Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Give Paine


Ο Κρίστοφερ Χίτσενς είναι ο ορισμός του «δίνει πόνο» συγγραφέα – κυνικός, προκλητικός, σε κολλάει στον τοίχο με επιχειρήματα (τα οποία πολλοί συζητητές απεκδύονται μόνοι τους με τόση ανυπομονησία, που είναι σχεδόν βαρετό για σένα να προσπαθήσεις να τους «ξεγυμνώσεις»)! Πάντα παραμένει απολαυστικό να αναμετριέσαι με την σκέψη του, αρκεί φυσικά να μην είσαι εσύ ο στόχος της. Ωστόσο, με την κάλυψη που σου προσφέρει ένα έντυπο βιβλίο και την ιδιωτικότητα που σου παρέχει μια ανάγνωση, μπορείς να χτυπηθείς από τα αιχμηρά του σχόλια χωρίς την ντροπή μιας δημόσιας έκθεσης. Και αυτό είναι τόσο ιαματικό όσο δεν φαντάζεσαι. Τα βιβλία του είναι εμβόλια κατά της άγνοιας αλλά στην χώρα που φυτοζωώ, δεν θα μου προκαλούσε καμία εντύπωση αν μάθαινα ότι έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια ένα πνευματικό αντιεμβολιαστικό κίνημα. Ιλαρότης ιλαροτήτων τα πάντα ιλαρότης!

Η ιστορική και πολιτική κατάσταση που βιώνει ο Τόμας Πέιν είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη που είδα να ξεδιπλώνεται κατά την πρόσφατη ανάγνωση της «Βιογραφίας του Μπλέηκ». Έτσι, λοιπόν, θυμήθηκα το βιβλιαράκι του Χίτσενς και θεώρησα πως πλέον είμαι καλύτερα προετοιμασμένος για να το τελειώσω, κάτι που δεν είχα κάνει στην πρώτη ανάγνωση, χωρίς να θυμάμαι τον λόγο για τον οποίο το είχα άφησει ημιτελές. Ο Μπλέηκ, τρόπον τινά, «υπήρξε» για λίγο (έστω και για τους αυστηρά δικούς του καλλιτεχνικούς λόγους) στον ριζοσπαστικό κύκλο του Πέιν. [...] Ο Πέιν απέρριπτε επίσης τον Ησαία ως «ασυνεπή φαφλατά» και αφού ο Μπλέικ είχε εκθειάσει το μεγαλείο αυτού του προφήτη στους Γάμους του Ουρανού και της Κόλασης είναι απίθανο να είχαν συμφωνήσει όσον αφορά την Παλαιά Διαθήκη. Ο Πέιν ήταν επίσης ένας πολιτικός φιλόσοφος που αρνούνταν την αποτελεσματικότητα ή τη σπουδαιότητα της ιστορικής παράδοσης με έναν τρόπο που θα πρόσβαλλε βαθιά τον Μπλέικ, το τέκνο της αρχαιότητας και του αβαείου του Ουέστμινστερ. Ομοίως, δύσκολα θα ενθουσιαζόταν με τα έργα του Τζόσεφ Πρίστλυ, του οποίου ο υλισμός και το δόγμα του προκαθορισμού αντιτίθεντο εντελώς σε όσα ο Μπλέικ θεωρούσε ιερά. [...] Από πολλές σημαντικές απόψεις, συνεπώς, ο Μπλέικ διέφερε θεμελιωδώς από εκείνους ως προς αρχές και πεποιθήσεις και θα ήταν λάθος να τον θεωρήσουμε, με οποιαδήποτε έννοια, μέλος αυτής της μικρής ομάδας ριζοσπαστών. Ας στρέψουμε λοιπόν τα φώτα μας από τον Μπλέηκ και ας φωτίσουμε την μορφή του Πέιν, ενός ανθρώπου που χάρη στον προσωπικό του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο ίσως θα του άξιζε να έχει μια κεντρική θέση σε ένα χαρακτικό του πρώτου – δική μου επισήμανση αυτό, ελπίζω να μην βλέπει από κάπου ο Μπλέηκ! 

