιστής για να αναζητήσει και να τεκμηριώσει το εβραϊκό συνεχές. Δεν χρειάζεται να είναι θρησκευτικά επιμελής Εβραίος. Δεν χρειάζεται καν να είναι Εβραίος, ή αντισημίτης. Το μόνο που χρειάζεται είναι να διαβάσει.  
 
 
Αυτή η προτροπή για (γόνιμο) διάβασμα είναι η γοητεία όλου του βιβλίου. Οι συγγραφείς του (ο συγγραφέας ανάμεσά μας, όπως αποκαλεί τον εαυτό του ο Άμος Οζ, και η ιστορικός ανάμεσά μας, όπως αποκαλεί με τρυφερότητα την κόρη του) είναι δυο κοσμικοί Εβραίοι (Οι ευσυνείδητοι κοσμικοί δεν αναζητούν την γαλήνη αλλά την διανοητική ανησυχία) που συνομιλούν με όλη την πανάρχαια εβραικότητα αλλά, ανασύρουν και συνομιλίες από το πρόσφατο παρελθόν τους, γύρω από γιορτινά τραπέζια, και γύρω από κριτικές αναγνώσεις ιερών βιβλίων, γλώσσα δεν βάζουν μέσα τους, κουτσομπόληδες! Επίσης, με το διάβασμα ξεκαθαρίζουν και όλες οι εθνικιστικές θολούρες που εναντιώνονται στους Εβραίους ή ενίοτε εκπορεύονται και από αυτούς. Ο μαγικός κόσμος των Οζ, με όχημα την θρησκεία αλλά με πολύτιμες αποσκευές την αρχή της «κειμενικότητας» καταστρέφει όλες τις προκαταλήψεις γιατί, οι κανόνες έχουν περίπου ως εξής: διάβασε περισσότερο, σχηματίζοντας ομόκεντρους κύκλους γύρω από το παράθεμα που σε απασχολεί, αντί να το ξεριζώνεις μεμιάς εκτός πλαισίου. Δώσε μεγαλύτερη προτεραιότητα στην ανακάλυψη και την έκπληξη απ' ό,τι στους προσωπικούς σου στόχους και επιδιώξεις. Αναγνώρισε τα ψεγάδια στα κείμενα των συγγραφέων που αγαπάς όπως και τις αρετές αυτών που αντιπαθείς. Μελέτησε προσεκτικά για να ανακαλύψεις την εσωτερική λογική μιας παραγράφου, μιας σελίδας, ενός κεφαλαίου. Σας το ξανάπα, πιο πολύ απ' όλα, είναι ένα βιβλίο για την ιστορία της λογοτεχνίας. 
 
Στο δεύτερο κεφάλαιο με τον εύγλωττο τίτλο, «Ομιλητικές γυναίκες» (αυτός ο τίτλος αποτελεί και ένα σύγχρονο σχόλιο για την θέση των γυναικών στις θρησκείες του σήμερα αλλά και γενικότερα) παρουσιάζονται οι σπάνιες (Εφόσον υπάρχει έστω και ένας άνδρας μαζί με χίλιες γυναίκες μέσα σε ένα σύνολο, ο πληθυντικός της αντωνυμίας ή του ρήματος θα είναι πάντοτε αρσενικού γένους) αλλά έντονες παρουσίες των γυναικών στην Βίβλο. Και επειδή η σκέψη ότι διαβάζουμε μία ιστορία της λογοτεχνίας δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, δεν γίνεται να μην σταθώ σε ένα απόσπασμα, με αφορμή την μορφή της Εύας και την αντικρουόμενη θέση που είχε στα δύο πρώτα κεφάλαια της Γένεσης, που θυμίζει εντονότατα Ζοζέ Σαραμάγκου:  
 
[...] Μπορεί κανείς να διακρίνει εδώ περισσότερους από έναν βιβλικούς συγγραφείς σε μια διελκυστίνδα απόψεων περί της ισορροπίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Μέχρι που μια ωραία πρωία ένας κουρασμένος επιμελητής, θα πρέπει να αποφάσισε να παραμείνουν και οι δύο εκδοχές. Ας αποφασίσει ο αναγνώστης, θα πρέπει να σκέφτηκε, ποια είναι η καλύτερη εκδοχή και αν αυτή η ασυμφωνία αξίζει ειδικής εξήγησης.  
 
