Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Only connect

 
Δυστοπία ο Ε.Μ. Φόρστερ;; Σίγουρα αυτός ήταν ο λόγος που ο Καβάφης αραίωσε ακόμα περισσότερο την ούτως ή άλλως ψυχρή αλληλογραφία μαζί του! Φυσικά δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συνέβη – δυστυχώς, από μία σκοπιά, αφού καθετί που αφορούσε τον Καβάφη είχε μεγάλο ενδιαφέρον – ξέρουμε όμως ότι οι σύγχρονοι αναγνώστες θα κρίνουν αυτή την δυστοπία όπως της αρμόζει, γιατί χρονικά, έφτασε ως εμάς στην κατάλληλη περίοδο, εκείνη που αναδεικνύει όλα τα αρώματά της. Συνδεθείτε αμέσως από τις θεϊκές μηχανές σας, αραχτοί και βολεμένοι στο βολικό δωμάτιο σας, για να μάθετε περισσότερα!
 
«Μιλάς λες και κάποιος θεός έφτιαξε την Μηχανή» φώναξε ο άλλος. «Πιστεύω πως προσεύχεσαι σε αυτήν, όταν δεν νιώθεις καλά. Άνθρωποι την έφτιαξαν, μην το ξεχνάς ποτέ. Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά άνθρωποι. Η Μηχανή είναι πολύ σημαντική, αλλά δεν είναι το παν. Σε αυτή την πλακέτα βλέπω κάτι σαν εσένα, αλλά δεν βλέπω εσένα. Μέσα από αυτό το τηλέφωνο ακούω κάτι σαν εσένα, αλλά δεν ακούω εσένα. Γι' αυτό θέλω να έρθεις. Να έρθεις και να καθίσεις μαζί μου. Να με επισκεφτείς για να κοιταχτούμε πρόσωπο με πρόσωπο και να μιλήσουμε για τις ελπίδες μου».
 
Αυτή η νουβέλα του Φόρστερ απεδείχθη το καλύτερο δυστοπικό κείμενο που έχω διαβάσει. Εννοείται ότι δε θέλω να μειώσω τα μεγάλα βιβλία του είδους, αλλά αυτό το συγκεκριμένο αποφεύγοντας τον «σκόπελο» των πολύπλοκων κόσμων που δημιουργούν οι άλλες δυστοπίες, χτυπάει αμέσως στο ψαχνό με την διαυγή και εύστοχη οπτική του. Οι άνθρωποι πλέον ζουν σε κυψελοειδή απομονωμένα δωμάτια κάτω από την επιφάνεια της Γης, η Μηχανή τούς εξασφαλίζει τα πάντα. Όλη μέρα επικοινωνούν με τους φίλους τους μέσω πλακετών (τάμπλετ;) και παρουσιάζουν διάφορες αμφιλεγόμενες διαλέξεις σε όσους θέλουν να τις ακούσουν. Η ζωή τους είναι εστιασμένη στο πνευματικό στοιχείο, συνεχώς παράγουν ασαφείς ιδέες (σαθρές και μουντές όπως το τεχνητό φως που τις γεννάει), μακριά από την άμεση εμπειρία. Φαλακροί και ξεδοντιάρηδες ζουν προφυλαγμένοι από την μολυσμένη εξωτερική επιφάνεια της Γης και μετακινούνται μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις, με κάτι τεράστια αερόπλοια, βίντατζ κατάλοιπο αλλοτινών πολιτισμών. Η Μηχανή τούς φροντίζει, τους παρέχει ακόμα και Ευθανασία όταν ζητηθεί. Αλλά γιατί να ζητηθεί, καλά δεν περνάνε όλοι; Με τον καιρό οι άνθρωποι την υπηρετούσαν με αυξημένη αποτελεσματικότητα και μειωμένη νοημοσύνη.
 