Ο Τόμας Πέιν «ενορχήστρωσε» δύο επαναστάσεις, εκείνη του 1776 στην Αμερική και του 1789 στην Γαλλία. Όπως το έθεσε με σαφήνεια (αν και δεν περιοριζόταν μόνο εκεί η δράση του Πέιν), η μαντάμ Ρολάν, που επρόκειτο να γίνει φίλη του Πέιν κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, [...] «Ο Πέιν είναι ο καλύτερος στο να φωτίζει τον δρόμο προς την επανάσταση παρά στο να συντάσσει ένα Σύνταγμα [...] ή να εργάζεται καθημερινά ως νομοθέτης». Ο Κρίστοφερ Χίτσενς λοιπόν, συνοδοιπορεί με τον Τόμας Πέιν, ξεκινώντας από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της γενέτειράς του στην επαρχία της Αγγλίας και τη βιοτεχνία κορσέδων της οικογένειάς του, για να φτάσει ως την Αμερική και ξανά πίσω στην Ευρώπη. Τα γεγονότα που αφορούν στις δύο επαναστάσεις μπορούν να αναζητηθούν εύκολα από τους αναγνώστες, αν δεν είναι ήδη γνωστά σ' αυτούς. Ο Πέιν περισσότερο συναρπάζει με τον «δονκιχωτισμό» της ελεύθερης σκέψης του (με την έννοια της βελτίωσης των υπαρχουσών συνθηκών, και όχι του κυνηγιού ουτοπιών) και αυτό νομίζω, γοητεύει και τον ίδιο τον Χίτσενς, που με τη σειρά του έκανε περίπου το ίδιο, μέσα από τα εκπληκτικά βιβλία του και την ανοιχτή προοπτική του μυαλού του.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε προσπαθήσει να κάνει την Επανάσταση πιο ριζοσπαστική, ιδιαίτερα όσον αφορούσε την δουλεία, την ελευθερία της σκέψης και τη διεύρυνση της δημοκρατίας, και είχε βρεθεί στην «αριστερή» πλευρά της αναμέτρησης. Στη Γαλλία είχε προσπαθήσει να κάνει την Επανάσταση πιο μετριοπαθή και ανθρώπινη, παίρνοντας θέση στη «δεξιά» πλευρά των εδράνων. Τώρα είχε πέσει θύμα μιας γιγαντιαίας αντεπανάστασης με επαναστατική μεταμφίεση, η οποία είχε επιτύχει μάλλον να οχυρώσει, παρά να υπονομεύσει τους αρχικούς εχθρούς της: την βρετανική μοναρχία και τους Βρετανούς Τόρηδες. Ο Τόμας Πέιν ήταν ένας από τους πρώτους που βίωσε τον αντίκτυπο της μοντέρνας ιδεολογίας του απολυταρχισμού σε όλες της τις εκφάνσεις: η ζωή του θα μπορούσε να ιδωθεί ως μια προεικόνιση του τι θα συνέβαινε στους ιδεαλιστές και στους επαναστάτες τον επόμενο αιώνα.

Το βιβλίο του Χίτσενς χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια. Τα δύο πρώτα περιγράφουν την δράση του Τόμας Πέιν σε Αμερική και Γαλλία αντίστοιχα, ενώ στα δύο επόμενα που φέρουν τίτλους «Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Μέρος Ι» και «Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Μέρος ΙΙ» ασχολούνται με το συγγραφικό έργο του Τόμας Πέιν και την «διαλεκτική κόντρα» που είχε με τους διάφορους επικριτές του. Στο Μέρος Ι, αναλύεται διεξοδικά η στροφή του Έντμουντ Μπερκ, υποστηρικτή της Αμερικανικής Επανάστασης αλλά, επικριτή και σκεπτικιστή ως προς την Γαλλική. Στο Μέρος ΙΙ, αναδύεται στο προσκήνιο και η πρακτικότητα του Πέιν, για αυτό που μάλλον δεν τον είχε ικανό η φίλη του μαντάμ Ρολάν που αναφέρεται πιο πάνω. Στο πέμπτο κεφάλαιο, γίνεται λόγος για το τελευταίο βιβλίο του Τόμας Πέιν, την «Εποχή της Λογικής» που ακολούθησε τα «Δικαιώματα του Ανθρώπου», και σύμφωνα με τον Χίτσενς, κατά μία έννοια είναι το ομόλογο και η ολοκλήρωσή τους.