Η μετάφραση είναι του Νίκου Γεωργαντίδη και είναι από τα αγγλικά – και πάνω που ήμουν έτοιμος να νευριάσω γιατί να πρέπει ένα βιβλίο που διερευνά τόσο διεξοδικά την εβραϊκή συνέχεια να φτάνει ως εμάς μέσω των αγγλικών, ο συγγραφέας ανάμεσά τους, μου εξήγησε τον λόγο, Μπορεί να μην αποτελεί πεπατημένη για δύο ανθρώπους, των οποίων η μητρική γλώσσα είναι τα εβραϊκά, να αποπειρώνται να διερευνήσουν την ίδια την πολιτισμική κληρονομιά τους στα αγγλικά [...] Η μετάφραση από τα αγγλικά λοιπόν, είναι αρκετά καλή, ιδιαιτέρως ρέουσα και ελάχιστα κλαίουσα (υπάρχουν και τέτοιες, ένα σωρό). Σε κάποιο σημείο του βιβλίου αρχίζει να εμφανίζεται η λέξη «έθος», μια, δυο, τρεις, στο τέλος την συνήθισα και όταν γκούγκλαρα την ερμηνεία της είδα ότι σημαίνει «συνήθεια». Ισχυρή η δύναμη της συνήθειας! Η έκδοση του «Καστανιώτη» παραμένει στα γνωστά ποιοτικά στάνταρ, από το εξώφυλλο μέχρι τα τυπογραφικά στοιχεία, προσωπικά τις θεωρώ, ως σύνολο, από τις καλύτερες εκδόσεις, ποτέ δεν δυσφορώ κρατώντας βιβλία τους.


Το επιχείρημα του βιβλίου μας δεν είναι ότι οι Εβραίοι ήταν κατά οιονδήποτε τρόπο καλύτεροι από τους υπόλοιπους, αλλά ότι οι Εβραίοι είχαν τον τρόπο τους με τις λέξεις. Οι λέξεις έγιναν κείμενα. Αυτό που καταγράφηκε πέρασε στην αιωνιότητα.  
 
Πρόκειται για ένα δοκίμιο γοητευτικότατο που τα λόγια για να το περιγράψουν είναι περιττά – φανταστείτε ειρωνεία, όταν μιλάμε για ένα βιβλίο που μιλάει για την δύναμη των λέξεων και των αφηγήσεων! Επίσης, ένα βιβλίο που διατρέχει τόσο όμορφα τους αιώνες, δυσχεραίνει αναπόφευκτα την προσπάθεια να περιγραφεί με τις πεπερασμένες λέξεις μιας ματαιόδοξης ανάρτησης. Όσοι έχετε πίστη στις λέξεις, πρέπει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Όσοι, πάλι, δεν έχετε τον θεό σας, συνεχίστε να διαβάζετε τις αναρτήσεις μου. Ειρήνη υμίν!  
 
Οι λέξεις, μοιραία, παράγουν διαφορετικά νοήματα σε διαφορετικά αυτιά, εποχές, πολιτισμούς και γλώσσες. Ο Αρμαγεδδών σου είναι για μένα το Κιμπούτς Μεγκίντο. Αντίστοιχα, το σπίτι του Πλούτο μπορεί να είναι το πεδίο της τελικής μάχης του Αγίου Ιωάννη με τον Αντίχριστο. Το τραγουδάκι της παιδικής μου ηλικίας είναι για σένα το τέλος του κόσμου. Αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους αγαπάμε τις λέξεις.
 

Σχόλια

  1. Ανώνυμος11.12.17

    Δεν έχουμε το θεό μας. Θα συνεχίσουμε να σε διαβάζουμε. Εξαιρετική ανάρτηση ως συνήθως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, αθεόφοβοι αναγνώστες μου! Σ' ευχαριστώ πολύ :)

      Διαγραφή
  2. Μπράβο Μαραμπού, εξαιρετική ανάρτηση το διάβασα το βιβλίο και είναι έτσι όπως τα λες. Άλλωστε οι Εβραίοι είναι the people of the book και εμείς the people of the sea.
    Σήμερα τελείωσα και τον Ιούδα του Αμος Οζ άλλο εξαιρετικό βιβλίο.
    Να ξέρεις ότι σε διαβάζω κάθε μέρα (κρυφά) αλλά λόγω φόρτου εργασίας που τελείωσε με το τέλος του 2017 επιτέλους θα γράφω συχνότερ.
    Χρόνια πολλά με πολλές αναγνώσεις και γραψίματα
    Σουμέλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην ανησυχείς Σουμέλα, νιώθω το ζεστό σου βλέμμα πάνω στις συγγραφικές... πλατούλες μου! Εκπληκτικό δοκίμιο. Πολύ μου άρεσε. Το βρήκα σε προσφορά 4 ευρώ, ειδάλλως ίσως να έκανα πολύ καιρό μέχρι να το ανακαλύψω (αν και ο τίτλος του είναι αρκετά ελκυστικός από μόνος του, ομολογουμένως). Τώρα που έγινε η αρχή, θα βάλω και γω στο πρόγραμμα έναν καθαρόαιμο λογοτεχνικό Οζ!

      Καλές γιορτές και σε σένα. Καλή ξεκούραση :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!