Ο Κούνο καλεί την μητέρα του Βάστι να τον επισκεφτεί στο Βόρειο ημισφαίριο όπου βρίσκεται για να της μιλήσει από κοντά για την άμεση εμπειρία του. Φαίνεται ότι η Μηχανή δεν είναι το παν. Επίσης, ενίοτε οι Μηχανές σταματούν. Βλάσφημη σκέψη, το ξέρω. Αν, όμως; Σε κάθε περίπτωση, ήταν εξαιρετικά ευφυής η επιλογή του να ονομάσει το κεντρικό σύστημα ελέγχου των ανθρώπων απλώς «Μηχανή», δηλαδή να του προσδώσει τον κατεξοχήν συμβολικό τεχνικό όρο. Με αυτό τον τρόπο εξασφάλισε την ταύτιση των μελλοντικών αναγνωστών της νουβέλας, οι οποίοι πιθανότατα θα αναγνώριζαν στην καταπίεση της Μηχανής την ενδεχόμενη καταπίεση που θα ασκούσε η όποια Μηχανή στη δική τους εποχή. Όταν λοιπόν η Μηχανή σταματά, μαζί με εκείνο το γλυκό και εκμαυλιστικό βουητό της, επέρχεται ο τρόμος... ο τρόμος της σιωπής. Παύει η «επικοινωνία» και οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να βγουν από τα κελιά τους αναζητώντας την άμεση εμπειρία. Το κείμενο είναι συμβολικότατο και σίγουρα, διαβάζοντάς το, θα σας γεννηθούν ωραίες ιδέες που θα νιώσετε την ανάγκη να επικοινωνήσετε μέσω «διαλέξεων» στους φίλους σας... όπως κάνω εγώ τώρα από το δωματιό μου προς τα δωμάτια όλων σας! 
 

 
Ένα ακόμα πλεονέκτημα της νουβέλας του Φόρστερ είναι το γεγονός ότι η Μηχανή δεν αποτελεί τον φανερό καταπιεστικό Εξουσιαστή άλλων δυστοπιών, αλλά προσιδιάζει περισσότερο στον φιλικό σύμβουλό μας, έναν ουτοπικό φύλακα Άγγελο που χαιρόμαστε που τον έχουμε πάνω από τα κεφάλια μας. Οι άνθρωποι επιζητούν την εύνοια της Μηχανής και νιώθουν ευτυχισμένοι. Μια αλληλουχία σκέψεων και προβληματισμών που θα μας φέρει αναπόφευκτα αντιμέτωπους με το ερώτημα: πώς γίνεται η Τεχνική να έχει αυτονομηθεί, ενώ οι άνθρωποι είναι αυτοί που ευθύνονται για την εξέλιξή της; Δε ξέρω πόσο μακριά ή κοντά είναι η νουβέλα του Φόρστερ σε σχέση με το παρόν μας (ή καλύτερα, πόσο μακριά ή κοντά είναι το παρόν μας, με τη νουβέλα του Φόρστερ!), σίγουρα όμως όποιος την διαβάσει, θα την απολαύσει ολοκληρωτικά, καθότι πέραν όλων των άλλων είναι και καλογραμμένη.
 
Η έκδοση είναι πολύ όμορφη και το χαρτί της μυρίζει υπέροχα – καιρό είχα να το επισημάνω αυτό σε κάποιο βιβλίο. Το εξώφυλλο βγάζει μάτι... κυριολεκτικά, αν το κοιτάξεις για πολλή ώρα! Εμένα όμως μου άρεσε αυτή η ψυχεδελική σπειροειδής φάση που ταιριάζει γάντι στη πλοκή του βιβλίου. Η μετάφραση είναι του Γιώργου Λαμπράκου και είναι εξαιρετική, συνοδευόμενη από ένα κατατοπιστικό επίμετρο του ίδιου. Ξεκολλάτε, μην διαβάζετε μηχανικά από την οθόνη του δωματίου σας αυτά που γράφω, ξεχυθείτε στο βιβλιοπωλείο να αγοράσετε το βιβλίο του Φόρστερ – άμεση εμπειρία! 
 
    Το μεσημέρι η Βάστι κοίταξε για δεύτερη φορά τη Γη. Το αερόπλοιο περνούσε πάνω από μια ακόμη οροσειρά, αλλά η Βάστι δεν την καλοέβλεπε γιατί είχε σύννεφα. Από κάτω της, γκριζόμαυροι βραχώδεις όγκοι συμφύρονταν αδιακρίτως. Είχαν φανταστικά σχήματα: ένας από αυτούς έμοιαζε με καταβεβλημένο άνδρα.
   «Καμιά ιδέα εδώ» μουρμούρισε η Βάστι και έκρυψε τον Καύκασο πίσω από το μεταλλικό στόρι.
  Το βράδυ κοίταξε ξανά. Περνούσαν πάνω από μια χρυσαφιά θάλασσα στην οποία υπήρχαν πολλά νησάκια και μια χερσόνησος.
   Επανέλαβε: «Καμιά ιδέα εδώ», και έκρυψε την Ελλάδα πίσω από το μεταλλικό στόρι.
 