Εν μέρει, ο σκοπός του Πέιν, γράφοντας τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με τον τρόπο που το έκανε, ήταν πράγματι να αναμορφώσει ή να εξαγνίσει την γλώσσα της πολιτικής συζήτησης. Δίπλα στα ανεκδιήγητα φιλολογικά και ρητορικά πρότυπα των δικών μας ημερών, ο λόγος του μοιάζει ξεκάθαρος, εύρωστος και εξευγενισμένος την ίδια στιγμή. Αλλά το 1791 σε αρκετούς αλαζόνες κριτικούς φαινόταν βάρβαρος και άξεστος.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο σε αυτό το βιβλίο είναι ότι η προσωπική φωνή του Κρίστοφερ Χίτσενς εμφανίζεται ιδιαζόντως παρούσα σε μία κατά τ' άλλα αντικειμενική μονογραφία. Επίσης, είναι και το απολαυστικότερο όλων. Παρά τα στενά όρια του «βιογραφικού πορτραίτου» οι μπηχτές του Χίτσενς πάνε και έρχονται, γιατί, η καυστική και ελευθερή γλώσσα του, υπήρξε η δική του προσωπική επανάσταση που ποτέ δεν πρόδωσε, ούτε και κάποιος μπόρεσε να καταστείλει. Ίσως, το συγκεκριμένο βιβλίο να μην είναι το πιο χαρακτηριστικό του, θα τον απολαύσετε πολύ περισσότερο σε πιο επίκαιρα και φλέγοντα βιβλία. Να επισημάνω μόνο τον τίτλο που έδωσε στη μελέτη που έγραψε για την δράση της Μητέρας Τερέζα(ς). Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «The missionary position», κάτι αδιανόητα εμπνευσμένο, που συνταιριάζει ιδιοφυώς το θέμα του βιβλίου με την καυστική του στάση απέναντι σε όλους – στα δικά μας πάλι, να πω ότι κάτι ανάλογο επιχειρήθηκε και στα ελληνικά, όταν προσφάτως κυκλοφόρησε το βιβλίο της Μάιρας Παπαθανασοπούλου «Η ιεραποστολική στάση», γ@ϻ^$€ τα!

Ετούτο το βιβλιαράκι είναι απελπιστικά εξαντλημένο και συγχωρέστε με που συνεχώς σας παρουσιάζω εξαντλημένα βιβλία, ομολογουμένως έχω εξαντλήσει την υπομονή σας. Από την άλλη, σχεδόν όλα τα βιβλία του Χίτσενς είναι εξαντλημένα – μα τι κάνουν τέλος πάντων, οι Έλληνες εκδότες, γιατί δεν παίρνουν θέση οι «Ψυχογιός» και «Κλειδάριθμος», θιασώτες και ακούραστοι υποστηρικτές του ποιοτικού βιβλίου; Εντάξει, για τον «Κλειδάριθμο» το παίρνω πίσω, είναι από τους ελάχιστους εκδότες που έχουν βγάλει αξιόλογα σκακιστικά εγχειρίδια, και σε μια χώρα που παίζει μόνο τάβλι και δηλωτή, το λες μέχρι και πνευματική επανάσταση!




Το εξώφυλλο προσπάθησε να είναι εύγλωττο, αλλά νομίζω ότι δεν λέει και πολλά, βασικά είναι πανάθλιο. Η μετάφραση της Άννας Πλατάκη είναι αρκετά καλή. Σε ένα σημείο, ωστόσο, εκεί όπου ο Χίτσενς παρομοιάζει τον νεαρό και ταλαιπωρημένο Τόμας Πέιν με τον «Ωγκι Μαρτς», μαθαίνουμε ότι το βιβλίο αυτό είναι του... Σαούλ Μπιλόου – αυτού που στην Ελλάδα συνηθίσαμε να αποκαλούμε Σολ Μπέλοου! Δεν ξέρω πώς είναι η σωστή προφορά του ονόματός του, αλλά, καλώς ή κακώς, κάποιοι τύποι ονομάτων (έστω και λανθασμένοι) έχουν επιβληθεί και ριζώσει στην γλώσσα. Αν, πάλι, πρέπει να επέλθει η αποκατάσταση, ας γίνει τουλάχιστον με την συνεπικουρία του πρωτότυπου ονόματος, αλλιώς δεν βγάζουμε άκρη – έχεις αλλάξει το όνομά σου / και δεν υπάρχεις πια εδώ, που τραγουδάει και η Αρβανιτάκη.

Έτσι, για τον Πέιν όλοι οι κληρονομικοί τίτλοι και οι τιμές ήταν απλώς ανθρώπινη επιβολή επί της φυσικής ισότητας και των φυσικών δικαιωμάτων της ανθρωπότητας. «Πάντα θεωρούσα ότι η μοναρχία είναι μια ανόητη, άξια περιφρόνησης υπόθεση» έγραψε. «Τη συγκρίνω με κάτι που το κρατούν πίσω από μια κουρτίνα, γύρω από το οποίο υπάρχει έντονη κινητικότητα και θόρυβος και ένας θαυμάσιος αέρας επίπλαστης επισημότητας, αλλά, όταν από λάθος συμβαίνει να ανοίγει η κουρτίνα και η παρέα βλέπει τι είναι, ξεσπούν σε γέλια». (Ο Φρανκ Μπάουμ θα έκανε μια μέρα τον εαυτό του αθάνατο αναπλάθοντας για παιδιά αυτά τα διορατικά στοιχεία και τιτλοφορώντας το έργο Ο Μάγος του Οζ).


Υ.Γ. 2666  Έχετε το δικαίωμα να παραμείνετε σιωπηλοί, οτιδήποτε σχολιάσετε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σας :p

Σχόλια

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!