Υ.Γ. 2666 Το «Only connect...» αποτελούσε το μότο στο βιβλίο του Φόρστερ, «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ». Σύμφωνα με μια σημείωση του μεταφραστή.

Σχόλια

  1. Καταλαβαίνω πόσο ενδιαφέρον είναι το βιβλίο, αλλά και πόσο τρομακτικοί είναι οι συνειρμοί αλλά και οι συγκρίσεις με την εποχή μας. Έτσι συνδεδεμένοι καθώς είμαστε όλοι, σκεφτείτε να μας αποσυνδέσουν από όλα, απροειδοποίητα, κάποια στιγμή. Ποιο θα ήταν άραγε το καλό ενδεχόμενο;



    ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΜΟΥ (1972)

    Πώς αγαπώ τις μηχανές μου,
    πώς αγαπώ να τις κοιτάω
    κι αν θέλω κατιτί να κάνω,
    ένα κουμπί τους να πατάω.

    Πώς αγαπώ τις μηχανές μου,
    όλα ρολόι τώρα πάνε.
    Δεν έχω φίλους τι τους θέλω;
    Οι μηχανές πιο ωραία μιλάνε.

    Πώς αγαπώ τις μηχανές μου,
    αυτές με γέννησαν αλήθεια
    και βύζαξα απ’ αυτές το γάλα
    κι αυτές μου είπαν παραμύθια.

    Πώς αγαπώ τις μηχανές μου,
    κάθομαι μόνη μου στο σπίτι
    και στις οχτώ η ώρα ανάβω
    ηλεκτρικό αποσπερίτη.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ

    https://www.youtube.com/watch?v=Un5hDbGSfNQ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φανταστείτε μία παρέα ανθρώπων σ' ένα καφέ, να κοιτούν τα κινητά τους και αυτά τα ηλίθια ξαφνικά να αποσυνδεθούν οριστικά. Θα αναγκαστούν να μιλήσουν μεταξύ τους! Τραγικό, έτσι; :p

      Είναι έντονοι οι συμβολισμοί που δημιουργούνται, πράγματι. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι αυτά τα «παρελθοντικά» (αλλά ταυτόχρονα και «μελλοντικά») βιβλία, είναι τόσο αποστασιοποιημένα που σε προβληματίζουν βαθιά χωρίς να γίνονται γκροτέσκα και ηθικοπλαστικά (τουλάχιστον σε αναγνώστες τόσο μακρινούς από την περίοδο που γράφτηκαν). Αν γραφόταν ένα βιβλίο για το «κακό ίντερνετ» του σήμερα, πιθανόν να φαινόταν γελοίο -- ειδικά αν ο συγγραφέας του είναι «disconnected»!!

      Υ.Γ. Φοβερό το ποίημα και ακόμα καλύτερη η μουσική εκδοχή του! Έχει και φυσαρμόνικα :)

      Διαγραφή
  2. Έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι που τώρα δεν μιλάνε μεταξύ τους, δεν θα μιλήσουν σε καμιά περίπτωση, σα να είναι "προγραμματισμένοι". Eκτός και αν έρθει κάτι συγκλονιστικό, ώστε να γίνει restart στη ζωή τους και αναγκαστούν να δουν με άλλα μάτια τα πάντα.
    Μα τι λέω, η άφρων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα μήπως έχετε «κρασάρει»;... το αναφέρω λόγω της αφροσύνης που θίξατε :p
      Στο τέλος θα μιλάμε με όρους ιντερνετικούς!

      Όπως είπε και ο Λίχτενμπεργκ, άλλος δυστ(ρ)οπικός με τον τρόπο του: «Καινούργιες ματιές μέσα από παλιές τρύπες»... άρα τίποτα δεν είναι απίθανο στον κόσμο που ζούμε!

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα,
    δεν έχω διαβάσει τίποτε από Forster, θα σπεύσω να το προμηθευτώ, πείστηκα απ΄οσα γράφεις.
    χαιρετώ Σουμέλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε εγώ έχω διαβάσει κάποιο άλλο δικό του, Σουμέλα. Κινούνται σε εντελώς διαφορετικό ύφος, απ' όσο γνωρίζω. Αν είχαμε διαβάσει άλλα δικά του, σίγουρα αυτό το δυστοπικό θα μας φαινόταν ευχάριστη «παρέκκλιση» -- τώρα που δεν έχουμε διαβάσει, απλώς τοποθετούμε τον Φόρστερ με άνεση και παρανόμως στους κορυφαίους της επιστημονικής φαντασίας, χωρίς να το ψάχνουμε περαιτέρω! Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για διορατικό βιβλίο, θα το απολαύσεις :)

      Διαγραφή
  4. Παιδιά, ο Φόρστερ έχει γράψει Το πέρασμα στην Ινδία, Δωμάτιο με θέα και Επιστροφή στο Χάουαρντ Εντ. Και τα τρία είναι εκπληκτικά και έχουν γυριστεί σε ενδιαφέρουσες ταινίες.
    Βέβαια, είναι άλλου ύφους, όπως σωστά είπατε. (Η "κρασαρισμένη". Χαχαχα.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα γνωρίζω αυτά, «κρασαρισμένη» Rosa, αλλά δεν επιχείρησα να διαβάσω τα βιβλία του ούτε να δω τις ταινίες που βασίστηκαν πάνω τους. Τον Φόρστερ τον προσέγγισα περισσότερο μέσω της αλληλογραφίας που διατηρούσε με τον Καβάφη -- και γενικότερα, με ενδιέφερε η σχέση αυτή με τον Καβάφη, καθώς πλέον ο Φόρστερ θεωρείται εκείνος που «ανακάλυψε» τον Καβάφη και του έδωσε την ώθηση για να κατακτήσει την φήμη που έχει σήμερα. Βέβαια, όλα αυτά είναι πολύ σχετικά και θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσετε την αλληλογραφία τους για να δείτε τους λεπτούς συσχετισμούς. Για την ώρα αρκεστείτε σε μία επιστολή του Καβάφη με μία κριτική για «Το πέρασμα στην Ινδία»:


      10 Rue Lepsius
      Αλεξάνδρεα

      15 Οκτωβρίου 1929

      Αγαπητέ μου Forster,
      Η εν πλω επιστολή σας της 26ης Σεπτεμβρίου με έδοσε μεγάλην ευχαρίστησι.
      Η παραμονή σας εδώ ήταν πολύ σύντομη και χαίρομαι που διαβάζω ότι έχετε σκοπόν να έλθετε πάλιν στην Αλεξάνδρεια. Οι ώρες που ήταν δυνατόν να περάσουμε μαζί ήσαν τόσο λίγες: η φιλία μας απαιτεί περισσότερες. Τουλάχιστον μέσα σε αυτές τις λίγες ώρες είχα την δυνατότητα να σας εκφράσω τον μεγάλον θαυμασμόν μου για κείνο το ωραίο βιβλίον A Passage to India, να εκθέσω τους λόγους του θαυμασμού μου. Έχουν γίνει σύντροφοί μου, ήδη από το 1924: η κυρία Moore, ο Fielding, ο Aziz, η Adela, ο Heaslop, ο Ναγουάμπ Bahadur,ο McBryde. Πηγαίνω στη Λέσχη και ταράζομαι από «women and children» ρήματα. Είμαι στο σπίτι του Heaslop και ακούω, με επίγνωση, «red nine on black ten», που βεβαίως αφορά την πασιέντσα, αλλά είναι επίσης ενδεικτικόν για μια σταθερή απόφασι να απέχει κανείς από την ανούσια συνάφεια.--
      [...]

      Δικός σας πάντοτε,
      Κ.Π. Καβάφης

      Διαγραφή
  5. Αγαπητέ μου εν διαδικτύω (και όχι μόνον),

    Σας ευχαριστώ για την επιστολή του Καβάφη, που είναι λίαν ενδιαφέρουσα και πιστοποιεί του λόγου το αληθές για το εν λόγω βιβλίο του Φόρστερ.
    Μου αρέσουν γενικώς οι επιστολές -και ειδικώς του Καβάφη, καθώς και άλλων τινων-, προς τούτο και και η απάντησίς μου έχει επιστολική μορφή.

    Διατελώ εν τιμή
    Υμετέρα Rosamund,
    που ξεκίνησε για Rosebud και κατέληξε, όπως τη γνωρίζετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!